Norymberskie prawa rasowe

Norymberskie prawa rasowe Na dorocznym wiecu partii w Norymberdze w 1935 r. Naziści ogłosili nowe prawa, które zinstytucjonalizowały wiele teorii rasowych dominujących w nazistowskiej ideologii. Prawo wyłączało niemieckich Żydów z obywatelstwa Rzeszy i zabraniało im zawierania małżeństw lub odbywania stosunków seksualnych z osobami „krwi niemieckiej lub pokrewnej”. Zarządzenia pomocnicze do tych praw pozbawiły Żydów praw wyborczych i większości praw politycznych.

Prawa norymberskie, jak stały się znane, nie definiowały „Żyda” jako osoby o określonych przekonaniach religijnych. Zamiast tego każdy, kto miał trzech lub czterech żydowskich dziadków, był określany jako Żyd, niezależnie od tego, czy osoba ta identyfikowała się jako Żyd, czy też należała do żydowskiej społeczności religijnej. Wielu Niemców, którzy od lat nie praktykowali judaizmu, wpadło w uścisk nazistowskiego terroru. Nawet ludzie z żydowskimi dziadkami, którzy przeszli na chrześcijaństwo, byli określani jako Żydzi.

Przez krótki okres po Norymberdze, w tygodniach przed i podczas igrzysk olimpijskich w Berlinie w 1936 r., Reżim nazistowski faktycznie złagodził – Żydowskie ataki, a nawet usunięto niektóre tablice z napisem „Żydzi nie są mile widziani” z miejsc publicznych. Hitler nie chciał, aby międzynarodowa krytyka jego rządu spowodowała przeniesienie igrzysk do innego kraju. Taka strata byłaby poważnym ciosem dla niemieckiego prestiżu.

Po igrzyskach olimpijskich (w których naziści nie pozwolili uczestniczyć niemieckim sportowcom żydowskim), naziści ponownie zaostrzyli prześladowania niemieckich Żydów. W 1937 i 1938 r. Rząd podjął się zubożenia Żydów, nakładając na nich obowiązek rejestracji majątku, a następnie „arynizując” żydowskie przedsiębiorstwa. Oznaczało to, że żydowscy pracownicy i menedżerowie zostali zwolnieni, a własność większości żydowskich przedsiębiorstw przejęli nieżydowscy Niemcy, którzy kupowali je po okazyjnych cenach ustalonych przez nazistów. Żydowskim lekarzom zabroniono leczyć nie-Żydów, a żydowskim prawnikom nie wolno było wykonywać zawodu prawnika.

Jak wszyscy w Niemczech, Żydzi byli zobowiązani do noszenia przy sobie dowodów osobistych, ale rząd dodał do nich specjalne znaki identyfikacyjne: czerwone „J” wybite na nich i nowe drugie imiona dla wszystkich Żydów, którzy nie mieli rozpoznawalnych imion „żydowskich” – „Izrael” dla mężczyzn, „Sara” dla kobiet. Takie karty pozwoliły policji na łatwą identyfikację Żydów.

Najważniejsze daty

15 września 1935 r.
Ustanowiono prawa w Norymberdze
Na dorocznym wiecu partyjnym naziści ogłaszają nowe prawa, które odbierają Żydom obywatelstwo Rzeszy i zabraniają Żydom przed małżeństwem lub stosunkami seksualnymi z osobami „niemieckiej lub pokrewnej”. „Hańba rasowa”, jak to się nazywa, jest przestępstwem. Prawo norymberskie definiuje „Żyda” jako kogoś, kto ma trzech lub czterech żydowskich dziadków. W konsekwencji naziści klasyfikują jako Żydów tysiące ludzi, którzy przeszli z judaizmu na inną religię, wśród nich nawet księży i zakonnice rzymskokatoliccy oraz duchowni protestanccy, których dziadkowie byli Żydami.

18 października 1935 r.
Nowość ustanowione wymogi małżeńskie
„Ustawa o ochronie dziedzicznego zdrowia narodu niemieckiego” nakłada na wszystkich przyszłych partnerów małżeństwa obowiązek uzyskania od organów służby zdrowia zaświadczenia o zdolności do zawarcia małżeństwa. Takie zaświadczenia są odmawiane osobom cierpiącym na „choroby dziedziczne” i choroby zakaźne oraz próbującym zawrzeć związek małżeński z naruszeniem prawa norymberskiego.

14 listopada 1935 r.
Prawo norymberskie rozszerzone na inne grupy
Pierwszy dekret uzupełniający do ustaw norymberskich rozszerza zakaz zawierania małżeństw i stosunków seksualnych między osobami, które mogą mieć potomstwo „podejrzane o rasę”. Tydzień później minister spraw wewnętrznych interpretuje to jako stosunki między „ludźmi pochodzenia niemieckiego lub pokrewnego” a Romami (Cyganami), Czarnymi lub ich potomstwem.