Okostna
Okostna, gęsta włóknista błona pokrywająca powierzchnie kości, składająca się z zewnętrznej włóknistej warstwy i wewnętrznej warstwy komórkowej (kambium). Warstwa zewnętrzna składa się głównie z kolagenu i zawiera włókna nerwowe, które powodują ból w przypadku uszkodzenia tkanki. Zawiera również wiele naczyń krwionośnych, których gałęzie wnikają do kości, dostarczając osteocyty lub komórki kostne. Te prostopadłe odgałęzienia przechodzą do kości wzdłuż kanałów znanych jako kanały Volkmanna do naczyń w kanałach haverskich, które biegną wzdłuż kości. Włókna z warstwy wewnętrznej wnikają również w znajdującą się pod spodem kość, służąc wraz z naczyniami krwionośnymi do wiązania okostnej z kością jako włókna Sharpeya.
© Merriam-Webster Inc.
Wewnętrzna warstwa okostna zawiera osteoblasty (komórki wytwarzające kości) i jest najbardziej widoczna w życiu płodowym i we wczesnym dzieciństwie, kiedy tworzenie kości osiąga szczyt. W wieku dorosłym komórki te są mniej widoczne, ale zachowują swoje zdolności funkcjonalne i są niezbędne do ciągłej przebudowy kości, która trwa przez całe życie. W przypadku uszkodzenia kości znacznie się namnażają, tworząc nową kość w procesie naprawy. Po urazie, takim jak złamanie, naczynia okostnowe krwawią wokół uszkodzonego obszaru, a wokół fragmentów kości tworzy się skrzep. W ciągu dwóch dni osteoblasty namnażają się, a kambium rozszerza się, tworząc wiele warstw komórek. Następnie komórki zaczynają różnicować się i odkładać nową kość między końcami złamania.
Okostna pokrywa wszystkie powierzchnie kości z wyjątkiem tych, które są pokryte chrząstką, jak w stawach i miejscach przyczepu więzadła i ścięgna. Chrząstka włóknista często zajmuje miejsce okostnej wzdłuż bruzd, w których ścięgna wywierają nacisk na kość. Okostna na wewnętrznej powierzchni czaszki jest również do pewnego stopnia zmodyfikowana, ponieważ łączy się z oponą twardą, błoną chroniącą mózg.
Zapalenie okostnej, zapalenie okostnej, jest bolesnym stanem, który może mieć łagodny przebieg obrzęk i tkliwość w dotkniętym obszarze. Często wiąże się z zespołem stresu piszczelowego przyśrodkowego (czasami nazywanego również „szynami goleni”), który często dotyka biegaczy.