Konwencja Seneca Falls

Konwencja Seneca Falls była pierwszą konwencją dotyczącą praw kobiet w Stanach Zjednoczonych. Spotkanie, które odbyło się w lipcu 1848 r. W Seneca Falls w stanie Nowy Jork, zapoczątkowało ruch wyborczy dla kobiet, który ponad siedem dekad później zapewnił kobietom prawo głosu.

Co to była Konwencja Seneca Falls?

Pierwotnie znana jako Konwencja Praw Kobiet, Konwencja Seneca Falls walczyła o prawa społeczne, obywatelskie i religijne kobiet. Spotkanie odbyło się od 19 do 20 lipca 1848 roku w Wesleyan Chapel w Seneca Falls w stanie Nowy Jork.

Pomimo niewielkiego rozgłosu, pojawiło się 300 osób – głównie mieszkańców okolicy. Pierwszego dnia mogły w nim uczestniczyć tylko kobiety (drugi dzień był otwarty dla mężczyzn).

Elizabeth Cady Stanton, jedna z organizatorek spotkania, rozpoczęła przemówieniem na temat celów i celu zjazdu:

„Zebraliśmy się, by zaprotestować przeciwko formie rządu, istniejącej bez zgody rządzonych – aby zadeklarować nasze prawo do wolności, tak jak wolny jest człowiek, do bycia reprezentowanym w rządzie, który mamy obowiązek wspierać mieć takie haniebne prawa, które dają mężczyźnie moc karania i więzienia jego żony, odbierania zarobków, które ona zarabia, majątku, który dziedziczy, a w przypadku rozłąki dzieci jej miłości ”.

Konwencja przystąpiła do omówienia 11 rezolucji dotyczących praw kobiet. Wszystkie zostały przyjęte jednogłośnie, z wyjątkiem dziewiątej rezolucji, która żądała prawa głosu dla kobiet. Stanton i afroamerykański abolicjonista Frederick Douglass wygłosili pełne pasji przemówienia w jego obronie, zanim ostatecznie ( i ledwo) zdał.

Seneca Falls Conventio n Organizatorzy

Pięć kobiet, które zorganizowały konwencję Seneca Falls, było również aktywnych w ruchu abolicjonistycznym, który wzywał do zaprzestania niewolnictwa i dyskryminacji rasowej. Byli wśród nich:

• Elizabeth Cady Stanton, czołowa obrończyni praw kobiet, która była organizatorką kongresu Seneca Falls. Stanton po raz pierwszy zainwestowała w prawa kobiet po rozmowie z ojcem, profesorem prawa i jego studentami. Studiowała w Troy Female Seminary i pracowała nad reformą praw własności kobiet na początku lat czterdziestych XIX wieku.
• Lucretia Mott, kaznodziejka kwakrów z Filadelfii, znana ze swojego działania przeciwko niewolnictwu, praw kobiet i reformy religijnej.
• Mary MClintock, córka działaczki Quaker przeciwko niewolnictwu, wstrzemięźliwości i prawom kobiet. W 1833 roku M’Clintock i Mott zorganizowali Philadelphia Female Anti-Slavery Society. Na kongresie w Seneca Falls, M’Clintock został mianowany sekretarzem.
• Martha Coffin Wright, siostra Lucretii Mott. Oprócz tego, że przez całe życie była zwolenniczką praw kobiet, była abolicjonistką, która prowadziła stację na kolei podziemnej ze swojego domu w Auburn w stanie Nowy Jork.
• Jane Hunt, inna działaczka kwakrów, była członkinią M „Dalsza rodzina Clintocka dzięki małżeństwu.

Stanton i Mott po raz pierwszy spotkali się w Londynie w 1840 roku, gdzie uczestniczyli ze swoimi mężami w Światowej Konwencji przeciwko Niewolnictwu. Kiedy konwencja wykluczała delegacje kobiet wyłącznie ze względu na ich płeć, para postanowiła zorganizować konwencję o prawach kobiet.

Czy wiesz, że? Susan B. Anthony nie uczestniczyła w Konwencji Seneca Falls. Spotkała się z Elizabeth Cady Stanton w 1851 roku i przez następne pięćdziesiąt lat walczyła z nią o prawa kobiet, w tym współzałożycielką Amerykańskiego Stowarzyszenia Równych Praw.

W Stanach Zjednoczonych reformatorzy praw kobiet już się rozpoczęli walcząc o prawa kobiet do wypowiadania się w kwestiach moralnych i politycznych począwszy od lat trzydziestych XIX wieku. Mniej więcej w tym samym czasie w Nowym Jorku, gdzie mieszkał Stanton, reformatorzy prawa dyskutowali o równości i kwestionowali stanowe prawa zakazujące zamężnym kobietom posiadania majątku. W 1848 r. Równość praw kobiet była kwestią podziału.

W lipcu 1848 roku Stanton, sfrustrowana swoją rolą wychowywania dzieci w domu, przekonała Motta, Wrighta i MClintocka do pomocy w organizacji wodospadu Seneca Konwent i napisz swój główny manifest, Deklarację sentymentów.

Pięć kobiet wspólnie przygotowało ogłoszenie w celu ogłoszenia „Konwentu w celu omówienia warunków społecznych, obywatelskich i religijnych oraz praw kobiet” przy stoliku do herbaty Hunta .

Deklaracja sentymentów

Deklaracja sentymentów była manifestem Konwencji Seneca Falls, który opisywał żale i żądania kobiet. Napisany głównie przez Elizabeth Cady Stanton, wezwał kobiety do walki o swoje Konstytucyjnie zagwarantowane prawo do równości obywateli USA.

„Uważamy te prawdy za oczywiste; że wszyscy mężczyźni i kobiety są sobie równi ”- stwierdza dokument. Zainspirowana Deklaracją Niepodległości, Deklaracja Sentymentów zapewniła równość kobiet w polityce, rodzinie, edukacji, pracy, religii i moralności.

Deklaracja rozpoczęła się 19 „nadużyciami i uzurpacjami”, które miały zniszczyć kobietę „zaufanie we własne siły, zmniejszyć jej szacunek do siebie i skłonić ją do prowadzenia zależnego i poniżającego życia . ”

Ponieważ kobiety nie miały prawa głosu – prawa nadawanego„ najbardziej ignorantom i zdegradowanym mężczyznom ”- zmuszano je do podporządkowania się prawom, na które się nie zgadzały. Kobietom odmawiano wykształcenie i odgrywają podrzędną rolę w kościele.

Ponadto kobiety musiały być posłuszne swoim mężom i nie mogły posiadać majątku, w tym zarobionych zarobków (które technicznie należały do ich mężów). otrzymały nierówne prawa po rozwodzie.

W świetle tych nadużyć w deklaracji wezwano kobiety do „odrzucenia takiego rządu”.

Rezolucje

Dalej pojawiła się lista 11 rezolucji, w których domagano się traktowania kobiet jako równych mężczyznom. W rezolucjach wezwano Amerykanów do uznania wszelkich praw, które stawiają kobiety na gorszej pozycji w stosunku do mężczyzn, za „pozbawione siły i autorytetu”. Postanowili, że kobiety będą miały równe prawa w kościele i równy dostęp do pracy.

Dziewiąta rezolucja była najbardziej kontrowersyjna, ponieważ wzywała kobiety do „zapewnienia sobie świętego prawa do elekcyjnego prawa wyborczego”. lub prawa do głosowania.

Chociaż jego uchwalenie skłoniło wielu zwolenników praw kobiet do wycofania swojego poparcia, dziewiąta rezolucja stała się kamieniem węgielnym ruchu praw wyborczych dla kobiet.

Reakcje na Konwencja Seneca Falls

W Nowym Jorku i całych Stanach Zjednoczonych gazety opisywały konwencję, zarówno w celu wsparcia, jak i przeciw jej celom.

Horace Greely, wpływowy redaktor The New York Tribune , powtórzyła opinia wielu ludzi w tamtym czasie. Chociaż sceptycznie podchodził do przyznania kobietom prawa głosu, argumentował, że jeśli Amerykanie naprawdę wierzą w konstytucję, kobiety muszą mieć równe prawa:

„Kiedy szczery republikanin jest proszony, aby powiedział na trzeźwo, poważnie, z jakiego powodu może dać, odmawiając kobietom równego udziału w prawach politycznych z mężczyznami, musi odpowiedzieć: Żadnego, jakkolwiek jest to nierozsądne i błędne żądanie, jest to tylko domaganie się naturalnego prawa, które należy przyznać. ”

Walka o prawa kobiet

Dwa tygodnie później, 2 sierpnia 1848 r., Konwencja Seneca Falls zebrała się ponownie w Pierwszym Unitarian Church w Rochester w stanie Nowy Jork, aby potwierdzić cele z większą publicznością.

W kolejnych latach przywódcy konwencji kontynuowali kampanię na rzecz praw kobiet na wydarzeniach stanowych i ogólnokrajowych. Reformatorzy często odwoływali się do Deklaracji sentymentów, gdy prowadzili kampanię na rzecz praw kobiet.

W latach 1848-1862 uczestnicy Sene Firma ca Falls Convention wykorzystała Deklarację sentymentów, aby „zatrudniać agentów, rozpowszechniać traktaty, składać petycje do stanowych i krajowych organów ustawodawczych oraz starać się pozyskać ambonę i prasę w naszym imieniu”.

Po 72 latach zorganizowanej walki , wszystkie amerykańskie kobiety w końcu uzyskały te same prawa co mężczyźni w lokalu wyborczym, kiedy w 1920 roku kobiety uzyskały prawo do głosowania wraz z uchwaleniem dziewiętnastej poprawki do konstytucji Stanów Zjednoczonych.

ŹRÓDŁA

Deklaracja uczuć i postanowień. Uniwersytet Rutgersa.
Elizabeth Cady Stanton. National Park Service.
Jane Hunt. National Park Service.
Lucretia Mott. National Park Service.
Mary M’Clintock. National Park Service.
Martha C. Wright. National Park Service.
Raport dotyczący Konwencji o prawach kobiet. National Park Service.
Drugi dzień konwencji Seneca Falls, 20 lipca 1848. Biblioteka Kongresu.
Konwencja Seneca Falls. Encyklopedia stanu Nowy Jork.
Deklaracja sentymentów, Konferencja Seneca Falls, 1848. Uniwersytet Fordham.
Konwencja Seneca Falls. Biblioteka Kongresu.
Konwencja Seneca Falls: Krajowa scena wyborów kobiet. Gilder Lehrman Institute of American History.