Mayflower Hotel (Polski)

Budowa, sprzedaż i zmiana nazwyEdit

Miejsce, na którym znajduje się hotel Mayflower, było, po utworzeniu Dystryktu Kolumbii w 1792 roku, własnością rządu federalnego. Rząd federalny ostatecznie sprzedał nieruchomość Nathanielowi Carusiemu za 5089 dolarów. Carusi sprzedał to miejsce Zakonowi Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny w 1867 roku za 50 000 dolarów. Zakon zbudował na miejscu Klasztor Nawiedzenia, strukturę, która zajmowała teren do czasu budowy samego hotelu Mayflower.

Mayflower Hotel został zbudowany przez Allana E. Walkera, dewelopera działającego za Brookland i inne dzielnice mieszkaniowe Waszyngtonu. Początkowo nazywany Hotel Walker, miał mieć 11 pięter, 1100 pokoi i kosztować 6,2 miliona dolarów (94 700 994 dolarów w 2019 roku). 27 maja 1922 r. Powstała firma Walker Hotel Company, której prezesem został Allan Walker. Korporacja wyemitowała 80 000 akcji uprzywilejowanych wartych 2 miliony dolarów i 80 000 akcji zwykłych oraz zakupiła teren w północnej połowie bloku przy DeSales Street pomiędzy 17th Street a Connecticut Avenue. Plany dotyczące hotelu, którego koszt ustalono obecnie na 6,75 miliona dolarów (103101889 dolarów w 2019 roku), obejmowały teraz 11-piętrowy hotel z 1100 pokojami wychodzący na Connecticut Avenue, którego pierwsze dwa piętra byłyby pomieszczeniami ogólnodostępnymi i ośmiopiętrowym mieszkaniem. hotel od strony 17th Street. Robert F. Beresford z Waszyngtonu i nowojorska firma architektoniczna Warren i Wetmore zostali wyznaczeni na architektów, a Beresford powiedział, że konstrukcja zostanie zbudowana z betonu i cegły wokół stalowej ramy. Na pierwszych trzech kondygnacjach elewacji wykorzystano wapień z Indiany, a na wszystkich wyższych kondygnacjach zastosowano boniowaną cegłę i terakotę. Jednak do 6 czerwca koszt hotelu wzrósł do 8 milionów dolarów (116.629.981 dolarów w 2019 roku), głównie z powodu znacznego zwiększenia wielkości sal balowych (z których największa może teraz pomieścić 1600 osób), sal konferencyjnych, i inne przestrzenie publiczne na pierwszych dwóch piętrach i pierwszym poziomie piwnicy.

Grunt pod nowy hotel został zniszczony w lipcu 1922 roku. Inżynier budowlany FE Gillen zaprojektował fundament i nadzorował jego budowę. Gdy rozpoczęto wykopaliska, pracownicy szybko odkryli pnie masywnych cyprysów, z których niektóre miały prawie 2,4 metra średnicy. Geolodzy oszacowali wiek pniaków na 100 000 lat. Gdy robotnicy kopali głębiej, odkryli, że podziemna odnoga Rock Creek biegnie pod miejscem. Zmusiło to do wykopania fundamentu w skale, około 40 stóp (12 m) pod ziemią. Fasada wzdłuż Connecticut Avenue miała 153 stopy (47 m) długości, wzdłuż DeSales Street 455 stóp (139 m) długości, a wzdłuż 17th Street 140 stóp (43 m) długości. Główna promenada biegnąca przez centrum hotelu miała 24 stopy (7,3 m) szerokości i 400 stóp (120 m) długości, podczas gdy hol miał 59 stóp (18 m) szerokości i 115 stóp (35 m) długości. Boazeria i podłogi w pomieszczeniach ogólnodostępnych hotelu były z marmuru Botticino i ozdobione listwami z orzecha włoskiego. Szklana kopuła pokryła Palm Court, który od wewnątrz ozdobiony był ozdobnymi okuciami żelaznymi w stylu włoskim.

Wykopy fundamentów zakończono pod koniec listopada 1922 roku, kilka tygodni przed planowanym terminem. Stal na ramę zaczęła przybywać w tygodniu od 21 stycznia 1923 r., A montaż ramy budynku miał zająć 10 tygodni. Ponad 500 mężczyzn pracowało przy wznoszeniu ramy, podczas gdy 2000 mężczyzn wzniosło fasadę i ściany wewnętrzne oraz pracował przy układaniu przewodów elektrycznych, wodociągowych, kanalizacyjnych i gazowych. Generalnym wykonawcą była firma Longacre Engineering Company z Nowego Jorku. Koszty budowy jednak nadal rosły. Chociaż planowano otwarcie 1 stycznia 1924 r., hotel pozostał niedokończony. Allan E. Walker Spółka inwestycyjna, największy udziałowiec firmy Hotel Walker, zaczęła brakować funduszy, spowalniając budowę. Zbliżając się do bankructwa, Walker Investment sprzedał swoje udziały w Hotel Walker spółce CC Mitchell & Company, konstruktor dużych kompleksów apartamentowych i hoteli w Bostonie i Detroit. Zgłoszona cena sprzedaży za hotel o wartości 8,5 mln USD wyniosła 5,7 mln USD. Jednak w rzeczywistości koszty wzrosły znacznie wyżej, a ostateczny koszt hotelu był bliski 11 mil llion (160366224 dolary w 2019 roku). Nowi właściciele zmienili nazwę na Mayflower Hotel na cześć 300. rocznicy wylądowania Mayflower and the Pilgrims w Plymouth Rock.

O hoteluEdit

Hotel miał 440 pokoi gościnnych, każdy z własną własny prysznic. Apartamenty gościnne składały się z salonu, jadalni, łazienki i do siedmiu sypialni. Każdy z 500 apartamentów mieszkalnych w hotelu miał własny aneks kuchenny, jadalnię i salon z kominkiem.Niektóre miały aż 11 pokoi i do pięciu łaźni.

W holu w kształcie krzyża znajdowała się antresola od strony północnej, zachodniej i południowej, a pomosty wyłożone marmurem dzieliły ścianę północną i południową na trzy zatoki. Wzdłuż północnej ściany znajdował się niewielki koktajl bar, a południową recepcję zajmowała recepcja. Do holu wpadało światło z kasetonowego świetlika. Cztery wielkie brązowe pochodnie, ręcznie kute i obszywane złotem, dominowały w holu (i zostały uznane przez hotel za „bezcenne”). Główne wejście do holu na Connecticut Avenue miało schody, które prowadziły w dół na pierwszy poziom podziemny, gdzie znajdowały się publiczne toalety, zakład fryzjerski i stoisko do czyszczenia butów (wykonane z marmuru). Drugi korytarz i schody za windami prowadziły do Sali Prezydenckiej; kolejny drugorzędny korytarz na wschód od recepcji prowadził do kawiarni Mayflower. Cztery windy na wschód od holu, łączące go z promenadą, miały brązowe drzwi z wizerunkami statku Mayflower.

W Mayflower znajdowały się trzy restauracje. Dwór Palmowy o wymiarach 66 na 76 stóp (20 na 23 m) zawierał szklaną kopułę wspartą na żelaznej kratownicy, liczne palmy oraz marmurową fontannę i basen z rosnącymi w niej liliami wodnymi. Prezydencka restauracja o wymiarach 15 na 52 m została ozdobiona pieczęciami Trzynastu Kolonii. Obie znajdowały się na parterze. Taras ogrodowy znajdował się na pierwszym piętrze podziemnym. Pokój w stylu włoskim posiadał kasetonowy sufit wykonany z miedzi, marmurową fontannę, tynkowane ściany w ciepłych pastelowych odcieniach, wnęki zaprojektowane tak, aby wyglądały jak altany i malowidła ścienne z wczesnego Waszyngtonu i pobliskiego Mount Vernon. Dwóch znanych hotelarzy zarządzało restauracjami: Jules Venice, hotel maitre d „, i Sabatini, były szef kuchni w Delmonico”.

W hotelowej Grand Ballroom znajdowała się scena z proscenium, pod którą znajdowała się ukryta scena ciągu, którą można było wyrzucić na salę balową. Główne wejście do Wielkiej Sali Balowej znajdowało się na 17. ulicy, gdzie zadaszona, półokrągła jezdnia pozwalała na rozładunek nawet trzem wagonom na raz. Hotel posiadał również kilka małych, prywatnych sal balowych na bardziej kameralne imprezy. Obok sali balowej od strony 17th Street znajdował się Chinese Room – wystawna sala konferencyjno-bankietowa inspirowana The Peacock Room Jamesa McNeilla Whistlera.

Projekt wnętrz hotelu Mayflower został stworzony przez ES Bullock z Albert Pick & Co. Meble, które kosztowały 1,25 miliona dolarów (14 943 216 dolarów w 2019 roku), były antykami i reprodukcjami w stylu Sheraton, Louis Quinze i wczesnego renesansu. „Ściany, podłogi, schody, pilastry i boazerie w holu i głównych salach funkcyjnych wyłożone szeroką gamą amerykańskich i importowanych marmurów oraz sufity i ściany na pierwszym piętrze i antresolę ozdobione drobno odlewanymi, płaskorzeźbionymi dekoracjami gipsowymi, często dodatkowo zdobionymi ze złotymi płatkami. ”Wykorzystanie pozłacanego złota do wykończenia dekoracji było rozległe; gazety donosiły, że hotel zawiera więcej złotych wykończeń niż jakikolwiek inny budynek z wyjątkiem Biblioteki Kongresu. Oryginalne dzieła sztuki, niektóre autorstwa dość znanych artystów, zdobiły przestrzeń publiczną es. Były wśród nich cztery portrety czterech pierwszych prezydentów większe niż naturalna, wykonane przez malarza i muralistę Louisa Grella z Chicago. W holu i pomieszczeniach ogólnodostępnych wyeksponowano także trzy marmurowe posągi: La Sirene autorstwa Denysa Puecha; Flora przez Williama Coupera; oraz The Lost Pleiad (znany również jako Merope Married a Mortal) Randolpha Rogersa. Wystawiono również dwa mniejsze dzieła autorstwa Rogersa, Nydii, Ślepej dziewczyny z Pompejów oraz Chłopca i psa.

Hotel Mayflower oferował gościom udogodnienia niespotykane wśród hoteli w Stanach Zjednoczonych. Obejmowało to klimatyzację we wszystkich pomieszczeniach ogólnodostępnych (pierwszy raz w hotelu zastosowano klimatyzację na tak dużą skalę), a także wodę lodową i wentylatory we wszystkich pokojach gościnnych. Usługi obejmowały codzienne sprzątanie, pralnię, salon fryzjerski, salon kosmetyczny, garaż samochodowy, centralę telefoniczną i mały szpital z lekarzem.

Budowa aneksuEdit

Zakończenie budowy hotelu Mayflower ale jeszcze nie umeblowany we wrześniu 1924 r., planowano powiększyć obiekt jeszcze przed jego otwarciem. Nowi właściciele dostrzegli duży popyt na pokoje gościnne i szybko zaprojektowali dodatek o wartości 1 miliona dolarów (14578748 dolarów w 2019 roku). Budowa rozpoczęła się w październiku 1925 roku iw ciągu sześciu tygodni wykopano fundament o głębokości 40 stóp (12 m). Dodatek został otwarty 31 maja 1925 roku.

Najważniejszymi elementami Aneksu były Apartament Prezydencki i Apartament Wiceprezydencki. Apartament Prezydencki zajmował 10 piętro i został urządzony w kolorze zielonym i złotym w stylu włoskim. Apartament wiceprezydencki zajmował dziewiąte piętro i był urządzony w matowym i jasnożółtym kolorze w stylu Ludwika XVI.Każdy apartament miał 13 pokoi, w tym przedpokój, salon, bibliotekę, pokój sekretarski, jadalnię i pięć sypialni – każda z własną łazienką i aneksem kuchennym. Każdy apartament miał również pokój dla pokojówki z dołączoną łazienką. . Wyposażenie obu apartamentów było kopiami eksponatów muzealnych. W Apartamencie Prezydenckim znajdował się intarsjowany stół z okuciami z ormolu; szafka Ludwika XVI z malowanymi panelami; Dywany orientalne; urny z brązu i marmuru w stylu neoklasycystycznym; zasłony z jedwabiu adamaszkowego; i podszycia z jedwabnej tafty. W jadalni znajdowały się meble w stylu królowej Anny. Apartament Vice Prezydencki obejmował jadalnię z meblami w stylu Sheraton i Hepplewhite. Meble jadalniane w obu apartamentach były wykonane z satynowego orzecha i miały malowane dekoracje i intarsję. sypialnie w obu apartamentach były wyposażone w meble w stylu Ludwika XVI, Adama i Federalnego z drewna satynowego, orzecha i mahoniu. Każdy element był malowany, lakierowany lub marmurkowy. Pokrowce na łóżka były również z tafty. Sofy i krzesła. w każdym apartamencie były obite importowanymi brokatami, a ściany pokryto ręcznie robionymi gobelinami. W każdym apartamencie znajdowały się liczne cieniowane lampy, przedmioty z porcelany i kryształów oraz pozłacane lustra. Oryginalne obrazy olejne i akwarele, a także ryciny i ryciny – wiele z nich autorstwa znanych artystów – ozdobił apartamenty. W każdym apartamencie łazienka była całkowicie wyłożona białymi kafelkami, z posrebrzanymi armaturami do umywalki i prysznica, grawerowanymi szklanymi drzwiami prysznicowymi i szwajcarskim prysznic. Również kuchnie były wyłożone białymi kafelkami i zawierały kuchenkę elektryczną i piekarnik, lodówkę Frigidaire, srebrną zastawę stołową, kompletny porcelanowy stół i delikatną bieliznę stołową.

Piętra od drugiego do ósmego aneksu zawierał apartamenty dla gości. Każdy apartament miał pięć sypialni, a każda sypialnia miała własną łazienkę. Pierwsze piętro Aneksu zajęła kawiarnia Mayflower, znacznie rozbudowana wersja cieszącej się ogromną popularnością, ale niezwykle małej kawiarni znajdującej się na parterze istniejącego hotelu. W piwnicy Aneksu znajdowała się ogromna pralnia, która służyła hotelowi i oficynie.

Bankructwo lat 30.Edytuj

Wielki Kryzys miał znaczący wpływ na hotel Mayflower. Stracił pieniądze (aż 760 000 dolarów w ciągu dwóch lat), aw 1929 roku jego sprawy trafiły w ręce specjalnej komisji powołanej przez American Bond & Mortgage. Hotel nadal tracił pieniądze, a 22 maja 1931 r. Posiadacze pierwotnych obligacji hotelu zabezpieczyli orzeczenie o upadłości hotelu. Tego samego dnia ogłoszono upadłość hotelu American Bond. Odbiorcy zarzucili później, że hotel stracił więcej ponad 2 miliony dolarów od chwili jego otwarcia oraz że American Bond wyemitował dużą sumę obligacji z hotelem jako zabezpieczenie (pogarszając sytuację finansową hotelu). American Bond wygrał decyzję o upadłości 26 czerwca. Drugie ogłoszenie upadłości zostało ogłoszone przez sąd 28 lipca 1925 r. Później postawiono zarzuty oszustwa urzędnikom American Bond & Mortgage. American Bond w końcu przyznał, że hotel zbankrutował w październiku 1931 roku.

Posiadacze drugich obligacji (wyemitowanych wraz z hotelem jako zabezpieczenie) obawiali się jednak, że nie otrzymają nic, jeśli Mayflower zostanie przejęty. Zwrócili się do sądu o usunięcie syndyków i powołanie nowych powierników, którzy mieliby sprzedawać hotel. Sąd zgodził się, a sprzedaż zaczęła posuwać się naprzód w 1933 roku. Zaniepokojeni sprzedażą senatorowie Hamilton Fish Kean i Robert Rice Reynolds rozpoczęli dochodzenie w sprawie upadłości i sprzedaży. W 1933 roku Kean i Reynolds uzyskali zgodę Kongresu w czerwcu 1934 roku na ustawę o upadłości przedsiębiorstw, która pozwoliła samemu hotelowi Mayflower ogłosić upadłość i sam refinansować. Gdy zarządcy ponownie sprawili, że hotel stał się rentowny, hotel zreorganizował swoje finanse w wyniku postępowania upadłościowego, które miało miejsce 20 grudnia 1934 r.

Na początku II wojny światowej świetlik w Palm Court został zasłonięty ponad malowidłem ściennym. Świetlik został później wypełniony kawałkami aksamitu.

HiltonEdit

W grudniu 1946 roku Hilton Hotels Corporation kupiła hotel Mayflower za 2,6 miliona dolarów. Niektórzy akcjonariusze zakwestionowali sprzedaż, argumentując, że cena była zbyt niska. Sąd oddalił pozew w maju 1947 roku. W ciągu następnej dekady Hilton Hotels wydał około 1 miliona dolarów na remonty pokoi gościnnych i przestrzeni publicznych. Hilton Hotels kupił sieć Statler Hotels w 1954 roku, w wyniku czego posiadał wiele dużych hoteli w wielu dużych miastach, na przykład w Waszyngtonie, gdzie obecnie posiadał Mayflower i Statler Hotel. Wkrótce potem rząd federalny wszczął postępowanie antymonopolowe przeciwko Hiltonowi. Aby rozwiązać sprawę, Hilton zgodził się sprzedać kilka swoich hoteli, w tym Mayflower Hotel.

Hotel Corporation of AmericaEdit

Hilton Hotels sprzedał Mayflower firmie Hotel Corporation of America ( HCA) 1 kwietnia 1956 roku za 12,8 miliona dolarów.HCA odnowił stary taras ogrodowy Mayflower, zmieniając jego nazwę na Rib Room. Obłożenie hotelu było jednak niższe od średniej. Na przykład w 1963 roku Mayflower stracił 450 000 dolarów. HCA prywatnie wyraziło zainteresowanie sprzedażą nieruchomości.

May-Wash AssociatesEdit

W dniu 28 października 1965 r. Lokalna firma May-Wash Associates zaproponowała kupno Mayflower za 14 milionów dolarów. May-Wash Associates składało się z Williama Cohena, lokalnego dewelopera i bankiera, który był właścicielem 50 procent firmy; Kingdon Gould, Jr. i jego syn, Kingdon Gould III, lokalni deweloperzy, którzy posiadali 35 procent; Ulysses „Blackie” Augur, lokalny restaurator, który posiadał 10 procent; oraz Dominic F. Antonelli, właściciel szeregu parkingów w okolicy, który posiadał 1 proc. Rada dyrektorów HCA zatwierdziła umowę 11 listopada 1965 r. HCA nadal zarządzała hotelem dla nowych właścicieli.

W latach 1966 i 1967 Mayflower przeszedł remont swoich wspólnych pomieszczeń za 2,5 miliona dolarów. W wyniku remontu restauracja prezydencka pozbawiła się restauracji i zmieniła jej nazwę na Le Chatelaine.

May-Wash Associates rozważała zamknięcie hotelu Mayflower w 1971 roku po stracie 485 000 dolarów w poprzednim roku. Kongres osłabił ograniczenia zawarte w ustawie o wysokości budynków z 1910 r., Firma miała zburzyć Mayflower i wznieść 20-piętrowy biurowy i handlowy wieżowiec o powierzchni biurowej 500 000 stóp kwadratowych (46 000 m2) i 250 000 stóp kwadratowych (23 000 m2). Cohen powiedział, że gdyby ustawa o wysokości pozostała w mocy, pierwsze dwa piętra hotelu zostałyby przekształcone w centrum handlowe mieszczące od 40 do 50 małych firm. Ale plan został porzucony później tej jesieni, kiedy Mayflower zapowiedział pięcioletnią renowację za 2,5 miliona dolarów, która miała wyremontować sklepy detaliczne po stronie obiektu przy Connecticut Avenue. Następnie, 1 listopada 1971 roku, May-Wash zatrudnił Western International Hotels do zarządzania nieruchomością. Firma Western International zapowiedziała, że natychmiast zainwestuje 500 000 dolarów w modernizację pokoi gościnnych (po raz pierwszy obejmujących kolorowy telewizor). Western International podało, że zapowiadana wcześniej renowacja o wartości 2,5 miliona dolarów zostanie przeznaczona na dodatkowe remonty pokoi gościnnych oraz ulepszenia jadalni, obiektów bankietowych i balowych. The Rib Room stracił swoją nazwę (która była znakiem towarowym poprzedniego kierownika), elewacja została oczyszczona, a klimatyzacja naprawiona i zmodernizowana.

Od kwietnia 1973 roku hotel Mayflower służył jako tymczasowa ambasada Chin w Waszyngtonie przez pewien czas, podczas gdy ich nowy budynek ambasady przy 2300 Connecticut Avenue NW był remontowany po przywróceniu stosunków dyplomatycznych między Stanami Zjednoczonymi a Chińską Republiką Ludową.

Z zyskiem Mayflower, firma May-Wash Associates podjęła się generalnej renowacji pokoi gościnnych za 2,5 miliona dolarów około 1977 roku. Następnie hotel ogłosił rozbudowę hotelu o 25 milionów dolarów w styczniu 1979 roku. Firma zamierzała połączyć 800 mniejszych pokoi w jego wschodnią połowę na 407 luksusowych apartamentów, a od strony 17th Street od strony 17th Street zostanie dodane centrum odnowy biologicznej (z kortem do racquetballa, sauną i basenem), a także przestrzeń konferencyjna i prywatna jadalnia; plu zmodernizowano by systemy mbingowe i mechaniczne; a centralna klimatyzacja zastąpiłaby działające obecnie jednostki okienne. May-Wash zatrudniła architekta Vlastimila Koubka do zaprojektowania dwóch nowych kondygnacji, które zostaną dodane do szczytu wieży wschodniej, dzięki czemu osiągną tę samą wysokość co wieża zachodnia. 448 pokoi we wschodniej części hotelu zostanie zamienione na powierzchnie handlowe na dwóch pierwszych piętrach, z pomieszczeniami biurowymi powyżej. W ramach remontu hotel starał się na stałe zawęzić De Sales Street NW.

Western Firma International Hotels, która zarządzała tą nieruchomością, została przemianowana na Westin Hotels & Resorts w styczniu 1981 r. W październiku 1981 r. Firma May-Wash Associates ogłosiła, że Stouffer Corp. przejmie mniejszościowe udziały w Mayflower Hotel i przejmie zarządzanie nieruchomością w dniu 1 grudnia 1981 r. Na mocy 20-letniej umowy. Stouffer powiedział, że hotel będzie jego amerykańskim „okrętem flagowym”, a nazwę hotelu zmieniono na Stouffer Mayflower Hotel.

Podczas gdy trwała renowacja wieży wschodniej, plany dotyczące wieży zachodniej drastycznie się zmieniły. Mayflower porzucił swój plan przekształcenia wieży w przestrzeń biurową i zamiast tego zmodernizował pokoje hotelowe we wschodniej wieży. W niektórych przypadkach pokoje zostały połączone, aby stworzyć luksusowe apartamenty. Zmiana w remontach na planach pozostawił Mayflower z zaledwie 727 pokojami, ale dodał 18 000 stóp kwadratowych (1700 m2) powierzchni konferencyjnej i nową restaurację. Hotel nadal próbował zawęzić DeSales Street NW, proponując wykorzystanie dodatkowej przestrzeni na budowę zamkniętej kawiarni na świeżym powietrzu (coś, czego prawo miejskie nie zezwala).

Nawet gdy kończyły się pierwsze remonty, Mayflower Hotel rozpoczął kolejny duży zestaw remontów i modernizacji. Ten projekt, który rozpoczął się w 1981 roku i trwał trzy lata, kosztował 65 milionów dolarów. Hotel pozostawał otwarty, ponieważ projekt posuwał się do przodu. W 1981 r. Ostatecznie dobudowano dwie kondygnacje do wschodniego skrzydła obiektu. Sale konferencyjne na drugim piętrze hotelu i sala posiedzeń zostały wyremontowane, a biura na antresoli zostały usunięte, a przestrzeń przywrócona do użytku publicznego. W następnym roku 200 apartamentów przeszło gruntowny remont, w tym instalację łazienek w języku włoskim. Marmur. Restauracja Prezydencka została podzielona na dwie nowe sale bankietowe, Salę Wschodnią i Salę Reprezentacyjną oraz Wielką Salę Balową i Salę Chińską. Renowacja lobby i unowocześnienie restauracji hotelowych nastąpiło w 1983 roku. Rzemieślnicy a technicy pomogli w renowacji płaskorzeźbionych sztukaterii gipsowych i mosiężnych elementów wyposażenia, wyczyszczeniu i odnowieniu wielu kryształowych żyrandoli w hotelu oraz nałożeniu nowego złota na obszary, w których złocenie zostało uszkodzone lub usunięte. Remont opuścił hotel z 721 gośćmi sale (prawie w połowie przebudowane i odrestaurowane) oraz dwie restauracje.

Podczas renowacji odkryto wiele zabytkowych elementów dekoracyjnych, które z czasem zostały zasłonięte. Świetlik w Prezydencie ial Room (dawniej Palm Court) został odkryty. Kiedy rozpoczęła się renowacja dawnego Palm Court, odkryto dwa nieznane wcześniej malowidła ścienne Edwarda Laninga. Malowidła ścienne zostały datowane przez znawców sztuki na rok 1957, kiedy Palm Court został radykalnie przekształcony w restaurację Le Chatelaine. Malowidła ścienne o długości 7,6 m długości i 4,3 m wysokości przedstawiały formalne ogrody włoskie. Zostały one ukryte za fałszywą ścianą, gdy restauracja została przekształcona w salę konferencyjną na początku 1978 roku. W magazynie odkryto 24 pozłacane XIX-wieczne talerze usługowe zakupione z majątku dziedziczki Evalyn Walsh McLean w 1947 roku.

Stouffer, New World i Marriott HotelsEdit

Po dziesięciu latach zarządzania hotelem Stouffer kupił go wprost od May-Wash w 1991 roku za nieco ponad 100 milionów dolarów. W kwietniu 1993 roku Stouffer Hotels, który został kupiony przez Nestlé, został sprzedany New World Development Company z Hongkongu. New World był już właścicielem sieci Renaissance Hotels i połączył w nią wszystkie Stouffer Hotels. Mayflower został przemianowany na Stouffer Renaissance Mayflower Hotel. Na początku 1996 roku marka Stouffer została wycofana, a hotel stał się Renaissance Mayflower Hotel. Marriott International kupił Renaissance Hotels od New World w lutym 1997 roku.

Grupy inwestycyjneEdit

Marriott sprzedał The Mayflower firmie Walton Street Capital w 2005 roku w pakiecie z siedmioma innymi hotelami Marriott za łącznie 578 milionów dolarów. Walton Street odsprzedała Mayflower firmie Rockwood Capital w 2007 roku za 260 milionów dolarów.

W maju 2015 roku hotel zmienił markę Marriott Renaissance Hotels na markę Marriott Autograph Collection, usuwając słowo „Renaissance” z jego nazwa. Przyczyną takiego posunięcia były badania, które wykazały, że młodsi podróżnicy nie byli lojalni wobec marki i zamiast tego szukali indywidualności i wyjątkowości podczas zakupów w hotelu. Marriott dowiedział się również, że niewielu podróżników wiedziało, że Mayflower to hotel Renaissance, co sprawiło, że branding stał się zbędny.

W sierpniu 2015 r. Ukończono renowację wszystkich pokoi o wartości 20 milionów dolarów i utworzenie poziomu klubowego. Każde piętro hotelowi nadano motyw odpowiadający dekadzie, przy czym drugie piętro poświęcono latom dwudziestym XX wieku, trzecie piętro – latom trzydziestym XX wieku i tak dalej – dziesiątemu. Każdy pokój otrzymał zaktualizowane, nowoczesne meble, a korytarze zostały wytapetowane w kolorze szarym i białym ze wzorem nawiązującym do balustrady antresoli w holu. Każdy z apartamentów prezydenckich w hotelu również został całkowicie odnowiony i ma teraz oddzielne biuro. Pokoje na siódmym piętrze zostały wyeliminowane, aby zrobić miejsce dla hotelu Marriott Vacation Club Pulse. W ten sposób Mayflower ma łącznie 581 pokoi (512 pokoje gościnne, 67 apartamentów i dwa apartamenty prezydenckie). Po zakończeniu renowacji pokoju, Mayflower ogłosił, że pod koniec 2016 roku rozpocznie generalny remont sal balowych i sal konferencyjnych w hotelu.