Theodore Roosevelt: Foreign Affairs (Polski)

Theodore Roosevelt odziedziczył powstające imperium, kiedy objął urząd w 1901 roku. Po wojnie hiszpańsko-amerykańskiej w 1898 roku Hiszpania scedowała Filipiny, Portoryko, i Guam do Stanów Zjednoczonych. Ponadto Stany Zjednoczone ustanowiły protektorat nad Kubą i zaanektowały Hawaje. Po raz pierwszy w swojej historii Stany Zjednoczone zdobyły zamorskie imperium. Jako prezydent Roosevelt chciał zwiększyć wpływy i prestiż Stanów Zjednoczonych na arenie światowej i uczynić z tego kraju potęgę światową. Uważał też, że eksport amerykańskich wartości i ideałów będzie miał nobilitujący wpływ na świat. Dyplomatyczną maksymą TR było „mówić cicho i nosić duży kij” i utrzymywał, że dyrektor naczelny musi być skłonny do użycia siły, gdy jest to konieczne, podczas ćwiczenia sztuki perswazji. Dlatego starał się zebrać potężną i niezawodną obronę dla Stany Zjednoczone, aby uniknąć konfliktów z wrogami, którzy mogliby żerować na słabości. Roosevelt podążył za McKinleyem, kończąc względny izolacjonizm, który dominował w kraju od połowy XIX wieku, działając agresywnie w sprawach zagranicznych, często bez poparcia lub zgody Kongresu.

Filipiny

Jedną z sytuacji, które Roosevelt odziedziczył po objęciu urzędu, było zarządzanie Filipinami, wyspiarskim krajem w Azji. Podczas wojny hiszpańsko-amerykańskiej Stany Zjednoczone przejęły kontrolę nad archipelag z Hiszpanii. Kiedy Roosevelt mianował Williama Howarda Tafta pierwszym cywilnym gubernatorem wysp w 1901 roku, Taft zalecił utworzenie rządu cywilnego z wybieranym zgromadzeniem ustawodawczym. ministerstwo mogło negocjować z Kongresem projekt ustawy, który obejmowałby gubernatora generalnego, niezależne sądownictwo i zgromadzenie ustawodawcze.

Kanał Panamski

Najbardziej spektakularny w polityce zagranicznej Roosevelta inicjatywą było utworzenie Kanału Panamskiego. Od lat przywódcy marynarki wojennej USA marzyli o zbudowaniu przejścia między Oceanem Atlantyckim i Pacyfikiem przez Amerykę Środkową. Podczas wojny z Hiszpanią amerykańskie statki na Pacyfiku musiały opływać krańce Ameryki Południowej w dwumiesięcznych rejsach, aby dołączyć do amerykańskiej floty u wybrzeży Kuby. W 1901 roku Stany Zjednoczone negocjowały z Wielką Brytanią wsparcie dla kontrolowanego przez Amerykanów kanału, który miałby powstać albo w Nikaragui, albo na skrawku ziemi – Panamie – należącym do Kolumbii. Senat zatwierdził trasę przez Panamę, pod warunkiem uzyskania zgody Kolumbii. Kiedy Kolumbia sprzeciwiała się warunkom porozumienia, Stany Zjednoczone wsparły rewolucję panamską pieniędzmi i blokadą morską, z których ta ostatnia uniemożliwiła wojskom kolumbijskim wylądowanie w Panamie. W 1903 r. Traktat Hay-Bunau-Varilla z Panamą dał Stanom Zjednoczonym wieczną kontrolę nad kanałem za cenę 10 milionów dolarów i roczną wypłatę 250 000 dolarów.

Kiedy Roosevelt odwiedził Panamę w 1906 roku, aby obserwować budowę kanału, został pierwszym prezydentem USA, który opuścił kraj podczas swojej kadencji. Chciał zobaczyć spektakl, który stał się znany jako jeden z największych wyczynów inżynieryjnych na świecie. Prawie 30 000 pracowników pracowało dziesięć godzin dni przez dziesięć lat, aby zbudować wart 400 milionów dolarów kanał, podczas którego amerykańscy urzędnicy byli w stanie przeciwdziałać plaga żółtej febry, która spustoszyła dużą liczbę pracowników kanału. Kanał Panamski został ostatecznie ukończony w 1914 r.; do 1925 r. ponad czterdzieści mil statków handlowych przemierzało co roku czterdzieści mil śluz. Po uruchomieniu skrócił podróż z San Francisco do Nowego Jorku o ponad 8 000 mil. Proces budowy kanału zaowocował postępem w amerykańskiej technologii i umiejętnościach inżynieryjnych. Projekt ten przekształcił także strefę Kanału Panamskiego w główny obszar postojowy dla amerykańskich sił zbrojnych, dzięki czemu Stany Zjednoczone stały się dominującą potęgą wojskową w Ameryce Środkowej.

Wniosek Roosevelta

Ameryka Łacińska pochłonęła sporo czasu i energii Roosevelta podczas jego pierwszej kadencji jako prezydenta. Wenezuela stała się przedmiotem jego uwagi w 1902 r., Kiedy Niemcy i Wielka Brytania wysłały statki, aby zablokować wybrzeże tego kraju. Narody europejskie udzieliły Wenezueli pożyczek, których spłaty odmówił dyktator Wenezueli. Chociaż zarówno Niemcy, jak i Wielka Brytania zapewniły Amerykanów, że to zrobią nie mają żadnych planów terytorialnych w Wenezueli, Roosevelt poczuł się urażony ich działaniami i zażądał, aby zgodzili się na arbitraż w celu rozwiązania sporu. Santo Domingo (obecnie Republika Dominikany) również napotkało problemy z krajami europejskimi. Ponownie europejscy inwestorzy zaapelowali do swoich rządów aby odebrać pieniądze od zadłużonego narodu Ameryki Łacińskiej. Po tym, jak rząd dominikański zwrócił się do Stanów Zjednoczonych, Roosevelt nakazał amerykańskiemu poborowi przejęcie kontroli nad izbami celnymi i pobranie ceł, aby uniknąć ewentualnych europejskich działań zbrojnych.

Podczas kryzysu w Santo Domingo Roosevelt sformułował to, co stało się znane jako wniosek Roosevelta do doktryny Monroea. Doktryna Monroe, wydana w 1823 r., Stanowiła, że Stany Zjednoczone nie zaakceptują europejskiej interwencji w obu Amerykach. Roosevelt zdał sobie sprawę, że jeśli narody półkuli zachodniej nadal będą miały chroniczne problemy, takie jak niezdolność do spłaty zadłużenia zagranicznego, staną się celem europejskiej inwencji. Aby zapobiec takim działaniom i zachować stabilność w regionie, Prezydent sformułował wniosek: Stany Zjednoczone będą interweniować w każdym kraju Ameryki Łacińskiej, który przejawia poważne problemy gospodarcze. W następstwie ogłoszono, że Stany Zjednoczone będą służyć jako „policjant” na półkuli zachodniej, co w końcu wywołało wiele niechęci w Ameryce Łacińskiej.

Rozjemca

Chociaż często uznawany jest za Agresywność swojej polityki zagranicznej Roosevelt był także rozjemcą. Jego najbardziej udane próby wniesienia sił bojowych do stołu negocjacyjnego wiązały się z kryzysem, który wybuchł w Azji Wschodniej. Walki wybuchły między Rosją a Japonią w 1904 r., Po ataku Japonii na rosyjską flotę w Port Arthur. Gdy wojna rosyjsko-japońska szalała z wieloma zwycięstwami Japonii, Roosevelt zwrócił się do obu narodów z prośbą o mediację w negocjacjach pokojowych. Prezydent pragnął świata, w którym kraje zwrócą się do arbitrażu zamiast wojny w celu rozstrzygania sporów międzynarodowych, a on zaoferował swoje usługi w tym celu. Chociaż Rosja i Japonia początkowo odmówiły jego propozycji, ostatecznie przyjęły jego „dobre usługi”, aby pomóc w negocjowaniu pokoju, spotykając się z Roosevelt w 1905 r. W Portsmouth w stanie New Hampshire. Za rolę mediatora, Roosevelt otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla, pierwszego prezydenta Stanów Zjednoczonych, który to zrobił. Roosevelt rozstrzygnął również spór między Francją a Niemcami dotyczący podziału Maroka. Wielka Brytania uznała francuski kontrola nad Marokiem w zamian za uznanie przez Francuzów brytyjskiej kontroli nad Egiptem. Niemcy poczuły się wykluczone z tego porozumienia i zakwestionowały rolę Francji w Maroku. Chociaż Francuzi mieli słabe roszczenia do Maroka, Stany Zjednoczone nie mogły go odrzucić, nie odrzucając również roszczenia Wielkiej Brytanii. Ugoda z 1906 r. Zawarta w Algeciras w Hiszpanii zachowała twarz dla Niemiec, ale dała Francji niekwestionowaną kontrolę nad Marokiem; utorowało drogę do brytyjskiej kontroli nad Egiptem Niektórzy historycy uważają, że interwencja Roosevelta w tych dwóch gorących punktach zapobiegła walkom, które mogły ogarnąć całą Europę i Azję wojną światową. W każdym razie działania Roosevelta znacznie wzmocniły więzi anglo-francuskie ze Stanami Zjednoczonymi.

Wielka Biała Flota

Roosevelt uważał, że duża i potężna marynarka wojenna jest istotnym elementem narodowego obrony, ponieważ służyło jako silny środek odstraszający dla wrogów Ameryki. Podczas swojej kadencji jako prezydent zbudował marynarkę wojenną Stanów Zjednoczonych w jedną z największych na świecie, przekonując Kongres do dodania pancerników do floty i zwiększenia liczby żołnierzy. W 1907 roku zaproponował wysłanie floty na światową wycieczkę. Miał wiele powodów: pochwalić się „Wielką Białą Flotą” i zaimponować innym krajom na całym świecie siłą morską Stanów Zjednoczonych; umożliwienie Marynarce Wojennej zdobycia doświadczenia w podróżowaniu po całym świecie; i zebrać krajowe wsparcie dla jego programu morskiego. W grudniu 1907 roku flota szesnastu pancerników opuściła Hampton Roads w Wirginii i podróżowała po całym świecie, wracając do domu czternaście miesięcy później, w lutym 1909 roku.