Ubezpieczenia społeczne

Historia SSA w okresie administracji Johnsona 1963-1968

ROZWÓJ MEDYCYNY
Przede wszystkim wśród ulepszeń dokonanych w zakresie opieki społecznej Program bezpieczeństwa w administracji Johnsona to kompleksowe programy ubezpieczeń zdrowotnych dla starszych Amerykanów.
Brak odpowiedniej ochrony osób starszych przed kosztami opieki zdrowotnej był główną luką w ochronie systemu ubezpieczeń społecznych w 1963 roku. Zaspokojenie tej potrzeby osób w podeszłym wieku otrzymał najwyższy priorytet przez administrację prezydenta Lyndona B. Johnsona, a półtora roku po objęciu urzędu cel ten został osiągnięty, gdy nowy program „Medicare” został ustanowiony przez poprawki z 1965 r. do ubezpieczeń społecznych Program.
Szczególnym problemem ekonomicznym, który stymulował rozwój Medicare, jest to, że koszty zdrowia znacznie rosną w starszym wieku, kiedy jednocześnie dochody prawie zawsze spadają. Koszt odpowiedniego prywatnego ubezpieczenia zdrowotnego, jeśli jest opłacany w o starszy wiek to więcej, niż stać większość starszych osób. Przed Medicare tylko nieco ponad połowa osób w wieku 65 lat i starszych posiadała jakieś ubezpieczenie szpitalne; niewielu ubezpieczonych posiadało ubezpieczenie pokrywające jakąkolwiek część kosztów lekarzy chirurgicznych i pozaszpitalnych. W wielu przypadkach prywatne firmy ubezpieczeniowe wypowiadały polisy zdrowotne dla osób starszych z kategorii wysokiego ryzyka.
były federalnymi programami pomocy medycznej dla osób w wieku przed Medicare, ale nie odpowiadały one potrzebom osób starszych w zakresie opieki medycznej; stosunkowo niewiele osób otrzymało pomoc, ponieważ programy były tak restrykcyjne, zarówno pod względem tego, kto kwalifikował się do pomocy, jak i zakres świadczonej opieki zdrowotnej. Ze względu na ograniczoną dostępność środków państwowych można było pomóc tylko bardzo potrzebującym. Problem wysokich kosztów opieki zdrowotnej nie ograniczał się natomiast do osób ubogich. w wieku, który miał znaczne dochody i który był w stanie zgromadzić pewne oszczędności, w obliczu groźby zniszczenia finansowego przez ciężką chorobę. Pomoc medyczna, oparta na indywidualnych potrzebach, nie mogła atakować szeroki front problem niepewności wynikający z wysokich kosztów zdrowotnych w starszym wieku. Decyzja Administracji i Kongresu była taka, że w rozwiązywaniu tego problemu, podobnie jak w rozwiązywaniu problemu utrzymania dochodu na starość, należy wykorzystać mechanizm zabezpieczenia społecznego.
Legislacja – produkt wielu
Czasami mówi się o Prezydencie Johnsonie, że jest on pierwszym z konsensusów i że jego sukces w tym kierunku odpowiada za jego osiągnięcia legislacyjne. Ustawodawstwo Medicare zapowiada się na wybitny przykład wypracowania takiego konsensusu. Jednym z powodów, dla których wydaje się, że jest to wybitny przykład, jest sam czas trwania okresu, w którym był dyskutowany i rozważany. {1}
W ciągu około ośmiu lat między opracowaniem ustawy Forand z 1957 r. – pierwszej ustawy proponującej podejście do opieki zdrowotnej dla osób starszych w zakresie zabezpieczenia społecznego, która ma zostać aktywnie rozważona przez Kongres – a wprowadzeniem programu Medicare w 1965 r. nastąpił ciągły proces prezentacji i analizy pomysłów; konsultacje z ekspertami przez przywódców ustawodawczych i przedstawicieli władzy wykonawczej; przesłuchania legislacyjne; obrady grup doradczych; rozpatrywanie zaleceń przez sponsorów legislacyjnych; i modyfikacje tego planu opracowane i zawarte w języku legislacyjnym.
Ideą planu było zawsze włączenie do niego najlepszych koncepcji ekonomii zdrowia, ubezpieczenia zdrowotnego i opieki zdrowotnej. Próba osiągnięcia tego wysokiego celu wymagała dołożenia wszelkich starań wielu osób w rządzie i poza nim, aby poradzić sobie z wieloma trudnymi kwestiami – kwestiami finansowania, kontroli wykorzystania, wpływu na plany prywatne, ochrony jakości, metod administracji, sprawiedliwego zwrotu kosztów, akceptacji dla osób udzielających opieki zdrowotnej oraz osób otrzymujących i opłacających opiekę zdrowotną, a także charakteru potrzeby zaspokojenia. Wiele tysięcy starannie podjętych decyzji zostało podjętych i uwzględnionych na ponad 50 stronach uchwalonego prawodawstwa, wypełnionego szczegółowymi postanowieniami dotyczącymi wprowadzenia w życie idei ubezpieczenia zdrowotnego.
Decyzje musiały być podejmowane w obliczu nieco sprzecznych celów: wspierania ciągłej poprawy jakości opieki zdrowotnej, ale nie kierowania zmianą w opiece; objęcie usług zdrowotnych bez barier w ich właściwym korzystaniu, ale jednocześnie uniknięcie możliwości płacenia za niepotrzebne korzystanie z usług; zaspokajać tylko podstawowe i najdroższe potrzeby, ale nie tworzyć zachęty do korzystania z jednej formy usługi, podczas gdy inna, być może tańsza, równie dobrze mogłaby wystarczyć; objąć instytucjonalne usługi zdrowotne przez okres wystarczający do zaspokojenia potrzeb medycznych, ale nie tak długo, aby zachęcać do korzystania ze szpitali w celu zaspokojenia potrzeb związanych z opieką; zapewnić gwarancje udziału pacjentów w kosztach poprzez odliczenia i współubezpieczenie, ale nie nakładać nadmiernych obciążeń finansowych na osoby starsze; zabezpieczyć wydatki, ale nie angażować rządu w ustalanie honorariów lekarzy; zapewnić procedury przeglądu wykorzystania, ale nie angażować rządu w orzecznictwo lekarskie.
Uchwalenie poprawek z 1965 r.
Wraz z podpisaniem HR 6675 w dniu 30 lipca 1965 r. Prezydent wprowadził w życie program Medicare obejmujący dwa powiązane plany ubezpieczenia zdrowotnego dla osób w wieku 65 lat i starszych:
(1) ubezpieczenie szpitalne zapewniające ochronę przed kosztami leczenia szpitalnego i opieka, oraz
(2) dodatkowy plan ubezpieczenia medycznego obejmujący płatności za usługi lekarskie i inne usługi medyczne i zdrowotne w niektórych obszarach nieobjętych planem ubezpieczenia szpitala.
Plan ubezpieczenia szpitala
Ochrona ubezpieczenia szpitala , finansowana ze środków pochodzących z odrębnego podatku dochodowego, była udzielana beneficjentom z ubezpieczenia społecznego i kolejowej emerytury po ukończeniu 65 lat. Taka sama ochrona, finansowana z Federalne dochody ogólne były zapewniane w ramach specjalnego przepisu przejściowego zasadniczo wszystkim osobom nieuprawnionym do świadczeń z ubezpieczenia społecznego lub kolejowej emerytury, które ukończyły 65 lat przed 1968 r. Razem te dwie osoby stanowiły praktycznie całą starszą populację. Wśród osób starszych, które nie są chronione na mocy specjalnego przepisu przejściowego, są pracownicy federalni, którym przysługuje podobne ubezpieczenie zdrowotne na mocy federalnej ustawy o świadczeniach zdrowotnych dla pracowników z 1959 r. Inni, do których przepis przejściowy nie ma zastosowania, to cudzoziemcy inni niż ci, którzy mają został legalnie przyjęty na pobyt stały i przebywał w Stanach Zjednoczonych nieprzerwanie przez co najmniej 5 lat oraz niektóre osoby wywrotowe.
Świadczenia z ubezpieczenia szpitalnego przewidziane w ramach zabezpieczenia społecznego Poprawki z 1965 r. zostały po raz pierwszy dostępne w dniu 1 lipca 1966 r., jedynym wyjątkiem są świadczenia z tytułu przedłużonych świadczeń poszpitalnych, które weszły w życie 1 stycznia 1967 r. Zgodnie z ustawodawstwem z 1965 r. Usługi, za które przysługują świadczenia z ubezpieczenia szpitalnego, obejmowały:
A. Świadczenia w szpitalu stacjonarnym przez maksymalnie 90 dni w każdym okresie zasiłkowym.
B. Poszpitalna opieka rozszerzona przez maksymalnie 100 dni każdego okresu zasiłkowego, jeżeli beneficjent został przyjęty do kwalifikowanej placówki w ciągu 14 dni po hospitalizacji przez co najmniej trzy dni.
C. Ambulatoryjne usługi diagnostyczne świadczone przez ten sam szpital przez 20 dni.
D. Świadczenia pozaszpitalnej domowej opieki zdrowotnej do 100 wizyt w każdym okresie zasiłkowym, w ciągu roku od wypisu ze szpitala lub placówki opieki przedłużonej
Rachunki z tytułu ubezpieczenia szpitalnego opłacane są świadczeniodawcom na podstawie „rozsądny koszt” poniesiony na opiekę nad beneficjentami. Podstawowa odpowiedzialność za administrację spoczywa na Sekretarzu Zdrowia, Edukacji i Opieki Społecznej. Sekretarz korzysta z pomocy odpowiednich agencji państwowych i organizacji prywatnych (wyznaczonych przez dostawców usług) do pomocy w administrowaniu programem. Przewidziano powołanie rady doradczej, która doradzałaby sekretarzowi w sprawach polisowych związanych z administracją.
Wszystkie składki na finansowanie planu ubezpieczenia szpitala są umieszczane w oddzielnym funduszu powierniczym – Federal Hospital Insurance Trust Fund – a wszystkie świadczenia i koszty administracyjne programu są pokrywane z tego funduszu. Pracodawcy, pracownicy i osoby samozatrudnione płacą składki na ubezpieczenie społeczne według równych stawek od rocznych zarobków do określonej kwoty, zwanej ogólnie podstawą składki i świadczeń.
Plan dodatkowego ubezpieczenia zdrowotnego (SMI)
Pakiet świadczeń uzupełniających świadczenia z ubezpieczenia szpitalnego są dostępne dla wszystkich osób w wieku 65 lat i starszych.
Dla osób w wieku 65 lat przed 1 stycznia 1966 r. zapisy rozpoczęły się 1 września 1965 r., a zakończyły 31 maja 1966 r. Przyszły ogólny zapisy miały trwać od 1 października do 31 grudnia, w każdym roku nieparzystym począwszy od 1967 roku.Ubezpieczenie mogło zostać zakończone przez osobę fizyczną, składając zawiadomienie w trakcie ogólnego okresu zapisów lub przez rząd w przypadku niepłacenia składek.
Od 1 lipca 1966 r. Świadczenia z tytułu ubezpieczenia medycznego były płatne za usługi lekarskie, usługi domowej opieki zdrowotnej i liczne inne usługi medyczne i zdrowotne świadczone w placówkach medycznych i poza nimi. Ustawodawstwo wymagało, aby w miarę możliwości Sekretarz Zdrowia, Edukacji i Opieki Społecznej podpisał umowy z prywatnymi ubezpieczycielami zdrowotnymi w celu wykonywania niektórych głównych funkcji administracyjnych w związku z ubezpieczenie zdrowotne.
Osoby w podeszłym wieku, które zapisały się do ubezpieczenia zdrowotnego, opłacały miesięczne składki, które pierwotnie ustalono na 3 dolary. Składki te były potrącane z miesięcznych świadczeń osób korzystających z ubezpieczenia społecznego, emerytury kolejowej lub pieniężne odprawy emerytalne w służbie cywilnej. Osoby nieubezpieczone objęte ubezpieczeniem medycznym dokonują okresowych płatności składek bezpośrednio do rządu. Ustawodawstwo umożliwiło również państwowym programom opieki społecznej wykupienie ubezpieczenia medycznego dla nieubezpieczonych osób korzystających z pomocy publicznej. W przypadku każdej zapisanej osoby rząd federalny jest zobowiązany do wyrównania kwoty miesięcznych składek w równej wysokości z funduszy ogólnych. Składki te są umieszczane w oddzielnym funduszu powierniczym, federalnym. Fundusz powierniczy uzupełniającego ubezpieczenia medycznego, utworzony na podstawie zmian w planie ubezpieczenia zdrowotnego, a wszystkie świadczenia i koszty administracyjne są pokrywane z tego funduszu powierniczego. {2}
Przygotowanie do administracji
Przejęcie podstawowej odpowiedzialności administracyjnej za te rozległe nowe programy stanowiło bezprecedensowe wyzwanie dla organizacji i personelu Administracji Ubezpieczeń Społecznych na poziomie lokalnym, regionalnym i krajowym.
W ciągu 11 miesięcy od wejścia w życie nowelizacji ubezpieczeń społecznych z 1965 r. Do rozpoczęcia działalności ustalono administracyjny plan działania nowego programu. Administracja Ubezpieczeń Społecznych i inne komponenty Departamentu zreorganizowały, rekrutowały i przekwalifikowały personel oraz przeprogramowały systemy i operacje, aby uwzględnić ich rozszerzone obowiązki; opracowano regulacje, polityki, procedury i systemy dla programu Medicare; negocjowano umowy z agencjami państwowymi, pośrednikami i przewoźnikami, określając rolę, jaką każdy z nich będzie odgrywał w zarządzaniu programem; kwalifikujące się osoby zostały zarejestrowane w programie; tysiące szpitali i innych placówek służby zdrowia zostało przebadanych i otrzymało certyfikaty do udziału w programie jako świadczeniodawcy; i publiczne programy informacyjne zostały uruchomione w celu poinformowania poszkodowanych osób o ich prawach i obowiązkach wynikających z nowego programu.
Należy również zauważyć, że Administracja Ubezpieczeń Społecznych była wspomagana we wdrażaniu programu Medicare przez Publiczną Służbę Zdrowia i inne komponenty rząd federalny, agencje stanowe, Blue Cross, Blue Shield, prywatne organizacje ubezpieczeniowe, praktycznie każda większa organizacja i stowarzyszenie w dziedzinie opieki zdrowotnej oraz niezliczeni indywidualni eksperci,

Przypisy (numery przypisów nie są takie same jak w wersji drukowanej)

{1} Social Security Administration podpisała umowę z Oral History Research Office na Columbia University na przeprowadzenie dużego programu wywiadów z kluczowymi osobami zaangażowanymi w tło i przejście Medicare ustawodawstwo. Transkrypcje wywiadów odbywają się na Uniwersytecie Columbia oraz w siedzibie Social Security Administration w Woodlawn w stanie Maryland. Lista przesłuchiwanych osób znajduje się w załącznikach.
{2} Aby uzyskać więcej szczegółów i źródła stojące za tym monumentalnym aktem prawnym, zobacz pięć tomów „Social Security Amendments of 1965”, które są dołączone do tej narracji.