Dlaczego Andrew Johnson został zaatakowany?

Zanim Abraham Lincoln został zamordowany w 1865 r., Sformułował plan odbudowy, który byłby łagodny dla pokonanego Południa jako wrócił do Unii. Planował udzielić amnestii generalnej tym, którzy złożyli przysięgę lojalności Stanom Zjednoczonym i zgodzili się przestrzegać wszystkich przepisów federalnych dotyczących niewolnictwa (chociaż wysocy rangą urzędnicy konfederatów i dowódcy wojskowi mieli zostać wykluczeni z amnestii ogólnej). br> Plan Lincolna przewidywał również, że kiedy jedna dziesiąta wyborców, którzy wzięli udział w wyborach w 1860 roku, zgodziła się na przysięgę w jakimś stanie, wówczas stan ten mógłby sformułować nowy rząd i rozpocząć wysyłanie swoich przedstawicieli do Kongresu.
Andrew Johnson zamierzał zrealizować ten plan, obejmując prezydenturę. Polityka ta nie spodobała się jednak tak zwanym radykalnym republikanom w Kongresie, którzy chcieli stworzyć rządy wojskowe i wprowadzić bardziej rygorystyczne warunki readmisji dla secesyjne stany. Ponieważ żadna ze stron nie była skłonna do kompromisu, doszło do starcia woli.
Polityczne poparcie dla rozpoczęcia postępowania o oskarżenie prezydenta pojawiło się, gdy Johnson złamał Office Act poprzez usunięcie Edwina Stantona, sekretarza wojny, z gabinetu. W ustawie o kadencji, uchwalonej weta Johnsona w 1867 r., Stwierdzono, że prezydent nie może odwołać mianowanych urzędników bez zgody Kongresu.
Zarówno Lincoln, jak i Johnson mieli problemy ze Stantonem, sojusznikiem radykałów w Kongresie Usunięcie Stantona było więc nie tylko decyzją polityczną mającą na celu złagodzenie niezgody między prezydentem a jego gabinetem, ale także sprawdzianem ustawy o kadencji. Johnson uważał, że ustawa o zajmowaniu urzędu jest niezgodna z konstytucją i chciał, aby została ona prawnie sądzona w sądzie. Jednak to sam prezydent stanął przed sądem.
Prezydent Johnson został postawiony w stan oskarżenia przez Izbę Reprezentantów 24 lutego 1868 r., A Senat rozpatrywał sprawę w procesie, który trwał od marca do maja 1868 r. W koniec końców Senat przegłosował uniewinnienie prezydenta Andrew Johnsona od 35 do 19 niewinnych – o jeden głos mniej niż dwie trzecie potrzebne do skazania.
W sprawie z 1926 r. Sąd Najwyższy orzekł, że kadencja Office Act był nieważny.