Jiaozi (Polski)

GuangdongEdit

Jiaozi to po kantońsku gaau ji i jest standardową potrawą dim sum w stylu Guangdong. Natychmiast zauważalną różnicą w stosunku do stylu północnego jest to, że są mniejsze i owinięte cieńszą, półprzezroczystą skórką i zwykle gotowane na parze. Mniejszy rozmiar i cieńsze opakowanie ułatwiają pieczenie pierogów na parze. W przeciwieństwie do jiaozi, Guangdong gaau ji rzadko są wytwarzane w domu, ponieważ opakowanie, które musi być cienkie, ale wystarczająco mocne, aby się nie złamać, jest trudniejsze do wykonania. Istnieje wiele rodzajów nadzień, z których najczęstszym jest har gow (chiński uproszczony: 虾 饺; chiński tradycyjny: 蝦 餃; kantoński Yale: hā gáau; dosł. „Pierogi z krewetkami”), ale nadzienia mogą zawierać przegrzebki, kurczaka, tofu i mieszanki warzywne; Restauracje dim sum często oferują własne specjały lub innowacje. Szefowie kuchni i artyści dim sum często wykorzystują składniki w nowy lub kreatywny sposób lub czerpią inspirację z innych chińskich tradycji kulinarnych, takich jak Chaozhou, Hakka czy Szanghaj. Bardziej kreatywni szefowie kuchni mogą nawet tworzyć fusion gaau ji, używając elementów pochodzących z innych kultur, takich jak japońska (teriyaki) lub południowo-wschodnia (satay lub curry), podczas gdy ekskluzywne restauracje mogą używać drogich lub egzotycznych składników, takich jak homar, płetwa rekina i ptasia gniazdo.

Innym knedlem kantońskim jest yau gok (chiński: 油 角; pinyin: yóu jiǎo; kantoński Yale: yàuh gok), które są robione z kleistego ciasta ryżowego i smażone w głębokim tłuszczu.

GuotieEdit

Guotie (chiński: 鍋貼; pinyin: guōtiē; dosł. „pot stick”) to smażone na patelni jiaozi, znane również jako potstickers (bezpośrednie tłumaczenie znaków) lub yaki-gyōza (焼 き 餃子, dosł. „smażone jiaozi”) w Japonii. Są to knedle w stylu północno-chińskim popularne jako uliczne jedzenie, przystawka lub dodatek w chińskiej kuchni. To danie jest czasami podawane w menu dim sum, ale może być oferowane niezależnie. Nadzienie do tego dania zwykle zawiera wieprzowinę (czasem kurczak lub wołowinę na obszarach muzułmańskich), kapustę (lub kapustę pekińską, a czasem szpinak), cebulę (wiosenną lub zieloną cebulę), imbir, chińskie wino ryżowe lub wino do gotowania oraz olej sezamowy .

Guotie są smażone na płytko w woku (chiński: 镬; pinyin: huò). Dodać niewielką ilość wody i przykryć wok. Podczas gdy spód pierogów jest smażony, górna część jest gotowana na parze, co daje kontrast tekstury typowy dla kuchni chińskiej.

Alternatywną metodą jest gotowanie na parze w woku, a następnie smażenie na chrupiącej z jednej strony na płytkiej patelni.

Dokładnie ten sam knedel gotuje się w dużej ilości wody, aby zrobić jiaozi, i oba są spożywane z sosem do maczania lub pastą chili.

Trzy lub pięć fałd z jednej strony Okrągła owijka zwinięta w taki sposób, że krawędzie są cieńsze niż środek. Daje to podstawę dużą powierzchnię, która pomaga nadać kluskowi stabilność, aby stała na patelni.

Chińska metoda przygotowania ciasta polega na polewaniu mąki wrzącą wodą i odstawieniu na pięć minut a następnie dodanie niewielkiej ilości zimnej wody. Pomaga to aktywować gluten w cieście.

Inne nazwy guotie:

• Pekińskie ravioli – w Bostonie guotie są znane jako „pekińskie ravioli”. wymyślona w restauracji Joyce Chen w Cambridge w stanie Massachusetts w 1958 roku.
• Wor tip (Cantonese Jyutping: wo1 tip3) to kantońskie czytanie tych samych chińskich znaków, które w mandaryńskim czyta się jako guōtiē „

HistoryEdit

Mówi się, że Guōtiē pochodzi sprzed ponad czterech tysiącleci. Jednak pierwsza wzmianka w literaturze pochodzi ze średniowiecznej chińskiej dynastii Song (960–1280), podając guōtiē jako są wyjątkowo dobre dla ludzkiej duszy. Legenda głosi, że zostały wymyślone przez cesarskiego chińskiego nadwornego szefa kuchni, który spanikował, gdy zdał sobie sprawę, że przypadkowo spalił partię pierogów. Nie mając już czasu, w końcu podał ich cesarzowi. W Turfanie znaleziono stare pierogi i wontony z VII lub VIII wieku.

GyōzaEdit

Japońskie słowo gyōza (ギ ョ ー ザ, ギ ョ ウ ザ) pochodzi z czytania 餃子 w jilu mandaryńskim (giǎoze) i jest zapisane przy użyciu tych samych chińskich znaków. Użycie pisma katakana wskazuje, że słowo to nie jest pochodzenia japońskiego. Po drugiej wojnie światowej japońscy żołnierze, którzy wrócili z północno-wschodnich Chin, przynieśli do domu przepisy na gyōza.

Głównymi różnicami między gyōza w stylu japońskim a jiaozi w stylu chińskim są bogaty smak czosnku, który jest mniej zauważalny w chińskiej wersji, oraz że opakowania gyōza wydają się być stale cieńsze, ponieważ większość japońskich restauracji używa opakowań wykonanych maszynowo. W przeciwieństwie do tego rustykalna kuchnia biednych chińskich imigrantów ukształtowała poglądy mieszkańców Zachodu, że chińskie restauracje jiaozi używają grubszych ręcznie robionych opakowań. Ponieważ jiaozi różni się znacznie w różnych regionach Chin, różnice te nie są jasne. Na przykład odwiedzający z łatwością znajdą te o cienkiej skórze w restauracjach w Szanghaju i od ulicznych sprzedawców żywności w regionie Hangzhou. Gyōza są identyczne jak jiaozi wytwarzane w chińskich gospodarstwach domowych przy użyciu zakupionych w sklepie maszynowych opakowań. Gyōza są zwykle podawane z sosem sojowym przyprawionym octem ryżowym i / lub olejem chili (rāyu po japońsku, làyóu (辣油) po chińsku mandaryńskim). Najpopularniejszym przepisem jest mieszanka mielonej wieprzowiny (czasem kurczaka lub wołowiny), kapusty, azjatyckiego szczypiorku i oleju sezamowego i / lub czosnku i / lub imbiru, który jest następnie zawijane w cienko zrolowane skórki z ciasta. Gyoza ma podobieństwa zarówno z pierogami, jak i sajgonkami i są gotowane w taki sam sposób jak pierogi, gotowane lub smażone.

Gyōza i gyōza można znaleźć w sup supermarkety i restauracje w całej Japonii, mrożone lub gotowe do spożycia. Smażone gyōza są sprzedawane jako przystawka w wielu restauracjach ramen i chińskich.

Najpopularniejszą metodą przygotowania jest smażony na patelni styl yaki-gyōza (焼 き 餃子), w którym pieróg jest pierwszym smażone z jednej płaskiej strony, tworząc chrupiącą skórkę. Następnie dodaje się wodę i patelnię uszczelnia się pokrywką, aż górna część pierożka zostanie odparowana. Ta technika jest tym, co Chińczycy nazywają guotie lub potstickers (patrz wyżej). Inne popularne metody to gotowanie sui-gyōza (水 餃子) i głębokie smażenie age-gyōza (揚 げ 餃子).

Mrożone pierogi kupowane w sklepie są często przygotowywane w domu, najpierw umieszczając je w garnku z wodą, doprowadzając je do wrzenia, a następnie przenosząc je na patelnię z olejem, aby usmażyć skórę.

HistoryEdit

MomoEdit

Tybetańska wersja jest znana jako momo (tybetański: མོག་ མོག་ ) Słowo „momo” pochodzi od chińskiego zapożyczenia „momo” (饃 饃), co oznacza „chleb na parze”. Przygotowując momo, mąka jest wypełniana, najczęściej mięsem bawoła z wody gruntowej. Często zamiast mięsa bawoła wodnego stosuje się mielone mięso jagnięciny lub kurczaka. Drobno posiekaną cebulę, mielony czosnek, świeży mielony imbir, kminek w proszku, sól, kolendrę / kolendrę itp. Dodaje się do mięsa w celu doprawienia. Sos z gotowanych pomidorów aromatyzowany timur (pieprz syczuański), mielone czerwone papryczki chilli jest często podawany razem z momo.