Odruch źreniczny

Odruch źrenicowy odnosi się do jednego z odruchów związanych z funkcją źrenicy.

Obejmują one odruch źreniczny światła i odruch akomodacji. Chociaż reakcja źrenicy, w której źrenica rozszerza się lub kurczy pod wpływem światła, nie jest zwykle nazywana „odruchem”, nadal jest zwykle traktowana jako część tego tematu. Dostosowanie się do widzenia z bliskiej odległości jest znane jako „reakcja z bliska”, podczas gdy rozluźnienie mięśnia rzęskowego w celu oglądania odległych obiektów jest znane jako „reakcja z daleka”.

W „reakcji z bliska” są trzy procesy zachodzące w celu ogniskowania obrazu na siatkówce. Zbieżność oczu lub orientacja osi wzrokowej każdego oka w kierunku obiektu w celu skupienia obrazu na każdym dołku jest pierwszą z trzech odpowiedzi. Można to zaobserwować poprzez ruchy zeza, gdy palec jest podniesiony przed twarz i przesunięty w jej stronę. Następnie następuje zwężenie źrenicy. Ponieważ soczewka nie może dobrze załamywać promieni świetlnych na krawędziach, obraz wytwarzany przez soczewkę jest rozmyty na krawędziach, więc źrenica zwęża się, gdy próbujemy skupić się na pobliskich obiektach. Wreszcie następuje akomodacja soczewki. Jest to zmiana krzywizny soczewki, która umożliwia skupienie się na pobliskim obiekcie.