Najbardziej irytujące utwory w historii muzyki… dla mnie.

Sheldon Rocha Leal

Wersja z okładką jest istotnym elementem przemysłu muzycznego i sposób, w jaki prawdziwi artyści mogą pokazać swoje muzyczne zdolności. Chociaż wielu ludzi nie zgadza się z tym ostatnim stwierdzeniem, uważam, że jest talent w tym, by móc wziąć piosenkę, która była hitem dla artysty i uczynić ją jeszcze większym hitem. Na przykład „I Will Always Love You” Dolly Parton był hitem na listach przebojów Country w latach 70., ale wokalna interpretacja Whitney Houston i aranżacja Davida Fostera sprawiły, że jej wersja stała się międzynarodowym numerem 1 w 1992 roku. Chodzi o to, jak nowa artystka reinterpretuje sformułowanie tekstów, barwy głosu i tego, jak producent na nowo wyobraża sobie kompozycję / aranżację. To tak, jakby projektant wnętrz na nowo wyobrażał sobie stary dom, czyniąc go lepszym niż oryginał.

Okładka została niezbędny dla popularyzacji rockn rolla, który skorzystał w dużej mierze z klauzuli „przymusowej licencji” zawartej w ustawie o prawach autorskich z 1909 roku w USA. Zostało to później wzmocnione ustawą o prawach autorskich z 1976 roku. Elvis Presley, King of Rock n Roll i Céline Dion (dwie z najlepiej sprzedających się artystek na świecie) są znani z interpretacji już istniejących piosenek i covery. Dlatego wersje okładek są kamieniem, na którym zbudowano muzykę popularną, jaką znamy dzisiaj.

Na przestrzeni lat Byłem zapraszany na wiele występów, zarówno formalnych, jak i nieformalnych, a ze względu na swoją wiedzę był proszony o ocenianie różnych konkursów, festiwali i pokazów talentów lub po prostu wyrażanie opinii na temat występów. Dlatego spędziłem dziesiątki tysięcy godzin słuchając muzyki, zarówno nagranej, jak i na żywo, i podobnie jak w przypadku wielu karier i innych zawodów, jest kilka rzeczy, które denerwowały mnie przez lata, głównie związane z wersjami coverowymi.

Nie widzę sztuki ponownego tworzenia piosenki w taki sam sposób, jak było to robione pierwotnie. To po prostu regurgitacja, a każda osoba, która ćwiczy wystarczająco dużo, może wykonać wszystko w taki sam sposób, jak oryginał. Mając to na uwadze, mam również problem z ludźmi, którzy zbytnio upiększają pięknie prostą piosenkę, ponieważ oryginału czasami nie da się poprawić. Istnieją pewne utwory, które czasami chwytają społeczną świadomość, co skutkuje mnóstwem wersji coverów, które raz po raz chybiają.

Po obejrzeniu niezliczonych występów mogę prawie przewidzieć, jakie piosenki wykonawca będzie występować w oparciu o ich głos i zestaw muzyczny i raz po raz nie robię na mnie wrażenia. Z biegiem lat jest grupa piosenek, których nienawidzę, a kiedy słyszę kilka pierwszych taktów muzyki, wstanę i wyjdę z pokoju. Ten artykuł jest poświęcony tym piosenkom.

Alleluja: Leonard Cohen (1984)

Nigdy szczególnie nie lubiłem tej piosenki ani jej autora (Leonard Cohen) . Rozumiem, to inspirująca piosenka, która ze względu na sposób, w jaki została napisana, przywołuje styl Rock n Roll / Gospel. Została skomponowana przez kanadyjskiego trubadura Leonarda Cohena w 1984 roku na potrzeby albumu „Various Positions”. Piosenka jest uznawana za kamień węgielny współczesnych hymnów świeckich i zawiera wiele odniesień do Biblii. Chociaż nie była wielkim hitem dla Leonarda Cohena (nr 59, USA / No36 UK) stał się kultowym faworytem i inspiracją walijskiego artysty Johna Calea, aby nagrać go w 1991 roku. To z kolei zainspirowało Jeffa Buckleya do nagrania go na swój kultowy album „Grace” w 2007 roku (pierwotnie nagrany około 1993/4), moja ulubiona wersja piosenki.

Piosenka została nagrana ponad 300 razy i (według różnych organizacji prawniczych) przesunęła się o ponad 5 milionów jednostek na całym świecie. Wygląda na to, że ze względu na jego prostotę każdy i ich pies na kolanach czują, że mogą dodać do aranżacji coś nowego, coś, czego być może Leonard Cohen przegapił. Rezultatem jest cała masa irytujących wersji, które nic nie wnoszą do kanonu Leonarda Cohena, poza dużą ilością gotówki na posiadłość Cohena.W dzisiejszych czasach każdy niedoszły trubadur, w każdym smokey klubie na świecie myśli, że może dodać coś innego do piosenki, a to, co wychodzi na drugim końcu, jest smutną imitacją oryginału. Zamiast posłuchać wersji Jeffa Buckleya, powinno się to zatrzymać około 10 lat po napisaniu oryginału.

Summertime: Porgy and Bess (1934)

Piosenka została napisana przez DuBose Heyward oraz Georgea i Ira Gershwinów w 1934 roku na potrzeby musicalu „Porgy and Bess”. Piosenka została napisana, aby naśladować ówczesne African American Spirituals. Muzykolodzy wskazują, że istnieją podobieństwa między „Summertime” a tradycyjnym Afroamerykańskie duchowe „Dziecko bez matki” oraz kołysanki ukraińsko-jidysz „Pipi-Pipipee” i „Oi Khodyt Son Kolo Vikon”. Utwór został nagrany przez legendarną piosenkarkę jazzową Billie Holiday w 1936 roku, osiągając 12. miejsce na listach przebojów w USA.

Ponad 25 000 wersji utworu zostało nagranych od 1934 roku, a jedna z najbardziej uznanych przez krytyków została nagrana w 1968 roku przez Big Brother and the Holding Company z udziałem Janis Joplin. Jej surowy wokal w tej aranżacji utworu jest emocjonalny i wzruszający, słychać na tym nagraniu nagromadzenie bólu przez całe życie. Ta wersja sprowokowała mnóstwo imitacji, z których żadna nie dotyka surowości oryginału. Przez lata słyszałem zbyt wiele reinterpretacji tej piosenki, a większość z nich była nijaka i totalna strata czasu antenowego. Myślę, że aby właściwie nagrać tę piosenkę, artysta musi przejść przez potężne i bolesne doświadczenia życiowe. Pomoże to artyście w prawdziwym podejściu do bolesnej tematyki utworu, w przeciwnym razie będzie to po prostu efektowne i nieszczere.

Modlitwa: Céline Dion i Andrea Bocelli (1998)

Kiedy usłyszałem tę piosenkę po raz pierwszy, byłem całkowicie zdumiony. To prawdopodobnie jedna z najpiękniej wykonanych ballad / duetów w historii muzyki pop. Dopasowanie dwóch głosów jest nieskazitelne , Operatic głos Andrei i Pop Céline dobrze ze sobą współgrają. Dodatkowo bujna produkcja Davida Fostera, Tonyego Renisa i Carole Bayer Sager jest subtelna i bardzo skuteczny. Wszystko w tej piosence jest dopracowane, piękne i rozgrzewające. Piosenka pochodzi ze szczerości. Został nagrany w 1998 roku jako dwie solowe wersje Céline w języku angielskim i włoskiej wersji Andrei do filmu animowanego „Quest for Camelot”. Duet dwóch kultowych gwiazd został później nagrany na świąteczny album Céline „These Are The Special” Times ”, który jest jednym z najlepiej sprzedających się albumów bożonarodzeniowych wszechczasów i albumem„ Sogno ”Andrei Bocellego. To, co zwykle dzieje się w duetach pomiędzy piosenkarzami popowymi i operowymi, to fakt, że piosenkarz popowy zawsze wydaje się słaby w porównaniu z piosenkarzem operowym. Jednak podczas nagrywania głos Céline naprawdę trzyma się ziemi w obliczu potężnego przekazu Andrei.

Po ogromnym statusie kultowym, jaki uzyskała piosenka, każdy artysta, który chce zostać crossover, i ich babcia wzięli na siebie interpretację utworu. Prawie tak, jak Céline i Andrea prawdopodobnie coś przeoczyli, a ci covery dodawali coś nowatorskiego do aranżacji. Słyszałem piosenkę, źle zrobioną przez tak wielu artystów, i moją intuicję usłyszeć kilka pierwszych taktów piosenki podczas występu na żywo, oznacza wstanie i wyjście z sali. Piękno tego duetu polega na subtelności, niewinności i szczerości, problem z większością okładek polega na tym, że wykonawcy są zbyt agresywni w swoim wokalnym podejściu, wydając większość nut. Nie, nie, nie, tak się nie dzieje. Moim zdaniem zostaw to Céline i Andrei, zrobili to najlepiej.

Nareszcie: od ” Sun Valley Serenade ”(1941)

Wykonanie przez Ettę James klasycznej piosenki „At Last ”wydany w 1960 roku to klasyk soulowy. Jej mocny, zadymiony głos i interpretacja aranżacji dodają niuansów lirycznej treści utworu. Chociaż jej wersja osiągnęła najwyższy numer 30 na liście Billboard Hot100, jest uważana za jedną z jej charakterystycznych melodii i ostatecznie została wprowadzona do Grammy Hall of Fame w 1999 roku. Piosenka została pierwotnie napisana przez Mack Gordon i Harry Warren w 1941 roku na potrzeby musicalu. „Sun Valley Serenade” został przerobiony przez niezliczonych artystów, w tym Beyoncé, Céline, Christinę Aguilera, Ray Anthony i Gene Watson.

W ostatnich latach stał się ulubionym utworem wielu div i chcących zostać divami aby pokazać swoje niesamowite muzyczne mięśnie, próbując wykonać tę wyjątkowo trudną piosenkę wokalną. Piękno wersji Etta James polegała na jej prostocie, pod ozdobionymi i krótkimi, subtelnymi frazami i surowym, prawie poza tonem, dymnym wokalem. Te nowe wersje są nieprzyjemne , z wydłużonymi nutami, ozdobionymi frazami i przypiętymi nutami, całkowicie psuje przesłanie piosenki. Ponadto nie to sprawiło, że wersja Etty została wprowadzona do Grammy Hall of Fame. Te nowe wersje odejdź amatorsko, bardzo się postaraj i całkowicie nieszczery. Zrujnowali mi piosenkę. Dziękuję… dalej…

Forever Young: Alphaville (1984)

Kiedy miałem około 8 lat, ta piosenka została wydana przez niemiecki zespół Alphaville i ludzie oszaleli na jej punkcie. Nigdy nie spodobała mi się ta piosenka i nadal nie. Chociaż sentyment do piosenki jest godny podziwu, w rzeczywistości muzyka jest okropna, a styl śpiewania okropny. To powiedziawszy, nigdy nie byłem wielkim fanem ery New Romantic, która zdominowała scenę muzyczną we wczesnych latach osiemdziesiątych. Cały szum związany z tą piosenką, poza tym, że osiągnął najwyższy poziom tylko na numer 65 w USA i 98 w Wielkiej Brytanii. Tam, gdzie odniósł największy sukces, był w krajach germańskich, takich jak Szwecja (nr 1), Norwegia (nr 3) i Niemcy (nr 4) oraz w Afryce Południowej, gdy piosenka osiągnęła szczyt na 7 miejscu, co wyjaśniałoby, dlaczego słyszałem ją tyle razy.

Wystąpiło wielu artystów, co najmniej 15, w tym: One Direction; Laura Branigan; Wayne Wonder, Beyoncé i Maroon 5. Dla mnie ta piosenka była wystarczająco zła w swoim oryginalnym wcieleniu, dlaczego ludzie muszą do niej wracać raz po raz. Raz wystarczy!!! Wydaje mi się, że atrakcyjność polega na tym, że oryginał jest tak prosty, a aranżacja tak rzadka, że pozostawia otwarte drzwi dla innych artystów, którzy mogą dodać pikanterii do piosenki. To powiedziawszy, nikt tak naprawdę nie dodał niczego nowatorskiego do tej piosenki i we wszystkich swoich powtórzeniach pozostaje okropną piosenką.

Podsumowując, jestem wielkim zwolennikiem wersji coverowej i cenię kunszt artystycznej interpretacji piosenki. Ale jednocześnie uważam, że ważne jest, aby artysta wykonujący cover utworu musiał poświęcić czas i energię na odpowiednią interpretację utworu. W przypadku tworzenia coverów nie zawsze chodzi o to, kto może zagrać najbardziej skomplikowany wokal lub kto może wydobyć określone nuty. Nie chodzi o to, kto może osiągnąć najwyższe noty lub kto może je utrzymać przez najdłuższy okres, chodzi o to, kto może przekazać najlepszy komunikat. Chodzi o to, kto jest najbardziej szczery i kto jest w stanie zinterpretować przesłanie piosenki.

Bycie fenomenalnym piosenkarzem lub instrumentalistą nie zawsze czyni jednego z najlepszych interpretatorów muzyki. Wynika to jasno ze wszystkich powyższych piosenek, które były ikoniczne dla niektórych mniej znanych artystów, ale nie były hitami dla artystów, których można by się spodziewać. Prostota i szczerość są czasami kluczami do głównych hitów i ludzie, którzy chcą być wykonawcami, muszą to zrozumieć i raczej spędzić czas na analizowaniu piosenki i szukaniu informacji, zamiast po prostu wypowiadać notatki. Piosenka musi coś znaczyć dla wykonawcy, aby poruszyć publiczność.