Starożytna historia Żydów: Sanhedryn

Starożytny żydowski system sądowy nazywał się Sanhedrynem. Wielki Sanhedryn był najwyższym organem religijnym w Ziemi Izraela w czasach Świętej Świątyni. W każdym mieście w Ziemi Izraela istniały również mniejsze religijne Sanhedryny, a także cywilny polityczno-demokratyczny Sanhedryn. Te Sanhedryny istniały aż do zniesienia patriarchatu rabinicznego około 425 roku n.e.

Najwcześniejsze wzmianki o Sanhedrynie pochodzą od Józefa Flawiusza, który napisał o politycznym Sanhedrynie zwołanym przez Rzymian w 57 roku p.n.e. Źródła hellenistyczne ogólnie przedstawiają Sanhedryn jako radę polityczną i sądowniczą, na której czele stoi władca kraju.

Źródła tannaickie opisują Wielki Sanhedryn jako zgromadzenie religijne 71 mędrców, którzy spotkali się w Komnacie Ciosanych Kamieni w Świątynia w Jerozolimie. Wielki Sanhedryn spotykał się codziennie w ciągu dnia i nie spotykał się w szabat, święta czy wigilie świąt. Był to ostateczny autorytet w dziedzinie żydowskiego prawa i każdy uczony, który sprzeciwił się jego decyzjom, był skazany na śmierć jako zaken mamre (zbuntowany starszy). Sanhedryn był kierowany przez prezydenta zwanego nasi (dosł. „Książę”) i wiceprezydenta zwanego av bet din (dosł. „Ojciec dworu”). Pozostałych 69 mędrców siedziało półkolem naprzeciw przywódców. Nie jest jasne, czy wśród przywódców był arcykapłan.

Sanhedryn sądził oskarżonych o łamanie prawa, ale nie mógł zainicjować aresztowań. Skazanie podejrzanego wymagało co najmniej dwóch świadków. Nie było adwokatów. Zamiast tego oskarżający świadek stwierdził przestępstwo w obecności oskarżonego, a oskarżony mógł wezwać świadków we własnym imieniu. Sąd przesłuchał oskarżonego, oskarżycieli i świadków obrony.

Wielki Sanhedryn zajmował się religijnymi i rytualnymi sprawami Świątyni, sprawami karnymi przed sądem świeckim, postępowaniami w związku z odkryciem zwłok, procesami cudzołożnych żon, dziesięciny, przygotowywanie zwojów Tory dla króla i świątyni, sporządzanie kalendarza i rozwiązywanie problemów związanych z prawem rytualnym.

Około 30 roku n.e. Wielki Sanhedryn utracił władzę nad wymierzyć karę śmierci. Po zniszczeniu Świątyni tak samo jak Wielki Sanhedryn. Sanhedryn w Jawne przejął wiele jego funkcji pod zwierzchnictwem rabbana Gamliela. Rabini w Sanhedrynie służyli jako sędziowie i przyciągali studentów, którzy przychodzili, aby uczyć się ich ustnych tradycji i interpretacji pism świętych. Z Jawne Sanhedryn przeniósł się do różnych miast w Galilei, ostatecznie kończąc w Tyberiadzie.

Lokalne Sanhedryny składały się z różnej liczby mędrców, w zależności od charakteru przestępstw, którymi się zajmował. Na przykład tylko 71-osobowy Sanhedryn mógł sądzić całe plemię, fałszywego proroka lub arcykapłana. Było 23 Sanhedryny zajmujące się sprawami głównymi i trzech uczonych zajmujących się cywilnymi lub mniejszymi sprawami karnymi.