Wojna włosko-etiopska

Wojna włosko-etiopska (1935–36), konflikt zbrojny, który doprowadził do poddania Etiopii rządom włoskim. Często postrzegana jako jeden z epizodów przygotowujących drogę do II wojny światowej, wojna pokazała nieskuteczność Ligi Narodów, gdy jej decyzje nie były wspierane przez wielkie mocarstwa.

Etiopia (Abisynia), którą Włochy bezskutecznie próbowały podbić w latach 90. XIX wieku, była w 1934 r. Jednym z nielicznych niezależnych państw w zdominowanej przez Europę Afryce. Incydent graniczny między Etiopią a Somalilandem włoskim, który miał miejsce w grudniu, dał Benito Mussoliniego pretekst do interwencji. Odrzucając wszystkie oferty arbitrażu, Włosi najechali Etiopię 3 października 1935 roku.

Pod rządami generałów Rodolfo Grazianiego i Pietro Badoglio siły najeźdźcy systematycznie odpierały źle uzbrojoną i słabo wyszkoloną armię etiopską, odnosząc wielkie zwycięstwo w pobliżu jeziora Ascianghi (Ashangi) 9 kwietnia 1936 roku, a 5 maja zdobywając stolicę, Addis Abebę, przywódca narodu, cesarz Haile Selassie, udał się na wygnanie. W Rzymie Mussolini ogłosił króla Włoch Wiktora Emmanuela III cesarzem Etiopii i wyznaczył Badoglio na wicekróla.

W odpowiedzi na apele Etiopii, Liga Narodów potępiła włoską inwazję w 1935 roku i zagłosowała za nałożeniem sankcji ekonomicznych na agresora. Sankcje pozostały nieskuteczne z powodu ogólnego braku poparcia. Chociaż agresja Mussoliniego była postrzegana z niechęcią przez Brytyjczyków, którzy mieli interes w Afryce Wschodniej inne wielkie mocarstwa nie miały rzeczywistego interesu w sprzeciwianiu się mu. Wojna, nadając treści włoskim roszczeniom imperialistycznym, przyczyniła się do międzynarodowych napięć między faszystowskimi państwami i d zachodnich demokracji. Służył również jako punkt zborny, zwłaszcza po drugiej wojnie światowej, dla rozwoju afrykańskich ruchów nacjonalistycznych.