John C. Calhoun (Polski)
John C. Calhoun (1782-1850) był wybitnym amerykańskim mężem stanu i rzecznikiem systemu plantacji niewolników na przedwojennym Południu. Jako młody kongresman z Południowej Karoliny pomógł skierować Stany Zjednoczone w wojnę z Wielką Brytanią i założył Second Bank of the United States. Calhoun następnie służył jako sekretarz wojny USA, wiceprezydent i krótko jako sekretarz stanu. Jako wieloletni senator z Południowej Karoliny sprzeciwiał się wojnie meksykańsko-amerykańskiej i uznaniu Kalifornii za wolne państwo i był znany jako wiodący głos tych, którzy starali się zabezpieczyć instytucję niewolnictwa.
Nacjonalista Na początku swojej kariery politycznej Calhoun był jednym z czołowych jastrzębi wojennych, którzy w 1812 roku wmanewrowali nieprzygotowane Stany Zjednoczone do wojny z Wielką Brytanią. Po traktacie w Gandawie, który zakończył ten konflikt, Calhoun był odpowiedzialny za utworzenie drugiego banku Stany Zjednoczone i napisał ustawę premiową, która położyłaby podwaliny pod ogólnokrajową sieć dróg i kanałów, gdyby prezydent James Madison jej nie zawetował.
Kandydat na prezydenta w 1824 roku, Calhoun był obiekt zaciekłych partyzanckich ataków ze strony innych rywali. Wypadając z wyścigu, zdecydował się na wiceprzewodniczącego i został dwukrotnie wybrany na to stanowisko. Ale po objęciu prezydentury przez Andrew Jacksona w 1829 roku Calhoun znalazł się w izolacji politycznej w sprawach narodowych.
Początkowo popierał Taryfę z 1828 roku, tak zwaną Taryfę Obrzydliwości, ale odpowiadając na pytania swoich wyborców ” krytyka środka i wierząc, że taryfa była niesprawiedliwie oceniana na agrarnym Południu na korzyść uprzemysłowionej Północy, Calhoun przygotował dla legislatury Południowej Karoliny swoją Wystawę i protest. W tym eseju domagał się oryginalnej suwerenności dla ludzi działających za pośrednictwem państw i opowiadał się za wetem państwa lub unieważnieniem prawa krajowego, które narusza interesy mniejszości. Później rozwinął ten argument w swoich dwóch esejach Disquisition on Government i Discourse on the Constitution, przedstawiając klasyczny argument na rzecz praw mniejszości w ramach rządów większości. Umiarkowany podczas kryzysu unieważniającego w latach 1832-1833 Calhoun dołączył do Henryego Claya przy opracowywaniu taryfy kompromisowej.
Do tego czasu zrezygnował z wiceprezydenta i został wybrany senatorem z Karoliny Południowej. Do końca życia bronił systemu plantacji niewolników przed rosnącą postawą przeciw niewolnictwu w wolnych stanach. Kontynuował zaciekłą obronę niewolnictwa nawet po tym, jak dołączył do administracji Tylera jako sekretarz stanu. Na tym stanowisku położył podwaliny pod aneksję Teksasu i ustalenie granicy Oregonu z Wielką Brytanią. Ponownie wybrany do Senatu w 1845 r. Sprzeciwiał się wojnie meksykańsko-amerykańskiej, ponieważ uważał, że zwycięstwo Ameryki zaowocuje ustępstwami terytorialnymi, które zagroziłyby Unii. Podobnie sprzeciwił się przyjęciu Kalifornii jako wolnego stanu i postanowieniu o wolności ziemi w ustawie terytorialnej Oregonu. W swoim ostatnim przemówieniu do Senatu przepowiedział zniszczenie Unii, jeśli państwa niewolnicze nie otrzymają odpowiedniej i stałej ochrony dla swoich instytucji.
Calhoun, wraz z Danielem Websterem, Henry Clayem i Andrew Jacksonem, zdominował amerykańskie życie polityczne od 1815 do 1850 roku. Wysoki, oszczędny człowiek, Calhoun, był utalentowanym dyskutantem, oryginalnym myślicielem teorii politycznej i osobą o szerokim wykształceniu, szczególnie dobrze czytaną w filozofii, historii i współczesnych kwestiach ekonomicznych i społecznych. . Jego publiczne pojawienie się jako tak zwanego Cast Iron Mana zostało skrytykowane przez jego osobiste ciepło i serdeczną naturę w życiu prywatnym.