Złamania odontoidalne

Definicja / opis

Wyrostek zębodołowy, zwany także niszami, to wypukłość osi. Złamania zagrażające życiu mogą wystąpić w wyniku sił działających na tę strukturę anatomiczną z powodu bliskości rdzenia kręgowego i pnia mózgu.

Klinicznie istotna anatomia

Kręg C2, znany również jako oś, jest jednym z trzech nietypowych kręgów. Oś przedstawia podobny do kołka wyrostek zębowy, który wystaje ponad ciało. Wyrostek zębodołowy znajduje się przed rdzeniem kręgowym i służy jako oś obrotu głowy. Kręg C1, niosący czaszkę, obraca się na tym.

Staw czaszkowo-kręgowy między atlasem a osią nazywany jest stawem atlanto-osiowym. Stawy czaszkowo-kręgowe wyróżniają się na tle innych stawów kręgowych, ponieważ nie mają krążków międzykręgowych; dlatego mają szerszy zakres ruchu niż reszta kręgosłupa. Wyrostek zębowy i przedni łuk atlasu są trzymane razem przez więzadło poprzeczne atlasu. Więzadło to zapobiega przednim przemieszczeniu C1 i tylnemu przemieszczeniu C2. Jeśli dojdzie do przemieszczenia tej formy, może dojść do uszkodzenia rdzenia kręgowego z powodu zwężenia otworu kręgowego. Struktury, o których nie można zapomnieć, to nerwy szyjne, które przechodzą powyżej i poniżej osi; te nerwy są kluczowe zarówno dla głowy, jak i układu oddechowego (przepony).

Epidemiologia / Etiologia

Złamania nacieków stanowią prawie 15% wszystkich urazów kręgosłupa szyjnego i stanowią najczęstszy typ złamań osiowych. Grupa demograficzna jest zróżnicowana, ponieważ złamania te występują zarówno u młodych pacjentów w wyniku urazu o dużej energii (np. Wypadek samochodowy), jak iu pacjentów starszych z powodu urazu o niskiej energii (np. Upadek). Podstawowym mechanizmem urazu jest przeprost szyi. Inne możliwe mechanizmy obejmują tępy uraz lub uraz hiperfleksyjny.

Istnieją trzy różne typy złamań wyrostka zębodołowego charakteryzujące się anatomiczną lokalizacją linii złamania. Nazywa się to klasyfikacją Andersona i D’Alonzo. Złamania typu I występują bardzo rzadko, a typ II jest najczęstszy.

• Typ I: złamanie oderwania wierzchołka. Stabilne urazy.
• Typ II: pęknięcie podstawy jam, na styku podstawy zębodołu i korpusu C2. Często niestabilne urazy.
• Typ III: złamanie obejmuje trzon osi. Zwykle stabilne obrażenia.

Badanie

Tam to podział złamań typu 2. Złamanie typu 2A jest minimalnie przemieszczone i jest leczone poprzez zewnętrzne unieruchomienie. Typ 2B jest przemieszczany i jest zwykle traktowany przednim mocowaniem śrubowym. Typ 2C to złamanie, które rozciąga się od przednio-dolnego do tylnego górnego i jest leczone instrumentalną fuzją C1 – C2.
Bardzo ważne jest, aby ocenić wszelkie choroby współistniejące w procesie diagnostycznym, ponieważ mogą mieć wpływ na leczenie . Oprócz oceny chorób współistniejących bardzo ważne jest, aby poddać pacjenta pełnemu badaniu neurologicznemu.

Postępowanie medyczne

W literaturze podaje się głównie 4 strategie leczenia, każda z wyraźnymi za i przeciw. Chirurgicznie, dwa omawiane zabiegi to mocowanie przednich śrub i tylne zespolenie C1-C2. Zachowawczo dwie najczęściej zgłaszane opcje leczenia to kamizelka Halo i sztywny kołnierz szyjny.

Wykazano, że leczenie złamań zębodołowych typu I i III jest skuteczne w sposób zachowawczy. Pozytywny wynik leczenia zachowawczego pod względem wyższego odsetka zrostów wiąże się z wyższą stabilnością złamań typu I i III w porównaniu ze złamaniami typu II.

Problem leży w leczeniu złamań zębodołowych typu II , które są najczęściej. Odnotowano kilka czynników związanych z wysokim odsetkiem braku zrostu w przypadku złamań typu II leczonych zachowawczo:

Należy również przeprowadzić ocenę neurologiczną w celu zidentyfikowania ewentualnego uszkodzenia rdzenia kręgowego. Chociaż wtórna mielopatia wynikająca z niestabilności niezwiązanej z zrostem stanowi większe ryzyko u osób starszych, jest to rzadkie powikłanie braku zrostu, które może zająć nawet lata po obserwacji, zanim wystąpią objawy.

było również kilka opisów przypadków złamań zębodołu typu III powodujących wystąpienie zespołu Browna-Séquarda, ale jest to bardzo rzadkie.

Leczenie chirurgiczne

Wskazania do chirurgii opisywane w literaturze to urazy wielourazowe , deficyt neurologiczny, objawowy brak zrostu (mielopatia) i niestabilny brak zrostu.Pacjenci, u których występują wyżej wymienione czynniki ryzyka braku zrostu, są również uważani za wskazujących na operację.

Przednie mocowanie śrubami zębowymi: jedna lub 2 śruby są wprowadzane przez przednio-dolny róg płytki końcowej C2, aby ustabilizować pęknięcie. Raporty mówią, że złamania typu IIB (przednio-górne do tylno-dolnych) mają najbardziej idealną geometrię dla tej techniki.

Tylna fuzja C1-C2: opisywane są różne techniki. Technika okablowania Galliego, przezskórne mocowanie śrub Magerl C1-C2 i masa boczna Harms posterior C1 i śruby pars C2.

Chorobliwa otyłość i kifoza piersiowa mogą utrudniać prawidłowe osiągnięcie trajektorii śruby.

Leczenie zachowawcze

Istnieje duże wyzwanie polegające na tym, że postępowanie nieoperacyjne z unieruchomieniem zewnętrznym koreluje z wysokimi wskaźnikami zachorowalności (powikłań) i śmiertelności u osób starszych, zwłaszcza z kamizelką Halo. Jednak w niektórych W badaniach retrospektywnych autorzy twierdzą, że nie znają dokładnych przyczyn śmierci, które mogą być związane tylko z wiekiem.

Ponadto stwierdzono, że unieruchomienie kamizelki halo ma wskaźnik braku związków zawodowych w zakresie od 26% do 80 %.

Uważa się, że stosowanie półsztywnego kołnierza szyjnego jest leczeniem z wyboru u osób w podeszłym wieku (i młodszych pacjentów ze stabilnymi złamaniami), biorąc pod uwagę problemy związane z unieruchomieniem kamizelki Halo i ryzykiem chirurgicznym leczenie operacyjne.

Stawki dla osób nie będących związkami są różne aż do 77% w przypadku unieruchomienia kołnierza szyjki macicy, ale gdy osiągnięcie bezobjawowego stabilnego zrostu włóknistego jest uważane za korzystny, odsetek zrostów wzrasta do 92%.

Biorąc pod uwagę złożoność leczenia złamań zębodołowych typu II w Osoby starsze i słabe całkowite wskaźniki zrostów, obniżające oczekiwane wyniki z całkowitego zrostu do bezobjawowego zrostu włóknistego mogą być brane pod uwagę.

Dowody nie zapewniają żadnego konsensusu co do strategii leczenia złamań zębodołowych (typu II) , co wymaga indywidualnego podejścia.

Fizjoterapia

Fizjoterapia w tych schorzeniach jest zarezerwowana dla rehabilitacji po leczeniu.