Pamięć sensoryczna

Iconic memoryEdit

Mentalna reprezentacja bodźców wzrokowych jest określana jako ikony (ulotne obrazy). Pamięć ikoniczna była pierwszym magazynem zmysłów, który został zbadany w ramach eksperymentów sięgających 1740 r. Jednym z najwcześniejszych badań tego zjawiska był Ján Andrej Segner, niemiecki fizyk i matematyk. W swoim eksperymencie Segner przyczepił żarzący się węgiel do koła wozu i obracał nim z rosnącą prędkością, aż obserwator dostrzegł nieprzerwany krąg światła. Obliczył, że żarzący się węgiel musi wykonać pełne koło w czasie poniżej 100 ms, aby osiągnąć ten efekt, który, jak ustalił, był czasem trwania tego magazynu pamięci wzrokowej. W 1960 roku George Sperling przeprowadził badanie, w którym uczestnikom pokazano przez krótki czas zestaw listów i poproszono ich o przypomnienie sobie liter, które im potem pokazano. Uczestnicy rzadziej przypominali sobie więcej listów, gdy byli pytani o całą grupę listów, ale częściej pamiętali, gdy byli pytani o konkretne podgrupy całości. Odkrycia te sugerują, że kultowa pamięć u ludzi ma dużą pojemność, ale bardzo szybko się rozpada. Inne badanie miało na celu przetestowanie idei, że wizualna pamięć sensoryczna składa się z gruboziarnistych i drobnoziarnistych śladów pamięci, przy użyciu modelu matematycznego do ilościowego określenia każdego z nich. Badanie zasugerowało, że model podwójnego śladu pamięci wizualnej wykonywał modele pojedynczego śladu.

Pamięć echoEdit

Pamięć echo reprezentuje SM dla słuchowego zmysłu słuchu. Informacje słuchowe rozchodzą się jako fale dźwiękowe, które są wyczuwane przez komórki rzęsate w uszach. Informacje są przesyłane i przetwarzane w płacie skroniowym. Magazyn danych sensorycznych echa przechowuje informacje przez 2–3 sekundy, aby umożliwić prawidłowe przetwarzanie. Pierwsze badania pamięci echoicznej nastąpiły wkrótce po tym, jak Sperling zbadał pamięć ikoniczną za pomocą zaadaptowanego paradygmatu częściowego raportu. Obecnie cechy pamięci echoicznej zostały znalezione głównie przy użyciu paradygmatu Mismatch Negativity (MMN), który wykorzystuje zapisy EEG i MEG. MMN został wykorzystany do zidentyfikowania niektórych kluczowych ról pamięci echa, takich jak wykrywanie zmian i przyswajanie języka. Wykrywanie zmian, czyli zdolność do wykrycia nietypowej lub potencjalnie niebezpiecznej zmiany w środowisku, niezależnie od uwagi, jest kluczem do przetrwania organizmu. Jedno badanie skupiające się na echoicznych zmianach sensorycznych sugeruje, że kiedy dźwięk jest prezentowany podmiotowi, wystarczy ukształtować echo-ślad pamięci, który można porównać do fizycznie innego dźwięku. Związane ze zmianą odpowiedzi korowe wykryto w zakręcie skroniowym górnym za pomocą EEG. Jeśli chodzi o język, cechą charakterystyczną dzieci, które zaczynają mówić późno w rozwoju, jest krótszy czas trwania pamięci echo. Krótko mówiąc, „pamięć echa jest szybko rozkładającym się magazynem informacji dźwiękowych”. W przypadku uszkodzenia lub zmian rozwijających się na płacie czołowym, płacie ciemieniowym lub hipokampie, pamięć echoiczna prawdopodobnie ulegnie skróceniu i / lub będzie miała wolniejszy czas reakcji.

Pamięć dotykowaEdit

Pamięć dotykowa reprezentuje SM dla dotykowego zmysłu dotyku. Receptory czuciowe w całym ciele wykrywają odczucia, takie jak ucisk, swędzenie i ból. Informacje z receptorów przechodzą przez neurony doprowadzające w rdzeniu kręgowym do zakrętu pośrodkowego płata ciemieniowego w mózgu. Ta ścieżka obejmuje układ somatosensoryczny. Dopiero niedawno zidentyfikowano dowody na pamięć dotykową, czego wynikiem jest niewielka liczba badań dotyczących jej roli, pojemności i czasu trwania. Jednak już badania fMRI ujawniły, że określone neurony w korze przedczołowej są zaangażowane zarówno w SM, jak i przygotowanie motoryczne, co zapewnia kluczowy związek z pamięcią dotykową i jej rolą w odpowiedziach motorycznych.

Pamięć proprioceptywnaEdit

Pacjenci poddawani znieczuleniu regionalnemu mogą mieć nieprawidłowe, „fantomowe” postrzeganie pozycji kończyny podczas zabiegu. Długoletnie neurologiczne wyjaśnienie tego efektu polegało na tym, że system percepcji kończyn bez przychodzących sygnałów z neuronów proprioceptywnych przedstawiał świadomości domyślną, lekko zgiętą pozycję, uważaną za uniwersalny, wrodzony „schemat ciała”. Jednak bardziej przemyślane eksperymenty, zmieniające pozycję kończyny pacjenta przed znieczuleniem, wykazały, że istnieje magazyn pamięci proprioceptywnej, który kształtuje te spostrzeżenia. Bardziej zadaniowe eksperymenty z pozycją kończyn – prosząc badanych o przywrócenie ramienia do zapamiętanej pozycji – ujawniły szybko zanikającą, wysoce precyzyjną pamięć dostępną przez dwie do czterech sekund, która według teorii jest proprioceptywnym odpowiednikiem pamięci ikonicznej i echa pamięci.

Nieco inna teoria pamięci proprioceptywnej została wysunięta jako wyjaśnienie zjawisk fantomowych kończyn.Hipoteza głosi, że pamiętamy pozycje kończyn, które są używane w zwykłych czynnościach, takich jak prowadzenie samochodu, jazda na rowerze, jedzenie widelcem itp. Tworzenie „proprioceptywnego banku pamięci” w ciągu naszego życia przyczynia się do naszej biegłości w tych zadania i łatwość, z jaką są wykonywane. Wspomnienia określonych pozycji kończyn mogą być również związane z oczekiwanymi odczuciami, w tym bólem. W teorii opisanej przez Andersona-Barnesa i wsp. Wspomnienia te pomagają nam w szybkim przypisaniu lokalizacji i przyczyny pojawienia się bólu, zwłaszcza bólu spowodowanego nadmiernym rozciągnięciem stawu; i te wspomnienia pomagają nam również szybko wybrać ruch, który uśmierzy ból. Jednak w przypadku amputacji, zapamiętany ból jest ciągle lub okresowo przypisywany postrzeganej pozycji kończyny, często dlatego, że ostatnia pozycja kończyny przed amputacją była w rzeczywistości bolesna. Ten ból i rola pamięci proprioceptywnej w utrwalaniu go porównano z szumem w uszach i rolą pamięci echoicznej w jego etiologii.