The Story Of Ravel ' s Boléro (Polski)

Przed wyjazdem na triumfalną trasę po Ameryce Północnej w styczniu 1928 roku, Maurice Ravel zgodził się napisać partytura baletowa o smaku hiszpańskim dla swojej przyjaciółki, rosyjskiej tancerki i aktorki Idy Rubinstein (1885-1960).

Pomysł polegał na stworzeniu transkrypcji orkiestrowej suity fortepianowej Albeniz Iberia. Ale po powrocie Ravel odkrył, że prawa do orkiestracji zostały przyznane hiszpańskiemu dyrygentowi Enrique Arbós. Chociaż Arbós hojnie zrezygnował z tych praw, Ravel porzuciła ten pomysł i przystąpiła do przygotowania oryginalnej ścieżki dźwiękowej.

Ravel od dawna zastanawiała się nad pomysłem zbudowania kompozycji z jednego tematu, który rozrósłby się po prostu dzięki pomysłowości harmonicznej i instrumentalnej. Słynny motyw Boléro przyszedł do niego podczas wakacji w Saint-Jean-de-Luz.

Miał właśnie pójść popływać, kiedy zawołał przyjaciela do fortepianu i grając melodię jednym palcem, zapytał: „Czy nie sądzisz, że ma to uporczywą cechę? Spróbuję to powtórzyć kilka razy bez żadnego rozwoju, stopniowo zwiększając orkiestrę najlepiej, jak potrafię”.

Zaczął pracy w lipcu. Według standardów Ravel utwór został ukończony szybko, w pięć miesięcy – musiał być gotowy do choreografii Rubinsteina.

„Kiedyś odkryto pomysł wykorzystania tylko jednego tematu ”, zapewnił,„ każdy student konserwatorium mógłby to zrobić ”.

Nieubłagany werbel stanowi podstawę całej 15-minutowej pracy, podczas której Ravel nieubłaganie buduje na prostej melodii, aż z brawurową modulacją od C-dur do E-dur, w końcu uwalnia stłumione napięcie serią fajerwerków.

Boléro miał swój pierwszy występ w Operze Paryskiej w listopadzie. 20, 1928. Premiera została doceniona przez krzyczącą, tupiącą, wiwatującą publiczność, pośród której słychać było wołanie kobiety: „Au fou, au fou!” („Szaleniec! Szaleniec!”). Kiedy Ravel usłyszała o tym, podobno odpowiedział: „Ta pani… zrozumiała”.

W wywiadzie dla The Daily Telegraph, powiedział: „Ja szczególnie pragnę, aby nie było nieporozumień co do tej pracy. Stanowi ona eksperyment w bardzo szczególnym i ograniczonym kierunku i nie należy podejrzewać, że ma na celu osiągnięcie czegoś innego lub więcej niż w rzeczywistości.

Jednak chociaż Ravel uważał Boléro za jedno ze swoich najmniej ważnych dzieł, zawsze było to jego najpopularniejsze.