Styl piwa

Piwa można podzielić na kategorie na podstawie wielu czynników.

Wygląd

Cechy wizualne, które można zaobserwować w piwie, to kolor, klarowność i rodzaj pióra. Kolor jest zwykle nadawany przez użyte słody, zwłaszcza słody towarzyszące dodawane do ciemniejszych piw, chociaż inne składniki mogą wpływać na kolor niektórych stylów, takich jak piwa owocowe. Intensywność koloru można mierzyć za pomocą systemów takich jak EBC, SRM lub Lovibond, ale informacje te są rzadko podawane do wiadomości publicznej.

Wiele piw jest przezroczystych, ale niektóre piwa, takie jak hefeweizen, mogą być mętne z powodu obecność drożdży nadająca im przezroczystość. Trzecią odmianą jest nieprzezroczysty lub prawie nieprzejrzysty kolor, który występuje w przypadku stoutów, tragarzy, schwarzbierów (czarnego piwa) i innych głęboko ubarwionych stylów. Grubość i retencja główki oraz koronka, jaką może pozostawić na szkle, są również czynnikami wpływającymi na wygląd piwa.

Aromat

Aromat piwa może powstać z słód i inne substancje fermentujące, moc i rodzaj chmielu, alkohol, estry i różne inne składniki aromatyczne, które mogą być dostarczone przez szczep drożdży, a także inne elementy, które mogą pochodzić z wody i procesu warzenia.

Smak

Cechy smakowe piwa mogą wynikać z rodzaju i ilości użytego słodu, aromatu nadanego przez drożdże oraz siły goryczy. Goryczkę można mierzyć za pomocą międzynarodowej skali jednostek goryczy, aw Ameryce Północnej wielu piwowarów odnotowuje gorycz w tej skali jako IBU.

Wyczucie w ustach

Wrażenie piwa w ustach, zarówno od grubości płynu, jak i od nasycenia dwutlenkiem węgla , może być również traktowany jako element stylu piwa. Bardziej dekstrynowe piwo jest grubsze w ustach. Poziom nasycenia dwutlenkiem węgla (lub azotu w piwach „gładkich”) różni się w zależności od stylu piwa. W przypadku niektórych piw może nadać piwu gęsty i kremowy posmak, podczas gdy dla innych wywołuje uczucie kłucia.

Siła

Siła piwa to ogólne określenie ilości obecny alkohol. Można go określić ilościowo pośrednio przez pomiar ciężaru właściwego lub bardziej bezpośrednio innymi metodami.

Grawitacja

Pomiar ciężaru właściwego piwa użyto do oszacowania mocy piwa poprzez pomiar jego gęstości. Do pomiaru grawitacji wykorzystano kilka różnych skal, w tym skale Platona, Baumégo, Ballinga i Brixa, przy czym skala Plato jest najpowszechniejszą współczesną miarą.

Podejście to opiera się na fakcie, że cukry i alkohole wpływają inaczej na gęstość piwa. Ponieważ cukry są przekształcane w alkohol podczas procesu fermentacji, do oszacowania końcowego alkoholu można wykorzystać grawitację. W przypadku warzenia piwa rozróżnia się ciężar pierwotny, ciężar brzeczki przed rozpoczęciem fermentacji i ciężar końcowy produktu po zakończeniu fermentacji. Ponieważ stężenie cukrów jest wprost proporcjonalne do ciężaru, ciężar pierwotny daje piwowarowi wyobrażenie o potencjalnej zawartości alkoholu w produkcie końcowym.Po fermentacji różnice między ciężarem końcowym i pierwotnym wskazują na ilość cukru przemienionego w alkohol, co pozwala obliczyć stężenie alkoholu.

Pierwotny ciężar piwa był podstawą do określenia opodatkowania w zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i Irlandii od 1880 roku do końca XX wieku, a dziedzictwo tego systemu pozostaje w dużej mierze arbitralnym podziale na „gorzki”, „najlepiej gorzki” i „szczególnie gorzki”. W Europie kontynentalnej gęstość piwa w stopniach Plato jest czasami używana przez browar do odróżnienia konkretnego piwa produkowanego w linii. Na przykład browar Rochefort produkuje trzy piwa, różniące się kolorem, smakiem i aromatem; i sprzedaje je jako Rochefort 6, Rochefort 8 i Rochefort 10, a numery te odnoszą się do pierwotnego ciężaru piwa. W międzyczasie browar Westvleteren produkuje trzy piwa i nazywa je Blond, 8 i 12.

Koncentracja alkoholu

Współczesna klasyfikacja mocy napojów alkoholowych do celów opodatkowania i regulacji zwykle dyskryminuje ze względu na procentowy udział objętościowy alkoholu, ogólnie określany skrótem abv. Dodatkowo, choć rzadziej, niektórzy piwowarzy na całym świecie używają również alkoholu na wagę (abw), szczególnie w niskoprocentowych wersjach popularnych krajowych marek piwa. Przy stosunkowo niskich stężeniach alkoholu w piwie zawartość procentowa alkoholu w masie wynosi około 4/5 abv (np. 3,2% abw odpowiada 4,0% abv), ale staje się to coraz bardziej niedokładne wraz ze wzrostem stężenia alkoholu.

Przed rozwojem nowoczesnych praktyk piwowarskich i całkowitym zrozumieniem biochemii drożdży nie można było precyzyjnie kontrolować końcowej zawartości alkoholu w piwie, co powodowało, że jego wartość była niespójna, a przez to nie nadawała się jako wyznacznik opodatkowania lub regulacji. Współcześnie jednak abv jest często używane do określania cła na piwo i cydr, a sprzedaż piwa i cydru powyżej określonego alkoholu jest czasami ograniczona lub zabroniona. Na przykład w Teksasie piwa poniżej 4% alkoholu nie mogą być sprzedawane jako mocne, niezależnie od innych względów stylistycznych.

Drożdże

Do produkcji piwa używa się różnych drożdży, z których większość to szczepy – drożdże fermentacyjne lub drożdże dolnej fermentacji. Różne szczepy nadają różne właściwości smakowe i zapachowe i mogą różnić się, w jakich cukrach złożonych mogą fermentować i jak wysoka jest ich tolerancja na alkohol, z których oba są czynnikami osłabiającymi. Niektóre piwa oprócz drożdży wykorzystują inne drobnoustroje, takie jak Lactobacillus lub Brettanomyces. Na przykład charakterystyczny smak i aromat belgijskiego piwa Abbey w dużej mierze zawdzięcza szczepom drożdży używanym do fermentacji piwa. Istnieje kilka nowoczesnych stylów, w szczególności lambiki, w których stosowana jest spontaniczna fermentacja – to znaczy zamiast być zaszczepiana w kontrolowany sposób pielęgnowanymi drożdżami, brzeczka niefermentowana może zostać skolonizowana przez mikroorganizmy obecne w środowisku.

Ziarna

Specyficzne ziarna używane w danym piwie to „zasypka zbożowa”. Podczas gdy można użyć prawie każdego ziarna, większość piw wykorzystuje słód jęczmienny jako główne źródło cukrów podlegających fermentacji, a niektóre style piwa nakazują go używać wyłącznie, na przykład te niemieckie style opracowane w ramach Reinheitsgebot. Niektóre style piwa można uznać za odmiany, w tym samym sensie co wino, na podstawie ich słodu.

Suszone jasne słody stanowią podstawę większości stylów piwa, które są obecnie produkowane, a style wykorzystujące inne ziarna jako baza wyróżniająca się tymi ziarnami (np. koźlak, który jako bazę wykorzystuje słód monachijski). Style Rauchbier i Grätzer wyróżniają się użyciem słodu wędzonego.

Niektóre style wykorzystują jedno lub więcej innych ziaren jako kluczowy składnik stylu, na przykład piwo pszeniczne, piwo żytnie lub stout z płatków owsianych.

Często uważa się, że dodatek niektórych ziaren, takich jak kukurydza i ryż, ma mniejszy wpływ na smak, a bardziej jako dodatkowe źródło cukrów podlegających fermentacji. W szczególności ryż „jest uważany przez wielu browarów za to, czego paskudni browarnicy przemysłowi używają do rozcieńczania piwa”.

Jest to w dużej mierze spowodowane użyciem ryżu przez duże amerykańskie browary. Chociaż powszechnie uważa się, że te browary wprowadziły te ziarna do swoich receptur podczas wojennych braków, autorka Maureen Ogle stwierdza: „Mitologia jest taka, że ci gigantyczni producenci piwa zaczęli dodawać ryż i kukurydzę do swojego piwa po drugiej wojnie światowej, aby je podlać, ale to to po prostu nieprawda. Amerykański przemysł piwowarski został zbudowany pod koniec XIX wieku przez niemieckich imigrantów pierwszego pokolenia, takich jak Adolphus Busch, Adolph Coors i Frederick Miller.Chociaż ci ludzie, sami piwowarzy rzemieślniczy, początkowo odtworzyli pełne piwa z ich ojczyzny, wielu Amerykanów nie polubiło stylu z dużą ilością słodu. Potrzebowali domowego składnika, który sprawiłby, że piwa byłyby bardziej musujące, musujące i lżejsze. Zrobił to ryż i kukurydza – był to pożądany smak, a nie niedrogi wypełniacz. ”

Substancje gorzkie

W całej historii do piwa dodawano szeroką gamę środków smakowych, aby nadać mu złożoność i goryczkę do produktu końcowego. Dawniej te dodatki przyprawowe były znane jako gruit. Większość współczesnych piw jest aromatyzowana chmielem, niedojrzałymi kwiatami określonego gatunku konopi, aby nadać piwu goryczkę, smak i aromat. Ile chmielu goryczka i aromat jest odpowiednia dla różnych stylów piwa. Istnieje wiele odmian chmielu, z których niektóre są kojarzone z piwami z określonych regionów. Na przykład chmiel Saaz jest kojarzony z czeskimi pilznerami; Hallertau i Tettnanger to dwa „szlachetne” odmian, których można się spodziewać w niemieckich piwach, a Kent Goldings to odmiana angielska.

Woda

Woda jest głównym składnikiem piwa i chociaż sama woda jest bez smaku, chemiczna skład może mieć wpływ na ostateczny smak; i W istocie niektórzy piwowarzy uważają go za „najważniejszy składnik piwa”. W szczególności dwa style piwa są szczególnie znane ze względu na chemię wody: pale ale, w przypadku którego proces burtonizacji jest szeroko rozpowszechniony; i Pilsner.

Inne składniki

Owoce i przyprawy to kluczowe składniki niektórych stylów piwa. Podczas gdy piwa owocowe i ziołowe są często wymieniane jako kategorie stylów, czasami używa się owoców i przypraw, aby wpłynąć na profil smakowy i aromatyczny innych stylów. Warzywa były również używane w piwach. Można dodać miód, melasę, cukier kandyzowany lub inne cukry ulegające fermentacji, aby nadać piwu ich wyraźny smak. Chociaż nie jest to składnik per se, niektórzy browarnicy eksperymentowali ze starzeniem swojego piwa w beczkach używanych wcześniej do bourbona lub innych alkoholi destylowanych, nadając piwu smak zarówno drewna, jak i spirytusu.

Napoje alkoholowe wytwarzane pochodzące z fermentacji cukrów pochodzących ze źródeł nieziarnistych na ogół nie są nazywane „piwem”, mimo że są wytwarzane w tej samej reakcji biochemicznej na bazie drożdży. Sfermentowany miód nazywany jest miodem pitnym, sfermentowany sok jabłkowy nazywany jest cydrem, sfermentowany sok gruszkowy nazywany jest gruszecznikiem (czasami cydrem gruszkowym), sfermentowany sok śliwkowy nazywany jest śliwką jerkum, a sfermentowany sok winogronowy nazywany jest winem. Chińskie jiu i japońskie sake są wytwarzane przy użyciu tego samego procesu co piwo z jednym dodatkowym etapem fermentacji, a także przy użyciu ryżu zamiast głównie słodu jęczmiennego.