Dysgeusia (Polski)

Dysgeusia

Inne nazwy

Parageusia

Wymowa

Specjalizacja

Neurologia

Dysgeuzja, zwana także parageuzją, to zniekształcenie zmysłu smaku. Zaburzenia smaku są również często związane z ageuzją, czyli całkowitym brakiem smaku oraz hipogeuzją, czyli zmniejszeniem wrażliwości smakowej. Zmiana smaku lub zapachu może być wtórnym procesem w różnych stanach chorobowych lub może być pierwotnym objawem. Zniekształcenie zmysłu smaku jest jedynym objawem, a diagnoza jest zwykle skomplikowana, ponieważ zmysł smaku jest powiązany z innymi systemami sensorycznymi. Typowe przyczyny zaburzeń smaku obejmują chemioterapię, leczenie astmy albuterolem i niedobór cynku. Choroby wątroby, niedoczynność tarczycy i rzadko niektóre rodzaje napadów mogą również prowadzić do zaburzeń smaku. Różne leki mogą być również odpowiedzialne za zmianę smaku i powodować zaburzenia smaku. Ze względu na różnorodność przyczyn zaburzeń smaku istnieje wiele możliwych metod leczenia, które są skuteczne w łagodzeniu lub kończeniu objawów zaburzeń smaku. Należą do nich sztuczna ślina, pilokarpina, suplementacja cynkiem, zmiany w terapii lekowej i kwas alfa-liponowy.

Oznaki i objawy

Zmiany smaku, zwykle metaliczny, a czasami zapach to jedyne objawy.

Przyczyny

Chemioterapia

Główną przyczyną zaburzeń smaku jest chemioterapia raka. Chemioterapia często powoduje uszkodzenie jamy ustnej, co prowadzi do zapalenia błony śluzowej jamy ustnej, infekcji jamy ustnej i dysfunkcji gruczołów ślinowych. Zapalenie błony śluzowej jamy ustnej obejmuje zapalenie jamy ustnej wraz z owrzodzeniami i owrzodzeniami w tkankach. Zdrowe osoby mają zwykle w jamie ustnej różnorodne mikroorganizmy; jednakże chemioterapia może pozwolić tym zwykle niepatogennym czynnikom wywołać poważne infekcje, które mogą skutkować zmniejszeniem ilości śliny. Ponadto pacjenci poddawani radioterapii tracą również tkanki ślinowe. Ślina jest ważnym składnikiem mechanizmu smakowego. Ślina zarówno oddziałuje, jak i chroni receptory smaku w jamie ustnej. Ślina pośredniczy w kwaśnym i słodkim smaku odpowiednio poprzez jony wodorowęglanowe i glutaminian. Smak soli jest wywoływany, gdy poziom chlorku sodu przekracza stężenie w ślinie. Donoszono, że 50% pacjentów po chemioterapii cierpiało na zaburzenia smaku lub inną formę zaburzeń smaku. Przykładami chemioterapii, które mogą prowadzić do zaburzeń smaku, są cyklofosfamid, cisplatyna, wismodegib i etopozyd. Dokładny mechanizm zaburzeń smaku wywołanych chemioterapią jest nieznany.

Kubki smakowe

Zniekształcenia w kubkach smakowych mogą prowadzić do zaburzeń smaku. W badaniu przeprowadzonym przez Masahide Yasuda i Hitoshi Tomita z Nihon University of Japan zaobserwowano, że pacjenci cierpiący na to zaburzenie smaku mają mniej mikrokosmków niż normalnie. Ponadto jądro i cytoplazma komórek kubka smakowego zostały zmniejszone. Opierając się na ich odkryciach, zaburzenia smaku wynikają z utraty mikrokosmków i redukcji pęcherzyków wewnątrzkomórkowych typu III, z których wszystkie mogą potencjalnie zakłócać ścieżkę smakową. Promieniowanie głowy i szyi prowadzi również do bezpośredniego zniszczenia kubków smakowych, poza skutkami zmienionej ilości wydzielanej śliny.

Niedobór cynku

Inną podstawową przyczyną zaburzeń smaku jest niedobór cynku. Chociaż dokładna rola cynku w zaburzeniach smaku nie jest znana, cytowano, że cynk jest częściowo odpowiedzialny za naprawę i produkcję kubków smakowych. Cynk w jakiś sposób bezpośrednio lub pośrednio oddziałuje z anhydrazą węglanową VI, wpływając na stężenie kiełbasy, która jest związana z produkcją kubków smakowych. Donoszono również, że u pacjentów leczonych cynkiem występuje podwyższone stężenie wapnia w ślinie. Aby kubki smakowe działały prawidłowo, zależą od receptorów wapniowych. Cynk „jest ważnym kofaktorem fosfatazy alkalicznej, enzymu występującego najczęściej w błonach kubków smakowych; jest także składnikiem białka ślinianki ślinianki przyusznej, który jest ważny dla rozwoju i utrzymania normalnych kubków smakowych. / h3>

Istnieje również wiele różnych leków, które mogą wywołać zaburzenia smaku, w tym zopiklon, leki przeciwhistaminowe H1, takie jak azelastyna i emedastyna. Około 250 leków wpływa na smak. Kanały sodowe połączone z receptorami smaku mogą być hamowane przez amiloryd , a tworzenie nowych kubków smakowych i śliny może być utrudnione przez leki antyproliferacyjne. Ślady mogą zawierać ślady narkotyku, które powodują metaliczny posmak w ustach; na przykład węglan litu i tetracykliny. Leki zawierające grupy sulfhydrylowe, w tym penicylamina i kaptopril, może reagować z cynkiem i powodować niedobory. Stwierdzono, że metronidazol i chlorheksydyna oddziałują z jonami metali, które wiążą się z błoną komórkową.Leki, które działają poprzez blokowanie układu renina – angiotensyna – aldosteron, na przykład poprzez antagonizowanie receptora angiotensyny II (tak jak eprosartan), zostały powiązane z zaburzeniami smaku. Istnieje kilka przypadków, w których stwierdzono, że blokery kanału wapniowego, takie jak amlodypina, również powodują dysguezję, blokując kubki smakowe wrażliwe na wapń.

Ciąża

zmysł smaku. Badanie wykazało, że 93 procent kobiet w ciąży zgłosiło pewne zmiany smaku podczas ciąży.

Różne przyczyny

Xerostomia, znana również jako zespół suchości w ustach, może przyspieszyć zaburzenia smaku, ponieważ normalny przepływ śliny i koncentracja jest konieczna dla smaku. Uraz nerwu językowo-gardłowego może powodować zaburzenia smaku. Ponadto potencjalnymi czynnikami mogą być uszkodzenia moście, wzgórza i śródmózgowia, z których wszystkie składają się na ścieżkę smakową. W studium przypadku 22% pacjentów, u których wystąpiła niedrożność pęcherza, również cierpiało na zaburzenia smaku. Zaburzenia smaku zostały wyeliminowane u 100% tych pacjentów po usunięciu niedrożności. Chociaż nie jest pewne, jaki jest związek między ulgą pęcherza a zaburzeniami smaku, zaobserwowano, że obszary odpowiedzialne za układ moczowy i smak w moście i korze mózgowej w mózgu znajdują się blisko siebie.

Wiele z nich przyczyny zaburzeń smaku występują z nieznanych przyczyn. Do zaburzeń smaku może przyczyniać się wiele różnych czynników, takich jak refluks żołądkowy, zatrucie ołowiem i cukrzyca. Niewielka liczba orzeszków piniowych może najwyraźniej powodować zaburzenia smaku z nie do końca udowodnionych powodów. Niektóre pestycydy mogą mieć szkodliwy wpływ na kubki smakowe i nerwy w jamie ustnej. Te pestycydy obejmują związki chloroorganiczne i pestycydy karbaminianowe. Uszkodzenie nerwów obwodowych, wraz z uszkodzeniem gałęzi ścięgna bębenkowego nerwu twarzowego, również powoduje zaburzenia smaku. Ryzyko chirurgiczne w przypadku laryngoskopii i wycięcia migdałków obejmuje zaburzenia smaku. Pacjenci cierpiący na zespół piekących ust, najprawdopodobniej kobiety w okresie menopauzy, również często cierpią na zaburzenia smaku.

Normalne funkcjonowanie

Poczucie smaku opiera się na wykrywaniu substancji chemicznych przez wyspecjalizowane komórki smakowe w jamie ustnej. W jamie ustnej, gardle, krtani i przełyku znajdują się kubki smakowe, które są wymieniane co dziesięć dni. Każdy kubeczek smakowy zawiera komórki receptorowe. Nerwy doprowadzające kontaktują się z komórkami receptora u podstawy kubka smakowego. Pojedynczy kubek smakowy jest unerwiony przez kilka doprowadzających nerwów, podczas gdy pojedyncze odprowadzające włókno unerwia kilka kubków smakowych. Brodawki grzybopodobne są obecne w przedniej części języka, podczas gdy brodawki okalające i listkowe znajdują się na tylnej części języka. Ślinianki są odpowiedzialne za nawilżanie kubków smakowych śliną.

Pojedynczy kubek smakowy składa się z czterech typów komórek, a każdy kubek smakowy ma od 30 do 80 komórek. Komórki typu I mają cienki kształt, zwykle na obrzeżach innych komórek. Zawierają również duże ilości chromatyny. Komórki typu II mają wyraźne jądra i jądra ze znacznie mniejszą ilością chromatyny niż komórki typu I. Komórki typu III mają wiele mitochondriów i duże pęcherzyki. Komórki typu I, II i III również zawierają synapsy. Komórki typu IV są zwykle zakorzenione w tylnym końcu kubka smakowego. Każda komórka kubka smakowego tworzy na końcach mikrokosmki.

Diagnoza

Ogólnie rzecz biorąc, zaburzenia smaku są trudne do zdiagnozowania i oceny. Ponieważ funkcje smakowe są powiązane ze zmysłem węchu, układem somatosensorycznym i odczuwaniem bólu (na przykład podczas degustacji pikantnych potraw), trudno jest zbadać doznania przekazywane przez indywidualny system. Ponadto dysfunkcja smakowa występuje rzadko w porównaniu z zaburzeniami węchu.

Rozpoznanie zaburzeń smaku zaczyna się od pytania pacjenta o ślinienie, połykanie, żucie, ból jamy ustnej, wcześniejsze infekcje ucha (prawdopodobnie wskazywane przez problemy ze słuchem lub równowagą ), higiena jamy ustnej i problemy żołądkowe. Wstępna ocena historii uwzględnia również możliwość towarzyszących chorób, takich jak cukrzyca, niedoczynność tarczycy lub rak. Przeprowadzane jest badanie kliniczne obejmujące oględziny języka i jamy ustnej. Ponadto badany jest kanał słuchowy, ponieważ zmiany w obrębie struny bębenkowej mają predylekcję do tego miejsca.

Badanie żołądkowe

W celu dalszej klasyfikacji zakresu zaburzeń smaku i klinicznego pomiaru zmysł smaku, można przeprowadzić próbę smakową. Testy smakowe przeprowadza się w ramach procedury całej jamy ustnej lub w badaniu regionalnym. W obu technikach można zastosować bodźce naturalne lub elektryczne. W badaniach regionalnych za pomocą pipety, nasączonych krążków z bibuły filtracyjnej lub wacików bawełnianych podaje się 20–50 µL płynnego bodźca do przedniego i tylnego języka.W badaniu całej jamy ustnej podaje się małe ilości (2-10 ml) roztworu, a pacjent jest proszony o przemywanie roztworem w ustach.

Testy progowe dla sacharozy (słodkiej), kwasu cytrynowego ( kwaśny), chlorek sodu (słony) i chinina lub kofeina (gorzka) są często podawane z naturalnymi bodźcami. Jedną z najczęściej stosowanych technik jest „test trzech kropli”. W tym teście badanemu podaje się trzy krople płynu. Jedna z kropli to bodziec smakowy, a dwie pozostałe to czysta woda. Próg definiuje się jako stężenie, przy którym pacjent trzy razy z rzędu prawidłowo identyfikuje smak.

Testy nadprogowe, które zapewniają intensywność bodźców smakowych powyżej poziomów progowych, służą do oceny zdolności pacjenta do rozróżniać różne intensywności smaku i szacować wielkość ponadprogowej utraty smaku. Na podstawie tych testów oceny przyjemności można uzyskać za pomocą metody bezpośredniego skalowania lub dopasowania wielkości i mogą być przydatne w diagnostyce zaburzeń smaku. Bezpośrednie testy skalowania pokazać zdolność do rozróżniania różnych intensywności bodźców i czy bodziec o jednej jakości (słodki) jest silniejszy czy słabszy niż bodziec o innej jakości (kwaśny). Bezpośredniego skalowania nie można zastosować do określenia, czy bodziec smakowy jest postrzegany jako nienormalny W tym przypadku stosuje się dopasowanie wielkości, w którym pacjent jest proszony o ocenę intensywności bodźców smakowych i bodźców innego układu sensorycznego, np. ch jako głośność tonu w podobnej skali. Na przykład, Connecticut Chemosensory Clinical Research Center prosi pacjentów o ocenę intensywności bodźców NaCl, sacharozy, kwasu cytrynowego i chininy-HCl oraz głośności tonów 1000 Hz.

Inne testy obejmują identyfikację lub dyskryminację popularne substancje smakowe. Zgłaszano, że miejscowe znieczulenie języka może być również przydatne w diagnostyce zaburzeń smaku, ponieważ wykazano, że chwilowo łagodzi objawy zaburzeń smaku. Oprócz technik opartych na podawaniu chemikaliów do języka często stosuje się elektrogustometrię. Opiera się na indukowaniu wrażeń smakowych za pomocą anodowego elektrycznego prądu stałego. Pacjenci zwykle zgłaszają kwaśne lub metaliczne odczucia podobne do tych związanych z dotykaniem języka obu biegunów baterii. Chociaż elektrogustometria jest szeroko stosowana, wydaje się, że istnieje słaba korelacja między odczuciami indukowanymi elektrycznie i chemicznie.

Narzędzia diagnostyczne

Niektóre narzędzia diagnostyczne mogą być również używane do określenia zakresu zaburzeń smaku . Testy elektrofizjologiczne i proste testy odruchowe mogą być stosowane w celu wykrycia nieprawidłowości w ścieżkach nerw-pnia mózgu. Na przykład odruch mrugnięcia może być użyty do oceny integralności ścieżki nerw trójdzielny – most pnia mózgu – nerw twarzowy, który może odgrywać rolę w funkcji smakowej.

Obrazowanie strukturalne jest rutynowo stosowane do badania zmian w ścieżka smaku. Rezonans magnetyczny umożliwia bezpośrednią wizualizację nerwów czaszkowych. Ponadto dostarcza istotnych informacji o rodzaju i przyczynie zmiany. Analiza przepływu krwi przez śluzówkę w jamie ustnej w połączeniu z oceną autonomicznych czynników sercowo-naczyniowych wydaje się przydatna w diagnostyce zaburzeń autonomicznego układu nerwowego w zespole pieczenia jamy ustnej oraz u pacjentów z wrodzonymi zaburzeniami związanymi z dysfunkcją smakową. Hodowle komórkowe mogą być również stosowane w przypadku podejrzenia zakażeń grzybiczych lub bakteryjnych.

Dodatkowo należy wykonać analizę śliny, która stanowi środowisko receptorów smaku, w tym transport smaków do receptora i ochronę receptora smaku. Typowe badania kliniczne obejmują sialometrię i sialochemię. Badania wykazały, że mikrografie elektronowe receptorów smaku pobrane z próbek śliny wskazują na patologiczne zmiany w kubkach smakowych pacjentów z zaburzeniami smaku i innymi zaburzeniami smakowymi.

Zabiegi

Sztuczna ślina i pilokarpina

Ponieważ leki są powiązane z około 22% do 28% wszystkich przypadków zaburzeń smaku, ważne było zbadanie metody leczenia tej konkretnej przyczyny. Kserostomia, czyli zmniejszenie wypływu śliny, może być efektem ubocznym wielu leków, co z kolei może prowadzić do wystąpienia zaburzeń smaku, takich jak zaburzenia smaku. Pacjenci mogą złagodzić skutki kserostomii za pomocą miętówek, gumy bez cukru lub pastylek do ssania, a lekarze mogą zwiększyć przepływ śliny za pomocą sztucznej śliny lub doustnej pilokarpiny. Sztuczna ślina naśladuje właściwości śliny naturalnej, nawilżając i chroniąc usta, ale nie zapewnia żadnych korzyści trawiennych ani enzymatycznych. Pilokarpina jest lekiem cholinergicznym, co oznacza, że ma takie same działanie, jak neuroprzekaźnik acetylocholina.Acetylocholina pełni funkcję pobudzania gruczołów ślinowych do aktywnej produkcji śliny. Wzrost przepływu śliny skutecznie poprawia przepływ substancji smakowych do kubków smakowych.

Niedobór cynku

Suplementacja cynku

Około połowa leku – związane z tym zaburzenia smaku spowodowane są niedoborem cynku. Wiadomo, że wiele leków chelatuje lub wiąże cynk, uniemożliwiając jego prawidłowe funkcjonowanie. Ze względu na związek przyczynowy niedostatecznego poziomu cynku z zaburzeniami smaku, przeprowadzono badania mające na celu sprawdzenie skuteczności suplementacji cynkiem jako możliwego leczenia zaburzeń smaku. W randomizowanym badaniu klinicznym pięćdziesięciu pacjentom cierpiącym na idiopatyczne zaburzenia smaku podano cynk lub laktozę w postaci placebo. Pacjenci, którym przepisano cynk, zgłaszali poprawę funkcji smakowych i mniej dotkliwych objawów w porównaniu z grupą kontrolną, co sugeruje, że cynk może być korzystnym leczeniem. Skuteczność cynku była jednak w przeszłości niejednoznaczna. W drugim badaniu 94% pacjentów, którym podawano suplementację cynkiem, nie doświadczyło żadnej poprawy swojego stanu. Ta niejednoznaczność jest najprawdopodobniej spowodowana małą liczebnością próby i szerokim zakresem przyczyn zaburzeń smaku. Zalecana dzienna dawka doustna 25–100 mg wydaje się skutecznym sposobem leczenia zaburzeń smaku, pod warunkiem, że w surowicy krwi występuje niski poziom cynku. Nie ma wystarczających dowodów, aby określić, czy suplementacja cynku jest w stanie leczyć zaburzenia smaku, gdy we krwi nie wykryto niskich stężeń cynku.

W przeglądzie Cochrane z 2017 roku oceniano wpływ różnych interwencji na zarządzanie zaburzeniami smaku. Istnieją dowody o bardzo niskiej jakości potwierdzające rolę suplementacji cynku w poprawie ostrości smaku i dyskryminacji smaku u pacjentów z niedoborem cynku lub idiopatycznymi zaburzeniami smaku. Konieczne są dalsze badania w celu poprawy jakości dowodów wskazujących na suplementację cynku jako skuteczną interwencję w leczeniu zaburzeń smaku.

Wlew cynku w chemioterapii

Doniesiono, że około 68% pacjenci z rakiem poddawani chemioterapii doświadczają zaburzeń percepcji sensorycznej, takich jak zaburzenia smaku. W badaniu pilotażowym z udziałem dwunastu pacjentów z rakiem płuca do chemioterapii podawano cynk w celu sprawdzenia jego potencjału terapeutycznego. Wyniki wskazywały, że po dwóch tygodniach pacjenci, którzy otrzymali leczenie suplementowane cynkiem, nie zgłaszali żadnych zaburzeń smaku, podczas gdy większość pacjentów z grupy kontrolnej, którzy nie otrzymywali cynku, zgłaszała zmiany smaku. Wieloinstytucjonalne badanie z udziałem większej próby 169 pacjentów wykazało jednak, że chemioterapia cynkowa nie miała wpływu na rozwój zaburzeń smaku u pacjentów z rakiem. Nadmiar cynku w organizmie może mieć negatywny wpływ na układ odpornościowy, a lekarze muszą zachować ostrożność podając cynk pacjentom z obniżoną odpornością na raka. Ponieważ zaburzenia smaku mogą mieć szkodliwy wpływ na jakość życia pacjenta, należy przeprowadzić więcej badań dotyczących możliwych metod leczenia, takich jak suplementacja cynkiem.

Zmiana terapii lekowej

Efekty zaburzenia smaku związane z lekiem można często odwrócić, przerywając przyjmowanie przez pacjenta leków zmieniających smak. W jednym przypadku czterdziestoośmioletnia kobieta cierpiąca na nadciśnienie była leczona walsartanem. Z powodu niezdolności tego leku do leczenia jej stanu, zaczęła przyjmować eprosartan, antagonistę receptora angiotensyny II. W ciągu trzech tygodni zaczęła odczuwać metaliczny posmak i pieczenie w ustach, które ustąpiło po zaprzestaniu przyjmowania leku. Gdy zaczęła drugi raz przyjmować eprosartan, jej zaburzenia smaku powróciły. W drugim przypadku pięćdziesięcioletniemu mężczyźnie przepisano amlodypinę w celu leczenia nadciśnienia. Po ośmiu latach przyjmowania leku rozwinęło się utrata czucia smaku i drętwienia języka. Kiedy skończył się lek, zdecydował się nie kupować ponownie i przestał przyjmować amlodypinę. Po tym samoczynnym usuwaniu zgłosił powrót doznania smakowego. Po uzupełnieniu receptę i zaczął przyjmować amlodypinę po raz drugi, powróciły zaburzenia smaku. Te dwa przypadki sugerują, że istnieje związek między tymi lekami a zaburzeniami smaku. hallenge ”i„ re-challenge ”, które miały miejsce w obu przypadkach. Wydaje się, że zaburzenia smaku wywołane lekami można złagodzić poprzez zmniejszenie dawki leku lub przez zastąpienie drugiego leku z tej samej klasy.

Kwas alfa-liponowy

Kwas alfa-liponowy (ALA) jest przeciwutleniaczem wytwarzanym naturalnie przez ludzkie komórki. Można go również podawać w kapsułkach lub znaleźć w produktach spożywczych, takich jak czerwone mięso, podroby i drożdże. Podobnie jak inne przeciwutleniacze, działa poprzez usuwanie szkodliwych wolnych rodników, które mogą powodować uszkodzenia tkanek i narządów. Odgrywa ważną rolę w cyklu Krebsa jako koenzym prowadzący do produkcji przeciwutleniaczy, wewnątrzkomórkowego glutationu i czynników wzrostu nerwów. Badania na zwierzętach ujawniły również zdolność ALA do poprawy szybkości przewodzenia nerwów. Ponieważ smaki są postrzegane przez różnice w potencjale elektrycznym poprzez określone nerwy unerwiające język, idiopatyczne zaburzenia smaku mogą być formą neuropatii. ALA okazała się skutecznym sposobem leczenia zespołu pieczenia jamy ustnej, co doprowadziło do badań potencjału w leczeniu zaburzeń smaku. W badaniu z udziałem czterdziestu czterech pacjentów, u których zdiagnozowano zaburzenie, połowa była leczona lekiem przez dwa miesiące, podczas gdy druga połowa, grupa kontrolna, otrzymywała placebo przez dwa miesiące, a następnie dwumiesięczne leczenie ALA. Przedstawione wyniki pokazują, że 91% grupy początkowo leczonej ALA zgłosiło poprawę swojego stanu w porównaniu z jedynie 36% grupy kontrolnej. Po leczeniu ALA w grupie kontrolnej 72% zgłosiło poprawę. Badanie to sugeruje, że ALA może być potencjalnym leczeniem dla pacjentów i potwierdza, że należy przeprowadzić pełne, podwójnie ślepe, randomizowane badania.

Zarządzanie zaburzeniami smaku

Oprócz wyżej wymienionych terapii istnieją również wiele podejść do zarządzania, które mogą złagodzić objawy zaburzeń smaku. Obejmują one używanie niemetalowych sztućców, unikanie metalicznych lub gorzkich potraw, zwiększanie spożycia żywności bogatej w białko, dodawanie przypraw i przypraw do potraw, serwowanie potraw na zimno w celu zmniejszenia nieprzyjemnego smaku lub zapachu, częste mycie zębów i stosowanie płynów do płukania ust lub stosowanie sialogogów, takich jak guma do żucia bez cukru lub krople o kwaśnym smaku, które stymulują produktywność śliny. Gdy smak jest utrudniony, doznania kulinarne można poprawić za pomocą środków innych niż smak, takich jak tekstura, aromat, temperatura i kolor.

Wpływ psychologiczny

Osoby cierpiące na zaburzenia smaku są również zmuszone do radzenia sobie z wpływem tego zaburzenia na jakość ich życia. Zmieniony smak ma wpływ na wybór żywności spożycie i może prowadzić do utraty wagi, niedożywienia, osłabienia odporności i pogorszenia stanu zdrowia. Pacjenci, u których zdiagnozowano zaburzenia smaku, muszą zachować ostrożność podczas dodawania cukru i soli do pożywienia oraz nie mogą nadmiernie rekompensować brak smaku z nadmiernymi ilościami. Ponieważ osoby starsze często przyjmują wiele leków, są narażone na zaburzenia smaku, zwiększające ryzyko wystąpienia depresji, utraty apetytu i skrajnej utraty wagi. Jest to powód do oceny i leczenia ich zaburzeń smaku. U pacjentów poddawanych chemioterapii zaburzenia smaku mogą często być poważne i utrudniać przestrzeganie zaleceń dotyczących leczenia raka. Inne problemy, które mogą się pojawić, obejmują anoreksję i zmiany behawioralne, które można błędnie zinterpretować jako psychiatryczne urojenia dotyczące jedzenia. Objawy, takie jak paranoja, amnezja, zaburzenia czynności móżdżku i letarg, mogą również objawiać się podczas leczenia histydyną.

Przyszłe badania

Każdego roku ponad 200 000 osób zgłasza się do swoich lekarzy w sprawie problemów chemosensorycznych i o wiele więcej zaburzeń smaku nigdy nie zostało zgłoszonych. Ze względu na dużą liczbę osób dotkniętych zaburzeniami smaku, badania podstawowe i kliniczne są wspierane w różnych instytucjach i ośrodkach badań chemosensorycznych w całym kraju. Te kliniki smaku i zapachu koncentrują swoje badania na lepszym zrozumieniu mechanizmów związanych z funkcjami smakowymi i zaburzeniami smaku, takimi jak zaburzenia smaku. Na przykład Narodowy Instytut Głuchoty i Innych Zaburzeń Komunikacji bada mechanizmy leżące u podstaw kluczowych receptorów komórek smakowych i stosuje tę wiedzę w przyszłości leków i sztucznych produktów spożywczych. W międzyczasie Klinika Smaku i Zapachu w Centrum Zdrowia Uniwersytetu Connecticut integruje badania behawioralne, neurofizjologiczne i genetyczne obejmujące koncentrację i intensywność bodźców w celu lepszego zrozumienia funkcji smaku.

Zobacz także

• Anosmia
• Parosmia