Filip IV

Wczesne lata

Urodzony w Fontainebleau, kiedy jego dziadek jeszcze rządził, Filip, drugi syn Filipa III (Śmiałego) i wnuk św. Ludwika (Ludwika IX), nie miał jeszcze trzech lat, gdy jego matka, Izabela Aragońska, zmarła po powrocie z krucjaty, w której zginął Ludwik IX. Bez matki Filip i jego trzej bracia niewiele widzieli ze swoim ojcem, który dotknięty śmiercią Izabeli rzucił się do kampanii i spraw administracyjnych. Jego niespokojne dzieciństwo i seria ciosów, które doznał, wyjaśniają w pewnym stopniu sprzeczne elementy w jego dorosłej osobowości. W 1274 roku jego ojciec poślubił Marie de Brabant, piękną i wykształconą kobietę, a wraz z jej przybyciem na dwór intrygi zaczęły rozkwitać. W tym samym roku dwuletnia Joan, dziedziczka Szampanii i Nawarry, została przyjęta jako uchodźca. Wychowywana z królewskimi dziećmi, w wieku 12 lat została oblubienicą Filipa Pięknego.

W 1276 roku zmarł starszy brat Filipa, Ludwik, i wstrząs wywołany tym wydarzeniem, który nagle zmusił Filipa następca królestwa, pogłębiały uporczywe pogłoski o zatruciu i podejrzenia, że macocha Filipa miała zamiar zniszczyć pozostałych synów Isabelli. Krążyły niejasne zarzuty, że śmierć Ludwika była związana z pewnymi bliżej nieokreślonymi „nienaturalnymi czynami” jego ojca. Plotki te, które nigdy nie zostały w zadowalający sposób uspokojone, wraz z nieoczekiwaną zmianą losów Filipa, najwyraźniej wzbudziły w nim poczucie niepewności i nieufności.

W konsekwencji Filip zwrócił się gdzie indziej w poszukiwaniu wzoru dla własnego postępowania. Znalazł go u Ludwika IX, którego pamięć była coraz bardziej czczona w miarę wzrostu liczby przypisywanych mu cudów. panowanie i jego święte cnoty zostały wzmocnione przez przykazania doradców religijnych, którzy otaczali dorastającego Filipa. Osoba bardziej pewna siebie mogłaby realistycznie rozróżnić czasami sztucznie przesadzone historie i utopijne ideały. Filip jednak dał się przekonać że osiągnięcie wzniosłych celów jego dziadka było dane mu przez Boga.

Kiedy Filip miał 16 lat, został pasowany na rycerza i ożenił się z Joanną z Nawarry. W 1285 r. Towarzyszył ojcu na południu w kampanii mającej na celu osadzenie brata Filipa, Karola na tronie Aragonii. Nie miał jednak sympatii do przedsięwzięcia, które było wspierane przez jego macochę i wymierzone w króla Aragonii, brata jego zmarłej matki. Kiedy jego ojciec zmarł w październiku 1285 roku, Filip natychmiast porzucił przedsięwzięcie.