Jozef

Jozef, in het Oude Testament, zoon van de patriarch Jacob en zijn vrouw Rachel. Zoals Jacobs naam synoniem werd met heel Israël, werd die van Jozef uiteindelijk gelijkgesteld met alle stammen die het noordelijke koninkrijk vormden. Volgens de overlevering werden zijn beenderen begraven in Sichem, de oudste van de noordelijke heiligdommen (Jozua 24:32). Zijn verhaal wordt verteld in Genesis (37–50).

Jozef, de meest geliefde zoon van Jacob, wordt gehaat door zijn jaloerse broers. Boos en jaloers op Jakobs geschenk aan Jozef, een schitterende jas van vele kleuren, grijpen de broers hem en verkopen hem aan een groep Ismaëlieten, of Midianieten, die hem naar Egypte brengen. Daar krijgt Jozef uiteindelijk de gunst van de farao van Egypte verwerft door zijn interpretatie van een droom een hoge plaats in het koninkrijk van de farao. Zijn verwerving van graanvoorraden stelt Egypte in staat een hongersnood te weerstaan. Gedreven door dezelfde hongersnood reizen zijn broers van Kanaän naar Egypte om voedsel te verkrijgen. Ze werpen zich daarvoor neer. Jozef, maar erken hem niet. Nadat Jozef een verzoening met zijn broers heeft bereikt, nodigt hij het hele huishouden van Jacob uit om naar Gosen in Egypte te komen, waar een nederzetting is voorzien voor het gezin en hun kudden. De verkoop van Jozef door zijn broers als slaaf bewijst dus uiteindelijk voorzien, omdat het de familie beschermde tegen hongersnood. De nakomelingen van de familie groeiden en vermenigvuldigden zich tot de Hebreeën, die uiteindelijk vanuit Egypte naar Israël zouden vertrekken.

Het verhaal van Jos eph, vaak een novelle genoemd, is een zorgvuldig vervaardigd stuk literair vakmanschap. Hoewel het de persoonlijkheid van Jozef kenmerkt, wordt het geïntroduceerd (Genesis 37: 2) als de “geschiedenis van de familie van Jakob”. Autoriteiten zijn het erover eens dat delen van het verhaal afhankelijk zijn van het oude Egyptische Tale of Two Brothers, maar op een typisch Hebreeuwse manier heeft de verteller in Genesis de mythische en magische motieven in het Egyptische verhaal genegeerd en wordt de focus van het resultaat geplaatst over de betekenis ervan voor het hele huis van Israël.

Het doel van het verhaal is om het behoud van Israël te vertellen. Zijn mensen overleven ondanks hun eigen dwaasheid en slechtheid, inderdaad, ironisch genoeg, gedeeltelijk vanwege deze. Het verhaal wordt verteld als een getuigenis van de werking van de goddelijke voorzienigheid: “… je bedoelde kwaad tegen mij; maar God bedoelde het ten goede …” (Genesis 50:20) vat zijn moraal samen. Maar terwijl de Heer de provocaties van de verwende zoon en de jaloezie en misleidingen van zijn broers ter verantwoording had geroepen, had hij zijn doel gerealiseerd door de trouw van Jozef, trouw aan de idealen van Israël. onder alle omstandigheden en altijd indachtig zijn verplichtingen jegens zijn volk. Jozef heeft door de eeuwen heen gediend als model voor de “hofjood”, de Israëliet in een machtspositie die handelt om zijn volk te redden en te helpen.