Jaki był wielki skok?
Zrozumienie wielkiego skoku
W W 1958 roku Mao ogłosił swój plan Wielkiego Skoku, który przedstawił jako pięcioletni plan poprawy dobrobytu gospodarczego Chińskiej Republiki Ludowej. Wymyślił plan po trasie koncertowej w Chinach i doszedł do wniosku, że czuł, że Chińczycy są zdolni do wszystkiego. Ogólnie plan skupiał się wokół dwóch głównych celów, kolektywizacji rolnictwa i powszechnej industrializacji, z dwoma głównymi celami, tj. Zwiększeniem produkcji zboża i stali.
Zniesiono prywatne rolnictwo działkowe, a rolnicy zostali zmuszeni do pracy w kołchozach, w których cała produkcja, alokacja zasobów i dystrybucja żywności były centralnie kontrolowane przez partię komunistyczną. Rozpoczęto projekty nawadniania na dużą skalę, przy niewielkim udziale wyszkolonych inżynierów, i szybko wprowadzono eksperymentalne, niesprawdzone nowe techniki rolnicze w całym kraju.
Te innowacje spowodowały spadek plonów z powodu nieudanych eksperymentów i niewłaściwie skonstruowanych projektów wodnych. Ogólnokrajowa kampania mająca na celu eksterminację wróbli, które według Mao były głównym szkodnikiem upraw zbożowych, zaowocowała masowymi rojami szarańczy, przy braku naturalnego drapieżnictwa ze strony wróbli. Produkcja zboża gwałtownie spadła, a setki tysięcy zmarło z powodu pracy przymusowej i narażenia na żywioły podczas budowy irygacji i rolnictwa komunalnego.
Głód szybko ogarnął całą okolicę, powodując miliony zgonów. Ludzie uciekali się do jedzenia kory drzewnej i ziemi, a na niektórych obszarach do kanibalizmu. Rolnicy, którzy nie dotrzymywali limitów zboża, próbowali zdobyć więcej żywności lub próbowali uciec, byli torturowani i zabijani wraz z członkami rodziny poprzez bicie, publiczne okaleczanie, chowanie żywcem, poparzanie wrzącą wodą i innymi metodami.
Na obszarach miejskich wprowadzono projekty państwowe na dużą skalę mające na celu zwiększenie produkcji przemysłowej, a na farmach i na obszarach miejskich zbudowano przydomowe piece stalowe. Produkcja stali miała podwoić się w pierwszym roku Wielkiego Skoku, a Mao prognozował, że chińska produkcja przemysłowa przekroczy brytyjską w ciągu 15 lat. Hutnictwo przydomowe produkowało w dużej mierze bezużyteczną surówkę niskiej jakości. Istniejący metalowy sprzęt, narzędzia i artykuły gospodarstwa domowego zostały skonfiskowane i przetopione w celu zwiększenia produkcji. Ze względu na błędy w planowaniu i koordynacji oraz wynikające z nich niedobory materiałów, które są typowe dla centralnego planowania gospodarczego, masowy wzrost inwestycji przemysłowych i realokacja zasobów nie spowodował odpowiedniego wzrostu produkcji przemysłowej.
Miliony „nadwyżkowych” robotników zostało przeniesionych z gospodarstw rolnych do hutnictwa. Większość stanowili sprawni robotnicy płci męskiej, rozbijający rodziny i pozostawiający przymusową siłę roboczą w rolnictwie dla kołchozów składających się głównie z kobiet, dzieci i osób starszych. Wzrost populacji miejskiej dodatkowo obciążył system dystrybucji żywności i popyt na kołchozy w celu zwiększenia produkcji zboża na potrzeby konsumpcji miejskiej. Urzędnicy zbiorowych gospodarstw fałszowali dane dotyczące zbiorów, w wyniku czego duża część wyprodukowanego zboża była wysyłana do miast jako rekwizycje oparto na oficjalnych danych. Przez cały czas trwania Wielkiego Skoku, podczas gdy miliony ludzi umierały z głodu, Chiny pozostawały eksporterem netto f zboża, gdy Mao kierował eksportem zboża i odmawiał ofert międzynarodowych ulg w żywności, aby przekonać resztę świata, że jego plany się powiodły.
Wynik końcowy
Wielki Skok był ogromną porażką. Dziesiątki milionów zmarło z głodu, narażenia, przepracowania i egzekucji w ciągu zaledwie kilku lat. Rozbijał rodziny, wysyłając mężczyzn, kobiety i dzieci w różne miejsca oraz niszcząc tradycyjne społeczności i sposoby życia. Grunty rolne zostały zniszczone przez bezsensowne praktyki rolnicze, a krajobraz ogołocony z drzew, które zasilały stalowe piece. 30–40% zasobów mieszkaniowych zostało wyburzonych w celu pozyskania surowców do projektów zbiorowych. W przemyśle ogromne ilości dóbr kapitałowych i surowców zużyto w projektach, które nie przyniosły dodatkowej produkcji dóbr końcowych.
Wielki Skok został oficjalnie zatrzymany w styczniu 1961 roku po trzech brutalnych latach śmierci i zniszczenia.