Gorączka złota Klondike
Gorączka złota Klondike, często nazywana gorączką złota z Jukonu, była masowym exodusem poszukujących migrantów z ich rodzinnych miast na kanadyjskie terytorium Jukonu i Alaskę po odkryciu tam złota w 1896 roku. Pomysł wzbogacenia tego kraju sprawił, że ponad 100 000 ludzi z różnych środowisk opuściło swoje domy i wyruszyło w długą, zagrażającą życiu podróż przez zdradzieckie, oblodzone doliny i wstrząsający skalisty teren.
Przybyła mniej niż połowa osób, które rozpoczęły wędrówkę do Jukonu; ci, którzy dotarli tam bezpiecznie, mieli niewielkie szanse na znalezienie złota. Chociaż gorączka złota w Klondike ożywiła gospodarkę północno-zachodniego Pacyfiku, zdewastowała również lokalne środowisko i miała negatywny wpływ na wielu tubylców Jukonu.
Gorączka złota na Alasce
Począwszy od lat 70. , poszukiwacze przedostali się do Jukonu w poszukiwaniu złota. Do 1896 roku około 1500 poszukiwaczy złota przeszukiwało dorzecze Jukonu – jednym z nich był Amerykanin George Carmack.
16 sierpnia 1896 roku Carmack wraz z Jimem Masonem i Dawsonem Charlie – obaj z Tagish First Nation członkowie – odkryli złoto Yukonu w Rabbit Creek (później przemianowanym na Bonanza Creek), dopływie rzeki Klondike, która biegła zarówno przez terytorium Alaski, jak i Jukon.
Nie wiedzieli, że ich odkrycie wywoła ogromną gorączkę złota.
Yukon Gold
Warunki panujące w Jukonie były trudne i utrudniały w najlepszym razie komunikację z zewnętrznymi słowami. W rezultacie wieść o odkryciu złota w Klondike rozeszła się dopiero w 1897 roku.
Jednak kiedyś tłumy ludzi zwanych stemplami udały się na północ w poszukiwaniu złota Jukonu i bogatszego losu. Większość nie miała pojęcia, dokąd zmierzają ani z czym napotkają po drodze.
Sprzęt do wydobywania złota
Kanadyjskie władze wymagały od każdego znacznikarza posiadania rocznego sprzętu do wydobywania złota i zaopatrzenie przed przekroczeniem granicy z Kanadą takie jak:
- ciepła odzież i odzież wierzchnia
- mokasyny i buty
- koce i ręczniki
- moskitiery
- artykuły higieny osobistej
- lekarstwa
- artykuły pierwszej pomocy
- świece i zapałki
- mydło
- około 1000 funtów żywności
- narzędzia i sprzęt górniczy
- sprzęt kempingowy
Dotarcie na terytorium Jukonu nie było łatwym zadaniem, zwłaszcza podczas ciągnięcia dosłownie tony zapasów. Podczas pierwszego etapu podróży dobrze zaopatrzeni stoczni podróżowali do miast portowych na północno-zachodnim Pacyfiku i wsiedli na łodzie płynące na północ do miasta Skagway na Alasce, które zabrało ich na szlak White Pass lub Dyea, który zabrał ich na szlak Chilkoot Trail.
Dead Horse Trail
Kolejny etap wyprawy był najtrudniejszy bez względu na to, który szlak wybierze stampinger. Biała Przełęcz nie była tak stroma ani nierówna jak Chilkoot, ale była nowa, wąska, zatkana i śliska od błota. Wiele zwierząt utknęło i zmarło, zyskując przydomek „Szlak Martwego Konia”. Szacuje się, że 3000 koni zginęło na Białej Przełęczy.
Szlak Chilkoot był stromy, oblodzony i zaśnieżony. Chociaż zwierzęta juczne były używane do ciągnięcia zapasów przez większą część podróży stempli, kiedy dotarli do Chilkoot Trail, musieli porzucić zwierzęta i nieść ich zapasy przez resztę drogi. Zwykle wymagało to kilku wypraw w górę iw dół po zamarzniętym zboczu, które obejmowało 1500 stopni wykutych w śniegu i lodzie, zwanych „złotymi schodami”.
wielu poszukiwaczy poddało się w tym momencie i wróciło do domu. Jeden naoczny świadek powiedział: „Niemożliwe jest, aby dać wyobrażenie o powolności, z jaką rzeczy się poruszają. Potrzeba jednego dnia, aby przejść cztery lub pięć mil iz powrotem; potrzeba dolara, aby zrobić to, co dziesięć centów zrobiłoby w domu”.
Ostatni etap podróży był również zdradliwy i powolny. Po przekroczeniu Chilkoot lub White Pass, poszukiwacze musieli budować lub wynajmować łodzie i stawić czoła setkom mil krętych bystrzy rzeki Jukon, aby dotrzeć do Dawson City w Terytorium Jukonu w Kanadzie, gdzie mieli nadzieję rozbić obóz i zgłosić roszczenia. Wiele osób zginęło podczas rejsu przez rzekę.
Wydobywanie złota na Alasce
Ostatecznie tylko około 30 000 zmęczonych stempli przybyli do Dawson City. Większość była poważnie rozczarowana, gdy dowiedziała się, że raporty o dostępnym złocie Klondike były mocno przesadzone. Dla wielu myśli o złocie i bogactwie wspierały ich podczas wyczerpującej podróży. Świadomość, że dotarli tak daleko, nie było zbyt wiele do zniesienia i natychmiast zarezerwowali przejście do domu.
Górnicy, którzy przybyli do t Zimą Jukon musiał czekać miesiącami, aż ziemia się roztopi. Założyli prowizoryczne obozy w Dawson i przetrwali srogą zimę najlepiej, jak potrafili. Przy tak wielu ciałach stłoczonych na niewielkim obszarze i braku sanitariatów, choroby, choroby i śmierć z powodu chorób zakaźnych były na porządku dziennym.
Inni ludzie zostali w Dawson i próbowali wydobywać złoto – zwykle wychodzili z pustymi rękami .Ale zamiast wrócić do domu, skorzystali z dynamicznie rozwijającej się infrastruktury Dawsona i pracowali lub otwierali salony, sklepy zaopatrzeniowe, banki, burdele i restauracje. Większość miejskich kupców dorobiła się fortuny na niekończącej się dostawie górników pochłoniętych gorączką złota.
Skutki gorączki złota
Chociaż odkrycie złota w Jukonie przyniosło kilku szczęśliwych górników bogatych poza ich najśmielsze marzenia, wielu ludzi zbiło fortuny na plecach górników ścigających te marzenia. Mimo to pełen przygód pęd do złota zjednoczył ludzi z różnych środowisk we wspólnym celu.
Napływ ludzi do Dawson zmienił je w legalne miasto. Doprowadziło to również do boomu populacji na terytorium Jukonu, Albercie, Kolumbii Brytyjskiej i Vancouver. Gorączka złota Klondike jest uznawana za pomoc Stanom Zjednoczonym w wyjściu z depresji. Mimo to miał przerażający wpływ na lokalne środowisko, powodując między innymi masową erozję gleby, zanieczyszczenie wody, wylesianie i utratę rodzimej przyrody.
Gorączka złota dotknęła także rdzennych mieszkańców. Podczas gdy niektórzy zarabiali na górnikach, pracując jako przewodnicy i pomagając w transporcie zapasów, padli oni również ofiarami nowych chorób, takich jak ospa i wprowadzenie przypadkowego picia i pijaństwa. Populacja niektórych tubylców, takich jak Han, gwałtownie spadła, ponieważ ich łowiska i łowiska zostały zrujnowane.
Gorączka złota Klondike się kończy
Gorączka złota Klondike spowolniła pod koniec 1898 r. wyszło, zostało trochę złota. Niezliczeni górnicy opuścili już terytorium Jukonu bez grosza przy duszy, pozostawiając miasta wydobywające złoto, takie jak Dawson i Skagway, w szybkim upadku.
Gorączka złota Klondike zakończyła się w 1899 roku odkryciem złota w Nome na Alasce. Odkrycie ożywiło marzenia wielu przygnębionych górników, którzy szybko zapomnieli o trudach, które właśnie przeszli i nie mogli się doczekać, aby wyruszyć w nową przygodę.
Źródła
Gorączka złota . Dawsoncity.ca.
Wpływ gorączki złota w Klondike. Alaskaweb.org.
Klondike Gold Rush Yukon Territory 1897. Adventure Learning Foundation.
La Ruee Vers LOr Du Klondike Gold Rush. Archiwa Yukon.
Gorączka złota w Klondike. Kanadyjska encyklopedia.
Gorączka złota Klondike. Biblioteki Uniwersytetu Waszyngtońskiego.
Biała Przełęcz. National Park Service National Historical Park Alaska.
Ton towarów. National Park Service National Historical Park Alaska.
Czym była gorączka złota Klondike? National Park Service National Historical Park Alaska.