Prehistoryczne stowarzyszenia łowców i zbieraczy

Jednak najwcześniejsi ludzie w Afryce byli nadal dość daleko od polowań na mamuty włochate, i to nie tylko dlatego, że czas i położenie geograficzne nie pasowały . Nie mieli jak dotąd wyrafinowanych narzędzi ani strategii łowieckich, które byłyby w stanie powalić tak ogromną zdobycz, ale jedli mięso. Jednak po tym, jak ci ludzie otrzymali żywność, nadal musieli ją przetworzyć. Do tego potrzebne były albo potężne zęby – do rozdrabniania twardych roślin z mocnymi zębami trzonowymi lub wgryzania się w nie zarośnięte mięso – albo narzędzia, które zrobiły to za nich. Ogólnie rzecz biorąc, wczesni ludzie poszli drogą ku mniejszym zębom. Już u gatunków takich jak Homo rudolfensis zęby trzonowe nie były tak duże jak ich przodkowie ”, a późniejsze gatunki, takie jak Homo habilis i Erectus, kontynuowały ten trend. Rozmiar zębów spadał, a jednocześnie zwiększał się rozmiar mózgu. zęby, rozwijając kulturę narzędzi kamiennych, która pozwoliła im bardziej efektywnie wykorzystywać środowisko niż kiedykolwiek wcześniej. W związku z tym ludzie ci stali się bardziej wszystkożerni – a przez to bardziej wszechstronni i elastyczni – dodając więcej mięsa do ich wcześniej ładnej zielonej diety.

Ponieważ szczątki roślin nie wytrzymują próby czasu tak dobrze, jak kości zwierząt rzeźnych, na ogół trudno jest dokładnie określić, jakie były zwyczaje wegetariańskie naszych przodków. Jednak ostatnie badanie z 2016 r. Daje nam rzadki wgląd w dietę roślinną ludzi mieszkających w Gesher Benot Ya „aqov w Izraelu, około 780 000 lat temu. Znaleziono tam oszałamiające 55 rodzajów roślin spożywczych, w tym nasiona, owoce, orzechy , warzywa i korzenie lub bulwy. Różnorodność pokazuje, że ci ludzie dobrze wiedzieli, jakie jadalne rzeczy można znaleźć w ich środowisku iw jakim sezonie, i odzwierciedla zróżnicowaną dietę roślinną. Oprócz zieleni dieta tego konkretnego łowcy -społeczeństwo zbieraczy obejmowało również mięso i ryby.Ponadto ogień był w widoczny sposób wykorzystywany w przetwórstwie żywności przez tę grupę, podczas gdy gotowanie i zwykłe używanie ognia nie były rozpowszechnione aż do około 500 000 – 400 000 lat temu (patrz poniżej). na tej stronie znajduje się właśnie grupa cudownych dzieci lub trudno powiedzieć, czy można z tego wyciągnąć bardziej ogólne wnioski – należy je przynajmniej rozpatrywać w ramach geograficznych i chronologicznych.

Nieco dalej timecale, Middl Miejsca z okresu paleolitu wykazują więcej dowodów na występowanie lokalnych tradycji i różnorodności. Ponieważ ludzie byli teraz dobrze ugruntowani zarówno w Afryce, jak i poza nią, i rozciągali się na daleką północ i wschód, gęstość zaludnienia wzrosła, co miało wpływ na dostępną żywność. Pod jarzmem wzmożonej konkurencji myśliwi wymyślili nową taktykę i zaczęli wybierać cele w szerszym niż dotychczas zakresie. Jednak gdy były dostępne, cenione duże i średnie jelenie, konie i krowy, takie jak żubr i gazela, stanowiły zbyt dobrą okazję, by z niej zrezygnować. To były zdecydowanie najlepsze pozycje w menu hunter-gatherer.

„The im większe zwierzę, tym lepiej ”to filozofia, która zdecydowanie się sprawdza, gdy ktoś zajmuje się karmieniem całej bandy głodnych ludzi prowadzących aktywne życie. Aby przeżyć ten sen, czas do życia to późny plejstocen (ok. 120 000 – 10 000 lat temu), szczególnie w głównej części Eurazji i rozciągający się aż do wschodniej Syberii. Tam ludzie znaleźliby zadziwiająco wysokie stężenie megafauny, takiej jak mamuty, nosorożce włochate, konie Lena i żubry, w tak zwanym „kompleksie mamuta”. Na przykład neandertalczycy z pewnością z tego skorzystali: wiadomo, że jadali sporo mięsa mamuta i nosorożca, oprócz innego mięsa ssaków, takich jak żubr, dzikie bydło, renifery, jelenie, koziorożce i dziki. W przeciwnym razie różne rośliny strączkowe i trawy, owoce, nasiona i orzechy na ogół stanowiły znaczną część ich diety, tak jak musiało to mieć miejsce w większości społeczeństw łowiecko-zbierackich przez cały czas. Pomysł, że byli to głównie mięsożercy (poza ich wczesnymi początkami), już dawno został obalony. Niedawno w miejscu zwanym Shubayqa 1 w północno-wschodniej Jordanii otworzyło się interesujące okno na przeszłość. Archeolodzy, którzy wykopywali palenisko wyłożone kamieniami, znaleźli tam fragmenty starożytnego przaśnego rodzaju chleba, wytwarzanego przez kulturę ludzką żyjącą na tym miejscu około 14 400 lat temu – oszałamiające 4000 lat przed pojawieniem się rolnictwa w tym regionie.

Narzędzia

Przede wszystkim należy wyjaśnić, że kategorie, które wymyśliliśmy, aby sklasyfikować starożytne narzędzia, są tylko szerokimi, przybliżonymi wskaźnikami obejmującymi pewne zestawy cech, które sami zebraliśmy.Narzędzia musiały być funkcjonalne w swoim bezpośrednim środowisku i były wykonane z produktów pochodzących z tego środowiska, a nie zgodnie z jakimś „niewypowiedzianym” trendem, który telepatycznie wszedł do umysłów wszystkich wczesnych producentów narzędzi.

Narzędzia używane przez łowców-zbieraczy, aby umożliwić im życie, miały swoje skromne początki, sięgające do około 2,6 miliona lat temu, w technologii olduwajskiej (trwającej do około miliona lat temu). Proste rdzenie kamienne były używane jako siekacze, młotki i wyretuszowane skrobaki do płatków, aby zarówno odciąć mięso zwierząt, jak i dostać się do pożywnego szpiku wewnątrz, lub przetworzyć rośliny i nasiona. Ta technologia została przeniesiona z Afryki do Azji przez wczesne fale Homo erectus, który wyruszył w podróż.

W Afryce, w międzyczasie, to, co nazywamy Aseulem (ok. 1,7 mln lat temu do ok. 250 000 lat temu) zaczęły ewoluować, które dotarły do Eurazji nieco później. Zaobserwowano rozwój narzędzi w postaci dużych rozgałęzień, takich jak ręczne siekiery, kilofy i tasaki, dzięki czemu Homo erectus, a później Homo heidelbergensis, dosłownie lepiej radził sobie z przetwarzaniem ich zabójstw. Chociaż drewno z tego wieku na ogół nie przetrwało, stanowisko w Europie Północnej sugeruje, że narzędzia drewniane mogły być również częścią codziennego życia wczesnych łowców-zbieraczy, prawdopodobnie sięgając aż do środkowego paleolitu.

Wspomniany wyżej Homo heidelbergensis, który był rzeczywiście bardzo rozpowszechniony, zasługuje na szczególną uwagę. Pojawiły się około 700 000 lat temu w Afryce, są najczęściej postrzegane jako potomkowie Homo erectus (chociaż ten linearny pogląd jest coraz bardziej kwestionowany) i pozornie rozprzestrzenił się w Europie aż do dzisiejszej Anglii około 500 000 lat temu. W miejscu w Schöningen w Niemczech, datowanym na co najmniej 300 000 lat, Heidelbergensis zdumiał badaczy: znaleziono osiem starannie wykonanych drewnianych włóczni, obok narzędzi krzemiennych i wiórów. Broń ta stanowi najwcześniejsze wskazanie dla aktywnych zachowań łowieckich i, co ciekawe, obecne były również jej cele: w tym miejscu znaleziono również kości wielu koni ze śladami nacięć. Systematyczne polowanie na duże zwierzęta to nie lada wyczyn, bo trudno sobie wyobrazić, by myśliwi odnosili takie sukcesy bez przyzwoitej współpracy między sobą. Rzeczywiście, naukowcy sugerują, że Homo heidelbergensis był już w stanie wytwarzać dość wyrafinowane narzędzia i polować nie tylko na duże, ale także niebezpieczne zwierzęta, co, jak mówią, może wskazywać, że angażowali się we wspólne działania społeczne.

Używanie narzędzi było już przyzwoicie ugruntowany, a następny środkowy paleolit widział dostrojenie; wyretuszowane narzędzia płatkowe, takie jak skrobaki, ostrza i noże z grzbietem, zostały wykonane przez wczesnych prekursorów Homo sapiens, neandertalczyków i najwcześniejszych anatomicznie współczesnych ludzi. Ogromne rozpowszechnienie nastąpiło wtedy w późnym paleolicie, gdzie obok artefaktów z kości, poroża i kości słoniowej powstały ostrza, a nawet takie technologiczne wyczyny jak miotacze włóczni, łuki i strzały zaczęły się pojawiać. W sumie na całym świecie w miarę upływu czasu w odkrywanych przez nas branżach kamieniarskich pojawiła się coraz większa zmienność, co nie tylko sugeruje wzrost innowacyjności w czasie, ale także obecność silniejszych kultur regionalnych (materialnych).

Ogień jako katalizator

Oprócz rozwoju narzędzi kolejna ogromna zmiana który miał niesamowity wpływ na nasz gatunek to opanowanie ognia. Krótko mówiąc, użycie ognia oznaczało, że nasi przodkowie mogli gromadzić się wokół niego w celu ochrony (dzikie zwierzęta na ogół nie lubią ognia) i ciepła, a także pozwalało im gotować jedzenie – co ma niesamowity wachlarz korzyści. Ogień odgrywa zatem kluczową rolę w przetrwaniu człowieka i katalizowaniu procesów stawania się „człowiekiem”, tak jak go definiujemy.

Najwcześniejsze dowody na użycie ognia homininów, jakie znaleźliśmy do tej pory, pochodzą sprzed ponad miliona lat. Wokół jeziora Turkana wskazuje się na pożar około 1,8 miliona lat temu; miejsca wykazują zaczerwienione plamy i, na przykład, kamienie zmienione przez ciepło, ale wczesne stanowiska afrykańskie nie wykazują żadnych oznak palenisk. Rzeczywiście, na tym wczesnym etapie ślady ognia są bardzo rzadkie na afrykańskich otwartych terenach.W tym przypadku użycie ognia mogło być bardziej związane z wykorzystaniem naturalnych pożarów, takich jak pożary lasów lub następstwa szczególnie gwałtownego uderzenia pioruna, niż z aktywnym tworzeniem i utrzymywaniem go osobiście.

Jest to trudno dokładnie prześledzić, w jaki sposób użycie ognia rozwijało się stopniowo w czasie, po jego pierwszych początkach. Jednak co najmniej 400 000 lat temu jest jasne, że ludzkie bandy krążące po okolicy i rozstawiające się w jaskiniach nie tylko w Afryce, ale także na Bliskim Wschodzie i w Europie, znały i używały ognia; wyraźne dowody na istnienie palenisk znaleziono na poziomach aszelskich. Ci ludzie byli wyraźnie wykwalifikowani w utrzymywaniu i używaniu ognia. W ciągu następnych 100 000 lat nawykowe i bardzo celowe używanie ognia staje się bardzo widoczne, jak na przykład na Bliskim Wschodzie, a nawet na otwartych przestrzeniach w południowej Francji. W ten sposób stał się centralną częścią stylu życia łowców-zbieraczy.

Ogień miał ważne zalety. Oprócz ochrony i ciepła, które pomogłyby przetrwać nawet najwcześniejszym, podstawowym użytkownikom ognia, główną zaletą, która pojawiła się, gdy celowe użycie ognia stało się bardziej powszechne, jest umiejętność gotowania. Wydaje się, że do około 500 000 lat temu gotowanie było rzadkim widokiem w społeczeństwach myśliwych i zbieraczy. To, co się stało, gdy ludzie nawrócili się na skwierczące steki z żubra i tym podobne, jest następujące. Po pierwsze, gotowanie zmiękcza jedzenie, ułatwiając przeżuwanie i trawienie, co oznaczało, że ludzie mogli mieć mniejsze zęby i krótszy układ trawienny, a także spędzać mniej czasu na trawieniu pokarmu. Ponadto tradycyjna dieta łowiecko-zbieracka jest tak trudna do spożycia i strawienia w jej surowej postaci, że gotowanie, oprócz korzyści kalorycznych, stanowiło naprawdę dużą zmianę. Pozwoliło to także tym wczesnym ludzkim mózgom „swobodnie rosnąć do większych rozmiarów, niż było to wcześniej możliwe; duże mózgi są bardziej złożone, ale także droższe i wymagają wysokiej jakości żywności. Oczywiście, posiadanie większych i bardziej złożonych mózgów oznaczało, że ludzie mogli się rozwinąć dzięki lepszym sposobom podtrzymywania i używania ognia, opracowywania lepszych strategii łowieckich itd. Tak więc cykl trwał dalej.

Ogień ogólnie miał również wpływ na społeczną stronę tych grup łowców-zbieraczy. , dzięki oświetleniu, które dostarczało, umożliwiło łowcom-zbieraczom zachowanie aktywności nawet po zachodzie słońca, wydłużając ich dni i pozostawiając więcej czasu na tworzenie więzi społecznych, co jest bardzo ważne zwłaszcza w większych grupach. Współcześni ludzie czuwają prawie dwa razy dłużej ich kuzyni z rzędu naczelnych.

Strona społeczna

Ten prehistoryczny styl życia, w którym grupy dzielą się i organizują przestrzeń życiową oraz pracują nad utrzymaniem wszystkich przy życiu, wyraźnie miał jakąś społeczną stronę , Badania sugerują, że coś w rodzaju Struktura sieci społecznej mogła pojawić się dość wcześnie w historii ludzkości, z powiązaniami rozciągającymi się nie tylko na członków rodziny, ale także na osoby niebędące krewnymi, i że ten aspekt społeczny mógł pomóc w zainicjowaniu (coraz intensywniejszej) współpracy. Na przykład myśliwi w Schöningen, których omówiono powyżej i należą do grupy Homo heidelbergensis, lub na porównywalnych stanowiskach, takich jak Boxgrove i Arago, odnieśli taki sukces, że mogli zdobyć duże ilości mięsa. Jeśli tak było, mogli dzielić się jedzeniem lub wymieniać się jedzeniem z innymi grupami w swoim sąsiedztwie, może nawet w ustalonych miejscach spotkań.

Kolejnym ważnym punktem odniesienia jest użycie języka, którego pochodzenie jest szeroko dyskutowane i bardzo trudne do umieszczenia na osi czasu. Od jakiegoś rodzaju komunikacji po prymitywne systemy podobne do języka, gdzieś pośród wcześniejszych form ludzkich, po pełnoprawny język, jakim używamy go dzisiaj, wszystko to rozwinęło się gdzieś w tych społecznościach łowców-zbieraczy. Oprócz organizacji życia w grupie, możliwość szczegółowego omówienia strategii polowania, wskazania lokalizacji pobliskiego drapieżnika lub podania poetyckiego opisu nowo znalezionego pobliskiego krzewu borówki trochę zmieniła.

Sama liczba różnych gatunków Homo, które przechodzą przez rewię w powyższej przestrzeni, powinna już być wskaźnikiem tego, jak różnorodni byli łowcy-zbieracze: każdy gatunek miał inne mocne i słabe strony oraz odmienną strukturę społeczeństw, chociaż z czasem prawie wszystkie z tych ludzi szło drogą, która ostatecznie doprowadziła do rolnictwa. Wyjątki? Niektóre społeczeństwa łowiecko-zbierackie przetrwały do dziś.