Muzyka gospel

Czarna muzyka gospel

Tradycja, która została uznana za czarną amerykańską muzykę gospel, pojawiła się pod koniec XIX i na początku XX wieku wraz z ragtime, blues i jazz. Przodkowie tej tradycji tkwią jednak zarówno w czarnej, jak i białej muzyce XIX wieku, w tym przede wszystkim w czarnych spirytualiach, pieśniach zniewolonych ludzi i białej hymnodii.

Korzenie czarnej muzyki gospel można ostatecznie prześledzić do hymnów z początku XIX wieku. Zbiór pieśni i hymnów duchowych wybranych od różnych autorów (1801) był pierwszym hymnem przeznaczonym do użytku w kulcie Czarnych. Zawierała teksty napisane głównie przez XVIII-wiecznych brytyjskich duchownych, takich jak Isaac Watts i Charles Wesley, ale także szereg wierszy Black American Richarda Allena – założyciela Afrykańskiego Kościoła Metodystów – i jego parafian. Tom nie zawierał jednak muzyki, pozostawiając wiernym śpiewanie tekstów do znanych melodii hymnów. Po wojnie secesyjnej czarne hymny zaczęły zawierać muzykę, ale większość aranżacji wykorzystywała prosty rytmicznie i melodycznie, pozbawiony ozdób styl biały hymnody.

W ostatniej dekadzie XIX wieku czarny hymnody doświadczył stylu Zmiana. Barwne i aluzyjne teksty, przypominające pod wieloma względami starsze duchy Czarnych, zostały zestawione z melodiami skomponowanymi przez białych hymnodystów. Aranżacje zostały jednak dostosowane, aby odzwierciedlić wrażliwość muzyczną Black American. Co najważniejsze, hymny były synkopowane, to znaczy były odtwarzane rytmicznie przez akcentowanie normalnie słabych uderzeń. Jednym z pierwszych hymnów wykorzystujących ten zmodyfikowany styl muzyczny była Harfa Syjonu, opublikowana w 1893 roku i chętnie przyjęta przez wiele czarnych kongregacji.

Bezpośrednim bodźcem do rozwoju tej nowej, energicznej i wyraźnie czarnej ewangelii wydaje się, że muzyka była przyczyną powstania kościołów zielonoświątkowych pod koniec XIX wieku. Okrzyki zielonoświątkowe związane są z mówieniem językami i tańcami w kręgu pochodzenia afrykańskiego. Nagrania kazań zielonoświątkowych kaznodziejów cieszyły się ogromną popularnością wśród czarnoskórych Amerykanów w latach dwudziestych XX wieku, a ich nagrania wraz z towarzyszeniem chóralnym i instrumentalnym oraz uczestnictwem w kongregacji przetrwały, tak że ostatecznie Black gospel dotarło również do białej publiczności. Na głos czarnego kaznodziei gospel wpłynęli czarni świeccy wykonawcy i odwrotnie. Kierując się biblijną wskazówką „Niech wszystko, co oddycha, chwali Pana” (Psalm 150), kościoły zielonoświątkowe przyjmowały na swoje nabożeństwa tamburyny, fortepiany, organy, banjo, gitary, inne instrumenty strunowe i niektóre instrumenty dęte blaszane. Różnorodność wezwań i odpowiedzi kontrapunkt z kazaniem kaznodziei. Improwizowane fragmenty recytatywne, śpiew melizmatyczny (śpiewanie więcej niż jednej tonu na sylabę) i niezwykle ekspresyjne przekazanie również charakteryzują Black gospel.

Wśród wybitnych Czarnymi kompozytorami i praktykującymi muzykę gospel byli wielebny CA Tindley, kompozytor „Ill Overcome Someday”, który mógł posłużyć za podstawę hymnu amerykańskiego ruchu na rzecz praw obywatelskich „We Shall Overcome”; wielebny Gary Davis , wędrowny kaznodzieja i gitarzysta solista, Thomas A. Dorsey, płodny i najlepiej sprzedający się autor tekstów, którego prace to między innymi „Precious Lord, Take My Hand”; i wielebny C.L. Franklin z Detroit (ojciec piosenkarki soulowej Arethy Franklin), który po II wojnie światowej wydał ponad 70 albumów swoich kazań i chóru. Do ważnych kobiet w tradycji Black gospel należą Roberta Martin, pianistka gospel mieszkająca w Chicago, posiadająca chór i szkołę śpiewu gospel; Mahalia Jackson, która koncertowała za granicą i często była nadawana w telewizji i radiu; oraz siostra Rosetta Tharpe (1915–1973), której występy na gitarze i wokalu wprowadziły gospel do nocnych klubów i sal koncertowych.