Prawa do prywatności
Prawa do prywatności w prawie Stanów Zjednoczonych, będące połączeniem zasad zawartych w konstytucji federalnej lub uznanych przez sądy lub organy ustawodawcze, dotyczące tego, co Louis Brandeis, cytując sędziego Thomasa Cooleya, opisał w Artykuł z 1890 r. (Napisany wspólnie z Samuelem D. Warrenem) jako „prawo do bycia zostawionym w spokoju”. Prawo do prywatności jest pojęciem prawnym zarówno w prawie o czynach niedozwolonych, jak iw prawie konstytucyjnym Stanów Zjednoczonych. Pojęcie deliktu wywodzi się z XIX wieku. Z zastrzeżeniem ograniczeń porządku publicznego, zapewnia ono osobom prawo do dochodzenia odszkodowania lub uzyskania nakazu nieuzasadnione naruszenia prywatności spowodowane motywami zysku, ciekawości lub złośliwości. W prawie o czynach niedozwolonych prywatność to prawo do tego, aby nie zakłócać jej emocjonalnie zachowanie mające na celu narażenie ofiary na wielkie napięcia poprzez wystawianie jej życia intymnego i spraw na widok publiczny lub upokarzające i irytujące inwazje na jego samotność. Funkcjonariusze publiczni i inne wybitne osoby uważane za „osoby publiczne” w rozumieniu prawa zapewniają mniej szeroką ochronę prywatności.
Chociaż konstytucja Stanów Zjednoczonych nie chroni wyraźnie prywatności, prawo to jest powszechnie uważane utworzone przez niektóre przepisy, w szczególności poprawkę pierwszą, czwartą i piątą. Czwarta Poprawka zakazuje nieuzasadnionych przeszukań i konfiskat; Pierwsza i Piąta obejmują ochronę prywatności, ponieważ koncentrują się nie na tym, co może zrobić rząd, ale raczej na wolności jednostki do bycia niezależnym.
Początkowo prawo do prywatności było interpretowane jako obejmujące jedynie ochronę przed namacalnymi naruszeniami wynikającymi z w wymiernych obrażeniach. Jednak po opublikowaniu wpływowego artykułu Justice Brandeisa i Samuela Warrena „Prawo do prywatności” w Harvard Law Review w 1890 roku sądy federalne zaczęły badać różne zasady konstytucyjne, które są dziś uważane za konstytucyjne elementy prawa konstytucyjnego Na przykład w 1923 roku Sąd Najwyższy uchylił ustawę w stanie Nebraska zabraniającą szkołom nauczania języka innego niż angielski, stwierdzając, że prawo to ingeruje w prawo do osobistej autonomii. W 1965 roku Sąd Najwyższy orzekł, że konstytucja federalna zawierała dorozumiany prawo do prywatności. W tym przypadku, Griswold przeciwko Connecticut, sąd unieważnił prawo zabraniające stosowania środków antykoncepcyjnych, nawet przez osoby pozostające w związku małżeńskim. Sędzia William O. Douglas, pisząc do sądu, stwierdził, że istnieje „strefa prywatności” w „półcieniu” stworzonym przez podstawowe gwarancje konstytucyjne, w tym pierwszą, czwartą i piątą poprawkę. Sąd Najwyższy rozszerzył to prawo do prywatności na eksualne związki w 2003 r., obalając teksańskie prawo kryminalizujące sodomię.
„Prawo do pozostania w spokoju” również zostało rozszerzone, aby zapewnić jednostce przynajmniej pewną kontrolę nad informacjami o sobie, w tym aktami przechowywanymi przez szkoły, pracodawcy, biura informacji kredytowej i agencje rządowe. Zgodnie z amerykańską ustawą o ochronie prywatności z 1974 r., Osoby fizyczne mają zagwarantowany dostęp do wielu plików rządowych dotyczących ich samych, a agencje rządowe, które przechowują takie pliki, mają zakaz ujawniania danych osobowych, z wyjątkiem nakazu sądowego i pewnych innych ograniczonych okoliczności. W 2001 roku ustawa USA PATRIOT Act (formalnie, zjednoczenie i wzmocnienie Ameryki poprzez zapewnienie odpowiednich narzędzi wymaganych do przechwytywania i utrudniania terroryzmu z 2001 roku) przyznała federalnym agencjom policyjnym uprawnienia do przeszukiwania rejestrów biznesowych osób podejrzanych o udział w terroryzmie, w tym ich zapisy biblioteczne. Nowoczesna technologia, która prowadzi do elektronicznego podsłuchiwania, oraz praktyki szpiegostwa przemysłowego skomplikowały problem zachowania prawa do prywatności zarówno w prawie deliktowym, jak i konstytucyjnym.