C. Wright Mills The Sociological Imagination and the Construction of Talcott Parsons as a Conservative Grand Theorist

Parsons benadrukte in het bijzonder wat Durkheim solidariteit had genoemd, de affectieve basis ervan … in de motiverende gehechtheid van individuen aan rollen, voor de collectiviteiten waaraan ze deelnemen, en voor hun medeleden. ”(1977: 57). In tegenstelling daarmee was solidariteit voor Marx en zijn volgelingen duidelijk een utilitair concept waarbij mensen zich verenigen op basis van hetzelfde eigenbelang, als zij dezelfde sociale omstandigheden en status delen, maar alleen als ze zich van een klasse op zich naar een klasse voor zichzelf wenden, wat opnieuw een externe politieke macht vereist.

Een ander kenmerk dat verband houdt met het nulsomvoorstel voor uitwisseling in Mills sociologische verbeeldingskracht is de machtsvergelijking “met alle vormen van vermogen om doelen te bereiken” (Parsons 1969: 297). Als al het geven en nemen een nulsom-fenomeen was, dan zou het er inderdaad niet toe doen of een transactie gebaseerd was op geweld of liefde of religieuze overtuigingen. In elk van deze gevallen zou het de uitbuiting en onderwerping van één persoon betekenen, of groep personen, door een ander. Het vermogen om altruïstische affectieve gehechtheden te erkennen, die in grotere sociale systemen leiden tot solidariteit in de zin van Durkheim, houdt verband met differentiaties voor de beschrijving van vormen van uitwisseling. Parsons mediatheorie onderscheidt specifieke media waarvoor hij subsystemen van het sociale systeem en van het algemene actiesysteem genoemd. Deze conceptuele verfijning is onmisbaar om het verschil te zien of de doelen in interactie worden bereikt door de andere persoon te bedreigen, door consensus te bereiken over gemeenschappelijke doelen, door geld aan te bieden of door een beroep doen op hun solidariteit, verantwoordelijkheid en gedeelde waarden. Mills, zoals zijn kameraden in kritische theorie, deconstrueert al deze verschillende middelen definitief als in werkelijkheid ity “gelijk” in laatste instantie “gewelddadige machtsmiddelen. Dit wordt vooral duidelijk in de passages die Mills schreef over “de symboolbol”.

Samenvattend kunnen de verschillen tussen Parsons concept van macht in tegenstelling tot Mills worden onderverdeeld in drie hoofdpunten: 1 ) macht is een afzonderlijk mechanisme dat verschilt van geld en invloed en ingebed is in verschillende instellingen; 2) macht heeft het potentieel om nulsomrelaties te overstijgen; en 3) macht is een faciliteit of middel om collectieve doelen te bereiken, niet alleen een manier om persoonlijke interesses.

“Symbol Spheres”: Cultuur als louter legitimatie van dominantie?

Het utilitaire machtsconcept dat Mills bepleit, wordt voortgezet in zijn oordelen over cultuur, “de symbolische sfeer”, zoals hij noemt het met zijn “vermeende autonomie” (1959: 36). Bijgevolg zijn waarden en normatieve structuren voor Mills de meestersymbolen van legitimatie van overheersing. Cultuur wordt alleen gebruikt door gezagsdragers om hun heerschappij te rechtvaardigen.

“Dergelijke symbolen … vormen geen autonoom rijk binnen een samenleving; hun maatschappelijke relevantie ligt in het gebruik ervan om de machtsordening en de posities binnen deze opstelling van de machtigen te rechtvaardigen of tegen te gaan.” (1959 : 37)

Voor Parsons speelt oriëntatie op cultuur als zodanig een belangrijke rol voor het begrijpen van de structuren van sociale systemen . Hij begreep het als een gedifferentieerd subsysteem met een moreel-evaluatieve cultuur die een bijzonder belang heeft voor de sociale normatieve orde. Structurele eenheden, zoals rollen en instellingen, integreren interactionele verwachtingen met culturele patronen. Dit is het geval in uiteenlopende gebieden zoals de institutie. van privébezit of de instelling van het huwelijk ult is het ontstaan van sociale normen voor gelijktijdige interacties. Deze culturele en normatieve verwijzingen suggereren een dynamiek in sociale systemen onafhankelijk van dwang, aangezien toewijding aan cultuur en gevoeligheid voor de attitudes van anderen doorslaggevende principes zijn bij het aangaan van interactie. Dit is de basis van de bewering van Parsons dat er een culturele component is die inherent is aan elke interactie, wat impliceert dat er krachten in het menselijk leven zijn die volledig verschillen van het nastreven van egoïstische belangen en het streven naar overheersing.

Om dit inzicht te betwisten, valt Mills het idee van de culturele kwaliteit van instellingen aan. Voor hem verdoezelen de op deze manier gedefinieerde sociale structuren hun “echte” betekenis: “Het resultaat, denk ik, is om per definitie alle institutionele structuren om te vormen tot…. wat wordt genoemd ‘de symboolbol’. “(1959: 36) En deze symboolwereld dient geen ander doel dan de rechtvaardiging van gezag en macht, bijvoorbeeld in het geval van” algemeen aanvaarde morele symbolen, heilige emblemen … god of goden … stem van de meerderheid “enz. Volgens Mills gebruiken kapitalisten dergelijke ideeën om hun eigenbelang te verhullen – aangezien “de oude motieven en redenen van eigenbelang kunnen leiden tot schuldgevoelens of op zijn minst tot onbehagen onder kapitalisten” (36-37).Kortom, Parsons “waarde-oriëntaties en normatieve structuur heeft voornamelijk te maken met meestersymbolen van legitimatie.”

De verstrekte citaten bevatten de nieuwsgierigheid dat een “stem van de meerderheid” wordt beschouwd als louter een middel van de heerschappij van autoriteiten. Zelfs als men van tijd tot tijd een hekel heeft aan de uitkomst van dergelijke meerderheidsstemmen, is de vraag hoe een alternatief eruit zou zien. Een alomvattende sociologische verbeeldingskracht levert alleen maar enge scenarios op.

Naast dergelijke open problemen met democratie-deficiëntie, komt Mills kijk op de rol van cultuur in de samenleving neer op een grove vorm van functionalisme. Hier komen we opnieuw een paradox tegen die nog steeds voortleeft in de context van wat nu culturele sociologie wordt genoemd.Voetnoot 7 In lijn met Mills bekritiseert een brede stroming van kritisch denken het functionalisme in abstracte termen en houdt ze tegelijkertijd vast aan naar een reductionistische functionalistische interpretatie van cultuur als “in laatste instantie” in dienst van economische en politieke belangen. Cultuur wordt vaak direct gelijkgesteld met economisch kapitaal en macht, en een overvloed aan culturele studies overtreft elkaar in het “deconstrueren” van culturele voorkeuren en activiteiten, zoals gemotiveerd door het nastreven van economisch eigenbelang.

Het resultaat is een blinde vlek voor een van de krachtigste verschijnselen in het individuele en sociale leven, namelijk de inhoud en vormen van cultuur als zodanig. Cultuur kan inderdaad voor allerlei doeleinden worden gebruikt, ongetwijfeld ook voor die waar Mills aandacht aan besteedt, Ik heb voorgesteld om de “heteronome functie” van cultuur te worden genoemd (Staubmann 2005). Maar veel belangrijker, zowel voor individuen als voor de samenleving, is de rol die cultuur als zodanig speelt, haar autonome functie. Een specificatie van de laatste voor de theorie van sociale systemen is het idee van de fiduciaire functie van een subsysteem, de rollen en instellingen die verantwoordelijk zijn voor het behoud en de bevordering van cultuur. Parsons en Platts studie over het Amerikaanse universitaire systeem (1973) laat zien hoe rationele cultuur doordringt met alle delen van wat Parsons het algemene actiesysteem noemt, de enorme betekenis van rationele kennis en waarden voor sociale en individueel leven en zelfs voor een algemene karakterisering van de moderne samenleving.

Mills afwijzing van de autonome rol van cultuur brengt hem ertoe te ontkennen dat sociale structuren inherent ook culturele verschijnselen zijn. Hij verwerpt het concept van Parsons sociale structuren, maar definieert nergens expliciet wat hij “de structurele kenmerken van de menselijke samenleving” noemt. We kunnen alleen raden wanneer hij verwijst naar een “set van instellingen” die “de totale samenleving beheersen en haar waarden opleggen door geweld en de dreiging van geweld” (1959: 39). Dit doet denken aan een aantal totalitaire communistische staten, die Mills hoogstwaarschijnlijk niet in gedachten had. Maar zelfs in deze gevallen zou puur geweld niet voldoende zijn om hun tijdelijke stabiliteit te verklaren.

Conflict en sociale verandering

Gezien Parsons uitgebreide geschriften over sociale en culturele verandering, Het verhaal van zijn gebrek aan en onvermogen om de kwestie aan te pakken is verbluffend. Ook hier is het een kwestie van ongedifferentieerde opvattingen die verantwoordelijk zijn voor een vertekende perceptie van zijn werk, waaronder de a-priori koppeling van sociale verandering aan conflict. In de woorden van Mills luidt het: “De magische eliminatie van conflicten, en het wonderbaarlijke bereiken van harmonie, … verwijder uit deze systematische en algemene theorie de mogelijkheid om met sociale verandering om te gaan …” (1957: 42). “conflictperspectief” – zoals het wordt genoemd – wordt beperkt door het feit dat conflict en verandering “onafhankelijke variabelen” zijn.

Met behulp van de theoretische techniek van Parsons om dergelijke variabelen te doorsnijden, krijgen we een viervoudige tabel waarin, laten we zeggen, de rijen de aan- en afwezigheid van conflict vertegenwoordigen en de kolommen de aan- en afwezigheid van sociale verandering weergeven. Bij het beoordelen van de vier velden van onze tabel met empirische / historische gegevens, realiseren we ons dat de aanwezigheid van conflict in geen geval manier veroorzaakt noodzakelijkerwijs sociale verandering. Integendeel, een bepaald niveau van conflicten is een voorwaarde voor een stabiel sociaal systeem. Niklas Luhmann, een van Parsons meest talentvolle leerlingen, zag conflicten zelfs als een soort immuunsysteem dat voorkomt dat sociale systemen omvallen apart, t hus draagt bij aan hun duurzaamheid. In Parsonische termen uitgedrukt, zijn conflicten tot op zekere hoogte onmisbaar voor de homeostase van sociale systemen. Wanneer we verder gaan met het volgende veld van ons viervoudige schema, zien we soms dat conflict inderdaad kan leiden tot sociale verandering, wat Parsons dienovereenkomstig in zijn geschriften erkende.

Ten slotte hebben we de belangrijke gevallen waarin sociale verandering plaatsvindt zonder veroorzaakt worden door enig conflict. Historisch gezien is dit vooral het geval bij culturele innovaties die sociale structuren en processen beïnvloeden.Om een voorbeeld te noemen: er is uitgebreide literatuur over de verreikende impact van de uitvinding van internet en bijbehorende technologieën op de verandering van communicatie- en interactiepatronen, zowel op macroniveau als op microniveau. Deze technologieën zijn op hun beurt gebaseerd op eerdere wetenschappelijke innovaties die ten tijde van de uitvinding helemaal geen pragmatisch nut leken te hebben, bijvoorbeeld de binaire algebra die George Boole had uitgewerkt.

Binnen de complexiteit van de algemene actietheorie van Parsons, kunnen we concluderen dat elk onderdeel van het algemene actiesysteem sociale verandering teweeg kan brengen. Sociaal conflict is noch een voldoende, noch een noodzakelijke voorwaarde voor sociale verandering.