Wewnątrz „Tiny Dancer” Eltona Johna i Berniego Taupina

Samo wspomnienie „Tiny Dancer” często przywodzi na myśl występ klasycznej piosenki z pół-autobiograficznego „Prawie sławnego” Camerona Crowea. Ale jeszcze przed ukazaniem się tego filmu z 2000 roku, kompozycja Eltona Johna-Berniego Taupina, która otwiera Madman Across the Water z 1971 roku, była podstawą klasyczno-rockowych playlist radiowych.

Ma też bogatą historię .

Jest film przedstawiający rozmawiającego Jana i puścił piosenkę wkrótce po tym, jak zaczął ją pisać. „To są wszystkie teksty i po prostu je przeglądam” – mówi John, przeglądając stos papierów. „Jest jeden, który zrobiłem niedawno, zatytułowany„ Tiny Dancer ”, który dotyczy dziewczyny Berniego. Przejrzałem wszystkie teksty i to ten, który chciałem napisać, głównie dlatego, że wiedziałem, że Bernie chciałby, żebym to zrobił, ponieważ jest o jego dziewczynie ”.

Kiedy czyta tekst otwierający , mówi: „Spójrz na słowa. Gdy tylko dojdziesz do słowa „baletnica”, wiesz, że nie będzie to szybkie. Będzie delikatny i trochę powolny. ”

W notatkach Madman Across the Water piosenka jest dedykowana Maxine Feibelman, która była „krawcową dla zespołu” i została pierwszą żoną Taupina, zanim album został wydany. Taupin powiedział Rolling Stone w 1973 roku, że jest muzą utworu. Ale, jak ujawnił Gavinowi Edwardsowi w swojej książce z 2006 roku Is Tiny Dancer Really Eltons Little John ?: Musics Most Enduring Mysteries, Myths and Rumours Revealed, chodziło bardziej o kobiety, które napotkał podczas swojej słynnej pierwszej podróży do Los Angeles, a nie tylko jedną.

„Przyjechaliśmy do Kalifornii jesienią 1970 roku i słońce promieniowało od mieszkańców” – wspomina Taupin. „ by uchwycić ducha tamtych czasów, otoczonych przez kobiety, które spotkaliśmy – zwłaszcza w sklepach z odzieżą w okolicach Strip w Los Angeles. Były to wolne duchy, seksowne w hiphuggersach i koronkowych bluzkach i bardzo eteryczne, sposób w jaki się poruszały. Tak różne od tego, do czego byłem przyzwyczajony w Anglii. I wszyscy chcieli uszyć naszywki na twoich dżinsach. Mam cię matkować i spać z tobą – to był idealny kompleks edypalny.

Ale dla wszystkich słów „romantyzm i wspaniała melodia”, sekretną bronią utworu jest stalowa gitara BJ Colea, która dodaje mu tęsknej tęsknoty, oraz orkiestrowa aranżacja Paula Buckmastera, która pojawia się podczas pierwszego refren i odpływa i odpływa przez cały utwór.

„W jaki sposób oddzielasz struny„ Tiny Dancer ”od tego oryginalnego nagrania?” – zapytał retorycznie Ben Folds w wygłoszonej na Facebooku pochwali Buckmastera śmierć w 2017 roku. „To ta część kompozycji, która sprawia, że czujesz dżins na okładce albumu.”

Folds, który kilka razy współpracował z Buckmasterem, powiedział, że wierzy, że aranżer był bardziej „kompozytora wędrującego samotnie, który umieścił swoje dzieło w„ muzyce ludowej dnia ”, jak mi to kiedyś powiedział. To zadanie aranżera, popraw, zaakcentuj i wypełnij, co samo w sobie jest dość intensywnym występem.

„Paul zdawał się zidentyfikować kod genetyczny piosenki, a następnie dodać rzecz, o której nie wiedziałeś, że istnieje wcześniej – to wszystko wyjaśniało – jako ostatni akcent, ponieważ rockowe aranżacje prawie zawsze są umieszczane na wierzchu inaczej ukończonego nagrania. Dodać ostatnie słowo do tak wielu piosenek i sprawić, by ta część była objawieniem, a często hakiem, było niesamowitym wyczynem, że po prostu wyskakiwał z rękawa przez co najmniej cztery dekady. ”

W rozmowie z The Guardian w 2010 roku Buckmaster dał trochę wglądu w swoją rolę w tym procesie. „Jedną z ogólnych zasad jest powstrzymywanie się tak bardzo, jak to możliwe, aby dać słuchaczowi szansę na rozwój i rozwój utworu, wprowadzając nowe elementy dźwiękowe, takie jak nowe instrumenty lub grupy sekcji ”- wyjaśnił.„ Jeśli użyjesz wszystkiego od początku, nie masz dokąd pójść ”.

W 2017 roku John ogłosił konkurs dla niezależnych filmowców na tworzy teledyski do niektórych swoich największych hitów z lat 70. Klip Maxa Wellanda wygrał kategorię na żywo za interpretację utworu „Tiny Dancer”, w tym Marilyn Manson jako mężczyzna w furgonetce z wężem .

„For mnie , „Tiny Dancer” to klasyczna piosenka prowadząca, a L.A. to miasto, które jeździ ”- powiedział Welland. „Tożsamość miasta tkwi w autostradach, bulwarach, samochodach i ludziach. Ten film to słodko-gorzki list miłosny do fenomenu miasta i próba uchwycenia jego dynamicznej, nieuchwytnej energii.

„ Widzimy Los Angeles oczami jego mieszkańców, ich odmienne życia na chwilę zjednoczone, gdy słuchają „Tiny Dancer” w radiach. To ich wspólny monolog. Łączy ich historie, gdy czujemy ich walkę i radość ”.