Deregulacja

RussiaEdit

Rosja przeszła przez szeroko zakrojone działania deregulacyjne (i towarzyszącą jej prywatyzację) pod koniec lat 90. pod rządami Borysa Jelcyna, obecnie częściowo odwrócone za Władimira Putina. Głównym kierunkiem deregulacji był sektor elektroenergetyczny (patrz RAO JES), na drugim miejscu znalazł się koleje i przedsiębiorstwa komunalne. Deregulacja sektora gazu ziemnego (Gazprom) jest jednym z częstszych postulatów stawianych Rosji przez Stany Zjednoczone i Unię Europejską.

Stany ZjednoczoneEdytuj

Historia regulacjiEdit

Jednym z problemów, który zachęcał do deregulacji, był sposób, w jaki regulowane branże często kontrolowały rządowe agencje regulacyjne, wykorzystując je do służenia interesom branży. Nawet jeśli organy regulacyjne zaczęły działać niezależnie, proces znany jako przechwytywanie regulacyjne często widział przemysł interesy zaczynają dominować nad interesami konsumenta. Podobny wzorzec zaobserwowano w przypadku samego procesu deregulacji, często skutecznie kontrolowanego przez regulowane branże poprzez lobbing w procesie legislacyjnym. Takie siły polityczne istnieją jednak w wielu innych formach dla innych specjalnych grup interesów . Niektóre przykłady deregulacji w Stanach Zjednoczonych w kontekście sektorów to bankowość, telekomunikacja, linie lotnicze i zasoby naturalne.

W erze progresywnej (1890-1920), prezydenci Theodore Roosevelt, William Howard Taft i Woodrow Wilson ustanowili regulacje dotyczące części amerykańskiej gospodarki, zwłaszcza w zakresie regulacji wielkiego biznesu i przemysłu. Niektóre z ich najbardziej znaczących reform to niszczenie zaufania (niszczenie i zakazywanie monopoli), tworzenie praw chroniących amerykańskiego konsumenta, tworzenie federalnego podatku dochodowego (w szesnastej poprawce; podatek dochodowy wykorzystywał progresywną strukturę podatkową z szczególnie wysokie podatki dla bogatych), utworzenie Rezerwy Federalnej, instytucja skrócenia czasu pracy, wyższych płac, lepszych warunków życia, lepszych praw i przywilejów dla związków zawodowych, ochrona praw strajkujących, zakaz nieuczciwych praktyk pracy, a także dostarczanie większej liczby usług socjalnych klasom pracującym i sieci bezpieczeństwa socjalnego wielu bezrobotnym, pomagając w ten sposób w tworzeniu państwa opiekuńczego w Stanach Zjednoczonych i ostatecznie w większości krajów rozwiniętych.

Prezydencje Warrena Hardinga (1921–23) i Calvina Coolidgea (1923–29), rząd federalny na ogół prowadził politykę gospodarczą laissez-faire. Po nadejściu Wielkiego Kryzysu Prezydent Franklin D. Roosevelt wdrożył wiele regulacji gospodarczych, w tym uchyloną przez Sąd Najwyższy Krajową Ustawę o Odbudowie Przemysłowej, regulacje dotyczące transportu samochodowego, linii lotniczych i branży komunikacyjnej, instytucję papierów wartościowych. Exchange Act z 1934 r. Oraz Glass – Steagall Act, uchwalona w 1933 r. Te przepisy z lat trzydziestych XX w. Obowiązywały głównie do administracji Richarda Nixona. Wspierając swoje inicjatywy regulacyjne ograniczające konkurencję, prezydent Roosevelt obwiniał ekscesy wielkiego biznesu za spowodowanie bańka ekonomiczna. Jednak historykom brakuje zgody co do opisu związku przyczynowego między różnymi wydarzeniami i roli rządowej polityki gospodarczej w wywoływaniu lub łagodzeniu kryzysu.

Deregulacja 1970–2000Edytuj

Deregulacja nabrał rozpędu w latach 70., pod wpływem badań przeprowadzonych przez Chicago School of Economics oraz teorii Georgea Stiglera, Alfreda Kahna i ot jej. Nowe idee spotkały się z szerokim poparciem zarówno liberałów, jak i konserwatystów. Dwa czołowe „think tanki” w Waszyngtonie, Brookings Institution i American Enterprise Institute, aktywnie prowadziły seminaria i publikowały opracowania popierające inicjatywy deregulacyjne w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Ekonomista Cornella, Alfred E. Kahn, odegrał kluczową rolę zarówno w teoretyzowaniu, jak i uczestniczeniu w wysiłkach administracji Cartera zmierzających do deregulacji transportu.

TransportationEdit

Nixon AdministrationEdit

Pierwsza kompleksowa propozycja deregulacji dużego przemysłu w Stanach Zjednoczonych, transportu, powstała w administracji Richarda Nixona i została przekazana Kongresowi pod koniec 1971 r. Propozycja ta została zainicjowana i opracowana przez grupę międzyagencyjną, w skład której wchodziła Rada Doradców Ekonomicznych (reprezentowana Hendrik Houthakker i Thomas Gale Moore), Biuro ds. Konsumentów Białego Domu (reprezentowane przez Jacka Pearcea), Departament Sprawiedliwości, Departament Transportu, Departament Pracy i inne agencje.

Propozycja dotyczyła zarówno kolei i transport ciężarowy, ale nie transport lotniczy. (92d Kongres, Senat Bill 2842) Twórcy tego ustawodawstwa w tej administracji starali się uzyskać wsparcie ze strony komercyjnych nabywców środków trans. usługi portowe, organizacje konsumenckie, ekonomiści i liderzy organizacji środowiskowych.Ta koalicja „społeczeństwa obywatelskiego” stała się szablonem dla koalicji wpływających na wysiłki na rzecz deregulacji transportu ciężarowego i transportu lotniczego w dalszej części dekady.

Administracja FordaEdit

Po odejściu Nixona prezydentura Geralda Forda , wraz z pokrewnymi interesami, zapewnił przejście pierwszej znaczącej zmiany w polityce regulacyjnej w kierunku sprzyjającym konkurencji, w ustawie o rewitalizacji i reformie regulacyjnej kolei z 1976 r.

Carter AdministrationEdit

Prezydent Jimmy Carter – z pomocą doradcy ekonomicznego Alfreda E. Kahna – poświęcił znaczny wysiłek na rzecz deregulacji transportu i współpracował z przywódcami Kongresu i społeczeństwa obywatelskiego, aby uchwalić ustawę o deregulacji linii lotniczych * (24 października 1978 r.) – pierwszą federalną regulację rządową od lat trzydziestych XX wieku, aby zostać całkowicie zdemontowany.

Carter współpracował również z Kongresem przy tworzeniu Ustawy Staggers Rail Act (podpisanej 14 października 1980) i Motor Carrier Act z 1980 (podpisanej 1 lipca 1980 ).

Deregul z lat 70 Efekty acjiEdytuj

Były to główne akty deregulacyjne w transporcie, które ustanowiły ogólne ramy koncepcyjne i prawne, które zastąpiły systemy regulacyjne wprowadzone między 1880 a 1930 rokiem. Dominującym wspólnym tematem tych ustaw było zmniejszenie barier wejścia na rynki transportowe i promowanie bardziej niezależnych, konkurencyjnych cen wśród dostawców usług transportowych, zastępując uwolnione konkurencyjne siły rynkowe szczegółową kontrolą regulacyjną wejścia, wyjścia i ustalania cen w transporcie. rynki. W ten sposób powstała deregulacja, chociaż wprowadzono przepisy promujące konkurencję.

Administracja ReaganaEdit

USA Prezydent Ronald Reagan prowadził kampanię na temat obietnicy wycofania przepisów dotyczących ochrony środowiska. Jego oddanie ekonomicznym przekonaniom Miltona Friedmana doprowadziło go do promowania deregulacji finansów, rolnictwa i transportu. Do wypracowania procesu zachęcania do konkurencji w transporcie potrzebny był szereg istotnych aktów prawnych. Autobusy międzystanowe zostały uwzględnione w 1982 r. W ustawie o reformie przepisów dotyczących autobusów z 1982 r. Spedytorzy (agregatorzy ładunków) uzyskali więcej swobód w ustawie o deregulacji spedytorów naziemnych z 1986 r. Ponieważ wiele państw nadal regulowało działalność przewoźników samochodowych w ich własnym państwie aspekt intrastyczny branży przewozów ciężarowych i autobusowych został omówiony w ustawie o zezwoleniach Federalnej Administracji Lotniczej z 1994 r., która stanowi, że „państwo, jednostka terytorialna państwa lub władze polityczne dwóch lub więcej stanów nie mogą uchwalać ani egzekwować prawa , rozporządzenie lub inne postanowienie o mocy i skutku prawnym, dotyczące ceny, trasy lub usługi dowolnego przewoźnika samochodowego. ” 49 U.S.C. § 14501 (c) (1) (Supp. V 1999).

Transport morski był ostatnim, którym zajęto się. Dokonano tego w dwóch aktach, Ustawie o żegludze morskiej z 1984 r. I Ustawie o reformie żeglugi morskiej z 1998 r. Akty te były mniej szczegółowe niż ustawodawstwo dotyczące transportu krajowego w USA, ponieważ pozostawiły na miejscu system „konferencji” w międzynarodowym środowisku oceanicznym. żegluga liniowa, która w przeszłości obejmowała mechanizmy kartelowe. Jednak akty te zezwalały na niezależne ustalanie stawek przez uczestników konferencji, a ustawa z 1998 r. Zezwalała na stawki tajnych umów, które mają tendencję do podcinania cen przewoźników zbiorowych. Według Federalnej Komisji Morskiej Stanów Zjednoczonych, w ocenie z 2001 r., Wydaje się, że otworzyło to znaczną konkurencję w żegludze oceanicznej, przynosząc korzystne wyniki gospodarcze.

EnergyEdit

Sytuacja nadzwyczajna Petroleum Allocation Act była ustawą regulującą, składającą się z szeregu regulacji i deregulacji, która została przyjęta w odpowiedzi na podwyżki cen OPEC i krajowe kontrole cen, które wpłynęły na kryzys naftowy w Stanach Zjednoczonych z 1973 roku. Po przyjęciu tego ustawodawstwa federalnego, w kilku stanach, a także w Dystrykcie Kolumbii, pojawiły się liczne przepisy stanowe znane jako programy wyboru gazu ziemnego. Programy Natural Gas Choice pozwalają użytkownikom mieszkalnym i małym wolumenom gazu ziemnego porównywać zakupy od dostawców gazu ziemnego z tradycyjnymi przedsiębiorstwami użyteczności publicznej. Obecnie w Stanach Zjednoczonych działają setki nieregulowanych federalnie dostawców gazu ziemnego. Charakterystyka regulacji programów Natural Gas Choice różni się w zależności od praw obecnie przyjmowanych 21 stanów (stan na 2008 r.).

Deregulacja sektora elektroenergetycznego w USA rozpoczęła się w 1992 r. Ustawa o polityce energetycznej z 1992 r. Wyeliminowała przeszkody hurtowej konkurencji w zakresie energii elektrycznej, ale we wszystkich stanach nie wprowadzono jeszcze deregulacji. Od kwietnia 2014 r. W 16 stanach USA (Connecticut, Delaware, Illinois, Maine, Maryland, Massachusetts, Michigan, Montana, New Hampshire, New Jersey, Nowy Jork, Ohio, Oregon, Pensylwania, Rhode Island i Teksas) oraz dystrykt Kolumbia w pewnym sensie wprowadziła zderegulowane rynki energii elektrycznej dla konsumentów.Ponadto siedem stanów (Arizona, Arkansas, Kalifornia, Nevada, Nowy Meksyk, Wirginia i Wyoming) rozpoczęło proces deregulacji energii elektrycznej w pewnym zakresie, ale od tego czasu zawiesiło działania deregulacyjne.

CommunicationsEdit

Deregulacja została wprowadzona w życie w branży komunikacyjnej przez rząd na początku ery wielokanałowej transformacji. Ta deregulacja wprowadziła podział pracy między studiami a sieciami. Komunikacja w Stanach Zjednoczonych (i na arenie międzynarodowej) to obszary, w których zmienia się zarówno technologia, jak i polityka regulacyjna. Szybki rozwój technologii komputerowych i komunikacyjnych – zwłaszcza Internetu – zwiększył rozmiar i różnorodność ofert komunikacyjnych. Firmy zajmujące się bezprzewodowymi, tradycyjnymi telefonami stacjonarnymi i kablowymi coraz częściej najeżdżają sobie nawzajem tradycyjne rynki i konkurują w szerokim spektrum działań. Wydaje się, że Federalna Komisja Łączności i Kongres próbują ułatwić tę ewolucję. W głównym nurcie myślenia ekonomicznego rozwój tej konkurencji sprzeciwiałby się szczegółowej kontroli regulacyjnej cen i ofert usług, a tym samym opowiadałby się za deregulacją cen i wejściem na rynki. Z drugiej strony istnieją poważne obawy dotyczące koncentracji własności mediów wynikającej z złagodzenia historycznej kontroli własności mediów, mającej na celu ochronę różnorodności punktu widzenia i otwartej dyskusji w społeczeństwie oraz tego, co niektórzy postrzegają jako wysokie ceny w ofercie firm kablowych w tym momencie.

FinanceEdit

Sektor finansowy w USA doświadczył znacznej deregulacji w ostatnich dziesięcioleciach, co pozwoliło na podejmowanie większego ryzyka znaczący wpływ polityczny w Kongresie i amerykańskim establishmentu politycznym oraz wpłynął na ideologię instytucji politycznych, które domagały się coraz większej deregulacji. Do najważniejszych zmian regulacyjnych należała ustawa o deregulacji instytucji depozytowych i kontroli pieniężnej z 1980 r., Która uchyliła części ustawy Glassa-Steagalla dotyczące regulacji stóp procentowych za pośrednictwem bankowości detalicznej. Ustawa o modernizacji usług finansowych z 1999 r. Uchyliła część ustawy Glassa-Steagalla z 1933 r., Usuwając bariery na rynku między firmami bankowymi, papierami wartościowymi i towarzystwami ubezpieczeniowymi, które zabraniały pojedynczej instytucji działania jako połączenie banku inwestycyjnego, banku komercyjnego oraz firmę ubezpieczeniową.

Taka deregulacja sektora finansowego w Stanach Zjednoczonych sprzyjała podejmowaniu większego ryzyka przez firmy sektora finansowego poprzez tworzenie innowacyjnych instrumentów finansowych i praktyk, takich jak tworzenie nowych produktów finansowych, w tym sekurytyzacja różnego rodzaju zobowiązań kredytowych i swapy ryzyka kredytowego. Podejmowanie większego ryzyka spowodowało serię kryzysów finansowych, w tym kryzys oszczędności i pożyczek, kryzys długoterminowego zarządzania kapitałem (LTCM), z których każdy wymagał poważnych ratunków, oraz skandale dotyczące instrumentów pochodnych z 1994 r. Te znaki ostrzegawcze zostały zignorowane jako finansowe deregulacja była kontynuowana, nawet w obliczu niedostatecznej samoregulacji sektora, na co wskazują załamania finansowe i pomoc. Pomoc dla LTCM w 1998 r. Była sygnałem dla dużych firm finansowych, które są „zbyt duże, by upaść”, że nie będą musiały ponosić konsekwencji podejmowanego przez nie wielkiego ryzyka. W związku z tym większe podejmowanie ryzyka, na które zezwala deregulacja i zachęcane przez pomoc ratunkową, utorowało drogę do kryzysu finansowego w latach 2007–2008.

Powiązane przepisy Edytuj

• 1976 – Hart-Scott -Rodino Antitrust Improvements Act PL 94-435
• 1977 – Emergency Natural Gas Act PL 95-2
• 1978 – Airline Deregulation Act PL 95-50
• 1978 – Ustawa o krajowej polityce gazowej PL 95-621
• 1980 – Ustawa o deregulacji instytucji depozytowych i kontroli monetarnej PL 96-221
• 1980 – Ustawa o przewoźnikach samochodowych PL 96-296
• 1980 – Ustawa o elastyczności regulacyjnej PL 96-354
• 1980 – Ustawa Staggers Rail PL 96-448
• 1982 – Garn – St. Germain Depository Institutions Act PL 97-320
• 1982 – Bus Regulatory Reform Act PL 97-261
• 1989 – Natural Gas Wellhead Decontrol Act PL 101-60
• 1992 – Ustawa o krajowej polityce energetycznej PL 102-486
• 1996 – Ustawa telekomunikacyjna PL 104-104
• 1999 – Ustawa Gramm-Leach-Bliley PL 106-102