Królowa Elżbieta II objęła tron w szalonym młodym wieku

Królowa Elżbieta II, a następnie księżniczka Elżbieta, w zamku Windsor w lipcu 1946 r. Źródło obrazu: Getty / Lisa Sheridan

Przypomnij sobie przez chwilę swoje dwudziestolatki: prawdopodobnie akurat akurat osiedliłeś się w życiu podyplomowym, dostałeś pierwszą pracę dla dorosłych i próbowałeś zrównoważyć zabawne wieczory ze spłatą kredytów studenckich. A może jesteś teraz po dwudziestce, próbujesz poruszać się po świecie po studiach, polujesz na kogoś bliskiego i próbujesz zrównoważyć swoje pragnienie podróżowania po świecie z obowiązkiem płacenia czynszu w terminie.

Wyobraź sobie, że w tamtym czasie odpowiedzialność za kierowanie krajem – poczekaj, bardziej jak cztery kraje – spoczywa na twoich ramionach. Dokładnie to stało się z królową Elżbietą II w 1952 roku, kiedy zmarł jej ojciec, król Jerzy VI i została wyznaczona na tron. W tym czasie miała zaledwie 25 lat – 25-letnią kobietę, która ze wszystkich powodów i celów nie miała zostać królową; Wujek Elżbiety, książę Edward, odziedziczył tron po królu Jerzym V i wielu zakładało, że ożeni się i będzie miał własne dzieci (co zburzy Elżbietę w linii sukcesji). Ale w 1936 roku, kiedy Elżbieta miała zaledwie 10 lat, Edward zrzekł się tronu, aby poślubić swoją rozwiedzioną kochankę, amerykańską socjalistę Wallisa Simpsona, a przejął go Jerzy VI. Przez pierwsze 10 lat swojego życia Elżbieta byłaby taka jak dzisiejsza księżniczka Beatrice: odległa następczyni tronu. Nikt nie przewidział, że George tak szybko zachoruje i umrze – miał zaledwie 56 lat – ale te królewskie obowiązki szybko stały się jej obowiązkami.

Królowa Elżbieta II i książę Filip przybywają do Anglii, aby opłakiwać śmierć ojca , Króla Jerzego VI, w lutym 1952 r. Źródło obrazu: Getty / Popperfoto

Na początku 1952 roku Elżbieta i książę Filip, których poślubiła cztery lata wcześniej, wyruszyli w podróż po Australii i Nowej Zelandii z przystanek w Kenii. W ich kenijskim domu, Sagana Lodge, dowiedzieli się, że król zmarł – i że Elżbieta jest teraz królową. To książę Filip przekazał jej tę wiadomość, a kiedy poproszono ją o wybranie królewskiego imienia, zdecydowała się „oczywiście” pozostać Elżbietą. Ona i książę Filip wrócili do Londynu i niemal natychmiast przenieśli się do Pałacu Buckingham. W czerwcu 1953 roku Elżbieta została koronowana w Opactwie Westminsterskim; Książę Karol i księżna Anna, którzy mieli wtedy zaledwie cztery i dwa lata, byli obecni na tym wielkim wydarzeniu.

Królowa Elżbieta II na balkonie Pałacu Buckingham po jej koronacji w czerwcu 1953 r. Źródło obrazu: Getty / Hulton Archive

Od czasu objęcia tronu Elżbieta została głową Wspólnoty Narodów (która obejmuje obecnie 52 kraje), a także królową kolejnych 12 krajów, które uzyskały niepodległość od jej przystąpienia. W 2015 roku pobiła zdumiewający rekord, stając się najdłużej panującym brytyjskim monarchą w Wielkiej Brytanii (poprzedni rekord 23 226 dni należał do królowej Wiktorii). W 2017 roku została pierwszym brytyjskim monarchą, który upamiętnił szafirowy jubileusz, upamiętniający 65 lat jej panowania. Elizabeth z pewnością nie jest przeciętnym 92-latkiem, ale obowiązki i wyzwania, które podjęła, odkąd została królową, wciąż mogą inspirować wszystkie kobiety – niezależnie od tego, czy jesteś teraz w ferworze dwudziestolatków, czy spoglądasz wstecz na te upalne dni z sentymentem.