Teoria Silnego (Strong, 1895)

Silnie zbadany ból fizyczny, szczególnie odczuwany przez skórę. Wyizolował ból wynikający z niezadowolenia poprzez skupienie się na bólu skórnym, gdzie zadawanie bólu nie niosło ze sobą bezpośredniego zagrożenia, a zatem reakcja emocjonalna została usunięta. Zaproponował, że ból jest doświadczeniem opartym zarówno na szkodliwym bodźcu, jak i reakcji psychicznej lub niezadowoleniu wywołanym doznaniem Strong stwierdził, że ból jest doznaniem: Pierwszym doznaniem było doznanie ciepła, a następnie pojawiło się uczucie bólu. Twierdził, że we wcześniejszych stadiach ewolucji doznania były jedynie modyfikacjami układu nerwowego i dopiero po rozwoju ego, czy te odczucia stały się emocjami projektowanymi, znanymi jako niezadowolenie.

Teoria wzorców

Próbując zmienić teorie somaestezy (w tym bólu), JP Nafe postulował „ilościową teorię uczuć ”(1929). Teoria ta zignorowała ustalenia dotyczące wyspecjalizowanych zakończeń nerwowych i wiele obserwacji potwierdzających specyficzność i / lub intensywne teorie bólu. Teoria głosiła, że wszelkie odczucia somaestetyczne występowały w wyniku określonego i szczególnego wzorca wyładowań nerwowych oraz że przestrzenny i czasowy profil pobudzenia nerwów obwodowych kodował typ i intensywność bodźca. ból, a receptory bólu są współdzielone z innymi zmysłami, takimi jak dotyk. Teoria ta uważa, że obwodowe receptory czuciowe, reagując na dotyk, ciepło i inne nieszkodliwe, a także szkodliwe bodźce, powodują niebolesne lub bolesne doświadczenia w wyniku różnic we wzorcach sygnałów wysyłanych przez układ nerwowy. . Tak więc, zgodnie z tym poglądem, ludzie odczuwają ból, gdy pojawiają się określone wzorce aktywności neuronalnej, na przykład gdy odpowiednie rodzaje aktywności osiągają nadmiernie wysoki poziom w mózgu. Te wzorce występują tylko przy intensywnej stymulacji. Ponieważ silne i łagodne bodźce o tej samej modalności zmysłowej wytwarzają różne wzorce aktywności neuronalnej, mocne uderzenie jest bolesne, ale bycie pieszczonym nie. Sugerował, że wszystkie cechy skórne są wytwarzane przez przestrzenne i czasowe wzorce impulsów nerwowych, a nie przez oddzielne, specyficzne dla modalności drogi transmisji.

Centralna teoria sumowania (Livingstone, 1943)

Zaproponowała że intensywna stymulacja wynikająca z uszkodzenia nerwów i tkanek aktywuje włókna, które rzutują na wewnętrzne zbiorniki neuronów w rdzeniu kręgowym, tworząc nieprawidłowe obwody pogłosowe z samoczynnymi neuronami. Długotrwała nienormalna aktywność bombarduje komórki w rdzeniu kręgowym, a do mózgu przesyłane są informacje w celu wyczucia bólu.

Czwarta teoria bólu (Hardy, Wolff i Goodell, lata 40. XX wieku)

Stwierdzono, że ból składa się z dwóch elementów: percepcji bólu i reakcji na niego . Reakcja została opisana jako złożony proces fizjopsychologiczny obejmujący poznanie, przeszłe doświadczenia, kulturę i różne czynniki psychologiczne, które wpływają na postrzeganie bólu.

Teoria interakcji sensorycznych (Noordenbos, 1959)

Opisuje dwa systemy z przenoszeniem bólu: system szybki i wolny. Później przypuszczano, że prowadzi do somatycznych i trzewnych aferentów, podczas gdy to pierwsze uważano za hamujące transmisję małych włókien.

Teoria kontroli bramek (Melzack i Wall, 1965)

Melzack zaproponował teoria bólu, która wzbudziła duże zainteresowanie i debatę iz pewnością stanowi znaczący postęp w stosunku do wczesnych teorii bólu. Według jego teorii, stymulacja bólu jest przenoszona przez małe, powolne włókna, które wchodzą do rogu grzbietowego rdzenia kręgowego; następnie inne komórki przekazują impulsy z rdzenia kręgowego do mózgu. Te włókna nazywane są komórkami T. Komórki T mogą znajdować się w określonym obszarze rdzenia kręgowego, zwanym znaczną galaretowatą powierzchnią. Włókna te mogą mieć wpływ na mniejsze włókna, które przenoszą stymulację bólu. W niektórych przypadkach mogą hamować przekazywanie stymulacji, podczas gdy w innych przypadkach mogą pozwolić na przekazanie stymulacji do ośrodkowego układu nerwowego. Na przykład duże włókna mogą uniemożliwić impulsom z małych włókien kiedykolwiek komunikowanie się z mózgiem. W ten sposób duże włókna tworzą hipotetyczną „bramę”, która może otworzyć lub zamknąć system do stymulacji bólu. Zgodnie z teorią bramę czasami może przytłoczyć duża liczba małych aktywowanych włókien. Innymi słowy, im większy poziom stymulacji bólu, tym mniej skuteczna brama blokująca przekazywanie tej informacji.

Istnieją 3 czynniki, które wpływają na „otwieranie i zamykanie” bramki:

• Ilość aktywności włókien bólowych. Aktywność tych włókien ma tendencję do otwierania bramy. Im silniejsza szkodliwa stymulacja, tym bardziej aktywne są włókna bólowe.
• Ilość aktywności innych włókien obwodowych – to znaczy tych włókien, które niosą informacje o nieszkodliwych bodźcach lub łagodnym podrażnieniu, takim jak dotykanie, pocieranie lub lekkie drapanie skóry. Są to włókna o dużej średnicy zwane włóknami A-beta. Aktywność włókien A-beta ma tendencję do zamykania bramy, hamując odczuwanie bólu, gdy występuje szkodliwa stymulacja. To wyjaśniałoby, dlaczego delikatne masowanie lub przykładanie ciepła do bolących mięśni zmniejsza ból.
• Wiadomości, które pochodzą z mózgu. Neurony w pniu mózgu i korze mózgowej mają drogi odprowadzające do rdzenia kręgowego, a wysyłane przez nie impulsy mogą otwierać lub zamykać bramę. Efekty niektórych procesów mózgowych, takich jak niepokój lub podniecenie, prawdopodobnie mają ogólny wpływ, otwierając lub zamykając bramę dla wszystkich bodźców z dowolnych obszarów ciała. Ale wpływ innych procesów mózgowych może być bardzo specyficzny i dotyczyć tylko niektórych danych wejściowych z określonych części ciała. Pomysł, że impulsy mózgowe wpływają na mechanizm bramkowania, pomaga wyjaśnić, dlaczego osoby zahipnotyzowane lub rozproszone przez konkurencyjne bodźce środowiskowe mogą nie zauważyć bólu spowodowanego urazem.

Zaletą tej teorii jest to, że zapewnia fizjologiczną podstawę złożonego zjawiska bólu. Odbywa się to poprzez badanie złożonej struktury układu nerwowego, na który składają się dwa główne działy:

• Centralny układ nerwowy (rdzeń kręgowy i mózg)
• Obwodowy układ nerwowy (nerwy poza mózgiem i rdzeniem kręgowym, w tym nerwy rozgałęziające tułowia i kończyn, a także nerwy w odcinku lędźwiowym kręgosłupa)

Biopsychospołeczny model bólu