Kasteizm nadal kwitnie wśród Indian za granicą – dzięki nazwiskom

Kilka lat temu dwoje z nas, nowo przybyłych naukowców w małym miasteczku w Szwecji poszedł do supermarketu na kampusie uniwersyteckim. Zauważyliśmy mężczyznę z Azji Południowej rozmawiającego ze swoim dzieckiem w języku hindi. Mężczyzna też nas zauważył. Z uśmiechem na twarzy podszedł do nas na wprowadzenie, ale okazało się, że nasze imiona go nie zadowalały. „Nazwisko?” – zapytał mężczyzna. Nalegał. „Kumar co?”, zapytał w odpowiedzi na jedną odpowiedź i radośnie potwierdził drugą odpowiedź wykrzyknikiem „Kayasth”. Rozmowa zakończyła się tym, że poinformował nas o swojej kastie bramińskiej.

Niektórym południowazjatyckim praktykującym kastę może się to wydawać swobodną rozmową, zwłaszcza że mężczyzna prawdopodobnie nie miał zamiaru dyskryminować. Niemniej jednak to, co się wydarzyło, było sformułowanym stwierdzeniem o wyższej tożsamości, społeczno-kulturowym hierarchicznym jego tożsamość w stosunku do naszej. Pytanie o nazwiska jest często pytaniem, jak niektóre wykształcone elity indyjskie grzecznie insynuują swoją kastę. Ale kto może zapytać kastę innych i dlaczego? To również w obcym kraju, gdzie są ograniczone możliwości praktykowania kast -oparte zapytanie, chyba że ludzie wierzący w kastę mają władzę.

To pytanie jest bardziej istotne w świetle pozwu w Kalifornii, giganta technologii Cisco, w sprawie allega że inżynier spotkał się z dyskryminacją w swojej siedzibie w Dolinie Krzemowej, ponieważ jest Dalitem. W artykule opublikowanym w The New York Times wskazano, że w jednym z pierwszych badań kastowych w USA w 2018 r. 59% z 1200 południowoazjatyckich uczestników doświadczyło kastistycznych obelg i żartów. Jedna czwarta z nich była świadkiem fizycznej napaści z powodu swojej kasty, a połowa bała się, że zostaną wydaleni jako dalici.

Caste Habitus

Aby zrozumieć, dlaczego rozmowa o nazwisku jest ściśle związana z przywilejem kastowym, ważne jest rozwikłać, jak działa kasta. Koncepcja habitusu francuskiego filozofa i antropologa Pierrea Bourdieu jest przydatna w zrozumieniu powszechnego wchłaniania kasty w życie codzienne. Dla Bourdieu habitus to normatywny świat, który kształtuje działania i zachowania zamieszkujących go jednostek. Jest to zestaw dyspozycji, których jednostka uczy się i naśladuje w miarę dorastania. Kształtuje ich natychmiastową reakcję poznawczą i zachowanie ciała, które podpowiada, co mówią, a czego nie mówią, co jest zdroworozsądkowe i skandaliczne, niemożliwe i prawdopodobne, rozsądne i nierozsądne. Habitus tworzy te reakcje jako naturalne, dane i bezproblemowe, a ludzie dalej reprodukują ten habitus poprzez swoje reakcje i interakcje z innymi.

Kasta jest habitusem. Generuje pewne zasady normatywne i przyjęte z góry zachowania, które jednostka z czasem przejmuje z rodziny, społeczeństwa i świata i przejawia się poprzez swoje ciało, zachowanie i reakcje poznawcze. Kasta, jako ideologia i praktyka, ewoluowała, aby podzielić społeczeństwo ludzkie na trzy wyższe varny (braminów, ksatriyów i waisyów); „niskie i niższe” Shudras („niższe kasty”); i Atishudras (dawni dalici z kasty, których jedyną egzystencją było służyć trzem wyższym varnom). Dla elit społecznych, jak zauważa politolog Gopal Guru, afirmacja kasty oznacza władzę, status i ego. Ale innym przynosi nisko płatną, poniżającą pracę fizyczną, a także status nieokiełznany, upokorzenie i cierpienie. Zadaniem kasty habitus jest zatem ochrona tego podziału w normalnych czasach i czasach kryzysów. Normalizuje i usprawiedliwia hierarchię, odmienność, przemoc, upokorzenie i systematyczne przeciwstawianie się niższym kastom i dalitom. Ten habitus jest wpajany od dzieciństwa poprzez rodziny, szkołę, codzienne rozmowy, konflikty, media, teksty oraz ukrytą i jawną przemoc.

Zwykle habitus wymaga przestrzeni (instytucji edukacyjnych, miejsca pracy, mieszkania, gospodarstw domowych itp.), w której można praktykować nierówność kastową. Ale można ją również wytworzyć i odtworzyć w drodze swobodnych, spontanicznych rozmów i uprzedmiotowienia kultury nazwisk. Na Zachodzie, który jest domem dla dużej diaspory indyjskiej, domena osobista i kulturowa odgrywa kluczową rolę w odtwarzaniu habitusu kastowego. Na przykład, wykształcony ojciec z wyższych kast, który głosi, że jest obojętny na hierarchię kast, kiedyś pocieszał swoją anty-kastową córkę, gdy przechodziła ciężką fazę życia w USA, mówiąc: „W razie wątpliwości pamiętaj, że jesteś Córkę Bramina i trzymaj głowę wysoko.„Jest wiele takich przykładów, gdzie jaźń jest ułożona w hierarchii kastowej. Wiele społeczności wyższych kast w USA organizuje ceremonie „świętej nici” dla swoich dzieci i edukuje je o ich pozycji kulturowej. Wprawdzie ci ludzie niekoniecznie muszą praktykować dyskryminację ze względu na kastę, ale nie powinni zapominać, że jest to starożytna praktyka dyskryminacyjna, której według historyka RS Sharmy wyraźnie odmawiano niższym kastom i kobietom.

Ten habitus kastowy jest dodatkowo podtrzymywany przez małżeństwa endogamiczne i ich reklamy. Shaadi.com, jedna z wiodących witryny matrymonialne dla diasporycznych Indian oferuje przeszukiwalną bazę danych, która klasyfikuje kastę w ramach społeczności, a menu rozwijane pokazuje ponad 60 rodzajów podziałów w samej tylko kategorii braminów. Dla pozostałych istnieje każda kasta i sub-kasta, z której można wybrać . Kareem Khubchandani, teoretyk kultury, omawiając „nieobecną” kastę w popularnym programie Netflix Indian Matchmaking, zwraca uwagę na to, że amerykańskie reality show odnoszą się do uczestników tylko po imieniu. W tym programie jednak każdy potencjalny mecz jest odniesiony na imię i nazwisko. Może to być spowodowane tym, że, jak wyjaśnia Khubchandani, nazwiska ujawniają i uciszają wszelkie napięcia związane z tym, skąd pochodzimy.

Innym przykładem działania habitusu kastowego jest aplikacja Indian Caste Hub, który kategoryzuje i klasyfikuje nazwiska według przynależności kastowej. Jego slogan – „Wyszukaj dowolne nazwisko, znajdź kastę, do której ono należy” – jest tragicznym przypomnieniem, że twierdzenia wielu miejskich, wykształconych Indian i Hindusów niebędących rezydentami, w których żyjemy społeczeństwa postkastowego nie da się obronić nawet w najmniejszym stopniu.

Na tle z tych przykładów i kontekstu, nasz incydent w supermarkecie pokazuje, jak kasta przenika do pubu lic, aby stworzyć diasporyczne ja, które jest zakorzenione w kastach – jej członkowie myślą, że jesteśmy wykształceni, antykastyczni i postępowi, ale tożsamość kastowa jest jednak ważna.

Historia ucisku

Sam habitus kastowy ewoluuje w czasie w wyniku interakcji i reakcji. Na przykład, w świetle narastającego dyskursu antykastowego i reżimu prawnego, bezpośrednie pytanie o kastę jest być może obraźliwe. Ale pytanie o nazwiska jest nadal uważane za dopuszczalne. Aby rzucić wyzwanie tej ewoluującej strukturze habitusu kastowego, ważne jest, aby zrozumieć przywilej, jaki dają nazwiska.

Nazwiska są kategorią głęboko polityczną i czasami niosą ze sobą okrutną historię ucisku. W artykule opublikowanym w The Atlantic, Edward Delman wspomina o niektórych państwowych programach mających na celu stworzenie homogenicznej tożsamości, takich jak hiszpańscy kolonizatorzy dyktujący nazwiska Filipińczyków oraz komunistyczne władze Bułgarii decydujące o nazwiskach Turków i bułgarskich muzułmanów w latach 80. Historia nazwisk Żydów zamieszkujących Europę Środkowo-Wschodnią obrazuje potęgę państw nowożytnych i dominujących ludzi kierujących życiem marginalizowanych za pomocą hierarchii nazewnictwa. Józef II, władca imperium Habsburgów, przyznając Żydom takie same prawa jak chrześcijanom, poprosił ich o ścisłe przyjęcie niemieckich imion i nazwisk w 1781 r. Nelly Weiss pisze w The Origin of Jewish Family Names, że imiona Żydów były często określane przez władze miejskie, które wybrały upokarzający Kanalgeruch (smród kanałów) i Ostertag (Wielkanoc). Władze państwowe ze swojej strony tworzyły nazwiska z nazw roślin (Rosenzweig, Mandelbaum), kamieni (Steinberg, Steinmann), wyglądu fizycznego (Gross, Lang, Kurz) oraz zawodów (Koch, Schmied, Zimmermann). Nie było więc zaskoczeniem, że kiedy powstał Izrael, wielu Żydów o upokarzających i brzmiących nazwach europejskich przyjęło hebrajskie imiona.

Indie mają znacznie starszą tradycję kultury nazwisk, ale dzięki systemowi kastowemu zyskały unikalny charakter. Literatura wedyjska (1500-1000 pne) wymienia imiona z nazwiskami, które pochodzą od imienia ojca, matki, gotry (klanu) i miejscowości. Później jednak Grihyasutras (literatura na temat rytuałów domowych z lat 600-300 pne) i Manusmriti (książka prawnicza napisana przez braministycznego uczonego Manu około 200-400 ne) zaproponowały oparte na kastach zhierarchizowane konwencje nazwisk. Obaj powiedzieli, że bramini mogą kończyć swoje imiona na Śarman (szczęście lub błogosławieństwo), Kshatriyas na Varman (siła i ochrona), Vaishyas na Gupta (dobrobyt), Shudras na Dasa / Das (niewolnik, służba i zależność). Manu zalecił również, aby imiona bramińskie wskazywały na pomyślność (mangla), imiona Kshatriya na siłę, Vaishya na bogactwo, a imiona Śudry na uniżenie i pogardę.

Można zauważyć podobieństwa między tym, co Józef II i jego urzędnicy nakazali Żydom w XVIII i XIX wieku, a tym, co prawodawcy bramińscy zalecili najniższym kastom w I i II wieku. W obu przypadkach nazwiska stały się wyznacznikiem upokorzenia i zdegradowanego statusu części ludzkości. RS Sharma mówi, że w okresie post-wedyjskim, bramińscy prawodawcy ustanowili tak bigoteryjne zasady, że Shudra nie mógł nazwać górnych varn po imieniu podczas ich witania. Jednak ich zasady nie zawsze były przestrzegane. Niższe kasty często nie trzymały się nazwiska Das – albo nie miały nazwiska, albo używały nazwy swojej wioski lub imienia ojca.

Potwierdzenie swojej tożsamości

Nazwisko oparte na kastach kultura umocniła się pod brytyjskim reżimem kolonialnym, który dał pierwszeństwo prawom bramińskim i kastowo-wspólnotowemu rozumieniu społeczeństwa. W odniesieniu do niższych kast i dalitów w kolonialnych Indiach pojawiła się nowa polityka utwierdzania statusu i polityki antykastowej, która przyniosła nową kulturę nazwisk. Ramnarayan Rawat wskazuje na walkę wykształconych północnoindyjskich dalitów (kasty Chamar) w używaniu szacownych, asertywnych nazwisk, takich jak Yadav, Jatav, Yaduvanshi zamiast upokarzających nazwisk. Nastąpiła również, jak zauważa William Pinch, konceptualna rekonfiguracja słowa Das (niewolnik) przez niższe kasty, które pod wpływem ruchu Bhakti wiązały ten termin z oddaniem bóstwom niż z hierarchią kastową. Dało to początek nazwiskom takim jak Ram Das, Chhote Kishan Das.

Ostrzejsza krytyka kastowej kultury nazwisk pojawiła się wraz z rozwojem sikhizmu. Jego zwolennicy religijni opowiadali się za zniesieniem wszystkich nazwisk kastowych, z wyjątkiem Kaur (dla kobiet) i Singha (dla mężczyzn), aby zlikwidować różnice kastowe. W praktyce jednak nazwiska kastowe nie zniknęły całkowicie, a Kaur / Singh czasami stawały się imionami drugimi.

Po uzyskaniu niepodległości w Indiach narodziła się bardziej kwestionowana kultura nazwisk w wyniku polityki tożsamości, anty- ruchy kastowe i większe poparcie tożsamości nie-Bahujan przeciwko akcji afirmatywnej. Sprawę jeszcze bardziej komplikowała płeć.

Można sobie wyobrazić bardziej humanitarny habitus, w którym ponownie przemyślimy implementację nazwisk. Ale osiągnięcie tego może nie być tak łatwe, jak porzucenie nazwisk, jak robili to niektórzy postępowcy. Zamiast tego wymagałoby to zburzenia habitusu kastowego poprzez krytyczne przesłuchanie przywilejów kastowych, które rozszerzają nazwiska. Potrzebowalibyśmy praw wraz z ramami instytucjonalnymi i społeczno-kulturowymi, które gwarantują równe traktowanie wszystkich ludzi, zarówno w sferze prywatnej, jak i publicznej.

Arun Kumar jest historykiem pracującym na Uniwersytecie Nottingham w Wielkiej Brytanii i pisze na Twitterze na historian_arun. Amrita Ghosh jest wizytującym badaczem studiów kulturowych i postkolonialnych na Uniwersytecie w Lund w Szwecji i tweetuje na MsBiryani.