Zinternalizowany autorytet i więzienie umysłu: Panopticon Benthama i Foucaulta
Jeremy Bentham, angielski filozof i teoretyk społeczny w połowie XVIII wieku, wynalazł mechanizm kontroli, który stał się wszechstronnym symbolem nowoczesnej władzy i dyscypliny w zachodnim świecie: system więziennictwa zwany Panopticon.
Podstawową zasadą projektu, który Bentham po raz pierwszy ukończył w 1785 roku, było monitorowanie maksymalna liczba więźniów z najmniejszą możliwą liczbą strażników i innymi kosztami ochrony. Układ (przedstawiony poniżej) składa się z centralnej wieży dla strażników, otoczonej pierścieniowym budynkiem cel więziennych.
Budynek z więźniami ma grubość tylko jednej celi, a każda cela ma jedną otwartą stronę skierowaną do centralna wieża. Ta otwarta strona ma nad nią kraty, ale poza tym jest całkowicie odsłonięta dla wieży. W ten sposób strażnicy mogą zobaczyć całość dowolnej celi w y czas, a więźniowie są zawsze bezbronni i widoczni. I odwrotnie, wieża jest wystarczająco daleko od cel i ma wystarczająco małe okna, aby więźniowie nie mogli zobaczyć znajdujących się w niej strażników.
Efekt socjologiczny jest taki, że więźniowie są zawsze świadomi obecności władzy, nawet jeśli nigdy nie wiedzą dokładnie, kiedy są obserwowani. Władza zmienia się z ograniczonej fizycznej istoty w zinternalizowaną wszechwiedzę – więźniowie dyscyplinują się po prostu dlatego, że ktoś może obserwować, eliminując potrzebę posiadania większej siły fizycznej, aby wykonać to samo zadanie. Tylko kilku strażników jest w stanie w ten sposób utrzymać bardzo dużą liczbę więźniów. Prawdopodobnie nie byłoby nawet potrzeby straży na wieży.
W 1813 roku parlament przyznał Benthamowi 23 000 funtów na budowę pierwszego więzienia panoptykonu. Ten panoptykon w New Dehli został ukończony w 1817 roku. i do dziś funkcjonuje jako więzienie (Wikipedia: Panopticon).
Michel Foucault, francuski intelektualista i krytyk, rozszerzył ideę panoptikonu na symbol kontroli społecznej, która obejmuje codzienne życie wszystkich obywateli, nie tylko tych w systemie więziennictwa (Foucault 1970). Przekonuje, że obywatele społeczni zawsze internalizują władzę, która jest jednym ze źródeł władzy obowiązujących norm i instytucji. Na przykład kierowca może zatrzymać się na czerwonym świetle, nawet jeśli nie ma innych samochodów ani policji. Mimo że niekoniecznie wiążą się one z żadnymi konsekwencjami, policja jest zinternalizowanym autorytetem – ludzie mają tendencję do przestrzegania prawa, ponieważ zasady te są narzucane przez samych siebie.
skomplikowany pomysł, ponieważ proces en ogony mają wysoki stopień intuicji społecznej; podmiot musi umieć umiejscowić się w sieci zbiorowych oczekiwań. Kluczową kwestią jest to, że specyficzna rola podmiotu w sieci jest włączona jako część ciała i umysłu, co następnie przejawia się jako samodyscyplina.
W trakcie mojego projektu będę argumentować że lustro pozwala ludziom bardzo realistycznie rzutować obrazy swojego ciała w widzialną i obiektywną przestrzeń. Skutkuje to bardziej wszechstronną kontrolą nad obrazami ciała, a ta kontrola skutkuje samodyscypliną zgodnie z szeregiem norm i mitów dotyczących ciała. lustro, które pomaga wpływać na ich ciała w odniesieniu do społecznych definicji piękna, higieny, produktywności, diety / konsumpcji, wstrętu – i nieuchronnie umieszcza ich ciała w wielu różnych tożsamościach, które oddziałują z tymi konstrukcjami.
A lustro jest potężnym narzędziem używanym przez osoby uspołecznione do monitorowania swoich ciał w odniesieniu do sieci obrazów i znaków ciała (obywatele są w sieci społecznościowej tak, jak więźniowie w panoptykonie). d światła, zasady związane z samokontrolą za pomocą luster dotyczą etykiety społecznej i norm estetycznych.
Ten projekt jest podzielony na dwie główne części. Pierwsza część zajmie się historią produkcji luster i jej implikacjami dla samokontroli w kontekście ram społeczno-psychologicznych. Druga część poświęcona jest kilku konkretnym formom retoryki społecznej, które kształtują obrazy naszego ciała i sposoby ich konstruowania.
Powrót do strony projektu The Mirror