Endoskopowa operacja zatok przy śluzówkach zatok szczękowych

Śluzowce zatok przynosowych są łagodnymi, torbielowatymi, rozszerzającymi się zmianami pokrytymi wydzielniczą śluzówką dróg oddechowych pseudostratyfikowanego nabłonka walcowatego. Są to masy wypełnione śluzem i rozwijają się po niedrożności ujścia zatoki i wzorca drenażu, co potwierdza częstość występowania śluzowców w zatoce czołowej spowodowanych zmianami w przewodzie nosowo-czołowym.

Śluzowce rosną powoli. Lund i Milroy zaproponowali, że utrudnienie odpływu z zatok w połączeniu z nałożoną infekcją powoduje uwolnienie cytokin z limfocytów i monocytów. Uwalnianie cytokin stymulowałoby fibroblasty do wydzielania prostoglandyn i kolagenaz, co z kolei mogłoby stymulować resorpcję kości prowadzącą do ekspansji śluzówki.

Śluzowce zatok szczękowych są stosunkowo rzadkie i stanowią mniej niż 10% śluzówek zatok przynosowych. Istnieje wiele teorii na temat pochodzenia i rozwoju śluzówki zatoki szczękowej, takich jak przewlekłe zakażenie, alergiczna choroba zatok przynosowych, uraz, wcześniejsza operacja, aw niektórych przypadkach przyczyna pozostaje niepewna. Występują częściej w Japonii, gdzie zwykle obserwuje się je po zatokach szczękowych Caldwella-Luca. Przypuszcza się, że śluzówki rozwijające się po operacjach Caldwella-Luca powstają w wyniku uwięzienia błony śluzowej zatoki. Chociaż jedną z teorii dotyczących rozwoju śluzówki jest przewlekła infekcja, Busaba i wsp. porównali bakteriologię śluzówki zatoki szczękowej z przewlekłym zapaleniem zatok i stwierdzili, że dane nie potwierdzają zakażenia jako głównego źródła nieurazowej śluzówki zatoki szczękowej. Pacjenci z przewlekłym zapaleniem zatok są leczeni doustnymi antybiotykami przed operacją, podobnie jak w naszej grupie pacjentów. W okresie pooperacyjnym są kontrolowani pod kątem wszelkich objawów i / lub potrzeby zabiegu rewizyjnego. W naszej serii 5 pacjentów (36%) przeszło wcześniej operację (jedną operację Caldwella-Luca i 4 endoskopową operację sita), poza tym 9 pacjentów (64%) nie miało znanej patologii powodującej tworzenie śluzówki szczękowej.

W literaturze szczękowo-twarzowej opisywano już śluzy zatoki szczękowej. Objawy śluzówki są związane z ich rozszerzaniem się, a następnie uciskaniem i blokowaniem otaczających struktur anatomicznych. Powszechnie stwierdza się, że śluzowce antralne mają postać bezbolesnego wybrzuszenia policzka. Przyśrodkowe rozszerzenie ściany zatoki szczękowej do jamy nosowej powoduje przemieszczenie małżowiny nosowej dolnej i powoduje niedrożność nosa. Wyższe rozszerzenie antrum na dolną orbitę może spowodować przemieszczenie zawartości orbity i zmiany wizualne. Przemieszczenie w dół do obszaru zębodołu może nawet spowodować obluzowanie zębów.

Rozpoznanie śluzówki jest dokonywane na podstawie objawów, badań obrazowych i badania chirurgicznego oraz potwierdzenia histologicznego. Najbardziej pouczającą oceną radiologiczną jest tomografia komputerowa. Badanie TK pokaże śluzówkę jako jednorodną zmianę, która jest izodensowna z mózgiem i bez wzmocnienia kontrastu, chyba że jest zakażona. W ścianach zatok występują gładkie, wyraźne brzegi nadżerek kostnych. W przeciwieństwie do nowotworu złośliwego, guz może mieć nieregularny kształt, z erozją lub zniszczeniem ścian zatoki, naciekiem do otaczających tkanek miękkich i nieregularnymi brzegami wchłaniania kości. Obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego jest najlepiej zarezerwowane dla tworzenia śluzówki wtórnej do guzów zatok przynosowych, w których błona wyściełająca śluzówkę ulegnie wzmocnieniu po dożylnym podaniu środka kontrastowego. W przypadku ekspansji i zniszczenia kości diagnostyka różnicowa obejmuje łagodne i złośliwe zmiany zatok przynosowych. Łagodne zmiany obejmują neurofibroma; włókniak skórny, naskórkowy, cementujący włókniak; angiofibroma; odwracający brodawczaka i cylindrinoma. Zmiany złośliwe obejmują raka gruczołowo-torbielowatego, plazmocytoma, zarodkowego mięsaka prążkowanokomórkowego, chłoniaka, nerwiaka nerkowego i guzy pochodzenia zębowego. W przypadku braku erozji kości mucoceles należy odróżnić od kilku schorzeń, w tym torbieli retencyjnych, przewlekłego zapalenia zatok, polipów odbytnicy i polipów jamy przynosowej.

Torbiele retencyjne są częste w zatokach szczękowych i można je znaleźć na badania obrazowe u około 9% populacji. Uważa się, że powstają z powodu niedrożności przewodów gruczołów surowiczych w wyściółce zatok, co skutkuje torbielą wyścieloną nabłonkiem, zawierającą śluz lub surowiczą ciecz. Rozwijają się pod błoną śluzową zatoki, co wyjaśnia, dlaczego są tak cienkościenne. W badaniu radiologicznym torbiel jest zaokrągloną, kopulastą masą tkanki miękkiej, najczęściej umiejscowioną na dnie zatoki szczękowej; często zawiera klarowny, żółtawy płyn. Śluzowce są związane z niedrożnością przewodu lub naturalnym ujściem którejkolwiek z zatok przynosowych i rosną pod okostną.Okostna przyczynia się do budowy ściany torbieli, w wyniku czego ściana śluzówki staje się gruba i twarda. Miejsce wzrostu śluzówki znajduje się pod okostną, natomiast torbiele retencyjne rosną pod błoną śluzową zatoki. To wyjaśnia, dlaczego cysty retencyjne są nierozszerzającymi się, dobrze odgraniczonymi masami pokrytymi błoną śluzową, podczas gdy śluzowce wykazują zdolność osteolityczną z tendencją do rozszerzania się wzdłuż ścieżki najmniejszego oporu.

Uważa się, że polip antrachoanalny przedstawiają przerostową przepuklinę błony śluzowej zatoki szczękowej do jamy nosowej przez ujście naturalne lub dodatkowe. Niedrożność nosa jest najczęstszym objawem i na radiogramie pojawia się jako zmętnienie zajętej zatoki. Nigdy nie powodują erozji kości. Polipy nosa mogą być pojedyncze lub mnogie i mogą być zlokalizowane w jamie zatoki lub sklepieniu nosa. Mogą powodować rozszerzenie jamy nosowej, ale nie powodują nadżerek kostnych.

Leczenie śluzówkowe zatoki szczękowej jest chirurgiczne. W przeszłości zalecane leczenie jest zakończone wycięcie z dostępu otwartego, które wiąże się z usunięciem zatoki Caldwella-Luca, dolnym okienkiem nosowo-nosowym i usunięciem błony śluzowej. w tkankach miękkich twarzy, wydaje się uzasadnione podejście otwarte. W przypadkach, w których błona śluzowa jest ograniczona do zatoki lub rozciąga się do oczodołu lub zatoki sitowej, operacja endoskopowa mająca na celu ewakuację zawartości śluzówki i napowietrzenie / drenowanie jamy śluzowej przez szeroką środkową antrostomię jest niezawodną metodą interwencji.