Szkorbut

Objawy szkorbutu odnotowano w starożytnym Egipcie już w 1550 roku pne. W starożytnej Grecji lekarz Hipokrates (460-370 pne) opisał objawy szkorbutu, w szczególności „obrzęk i niedrożność śledziony”. W 406 roku n.e. chiński mnich Faxian napisał, że imbir był przewożony na chińskich statkach, aby zapobiec szkorbutowi.

Wiedza, że spożywanie pokarmów zawierających witaminę C jest lekarstwem na szkorbut, była wielokrotnie zapominana i odkrywana na nowo na początku XX wieku. wieku.

Wczesna era nowożytnaEdytuj

W XIII wieku krzyżowcy często cierpieli na szkorbut. Podczas wyprawy Vasco da Gamy w 1497 roku, Pedro Álvares Cabral i jego załoga w 1507 roku znali już i potwierdzili lecznicze działanie owoców cytrusowych.

Portugalczycy posadzili drzewa owocowe i warzywa na Świętej Helenie, punkt dla podróży powrotnych do domu z Azji i zostawił swoich chorych, którzy mieli szkorbut i inne dolegliwości, aby zostali zabrani do domu następnym statkiem, jeśli wyzdrowieli.

W 1500 roku jeden z pilotów floty Cabrala związany z Indiami zauważył, że w Malindi jego król zaoferował wyprawie świeże zapasy, takie jak jagnięta, kurczaki i kaczki, a także cytryny i pomarańcze, dzięki czemu „niektórzy z naszych chorych zostali wyleczeni ze szkorbutu”.

Niestety, te relacje z podróży nie powstrzymały dalszych tragedii morskich spowodowanych szkorbutem, po pierwsze z powodu braku komunikacji między podróżnymi a osobami odpowiedzialnymi za ich zdrowie oraz dlatego, że owoce i warzywa nie mogły być długo przechowywane na statkach.

W 1536 roku francuski odkrywca Jacques Cartier, badający St. Lawrenc e River, wykorzystał wiedzę miejscowych tubylców, aby uratować swoich ludzi umierających na szkorbut. Ugotował igły drzewa arbor vitae (wschodni cedr biały), aby zrobić herbatę, która później okazała się zawierać 50 mg witaminy C na 100 gramów. Takie zabiegi nie były dostępne na pokładzie statku, gdzie choroba występowała najczęściej. W lutym 1601 roku kapitan James Lancaster, żeglując na Sumatrę, wylądował na północnym wybrzeżu, aby specjalnie pozyskać cytryny i pomarańcze dla swojej załogi, aby powstrzymać szkorbut. Kapitan Lancaster przeprowadził eksperyment na czterech statkach pod swoim dowództwem. Załoga jednego statku otrzymywała rutynowe dawki soku z cytryny, podczas gdy pozostałe trzy statki nie otrzymywały takiego leczenia. W rezultacie członkowie nieleczonych statków zaczęli zachorować na szkorbut, w wyniku czego wielu umierało.

Szacuje się, że w Erze Eksploracji (między 1500 a 1800 rokiem) szkorbut zabił co najmniej dwa miliony marynarzy. Jonathan Lamb napisał: „W 1499 r. Vasco da Gama stracił 116 ze 170 członków załogi; W 1520 roku Magellan stracił 208 z 230; … wszystko to głównie z powodu szkorbutu. ”

W 1579 roku hiszpański zakonnik i lekarz Agustin Farfán opublikował książkę, w której zalecał pomarańcze i cytryny na szkorbut. lekarstwo znane już w hiszpańskiej marynarce wojennej.

W 1593 roku admirał Sir Richard Hawkins zalecał picie soku pomarańczowego i cytrynowego jako środka zapobiegającego szkorbutowi.

W 1614 roku John Woodall, Surgeon General of the East India Company opublikował The Surgions Mate jako podręcznik dla praktykantów chirurgów na pokładach statków firmy. Powtórzył doświadczenie marynarzy, że lekarstwem na szkorbut była świeża żywność lub, jeśli nie jest dostępna, pomarańcze, cytryny , limonki i tamaryndowca. Nie był jednak w stanie wyjaśnić przyczyny, a jego twierdzenie nie miało wpływu na przeważającą opinię wpływowych lekarzy tamtych czasów, że szkorbut był dolegliwością układu pokarmowego.

Oprócz podróży oceanicznych, nawet w Europie, aż do późnego średniowiecza, szkorbut był powszechny późną zimą, kiedy niewiele zielonych warzyw bles, owoce i warzywa korzeniowe były dostępne. Sytuacja uległa stopniowej poprawie wraz z wprowadzeniem ziemniaków z Ameryki; do 1800 roku szkorbut był praktycznie niespotykany w Szkocji, gdzie wcześniej występował endemicznie.:11

XVIII wiekEdytuj

Odręczna książka z 1707 roku napisana przez panią Ebot Mitchell, znaleziona w domu w Hasfield , Gloucestershire, zawiera „Recp.t for the Scurvy”, który składał się z ekstraktów z różnych roślin zmieszanych z dużą ilością soku pomarańczowego, białego wina lub piwa.

W 1734 roku, lekarz z Leiden Johann Bachstrom opublikował książkę na temat szkorbutu, w której stwierdził, że „szkorbut wynika wyłącznie z całkowitej abstynencji od świeżych warzyw i warzyw, które są jedyną główną przyczyną choroby” i wezwał do stosowania świeżych owoców i warzyw jako

Dopiero w 1747 roku James Lind formalnie wykazał, że szkorbut można leczyć uzupełniając dietę owocami cytrusowymi w jednym z pierwszych kontrolowanych eksperymentów klinicznych dotyczących Jako chirurg marynarki na HMS Salisbury, Lind porównał kilka sugerowanych metod leczenia szkorbutu: cydr, witriol, ocet, wodę morską, pomarańcze, cytryny i mieszankę balsamu peruwiańskiego, czosnku, mirry, nasion gorczycy i korzeń rzodkiewki.W A Treatise on the Scurvy (1753) Lind wyjaśnił szczegóły swojego badania klinicznego i doszedł do wniosku, że „wyniki wszystkich moich eksperymentów były takie, że pomarańcze i cytryny były najskuteczniejszymi lekarstwami na tę rybę morską”.

Jednak eksperyment i jego wyniki zajmowały tylko kilka akapitów w pracy, która była długa i złożona i miała niewielki wpływ. Sam Lind nigdy aktywnie nie promował soku z cytryny jako jedynego „lekarstwa”. Dzielił się opinią medyczną w czasie, gdy szkorbut miał wiele przyczyn – w szczególności ciężka praca, zła woda i spożywanie słonego mięsa w wilgotnej atmosferze, która hamowała zdrowe pocenie się i normalne wydalanie – i dlatego wymagała wielu rozwiązań. sok przez gotowanie. Proces ten zniszczył witaminę C i dlatego był nieskuteczny.

W XVIII wieku choroba zabiła więcej brytyjskich żeglarzy niż działania wroga w czasie wojny. To głównie z powodu szkorbutu George A nson, podczas swojej słynnej podróży w latach 1740–1744, stracił prawie dwie trzecie swojej załogi (1300 z 2000) w ciągu pierwszych 10 miesięcy podróży. Royal Navy zwerbowała 184 899 marynarzy podczas wojny siedmioletniej; 133 708 z nich „zaginęło” lub zmarło z powodu choroby, a szkorbut był główną przyczyną.

Chociaż w tym okresie marynarze i chirurdzy morscy byli coraz bardziej przekonani, że owoce cytrusowe mogą wyleczyć szkorbut, klasycznie wyszkoleni lekarze, którzy zdecydowali Polityka medyczna odrzucała te dowody jako zwykłe anegdoty, ponieważ nie były one zgodne z ich teoriami choroby. Literatura opowiadająca się za sokiem cytrusowym nie miała zatem praktycznego znaczenia. Teoria medyczna opierała się na założeniu, że szkorbut jest chorobą powodującą gnicie wewnętrzne wywołane nieprawidłowym trawieniem spowodowanym trudami życia na morzu i dietą marynarki wojennej. Chociaż kolejni teoretycy w różny sposób podkreślali tę podstawową ideę, środki zaradcze, które zalecali (i które marynarka zaakceptowała), stanowiły niewiele więcej niż spożywanie „napojów gazowanych” w celu aktywacji układu pokarmowego, z których najbardziej ekstremalnym było regularne spożywanie „eliksiru witriolu” – kwasu siarkowego popijanego spirytusem i wodą jęczmienną z dodatkiem przypraw.

W 1764 roku pojawił się nowy wariant. Proponowany przez dr Davida MacBridea i Sir Johna Pringla, naczelnego chirurga armii, a później prezesa Towarzystwa Królewskiego, pomysł ten był taki, że szkorbut był wynikiem braku „utrwalonego powietrza” w tkankach, czemu można było zapobiec pijąc napary z słód i brzeczkę, których fermentacja w organizmie stymulowałaby trawienie i przywracała brakujące gazy. Pomysły te otrzymały szerokie i wpływowe poparcie, gdy James Cook wyruszył w podróż dookoła świata (1768–1771) w HM Bark Endeavour, słód i brzeczka znalazły się na szczycie listy środków zaradczych, które miał zbadać. Pozostałe to piwo, kapusta kiszona i „krad” Linda. Lista nie zawierała cytryn.

Cook nie stracił ani jednego człowieka na szkorbut, a jego opinia została przyjęta na korzyść słodu i brzeczki, chociaż jest teraz jasne, że przyczyną zdrowia jego załóg podczas tej i innych rejsów był reżim Cooka dotyczący czystości na statku, wymuszony przez surową dyscyplinę, a także częste uzupełnianie świeżej żywności i produktów zielonych. Inną korzystną zasadą zastosowaną przez Cooka był zakaz spożywania słonego tłuszczu odtłuszczonego z miedzianych kotłów na statku, co było wówczas powszechną praktyką w całej marynarce wojennej. W kontakcie z powietrzem miedź tworzyła związki, które uniemożliwiały wchłanianie witamin przez jelit.

Pierwsza duża długodystansowa wyprawa, która praktycznie nie doświadczyła szkorbutu, to wyprawa hiszpańskiego oficera marynarki wojennej Alessandro Malaspina, 1789–1794. Lekarz Malaspiny, Pedro González, był przekonany, że świeże pomarańcze i cytryny były niezbędne w zapobieganiu szkorbutowi. Wystąpił tylko jeden wybuch podczas 56-dniowej wyprawy przez otwarte morze. Pięciu marynarzy miało objawy, jeden poważnie. Po trzech dniach na Guam cała piątka znów była zdrowa. Wielkie imperium Hiszpanii i wiele portów zawinięcia ułatwiło zdobycie świeżych owoców.

Chociaż pod koniec wieku zakwestionowano teorie MacBridea, brytyjskie władze medyczne pozostały wierne tej koncepcji. że szkorbut był chorobą wewnętrznego „zgnilizny”, a Zarząd Chorych i Rannych kierowany przez administratorów czuł się zobowiązany do przestrzegania jego rad. Jednak w Królewskiej Marynarce Wojennej opinia – wzmocniona doświadczeniami z pierwszej ręki w używaniu soku z cytryny podczas oblężenia Gibraltaru i podczas wyprawy admirała Rodneya na Karaiby – była coraz bardziej przekonana o jego skuteczności. pisma ekspertów, takich jak Gilbert Blane i Thomas Trotter, oraz raporty wschodzących dowódców marynarki wojennej.

Wraz z nadejściem wojny w 1793 r. potrzeba wyeliminowania szkorbutu stała się pilna. Ale pierwsza inicjatywa wyszła nie od placówki medycznej, ale od admirałów.Kontradmirał Gardner, któremu polecono poprowadzić wyprawę przeciwko Mauritiusowi, nie interesował się brzeczką, słodem i eliksirem witriolu, które wciąż były wydawane statkom Królewskiej Marynarki Wojennej, i zażądał zaopatrzenia go w cytryny, aby przeciwdziałać szkorbutowi podczas podróży. Członkowie Rady Chorych i Rannych, ostatnio powiększonej o dwóch praktycznych chirurgów morskich, poparli tę prośbę, a Admiralicja nakazała, aby to zrobić. Nastąpiła jednak w ostatniej chwili zmiana planu. Wyprawa na Mauritius została odwołana. W dniu 2 maja 1794 r. Tylko HMS Suffolk i dwa slupy pod komandorem Peterem Rainierem popłynęły na wschód z konwojem skierowanym na zewnątrz, ale okręty wojenne były w pełni zaopatrzone w sok z cytryny i cukier, z którym trzeba było go zmieszać. W marcu 1795 roku nadeszła zdumiewająca wiadomość. Suffolk przybył do Indii po czteromiesięcznej podróży bez śladu szkorbutu iz załogą, która była zdrowsza niż wtedy, gdy wypływał. Efekt był natychmiastowy. Dowódcy floty domagali się również zaopatrzenia w sok z cytryny, a do czerwca Admiralicja przyznała, że w marynarce wojennej gwałtowny wzrost popytu zgodził się na propozycję Zarządu Chorych, aby w przyszłości sok cytrynowy i cukier były wydawane jako dzienna racja żywnościowa. załogi wszystkich okrętów wojennych.

Dopiero po kilku latach udoskonalono metodę dystrybucji na wszystkie statki floty i konieczne było zapewnienie dostaw ogromnych ilości soku z cytryny, ale do 1800 r. system był na swoim miejscu i działał. Doprowadziło to do znacznej poprawy stanu zdrowia marynarzy i w konsekwencji odegrało kluczową rolę w zdobywaniu przewagi w bitwach morskich przeciwko wrogom, którzy jeszcze nie wprowadzili środków.

XIX wiekEdytuj

Naczelny chirurg armii Napoleona pod oblężeniem Aleksandrii (1801), baron Dominique-Jean Larrey, napisał w swoich wspomnieniach, że spożywanie mięsa końskiego pomogło Francuzów, aby powstrzymać epidemię szkorbutu. Mięso było gotowane, ale było świeżo pozyskane z młodych koni kupionych od Arabów, a mimo to było skuteczne. Pomogło to zapoczątkować XIX-wieczną tradycję spożycia mięsa końskiego we Francji.

Lauchlin Rose opatentował metodę używaną do przechowywania soku cytrusowego bez alkoholu w 1867 roku, tworząc skoncentrowany napój znany jako sok z limonki róży. Ustawa o żegludze handlowej z 1867 r. Nakładała na wszystkie statki Royal Navy i Merchant Navy obowiązek dostarczania marynarzom dziennej dawki wapna w wysokości jednego funta, aby zapobiec szkorbutowi. Produkt stał się niemal wszechobecny, stąd określenie „limey”, najpierw dla brytyjskich marynarzy, potem dla angielskich imigrantów w byłych brytyjskich koloniach (szczególnie w Ameryce, Nowej Zelandii i RPA), a wreszcie, w starym amerykańskim slangu, dla wszystkich Brytyjczyków.

Roślina Cochlearia officinalis, znana również jako „szkorbut pospolity”, wzięła swoją nazwę zwyczajową od obserwacji, że leczyła szkorbut i została zabrana na pokład statków w suszonych wiązkach lub destylowanych ekstraktach. Jego bardzo gorzki smak był zwykle zamaskowany ziołami i przyprawami; nie przeszkodziło to jednak, aby napoje i kanapki ze szkorbutu stały się popularną modą w Wielkiej Brytanii aż do połowy XIX wieku, kiedy owoce cytrusowe stały się łatwiej dostępne.

Limonki z Indii Zachodnich zaczęły uzupełniać cytryny, kiedy Sojusz Hiszpanii z Francją przeciwko Wielkiej Brytanii w wojnach napoleońskich sprawił, że dostawy cytryn śródziemnomorskich stały się problematyczne, ponieważ łatwiej je było pozyskać z kolonii na Karaibach w Wielkiej Brytanii i uważano, że są one bardziej efektywne, ponieważ były bardziej kwaśne. Uważano, że to kwas, a nie (wówczas nieznana) witamina C leczy szkorbut. W rzeczywistości limonki z Indii Zachodnich miały znacznie niższą zawartość witaminy C niż poprzednie cytryny, a ponadto nie były podawane świeże, ale raczej jako sok z limonki, który został wystawiony na działanie światła i powietrza i przepuszczony rurami miedzianymi, co znacznie zmniejszyło Witamina C. Rzeczywiście, eksperyment na zwierzętach z 1918 r. Z użyciem reprezentatywnych próbek soku z limonki Navy and Merchant Marine wykazał, że praktycznie nie ma on żadnej właściwości przeciwszkorbutowej.

Przekonanie, że szkorbut jest zasadniczo niedoborem składników odżywczych, najlepiej traktowane przez spożywanie świeżej żywności, zwłaszcza świeżych owoców cytrusowych lub świeżego mięsa, nie było powszechne w XIX i na początku XX wieku, a zatem żeglarze i odkrywcy nadal cierpieli na szkorbut w XX w. Na przykład belgijska ekspedycja antarktyczna z 1897 r. –1899 został poważnie dotknięty szkorbutem, gdy jego przywódca, Adrien de Gerlache, początkowo zniechęcał swoich ludzi do jedzenia mięsa pingwinów i fok.

Podczas wypraw arktycznych Royal Navy w XIX wieku wierzono powszechnie, że szkorbutowi można zapobiec dzięki dobrej higienie na pokładzie statku, regularnym ćwiczeniom i utrzymaniu morale załogi, a nie diecie opartej na świeżej żywności.Ekspedycje marynarki wojennej nadal nękane były szkorbutem, nawet gdy świeże mięso (nie suszone ani konserwowane) było dobrze znane jako praktyczny środek przeciwskorbutowy wśród cywilnych wielorybników i odkrywców w Arktyce. Nawet gotowanie świeżego mięsa nie zniszczyło całkowicie jego właściwości przeciwszkorbutowych, zwłaszcza że wiele metod gotowania nie doprowadziło całego mięsa do wysokiej temperatury.

Zamieszanie przypisuje się wielu czynnikom:

• podczas gdy świeże cytrusy (szczególnie cytryny) leczyły szkorbut, sok z limonki wystawiony na działanie światła nie, powietrze i miedziane rurki nie – tym samym podważając teorię, że cytrusy leczyły szkorbut;
• świeże mięso (zwłaszcza narządy i surowe mięso spożywane podczas eksploracji Arktyki) również wyleczyły szkorbut, podważając teorię, że świeża materia roślinna jest niezbędna do zapobiegania szkorbutowi i jego leczenia;
• zwiększona prędkość morska poprzez transport parowy i lepsze odżywianie na lądzie zmniejszył częstość występowania szkorbutu – a zatem nieskuteczność soku z limonki miedzianej w porównaniu ze świeżymi cytrynami nie została natychmiast ujawniona.

W wyniku zamieszania zaproponowano nową hipotezę, kierując się nowym teoria zarazków choroby – szkorbut był spowodowany przez WOM maine, produkt odpadowy bakterii, szczególnie w skażonym mięsie konserwowym.

Szkorbut dziecięcy pojawił się pod koniec XIX wieku, ponieważ dzieci były karmione pasteryzowanym mlekiem krowim, szczególnie w miejskiej klasie wyższej. Podczas gdy pasteryzacja zabija bakterie, niszczy również witaminę C. Ostatecznie rozwiązano to przez dodanie soku z cebuli lub gotowanych ziemniaków. Rdzenni Amerykanie pomogli uratować niektórych przybyszów przed szkorbutem, nakłaniając ich do jedzenia dzikiej cebuli.

XX wiekEdytuj

Na początku XX wieku, kiedy Robert Falcon Scott odbył swoją pierwszą wyprawę na Antarktydę ( 1901–1904), przeważała teoria, że szkorbut był spowodowany „zatruciem ptomainą”, szczególnie w konserwach. Jednak Scott odkrył, że dieta złożona ze świeżego mięsa fok antarktycznych wyleczyła szkorbut, zanim doszło do jakichkolwiek ofiar śmiertelnych.

W 1907 roku odkryto model zwierzęcy, który ostatecznie pomógł wyodrębnić i zidentyfikować „czynnik przeciwszkorbutowy”. Axel Holst i Theodor Frølich, dwaj norwescy lekarze badający beri-beri na pokładzie statku, zakontraktowani przez załogi statków z Norweskiej Floty Rybackiej, chcieli małego ssaka testowego, który zastąpiłby gołębie używane w badaniach nad beri-beri. Karmili świnki morskie ich dietą testową zbożem i mąki, która wcześniej produkowała beri-beri u ich gołębi, i byli zaskoczeni, gdy zamiast tego pojawił się klasyczny szkorbut. Był to nieoczekiwany wybór zwierzęcia. Do tego czasu szkorbut nie był obserwowany w żadnym organizmie poza ludźmi i był uważany za wyłącznie ludzki Niektóre ptaki, ssaki i ryby są podatne na szkorbut, ale gołębie są nienaruszone, ponieważ mogą wewnętrznie syntetyzować kwas askorbinowy. Holst i Frølich odkryli, że mogą leczyć szkorbut u świnek morskich, dodając różne świeże pokarmy i ekstrakty. To odkrycie zwierzęcego modelu doświadczalnego szkorbutu, który powstał jeszcze przed przedstawieniem zasadniczej idei „witamin” w żywności, d najważniejszym elementem badań nad witaminą C.

W 1915 roku żołnierze nowozelandzkiej kampanii Gallipoli mieli niedobór witaminy C w diecie, co spowodowało, że wielu żołnierzy nabawiło się szkorbutu. Uważa się, że szkorbut jest jednym z wielu powodów, dla których aliancki atak na Gallipoli nie powiódł się.

Vilhjalmur Stefansson, badacz arktyczny, który żył wśród Eskimosów, udowodnił, że ich całkowicie mięsna dieta nie prowadzi na niedobory witamin. Brał udział w badaniu w nowojorskim Bellevue Hospital w lutym 1928 r., Gdzie on i jego towarzysz jedli tylko mięso przez rok pod ścisłą obserwacją lekarską, ale pozostawał w dobrym zdrowiu.

W 1927 roku Węgier biochemik Szent-Györgyi wyodrębnił związek, który nazwał „kwasem heksuronowym”. Szent-Györgyi podejrzewał, że kwas heksuronowy, który wyodrębnił z nadnerczy, jest środkiem przeciwszkorbutowym, ale nie mógł tego udowodnić bez modelu niedoboru zwierząt. W 1932 r. , związek między kwasem heksuronowym a szkorbutem został ostatecznie udowodniony przez amerykańskiego badacza Charlesa Glen Kinga z University of Pittsburgh. Laboratorium Kinga otrzymało kwas heksuronowy od Szent-Györgyi i wkrótce ustalił, że jest to poszukiwany środek przeciwskorbutowy . Z tego powodu kwas heksuronowy został następnie przemianowany na kwas askorbinowy.

XXI wiekEdytuj

Częstość szkorbutu w większości krajów jest niska. Najbardziej dotknięci chorobą są osoby niedożywione w krajach rozwijających się i bezdomni. W obozach dla uchodźców doszło do wybuchów choroby. Pojawiły się opisy przypadków osób ze słabo gojącymi się ranami w krajach rozwijających się.

Badania na ludziach i wolontariuszy więźniów stanu Iowa pod koniec lat sześćdziesiątych.Oba badania wykazały, że wszystkie oczywiste objawy szkorbutu wcześniej wywołane eksperymentalną dietą skorbutową z wyjątkowo niską zawartością witaminy C można całkowicie odwrócić poprzez dodatkową suplementację witaminy C w ilości zaledwie 10 mg dziennie. W tych eksperymentach nie stwierdzono klinicznej różnicy między mężczyznami, którym podawano 70 mg witaminy C dziennie (co dawało we krwi stężenie witaminy C około 0,55 mg / dl, około 1⁄3 poziomów nasycenia tkanek), a tymi, którym podawano 10 mg na dobę. dzień (co spowodowało obniżenie stężenia we krwi). U mężczyzn przebywających w więzieniu pierwsze oznaki szkorbutu wystąpiły około 4 tygodnie po rozpoczęciu diety bez witaminy C, podczas gdy w badaniu brytyjskim wymagane było od sześciu do ośmiu miesięcy, prawdopodobnie dlatego, że badani otrzymywali dawkę 70 mg / dobę. suplement na sześć tygodni przed podaniem diety skorbutowej.

Mężczyźni w obu badaniach, na diecie pozbawionej lub prawie pozbawionej witaminy C, mieli zbyt niski poziom witaminy C we krwi, aby można było go dokładnie zmierzyć po wystąpieniu objawów szkorbutu, aw badaniu w stanie Iowa oszacowano, że w tym czasie (przez rozcieńczenie witaminy C oznaczono) pulę ciała mniejszą niż 300 mg, przy dziennym obrocie zaledwie 2,5 mg / dzień.