Forma podąża za funkcją

ArchitectureEdit

Wyrażenie „forma (zawsze) podąża za funkcją” stało się okrzykiem bojowym modernistycznych architektów po latach trzydziestych XX wieku. Przyjęto credo, aby sugerować, że elementy dekoracyjne, które architekci nazywają „ornamentem”, są zbędne w nowoczesnych budynkach. Jednak sam Sullivan nie myślał ani nie projektował w ten sposób u szczytu swojej kariery. Rzeczywiście, podczas gdy jego budynki mogły być oszczędne i rześkie w swoich głównych bryłach, często przerywał ich proste powierzchnie erupcjami bujnych dekoracji secesyjnych i celtyckich, zwykle odlewanych z żelaza lub terakoty i od organicznych form, takich jak winorośle i bluszcz, po bardziej geometryczne wzory i przeplot, inspirowane jego irlandzkim dziedzictwem projektowym. Prawdopodobnie najbardziej znanym przykładem jest wijąca się zielona konstrukcja z żelaza pokrywająca zadaszenia wejściowe do Carson, Pirie, Scott and Company Building przy South State Street w Chicago. Te ozdoby, często wykonywane przez utalentowanego młodszego rysownika zatrudnionego przez Sullivana, w końcu stały się znakiem firmowym Sullivana; dla studentów architektury są jego rozpoznawalnym znakiem rozpoznawczym.

Projektowanie produktówEdytuj

Jeden epizod w historii nieodłącznego konfliktu między projektowaniem funkcjonalnym a wymaganiami rynku miał miejsce w 1935 roku , po wprowadzeniu usprawnionego Chryslera Airflow, kiedy amerykański przemysł samochodowy tymczasowo wstrzymał próby wprowadzenia optymalnych form aerodynamicznych do masowej produkcji. Niektórzy producenci samochodów sądzili, że efektywność aerodynamiczna skutkowałaby jednym optymalnym kształtem nadwozia, kształtem „łezki”, co nie byłoby dobre w przypadku sprzedaży jednostkowej. General Motors przyjął dwa różne stanowiska w kwestii usprawniania, jedno przeznaczone dla wewnętrznej społeczności inżynierów, a drugie przeznaczone dla klientów. Podobnie jak coroczna zmiana roku modelowego, tak zwana stylizacja aerodynamiczna jest często bez znaczenia z punktu widzenia osiągów technicznych. Następnie współczynnik oporu powietrza stał się zarówno narzędziem marketingowym, jak i sposobem na poprawę sprzedaży samochodu poprzez nieznaczne zmniejszenie zużycia paliwa i znaczne zwiększenie prędkości maksymalnej.

Amerykańscy projektanci przemysłowi lata 30. i 40. XX wieku, jak Raymond Loewy, Norman bel Geddes i Henry Dreyfuss, zmagali się z nieodłącznymi sprzecznościami „forma podąża za funkcją”, przeprojektowując blendery i lokomotywy oraz maszyny powielające do masowej konsumpcji. Loewy sformułował swoją „MAYA” (Most Advanced Jednak akceptowalna) zasada wyrażająca, że projekty produktów są ograniczone funkcjonalnymi ograniczeniami matematycznymi, materiałowymi i logicznymi, ale ich akceptacja jest ograniczona oczekiwaniami społecznymi. Jego rada była taka, że w przypadku bardzo nowych technologii powinny być one jak najbardziej znane, ale dla Znane technologie powinny być zaskakujące.

Poprzez uczciwe stosowanie zasady „forma podąża za funkcją” projektanci wzornictwa przemysłowego mieli potencjał, aby wyeliminować swoich klientów z biznesu. Niektóre proste przedmioty przeznaczone do jednego zastosowania, takie jak śrubokręty, ołówki i czajniki, można zredukować do jednej optymalnej formy, wykluczając zróżnicowanie produktów. Niektóre zbyt trwałe przedmioty uniemożliwiłyby sprzedaż zamienników. (por. planowane starzenie się) Z punktu widzenia funkcjonalności, niektóre produkty są po prostu niepotrzebne.

Victor Papanek (zm. 1998) był wpływowym niedawnym projektantem i filozofem projektowania, który nauczał i pisał jako zwolennik zasady „forma wynika funkcji. ”

Inżynieria oprogramowaniaEdit

Argumentowano, że struktura i wewnętrzne atrybuty jakości działającego, nietrywialnego artefaktu oprogramowania będą reprezentować przede wszystkim wymagania inżynieryjne jego konstrukcji , przy czym wpływ procesu jest marginalny, jeśli taki istnieje. Nie oznacza to, że proces jest nieistotny, ale że procesy zgodne z wymaganiami artefaktu prowadzą do z grubsza podobnych wyników.

Zasada może być również zastosowana do architektur aplikacji korporacyjnych w nowoczesnym biznesie, w których „funkcja” to procesy biznesowe, które powinny być wspomagane przez architekturę korporacyjną lub „formę”. Jeśli architektura dyktuje sposób działania firmy, prawdopodobnie firma będzie cierpieć z powodu braku elastyczności, niezdolnej do dostosowania się do zmian. Architektura zorientowana na usługi umożliwia architektowi przedsiębiorstwa zmianę rozmieszczenia „forma” architektury w celu spełnienia wymagań funkcjonalnych przedsiębiorstwa poprzez przyjęcie standardowych protokołów komunikacyjnych, które umożliwiają interoperacyjność.

Ponadto projekt oparty na domenie postuluje, że struktura (architektura oprogramowania, wzorzec projektowy, implementacja) powinna wyłonić się z ograniczeń modelowanej domeny (wymagania funkcjonalne).

Podczas gdy „forma” i „funkcja” może być mniej lub bardziej wyraźną i niezmienną koncepcją w stosunku do wielu doktryn inżynierskich, metaprogramowanie i paradygmat programowania funkcjonalnego bardzo dobrze nadają się do eksploracji, rozmycia i odwrócenia istoty tych dwóch koncepcji.

Agile ruch rozwoju oprogramowania jest zwolennikiem technik takich jak „rozwój sterowany testami”, w którym inżynier rozpoczyna od minimalnej jednostki funkcjonalności zorientowanej na użytkownika, tworzy automatyczny test dla takiej funkcji, a następnie wdraża tę funkcjonalność i wykonuje iteracje, powtarzając ten proces. Rezultatem i argumentem przemawiającym za tą dyscypliną jest to, że struktura lub „forma” wyłania się z rzeczywistej funkcji, a ponieważ jest wykonywana organicznie, sprawia, że projekt jest bardziej elastyczny w dłuższej perspektywie, a także wyższa jakość ze względu na funkcjonalną podstawę testów automatycznych.

Automobile designingEdit

Jeśli projekt samochodu odpowiada jego funkcji – na przykład kształt Fiata Multipla, co częściowo wynika z chęci siedzenia sześciu osób w dwóch rzędach – wtedy mówi się, że jego forma podąża za swoją funkcją.