Sharecropping (Polski)

Sharecropping, forma dzierżawy, w której właściciel ziemi dostarczył cały kapitał i większość innych nakładów, a najemcy wnieśli swój wkład pracy. W zależności od ustaleń właściciel gruntu mógł zapewnić dzierżawcom wyżywienie, odzież i wydatki medyczne, a także nadzorować prace. Płatności najemców na rzecz właściciela miały formę udziału w produkcie, gotówki lub połączenia obu.

Po wojnie secesyjnej i abolicji niewolnictwa, większość wyzwolonych ludzi nie miała ziemi ani pieniędzy i musiała dalej pracować dla właścicieli białych plantacji. Rzeczywiście, wiele plantacji nadal funkcjonowało jako duże operacje, które były prowadzone przez pracowników najemnych lub dzierżawców, w tym także biednych białych wiejskich, a zbiory stopniowo stały się akceptowanym systemem pracy na większości Południa. Właściciele ziemscy, pozbawieni kapitału, faworyzowali system, ponieważ nie wymagał od nich płacenia gotówki. Oprócz ziemi właściciele zwykle dostarczali w formie zaliczki siłę zwierząt, maszyny i większość innych środków. Kabiny były powszechnie wynajmowane pracownikom. Opłaty za ziemię, zapasy i mieszkania były odejmowane od części zbiorów uprawianych przez dzierżawców, często pozostawiając ich znacznym długiem właścicielom ziemskim w złych latach. Dzierżawcy otrzymywali to, co pozostało, gdyby byli w stanie spłacić właścicielom – zazwyczaj około połowy tego, co zostało wyprodukowane na przyzwoitych warunkach. Szereg kiepskich sezonów lub okresów niskich cen, w połączeniu z mnożeniem się nieuczciwych praktyk z niewielkimi środkami prawnymi, oznaczał, że wielu dzierżawców było przetrzymywanych w milczącej niewoli niepewności ekonomicznej (patrz także niewolnictwo zadłużenia).

Umowy między właścicielami ziemskimi a dzierżawcami były zazwyczaj surowe i restrykcyjne. Wiele umów zabraniało dzierżawcom oszczędzania nasion bawełny z ich zbiorów, zmuszając ich do zwiększania zadłużenia poprzez uzyskanie nasion od właściciela ziemi. Właściciele gruntów również naliczali niezwykle wysokie stopy procentowe. Właściciele gruntów często sami ważyli zebrane plony, co dawało dalsze możliwości oszukania lub wyłudzenia dzierżawców. Bezpośrednio po wojnie secesyjnej właściciele ziemscy w trudnej sytuacji finansowej mogli dzierżawić ziemię afroamerykańskim dzierżawcom, zabezpieczyć swój dług i siłę roboczą, a następnie wypędzić ich tuż przed rozpoczęciem zbiorów. Mało prawdopodobne jest, aby sądy południowe orzekły na korzyść czarnych dzierżawców przeciwko białym właścicielom ziemskim.

Wielki Kryzys miał druzgocący wpływ na zbiory, podobnie jak ciągła nadprodukcja i nadmierny nacisk Południa na bawełnę i spustoszenie przez niszczycielskiego ryjkowca . Ceny bawełny spadły dramatycznie po załamaniu giełdowym w 1929 r., A wynikający z niego kryzys doprowadził do bankructwa rolników. Ustawa o dostosowaniu rolnictwa z 1933 r. Oferowała rolnikom pieniądze na produkcję mniejszej ilości bawełny w celu podniesienia cen. Wielu białych właścicieli ziemskich zatrzymało pieniądze i pozwoliło, aby ziemia uprawiana wcześniej przez dzierżawców pozostała pusta. Właściciele gruntów również często inwestowali pieniądze w mechanizację, zmniejszając zapotrzebowanie na siłę roboczą i pozostawiając więcej rodzin uprawiających dzierżawę udziałowców, czarno-białych, bezrobotnych i żyjących w biedzie. Uprawa w Stanach Zjednoczonych stopniowo zanikła po drugiej wojnie światowej, gdy rozpowszechniła się mechanizacja rolnictwa. I tak też Afroamerykanie opuścili system, przenosząc się do lepiej płatnych miejsc pracy w przemyśle na północy podczas Wielkiej Migracji. W niektórych miejscach na świecie nadal można znaleźć podobne formy dzierżawy.