Niemiecko-radziecki pakt o nieagresji

23 sierpnia 1939 r. – na krótko przed wybuchem II wojny światowej (1939-45) w Europie – wrogowie nazistowskich Niemiec i Związku Radzieckiego zaskoczyli świat, podpisując Niemiecko-radziecki pakt o nieagresji, w którym oba kraje zgodziły się nie podejmować działań zbrojnych przeciwko sobie przez następne 10 lat. Kiedy Europa stała u progu kolejnej wielkiej wojny, radziecki przywódca Józef Stalin (1879-1953) postrzegał pakt jako sposób na utrzymanie pokojowych stosunków z Niemcami, dając mu jednocześnie czas na zbudowanie sowieckiej armii. Niemiecki kanclerz Adolf Hitler (1889-1945) wykorzystał pakt, aby zapewnić Niemcom możliwość bezspornej inwazji na Polskę. Pakt zawierał także tajne porozumienie, w którym Sowieci i Niemcy uzgodnili, jak później podzielą Europę Wschodnią. Niemiecko-radziecki pakt o nieagresji rozpadł się w czerwcu 1941 r., Kiedy siły hitlerowskie najechały na Związek Radziecki.

Niemiecka agresja w Europie wywołuje strach przed wojną

15 marca 1939 r. Nazistowskie Niemcy najechał Czechosłowację, łamiąc umowę podpisaną rok wcześniej z Wielką Brytanią i Francją w Monachium w Niemczech. Inwazja wstrząsnęła brytyjskimi i francuskimi przywódcami i przekonała ich, że Adolfowi Hitlerowi, kanclerzowi Niemiec, nie można ufać, że dotrzyma jego umów i prawdopodobnie będzie kontynuował agresję, dopóki nie zostanie powstrzymany siłą lub masowym środkiem odstraszającym.

W w poprzednim roku Hitler zaanektował Austrię i zajął Sudety w Czechosłowacji; w marcu 1939 roku jego czołgi wtoczyły się do pozostałej części Czechosłowacji. Okazało się, że był zdeterminowany, aby zniweczyć porządek międzynarodowy ustanowiony przez traktat wersalski, porozumienie pokojowe z 1919 r., Które zakończyło I wojnę światową (1914-18). (Traktat, który wymagał od Niemiec licznych ustępstw i reparacji, był wysoce niepopularny wśród Hitlera i jego partii nazistowskiej). Wydawało się również, że Hitler planował kolejny atak na sąsiednią Polskę. Aby go zablokować, Francja i Wielka Brytania zobowiązały się 31 marca 1939 r. Zagwarantować Polsce bezpieczeństwo i niepodległość. Brytyjczycy i Francuzi również zintensyfikowali zaangażowanie dyplomatyczne ze Związkiem Radzieckim, próbując zbliżyć go poprzez umowy handlowe i inne porozumienia, aby Hitler zobaczył, że musiałby także stawić czoła Józefowi Stalinowi, gdyby zaatakował Polskę. Ale Hitler już wiedział, że Sowieci nie staną z boku, jeśli spróbuje zająć Polskę – akt, który rozciągnie granicę Niemiec aż do Związku Radzieckiego. Znał też Francję i Sowietów, którzy kilka lat wcześniej zawarli sojusz obronny – traktat, który dał Stalinowi dodatkowy powód do walki z Niemcami, gdyby zaryzykowały one do Polski i uruchomił obietnicę Francji.

Było to jasne w czasie napięcia Wiosną i latem 1939 roku niewiele, jeśli w ogóle cokolwiek, nie mogło być brane za pewnik. W maju Niemcy i Włochy podpisały ważny traktat sojuszniczy, a przedstawiciele Hitlera zaczęli prowadzić ważne rozmowy handlowe z Sowietami. Jednak zaledwie dwa lata wcześniej, jak zauważa Laurence Rees w „Wojnie stulecia: kiedy Hitler walczył ze Stalinem”, Hitler nazwał Związek Radziecki „największym zagrożeniem dla kultury i cywilizacji ludzkości, jakie kiedykolwiek zagrażało jej od upadku … starożytnego świata ”.

Hitler i Stalin przemyśleli swoje stanowisko

Wiosną i latem 1939 roku Hitler zaostrzył swoje żądania wobec polskiego rządu w Warszawie i naciskał na pozwolenie Niemcy mają odzyskać portowe miasto Gdańsk (dawne niemieckie miasto umiędzynarodowione na mocy traktatu wersalskiego). Hitler chciał też położyć kres rzekomemu znęcaniu się nad Niemcami mieszkającymi w zachodnich regionach Polski. Równocześnie rozwijał plany ataku na Polskę w sierpniu 1939 r., Jeśli jego żądania nie zostaną spełnione. Jednak zapał Hitlera do wojny z Polską denerwował jego generałów. Wiedzieli, że czystki Stalina na jego dowódcach wojskowych w 1937 i 1938 roku poważnie osłabiły armię sowiecką, ale Niemcy byli nieufni wobec kampanii, która z łatwością mogłaby doprowadzić do koszmaru I wojny światowej – wojny na dwóch frontach, w której walczyć z wojskami rosyjskimi na wschodzie oraz wojskami francuskimi i brytyjskimi na zachodzie.

Aby uniknąć takiego scenariusza, Hitler ostrożnie zaczął badać możliwość odwilży w stosunkach ze Stalinem. Kilka krótkich wymian dyplomatycznych w maju 1939 r. Zakończyło się fiaskiem w następnym miesiącu. Ale w lipcu, gdy napięcia nadal narastały w całej Europie, a wszystkie główne mocarstwa gorączkowo szukały potencjalnych sojuszników, minister spraw zagranicznych Hitlera dał Moskwie aluzję, że jeśli Hitler najedzie na Polskę, Związek Radziecki może otrzymać pozwolenie na terytorium Polski. To zwróciło uwagę Stalina. 20 sierpnia Hitler wysłał osobistą wiadomość do radzieckiego premiera: wojna z Polską jest nieuchronna. Gdyby Hitler wysłał swojego ministra spraw zagranicznych do Moskwy na niezwykle ważną dyskusję, czy Stalin go przyjął? Stalin zgodził się.

Niemcy i Sowieci zawierają umowę

22 sierpnia 1939 r. niemiecki minister spraw zagranicznych Joachim von Ribbentrop (1893-1946) przyleciał z Berlina do Moskwy. Wkrótce znalazł się na Kremlu, twarzą w twarz ze Stalinem i sowieckim ministrem spraw zagranicznych Wiaczesławem Mołotowem (1890–1986), który pracował z von Ribbentropem przy negocjowaniu porozumienia. (Sowiecki minister jest także imiennikiem zapalającego urządzenia znanego jako koktajl Mołotowa). Ribbentrop wysunął propozycję Hitlera, aby oba kraje zobowiązały się do zawarcia paktu o nieagresji, który będzie obowiązywał przez 100 lat. Stalin odpowiedział, że wystarczy 10 lat. We wniosku przewidziano również, że żaden kraj nie udzieli pomocy stronom trzecim, które zaatakowały któregokolwiek z sygnatariuszy. Wreszcie propozycja zawierała tajny protokół określający strefy wpływów w Europie Wschodniej, które obie strony zaakceptują po podboju Polski przez Hitlera. Związek Radziecki zdobędzie wschodnią połowę Polski wraz z Litwą, Estonią i Łotwą.

Podczas spotkania na Kremlu Ribbentrop kilkakrotnie dzwonił do Hitlera, który nerwowo oczekiwał wiadomości w swojej wiejskiej posiadłości w Bawarii. W końcu, wczesnym rankiem 23 sierpnia, Ribbentrop zadzwonił, by powiedzieć, że wszystko zostało załatwione. Jak zauważa Ian Kershaw w „Hitler: 1936–1945: Nemesis”, niemiecki kanclerz był zachwycony. Pogratulował ministrowi spraw zagranicznych i powiedział, że pakt „uderzy jak bomba”. Zneutralizował traktat francusko-radziecki, który uspokoiłby generałów Hitlera i otworzył drogę dla niemieckiego ataku na Polskę.

Następstwa

Publiczna część porozumienia moskiewskiego została ogłoszona z wielką fanfary 25 sierpnia 1939 r., w dniu, w którym Hitler planował rozpocząć swój „blitzkrieg” (szybkie, niespodziewane ataki) uderzenie na wschód w Polskę. Jednak wcześniej tego samego dnia Wielka Brytania i Francja, wiedząc, że zawarcie porozumienia hitlerowsko-sowieckiego jest w toku, zareagował formalizując swoje zobowiązanie wobec Polski w traktacie, w którym każdy z nich będzie walczył w obronie Polski, jeśli zostanie zaatakowany.

Hitler był oburzony tym kontratakiem, ale szybko anulował rozkaz inwazji. że Francja i Wielka Brytania nie wywiążą się ze zobowiązań traktatowych wobec Polski, a wiedząc, że nie ma się czego obawiać ze strony armii radzieckiej, Hitler rozkazał swoim żołnierzom uderzyć na wschód na Polskę 1 września 1939 r. Dwa dni później, 3 września, Francja a Wielka Brytania wypowiedziała wojnę Ger wiele. Rozpoczęła się II wojna światowa. Niespełna dwa lata później Hitler zerwał pakt ze Stalinem i 22 czerwca 1941 roku wysłał do Związku Radzieckiego około 3 milionów nazistowskich żołnierzy.

Cztery lata później, bez nadziei na zwycięstwo Niemiec podczas II wojny światowej Hitler popełnił samobójstwo 30 kwietnia 1945 roku. 8 maja alianci zaakceptowali kapitulację nazistowskich Niemiec.