Będziemy walczyć na plażach
4 czerwca 1940
Izba Gmin
Stanowisko BEF stało się teraz krytyczne W rezultacie z najbardziej umiejętnie przeprowadzonego odwrotu i niemieckich błędów większość brytyjskich sił zbrojnych dotarła do przyczółka pod Dunkierką. Niebezpieczeństwo, przed jakim stoi naród brytyjski, zostało teraz nagle i powszechnie dostrzeżone. 26 maja rozpoczęła się „Operacja Dynamo” – ewakuacja z Dunkierki. Morza pozostały absolutnie spokojne. Królewskie Siły Powietrzne – gorzko oczerniane wówczas przez armię – walczyły zaciekle, aby odmówić wrogowi całkowitej dominacji w powietrzu, która zrujnowałaby operację. Na początku oczekiwano, że 45 000 ludzi zostanie ewakuowanych; w rzeczywistości do Anglii dotarło ponad 338 000 żołnierzy alianckich, w tym 26 000 żołnierzy francuskich. 4 czerwca Churchill zgłosił się do Izby Gmin, starając się sprawdzić nastrój narodowej euforii i ulgi w związku z nieoczekiwanym wyzwoleniem oraz zwrócić się do Stanów Zjednoczonych z wyraźnym apelem.
Francuskie umocnienia w Sedanie i nad Mozą zostały złamane pod koniec drugiego tygodnia maja, tylko szybki odwrót do Amiens i na południe mógł uratować armie brytyjską i francuską, które wkroczyły do Belgii na wezwanie króla Belgii; ale ten strategiczny fakt nie został natychmiast zrealizowany. Francuskie Naczelne Dowództwo miało nadzieję, że uda im się wypełnić tę lukę, a armie północy były pod jego rozkazami. Co więcej, taka emerytura prawie na pewno wiązałaby się ze zniszczeniem znakomitej armii belgijskiej składającej się z ponad 20 dywizji i porzuceniem całej Belgii. Dlatego też, gdy uświadomiono sobie siłę i zakres niemieckiej penetracji i kiedy nowy francuski generalissimus, generał Weygand, objął dowództwo w miejsce generała Gamelina, armie francuska i brytyjska podjęły wysiłek w Belgii, aby nadal trzymać prawą rękę Belgów i oddać swoją prawą rękę nowo utworzonej armii francuskiej, która miała przemierzyć Sommę z wielką siłą, by ją uchwycić.
Jednak niemiecka erupcja przetoczyła się jak ostra kosa wokół z prawej i z tyłu armii północy. Osiem lub dziewięć dywizji pancernych, każda z około czterystu pojazdów opancerzonych różnego rodzaju, ale starannie dobranych tak, aby były komplementarne i podzielone na małe samodzielne jednostki, odcięło wszelką łączność między nami a głównymi armiami francuskimi. Odciął naszą komunikację w celu zaopatrzenia się w żywność i amunicję, która biegła najpierw do Amiens, a potem przez Abbeville, i płynęła wzdłuż wybrzeża do Boulogne i Calais, a prawie do Dunkierki. Za tym pancernym i zmechanizowanym natarciem szło kilka niemieckich dywizji w ciężarówkach, a za nimi znowu szła stosunkowo powoli tępa, brutalna masa zwykłej armii niemieckiej i narodu niemieckiego, zawsze tak gotowa, by doprowadzić ją do deptania w innych krajach swobody i wygody, których nigdy nie zaznali we własnym zakresie.
Powiedziałem, że ten pancerny cios kosą prawie dotarł do Dunkierki – prawie, ale nie do końca. Boulogne i Calais były scenami desperackiej walki. Strażnicy bronili Boulogne przez jakiś czas, po czym zostali wycofani na mocy rozkazów z tego kraju. Brygada Strzelców, 60. Karabiny i Karabiny Królowej Wiktorii, z batalionem brytyjskich czołgów i 1000 Francuzów, w sumie około czterech tysięcy żołnierzy, broniły Calais do końca. Brygadier brytyjski miał godzinę na poddanie się. Odrzucił ofertę i minęły cztery dni intensywnych walk ulicznych, zanim w Calais zapanowała cisza, która zakończyła pamiętny opór. Tylko 30 ocalałych zostało zabranych przez marynarkę wojenną i nie znamy losu ich towarzyszy. Jednak ich poświęcenie nie poszło na marne. Co najmniej dwie dywizje pancerne, które w przeciwnym razie zostałyby zwrócone przeciwko Brytyjskim Siłom Ekspedycyjnym, musiały zostać wysłane, aby je pokonać. Dodali kolejną stronę do chwały lekkich dywizji, a uzyskany czas umożliwił zalanie wodociągów Graveline i utrzymanie ich przez wojska francuskie.
W ten sposób port w Dunkierce był trzymane otwarte. Kiedy armie północy nie mogły ponownie nawiązać łączności z Amiens z głównymi armiami francuskimi, pozostał tylko jeden wybór. Rzeczywiście wydawało się to opuszczone. Armie belgijska, brytyjska i francuska zostały prawie otoczone. Ich jedyną linią odwrotu było udanie się do jednego portu i sąsiednich plaż. Byli naciskani ze wszystkich stron przez ciężkie ataki i znacznie przewyższali liczebnie w powietrzu.
Kiedy tydzień temu poprosiłem Izbę, aby wybrała dzisiejsze popołudnie jako okazję do oświadczenia, obawiałem się, że ciężko mi ogłosić największą katastrofę wojskową w naszej długiej historii. Pomyślałem – i niektórzy dobrzy sędziowie zgodzili się ze mną – że prawdopodobnie 20 000 lub 30 000 ludzi może zostać ponownie zatrudnionych.Ale z pewnością wydawało się, że cała francuska 1. armia i cały brytyjski oddział ekspedycyjny na północ od przepaści Amiens-Abbeville zostaną rozbici na otwartym polu albo będą musieli skapitulować z powodu braku żywności i amunicji. To były ciężkie i ciężkie wieści, na które tydzień temu wezwałem Izbę i naród do przygotowania się. Całe korzenie, rdzeń i mózg armii brytyjskiej, na której i wokół której mieliśmy budować i budować wielkie armie brytyjskie w późniejszych latach wojny, wydawało się, że wkrótce zginą na polu lub zostaną poprowadzeni do haniebnej i głodującej niewoli.
Taka była perspektywa tydzień temu. Ale kolejny cios, który równie dobrze mógł się okazać ostateczny, jeszcze na nas nie spadł. Król Belgów wezwał nas do pomocy. Gdyby ten władca i jego rząd nie odcięli się od aliantów, którzy uratowali ich kraj przed zagładą w późnej wojnie, i gdyby nie szukali schronienia w czymś, co okazało się fatalną w skutkach neutralnością, armie francuskie i brytyjskie mogłyby równie dobrze na początku uratowały nie tylko Belgię, ale może nawet Polskę. Jednak w ostatniej chwili, gdy Belgia była już najechana, król Leopold wezwał nas, byśmy mu pomogli, i nawet w ostatniej chwili przybyliśmy. On i jego dzielna, skuteczna armia, licząca prawie pół miliona ludzi, strzegli naszej lewej flanki i w ten sposób utrzymywali otwartą naszą jedyną linię odwrotu do morza. Nagle, bez uprzedniej konsultacji, z możliwie najmniejszym wyprzedzeniem, bez rady ministrów i na podstawie własnego osobistego aktu, wysłał pełnomocnika do dowództwa niemieckiego, poddał swoją armię i odsłonił całą naszą flankę i środki odwrotu.
Tydzień temu poprosiłem Izbę o zawieszenie oceny, ponieważ fakty nie są jasne, ale nie sądzę, aby obecnie istniał jakikolwiek powód, dla którego nie mielibyśmy formułować własnych opinii na temat tego żałosnego wydarzenia. Kapitulacja armii belgijskiej zmusiła Brytyjczyków w jak najkrótszym czasie do objęcia flanki do morza o długości ponad 30 mil. W przeciwnym razie wszystko zostałoby odcięte i wszyscy podzieliliby los, na jaki król Leopold skazał najlepszą armię, jaką kiedykolwiek utworzył jego kraj. Robiąc to i odsłaniając tę flankę, jak zobaczy każdy, kto śledził operacje na mapie, utracono kontakt między Brytyjczykami a dwoma z trzech korpusów tworzących pierwszą armię francuską, którzy wciąż byli dalej od wybrzeża niż my. były, i wydawało się niemożliwe, aby jakakolwiek duża liczba wojsk alianckich mogła dotrzeć do wybrzeża.
Wróg zaatakował ze wszystkich stron z wielką siłą i zaciekłością, a ich główną siłą była moc ich znacznie liczniejszego Powietrza Siła została rzucona do bitwy lub skoncentrowana na Dunkierce i plażach. Wciskając się w wąskie wyjście, zarówno od wschodu, jak i od zachodu, wróg zaczął ostrzeliwać plaże z armat, którymi sam statek mógł się zbliżać lub odpływać. W kanałach i morzach zasiali miny magnetyczne; wysyłali kolejne fale wrogich samolotów, czasem ponad stu w jednym szyku, aby zrzucić bomby na jedyne pozostałe molo i na wydmy, na których żołnierze szukali schronienia. Ich okręty podwodne, z których jeden został zatopiony, i ich motorówki odbiły się na ogromnym ruchu, który się teraz rozpoczął. Przez cztery lub pięć dni trwała intensywna walka. Wszystkie ich dywizje pancerne – lub to, co z nich zostało – razem z ogromnymi masami piechoty i artylerii rzucały się na próżno w coraz bardziej zwężający się i kurczący się dodatek, w którym walczyły armie brytyjska i francuska.
W międzyczasie Królewska Marynarka Wojenna, z chętną pomocą niezliczonych marynarzy handlowych, nadstawiała wszystkie nerwy, aby zaokrętować wojska brytyjskie i alianckie; W walkach uczestniczyło 220 lekkich okrętów wojennych i 650 innych jednostek. Musieli operować na trudnym wybrzeżu, często przy niesprzyjającej pogodzie, pod niemal nieustannym gradem bomb i rosnącą koncentracją ognia artyleryjskiego. Ani też morza, jak powiedziałem, same nie były wolne od min i torped. W takich warunkach jak te, nasi ludzie szli dalej, bez odpoczynku lub z niewielkim odpoczynkiem, przez całe dnie i noce, podróżując po niebezpiecznych wodach, przywożąc ze sobą zawsze ludzi, których uratowali. Liczby, które przywieźli, są miarą ich oddania i odwagi. Statki szpitalne, które zabrały wiele tysięcy rannych Brytyjczyków i Francuzów, będąc tak wyraźnie oznakowanymi, były specjalnym celem nazistowskich bomb; ale mężczyźni i kobiety na ich pokładzie nigdy nie zawahali się w wykonywaniu swoich obowiązków.
Tymczasem Królewskie Siły Powietrzne, które już interweniowały w bitwie, na tyle, na ile pozwalał ich zasięg, z baz macierzystych, teraz wykorzystał część swojej głównej siły myśliwców metropolitalnych i uderzył w niemieckie bombowce i myśliwce, które licznie je chroniły. Ta walka była długotrwała i zacięta.Nagle scena ustąpiła, huk i grzmot na chwilę ustały – ale tylko na chwilę – ucichły. Cud wyzwolenia, osiągnięty dzięki męstwu, wytrwałości, doskonałej dyscyplinie, nienagannej służbie, zasobom, umiejętnościom, niezwyciężonej wierności, jest widoczny dla nas wszystkich. Wróg został odrzucony przez wycofujące się wojska brytyjskie i francuskie. Był tak brutalnie potraktowany, że nie spieszył się poważnie z ich odejściem. Królewskie Siły Powietrzne zaangażowały główne siły niemieckich sił powietrznych i zadały im straty co najmniej cztery do jednego; a marynarka wojenna, używając prawie 1000 statków wszelkiego rodzaju, wywiozła z paszczy śmierci i wstydu ponad 335 000 żołnierzy, Francuzów i Brytyjczyków, do ich ojczyzny i do zadań, które są bezpośrednio przed nimi. Musimy być bardzo ostrożni, aby nie przypisać temu wyzwoleniu atrybutów zwycięstwa. Wojn nie wygrywa ewakuacja. Ale w tym wyzwoleniu było zwycięstwo, co należy zauważyć. Został zdobyty przez Siły Powietrzne. Wielu naszych żołnierzy, którzy wrócili, nie widziało sił powietrznych w pracy; widzieli tylko bombowce, które uniknęły ataku ochronnego. Niedoceniają jego osiągnięcia. Wiele o tym słyszałem; dlatego robię wszystko, co w mojej mocy, aby to powiedzieć. Opowiem wam o tym.
To była wielka próba sił między brytyjskimi i niemieckimi siłami powietrznymi. Czy możesz sobie wyobrazić większy cel dla Niemców w powietrzu, niż uniemożliwić ewakuację z tych plaż i zatopić wszystkie te statki, które były wystawiane, prawie w tysiącach? Czy mógł istnieć cel o większym znaczeniu militarnym i znaczeniu dla całego celu wojny niż ten? Bardzo się starali i zostali pokonani; byli sfrustrowani swoim zadaniem. Odciągnęliśmy armię; i zapłacili czterokrotnie za wszelkie straty, które wyrządzili. Bardzo duże formacje niemieckich samolotów – a wiemy, że są to bardzo odważna rasa – kilkakrotnie odwracały się od ataku jednej czwartej ich liczby Królewskich Sił Powietrznych i rozproszyły się w różnych kierunkach. Dwanaście samolotów było ściganych przez dwóch. Jeden samolot został wbity w wodę i odrzucony przez zwykły ładunek brytyjskiego samolotu, który nie miał już amunicji. Wszystkie nasze typy – Hurricane, Spitfire i nowy Defiant – i wszyscy nasi piloci zostali uznani za lepszych od tego, z czym mają obecnie walczyć.
Kiedy zastanowimy się, o ile większa byłaby nasza przewaga broniąc powietrza nad tą wyspą przed zamorskim atakiem, muszę powiedzieć, że znajduję w tych faktach pewną podstawę, na której mogą oprzeć się praktyczne i uspokajające myśli. Złożę hołd tym młodym lotnikom. Na razie wielka armia francuska została odrzucona i zaniepokojona atakiem kilku tysięcy pojazdów opancerzonych. Czyż nie może być też tak, że sprawy samej cywilizacji bronią umiejętności i poświęcenie kilku tysięcy lotników? Przypuszczam, że nigdy nie było na całym świecie, w całej historii wojen, takiej okazji dla młodzieży. Rycerze Okrągłego Stołu, Crusaders, wszyscy cofają się w przeszłość – nie tylko odległą, ale i prozaiczną; tych młodych mężczyzn, wychodzących każdego ranka, aby strzec swojej ojczyzny i wszystkiego, za czym stoimy, trzymając w rękach te narzędzia o kolosalnej i niszczącej mocy, o których można powiedzieć, że:
Każdy poranek przyniósł szlachetną szansę
A każda okazja przyniosła szlachetnego rycerza
zasługuje na naszą wdzięczność, podobnie jak wszyscy odważni ludzie, którzy na tak wiele sposobów i przy tak wielu okazjach są gotowi i nadal są gotowi oddać życie i wszystko za swoją ojczyznę.
Wracam do wojska. W długiej serii bardzo zaciętych bitew, teraz na tym froncie, teraz na tym froncie, walcząc na trzech frontach jednocześnie, bitwy toczone przez dwie lub trzy dywizje z równą lub nieco większą liczbą wrogów i toczone zaciekle na niektórych stare tereny, które tak wielu z nas znało – w tych bitwach nasze straty w ludziach przekroczyły 30 000 zabitych, rannych i zaginionych. Korzystam z okazji, aby wyrazić współczucie Izby wszystkim, którzy cierpieli z powodu żałoby lub którzy nadal są zaniepokojeni. Prezesa Zarządu Handlu dzisiaj nie ma. Jego syn został zabity, a wielu w Domu odczuło ból w najostrzejszej formie. Ale powiem to o zaginionych: mieliśmy wielu rannych, którzy wrócili bezpiecznie do domu do tego kraju, ale powiedziałbym o zaginionych, że może być bardzo wielu zgłoszonych zaginionych, którzy pewnego dnia wrócą do domu w jednym tak czy inaczej. W zamieszaniu związanym z tą walką nieuniknione jest, że wielu pozostało na pozycjach, na których honor nie wymagał od nich dalszego oporu.
Wobec tej straty ponad 30 000 ludzi możemy ustalić znacznie większą stratę z pewnością zadaną wróg. Ale nasze straty materiałowe są ogromne.Straciliśmy być może jedną trzecią ludzi, których straciliśmy w pierwszych dniach bitwy 21 marca 1918 r., Ale straciliśmy prawie tyle samo dział – prawie tysiąc – i cały nasz transport, wszystkie pojazdy opancerzone, które były armia na północy. Ta strata spowoduje dalsze opóźnienie w ekspansji naszej siły militarnej. Ta ekspansja nie postępowała tak daleko, jak się spodziewaliśmy. Najlepsze ze wszystkiego, co musieliśmy dać, trafiło do Brytyjskich Sił Ekspedycyjnych i chociaż nie mieli oni odpowiedniej liczby czołgów i niektórych elementów wyposażenia, byli bardzo dobrze i dobrze wyposażoną armią. Mieli pierwsze owoce ze wszystkiego, co nasz przemysł miał do zaoferowania, i to już minęło. A teraz to dalsze opóźnienie. To, jak długo to potrwa, jak długo to potrwa, zależy od wysiłku, jaki będziemy podejmować na tej wyspie. Obecnie podejmuje się wysiłek, jakiego nigdy nie było w naszych rejestrach. Prace trwają wszędzie, w dzień iw nocy, w niedziele i dni powszednie. Kapitał i praca porzucili swoje interesy, prawa i zwyczaje i włożyli je do wspólnego kapitału. Dopływ amunicji już posunął się naprzód. Nie ma powodu, dla którego nie mielibyśmy w ciągu kilku miesięcy wyprzedzić nagłej i poważnej straty, która nas spotkała, bez opóźniania rozwoju naszego ogólnego programu.
Niemniej jednak nasza wdzięczność za ucieczkę naszej armii a tak wielu mężczyzn, których bliscy przeszli przez bolesny tydzień, nie może zaślepić nas, że to, co wydarzyło się we Francji i Belgii, jest kolosalną katastrofą militarną. Armia francuska została osłabiona, armia belgijska została utracona, duża część tych ufortyfikowanych linii, na których spoczywała tak wielka wiara, przepadła, wiele cennych dzielnic górniczych i fabryk przeszło w posiadanie wroga, cały kanał porty są w jego rękach, ze wszystkimi tragicznymi konsekwencjami, jakie z tego wynikają, i musimy spodziewać się kolejnego ciosu niemal natychmiast w nas lub we Francji. Powiedziano nam, że Herr Hitler ma plan inwazji na Wyspy Brytyjskie. Często już o tym myślano. Kiedy Napoleon leżał w Boulogne przez rok ze swoimi płaskodennymi łodziami i wielką armią, ktoś mu powiedział. „W Anglii są gorzkie chwasty”. Z pewnością jest ich o wiele więcej od czasu powrotu Brytyjskich Sił Ekspedycyjnych.
Cała kwestia obrony kraju przed inwazją jest oczywiście silnie dotknięta faktem, że na razie jesteśmy w tym Wyspa nieporównywalnie potężniejsze siły zbrojne niż kiedykolwiek mieliśmy w jakimkolwiek momencie tej wojny lub ostatniej. Ale to nie będzie kontynuowane. Nie będziemy zadowoleni z wojny obronnej. Mamy obowiązek wobec naszego Sprzymierzeńca. Musimy odbudować i ponownie zbudować Brytyjskie Siły Ekspedycyjne pod dowództwem dzielnego naczelnego dowódcy, Lorda Gorta. Wszystko to jest w toku, ale w przerwie musimy wprowadzić naszą obronę na tej wyspie do tak wysokiego stanu zorganizowania, że jak najmniej liczby będą potrzebne, aby zapewnić skuteczne bezpieczeństwo i zrealizować jak największy potencjał ofensywny. W tym jesteśmy teraz zajęci. Bardzo wygodne będzie, jeśli Izba chce, aby zająć się tym tematem w tajna sesja t, że rząd z konieczności byłby w stanie ujawnić bardzo szczegółowe tajemnice wojskowe, ale chcielibyśmy, aby nasze dyskusje były wolne, bez ograniczeń narzuconych przez fakt, że zostaną one odczytane następnego dnia przez wroga; a rząd skorzystałby na poglądach swobodnie wyrażanych we wszystkich częściach Izby przez posłów posiadających wiedzę o tak wielu różnych częściach kraju. Rozumiem, że w tej sprawie należy złożyć pewną prośbę, na którą chętnie przystanie rząd Jego Królewskiej Mości.
Stwierdziliśmy, że konieczne jest podjęcie coraz bardziej rygorystycznych środków, nie tylko wobec wrogich obcych i podejrzanych. postacie innych narodowości, ale także przeciwko poddanym brytyjskiemu, którzy mogą stać się niebezpieczeństwem lub utrapieniem, gdyby wojna została przetransportowana do Wielkiej Brytanii. Wiem, że jest wielu ludzi, których dotyczą rozkazy, które wydaliśmy, którzy są zagorzałymi wrogami nazistowskich Niemiec. Bardzo mi ich przykro, ale nie możemy w obecnym czasie i przy obecnym stresie dokonać wszystkich rozróżnień, które chcielibyśmy uczynić. Gdyby usiłowano wylądować na spadochronie i nastąpiłaby zaciekła walka towarzysząca im, tym nieszczęśnikom znacznie lepiej byłoby zejść z drogi, zarówno dla ich własnego, jak i naszego. Jest jednak inna klasa, dla której nie mam najmniejszej sympatii. Parlament dał nam mocną rękę do powstrzymania działań Piątej Kolumny i będziemy korzystać z tych uprawnień pod nadzorem i korektą Izby, bez najmniejszego wahania, dopóki nie będziemy usatysfakcjonowani i bardziej niż usatysfakcjonowani, że ta złośliwość pośród nas został skutecznie stłumiony.
Wracając raz jeszcze, tym razem bardziej ogólnie, do kwestii inwazji, chciałbym zauważyć, że nigdy nie było takiego okresu we wszystkich tych długich stuleciach, którymi się chlubimy, kiedy absolutna gwarancja przeciwko inwazji, wciąż mniej przeciwko poważnym nalotom, można było dać naszemu ludowi. Za czasów Napoleona ten sam wiatr, który przenosiłby jego transporty przez kanał La Manche, mógł odpędzić blokującą flotę. Zawsze istniała szansa i to właśnie ona podniecała i oszukiwała wyobraźnię wielu kontynentalnych tyranów. Wiele jest opowiadanych historii. Jesteśmy pewni, że nowe metody zostaną przyjęte, a kiedy zobaczymy oryginalność złośliwości, pomysłowość agresji, jaką przejawia nasz wróg, z pewnością możemy przygotować się na każdy rodzaj nowatorskiego podstępu i każdego rodzaju brutalnego i zdradzieckiego manewru. Myślę, że żaden pomysł nie jest tak dziwaczny, że nie należy go rozważać i patrzeć poszukiwaniami, ale jednocześnie, mam nadzieję, wytrwałym okiem. Nigdy nie wolno nam zapominać o solidnych zapewnieniach związanych z siłą morską i lotniczą, jeśli można ją wykonywać lokalnie.
Osobiście jestem całkowicie przekonany, że jeśli wszyscy wykonają swoje obowiązki, jeśli nic nie zostanie zaniedbane, a jeśli poczynione zostaną najlepsze przygotowania, w trakcie ich dokonywania, udowodnimy, że jesteśmy w stanie ponownie obronić nasz dom na wyspie, przetrwać burzę wojny i przetrwać groźbę tyranii, jeśli to konieczne, przez lata, jeśli to konieczne sam. W każdym razie to właśnie zamierzamy zrobić. Takie jest postanowienie rządu Jego Królewskiej Mości – każdego z nich. Taka jest wola Parlamentu i narodu. Imperium Brytyjskie i Republika Francuska, połączone razem w ich sprawie i potrzebie, będą bronić aż do śmierci swojej ojczystej ziemi, pomagając sobie nawzajem jak dobrzy towarzysze do maksimum swoich sił. Mimo że duże połacie Europy i wiele starych i znanych państw wpadło lub może wpaść w uścisk gestapo i całego wstrętnego aparatu rządów nazistów, nie będziemy flagować ani zawieść. Pójdziemy do końca, będziemy walczyć we Francji, będziemy walczyć na morzach i oceanach, będziemy walczyć z coraz większą pewnością siebie i siłą w powietrzu, będziemy bronić naszej wyspy, niezależnie od kosztów, będziemy walczyć na plażach, będziemy walczyć na lądowiskach, będziemy walczyć na polach i ulicach, będziemy walczyć na wzgórzach; nigdy się nie poddamy, a nawet jeśli, w co ani przez chwilę nie wierzę, ta wyspa lub jej duża część byłaby podporządkowana i głodna, to nasze imperium za morzami, uzbrojone i strzeżone przez flotę brytyjską, będzie kontynuowało walczcie, aż w dobrym czasie Boży Nowy Świat z całą swoją mocą i potęgą wystąpi na ratunek i wyzwolenie starego.