Diphthong (Polski)

Języki germańskieEdit

EnglishEdit

W słowach pochodzących z języka średnioangielskiego, większość przypadków dwugłosek we współczesnym Wielka Zmiana Samogłoski, chociaż niektóre przypadki pochodzą z dwugłosek średnioangielskich.

DutchEdit

Dialekt Hamont (w Limburgu) ma pięć centrujących dyftongów i kontrastuje długie i krótkie formy,, i .

GermanEdit

Standard GermanEdit

Dwugłoski fonemiczne w języku niemieckim:

• / aɪ̯ / jak w Ei jajko
• / aʊ̯ / jak w Maus mouse
• / ɔʏ̯ / jak w neu new

W odmianach niemieckiego, które wokalizują / r / w kodzie sylaby mogą wystąpić inne kombinacje dyftongów. Są to tylko dyftongi fonetyczne, a nie dyftongi fonemiczne, ponieważ wymowa wokalna przeplata się z wymową spółgłoskową / r /, jeśli następuje samogłoska, por. du hörst „słyszysz” – ich höre „słyszę”. Te dwugłoski fonetyczne mogą wyglądać następująco:

^ 1 Wiese (1996) zauważa, że kontrast długości nie jest zbyt stabilny przed non-prevocalic / r / i że „Meinhold & Stock (1980: 180), kierując się słownikami wymowy (Mangold (1990), Krech & Stötzer (1982)) oceniają samogłoskę w Art, Schwert, Fahrt być długa, podczas gdy samogłoska w Ort, Furcht, hart ma być krótka. Faktyczna podstawa tego domniemanego rozróżnienia wydaje się bardzo wątpliwa. ” Dalej stwierdza, że w jego własnym dialekcie nie ma różnicy w długości tych słów i że sądy o długości samogłoski przed niepreokalicznym / r /, które samo jest wokalizowane, są problematyczne, w szczególności jeśli / a / poprzedza. Zgodnie z „długimi” analizami, wspomniane „długie” dyftongi są analizowane jako,,,,, i. To sprawia, że / aːr / i / ar / homophonous as or. Non-prevocalic / ɛːr / i / ɛr / również mogą się łączyć, ale wykres samogłosek w Kohler (1999: 88) pokazuje, że mają one nieco inne punkty początkowe. Wiese (1996) stwierdza również, że „przewiduje się, że rozluźnienie samogłoski będzie miało miejsce w przypadku samogłosek skróconych; rzeczywiście wydaje się, że w wielu przypadkach idzie to w parze ze skróceniem samogłosek”.

Bernese GermanEdit

Dyftongi niektórych niemieckich dialektów różnią się od standardowych dyftongów niemieckich. Na przykład berneńskie dwugłoski niemieckie odpowiadają raczej dwugłoskom średnio-wysoko-niemieckim niż standardowym dyftongom niemieckim:

Oprócz tych dwugłosek fonemicznych, berneński niemiecki ma liczne dyftongi fonetyczne ze względu na L-wokalizację w kodzie sylaby , na przykład następujące:

• jak w Stau stabilny
• jak w Staau stal
• jak w Wäut świat
• jak w wääut elekts
• jak w tschúud guilty

JidyszEdit

Jidysz ma trzy dyftongi:

• jak w פּליטה („uchodźca” f.)
• jak w נײַן („dziewięć”)
• jak w אופֿן („sposób”)

Dyftongi mogą osiągnąć wyższą pozycję docelową (w kierunku / i /) w sytuacjach zjawisk koartykulacyjnych lub gdy akcentowane są słowa z takimi samogłoskami.

NorwegianEdit

W dialekcie norweskim w Oslo występuje pięć dwugłosek, wszystkie z nich mieszczą się:

• jak w nei, „nie”
• jak w øy, „island”
• jak w sau, „sheep”
• jak w hai, „shark”
• jak w joik , „Piosenka Sami”

Dodatkowy dyftong, występuje tylko w słowie hui w wyrażeniu i hui og hast „w wielkim pośpiechu”. Liczba i forma dwugłosek różnią się w zależności od dialektów.

FarerskiEdit

Diftongi w języku farerskim to:

IslandzkiEdit

Diphthong w języku islandzkim to następujące:

Kombinacje półsamogłoski / j / i samogłoski są następujące:

Języki romańskieEdit

FrenchEdit

Diphthongs

• / wa / jak w roi „king”
• / wɛ̃ / jak w „kagańcu” w pachwinie
• / ɥi / jak w huit „osiem”
• / ɥɛ̃ / jak w juin „June”

Semivowels

Quebec FrenchEdit

We francuskim Quebecu długie samogłoski są generalnie różnicowane w nieformalnej mowie, gdy się je akcentuje.

CatalanEdit

Istnieją również przypadki kompensacyjnej dyftongizacji w dialekcie majorkańskim, tak że / ˈTroncs / („logs”) (oprócz usunięcia podniebiennego plosive) rozwija kompensacyjny poślizg podniebienny i powierzchnie (i kontrastuje z niepluralizowanym). Difthongization kompensuje utratę podniebienia stop (część katalońskiej kompensacji utraty segmentu). Istnieją inne przypadki, w których dyftongizacja kompensuje utratę cech punktu artykulacji (kompensacja utraty własności), jak w („rok”) vs (” lat „). Dystrybucja dialektalna tej kompensacyjnej dyftongizacji jest prawie całkowicie zależna od grzbietowej grzebieniowej (czy to podniebiennej, czy welarnej) i stopnia asymilacji spółgłosek (niezależnie od tego, czy rozciąga się na podniebienia).

PortugueseEdit

Portugalskie dwugłoski są utworzone przez przybliżenie wargowo-welarowe i podniebienne z samogłoską, europejski portugalski ma 14 dwugłosek fonemicznych (10 ustnych i 4 nosowy), z których wszystkie są dyftongami opadającymi utworzonymi przez samogłoskę i niesylabową wysoką samogłoskę. Portugalski brazylijski ma mniej więcej tę samą liczbę, chociaż dialekty europejskie i pozaeuropejskie mają nieco inną wymowę (jest to Cecha niektórych dialektów południowej i środkowej Portugalii, zwłaszcza lizbońskiej). Szybowanie po / k / lub / ɡ / i przed wszystkimi samogłoskami, jak w quando („kiedy”) lub guarda („straż”) może również tworzyć wznoszące się dwugłoski i trifthongi. Dodatkowo, w mowie swobodnej, sąsiadujące ze sobą samogłoski heterosylabowe mogą łączyć się w dwugłoski i trifongi, a nawet ich sekwencje.

HiszpańskiEdit

Fonetycznie hiszpański ma siedem opadających dwugłosek i osiem wznoszących się dwugłosek. Ponadto, podczas szybkiej mowy, sekwencje samogłosek w przerwie stają się dyftongami, w których jedna staje się niesylabowa (chyba że są one tą samą samogłoską, w którym to przypadku łączą się ze sobą), jak w poecie („poeta”) i maestro („nauczyciel”) . Hiszpańskie dwugłoski to:

ItalianEdit

Istnienie prawdziwych dyftongów w języku włoskim jest dyskusyjne; jednak lista jest następująca:

Druga tabela zawiera tylko „fałszywe” dwugłoski, złożone z półsamogłoski + samogłoski, a nie dwóch samogłosek. Sytuacja jest bardziej zniuansowana w pierwszej tabeli: słowo takie jak „baita” jest faktycznie wymawiane i większość mówców sylabizuje je w ten sposób. Słowo takie jak „voi” byłoby zamiast tego wymawiane i sylabizowane jako, jeszcze raz bez dyftongu.

Ogólnie rzecz biorąc, nieakcentowane / ieou / w przerwie może przekształcić się w ślizgacze w szybszej mowie (np. Biennale „biennale „; coalizione” koalicja „), przy czym proces zachodzi częściej w sylabach dalej od akcentu.

RomanianEdit

Rumuński ma dwie prawdziwe dyftongi: / e̯a / i / o̯a /. Istnieje jednak wiele innych kombinacji samogłosek (więcej niż w jakimkolwiek innym głównym języku romańskim), które są klasyfikowane jako ślizgacze samogłosek. Ze względu na ich pochodzenie (dyftongizacja samogłosek środkowych pod wpływem stresu) dwie dyftongi prawdziwe występują tylko w sylabach akcentowanych i dokonują morfologicznych przemian z samogłoskami środkowymi / e / i / o /. Dla native speakerów brzmią one bardzo podobnie do / ja / i / wa / odpowiednio. Nie ma idealnych par minimalnych, które kontrastowałyby / o̯a / i / wa /, a ponieważ / o̯a / nie pojawia się w ostatniej sylabie słowa prozodycznego, nie ma słów jednosylabowych z / o̯a /; wyjątki mogą obejmować voal (” welon ”) i trotuar („ chodnik ”), chociaż Ioana Chițoran twierdzi, że najlepiej jest je traktować jako zawierające sekwencje ślizgowo-samogłoskowe, a nie dyftongi.Oprócz tego półsamogłoski / j / i / w / można łączyć (przed, po lub obie) z większością samogłosek, podczas gdy prawdopodobnie tworzy to dodatkowe dyftongi i trifongi, tylko / e̯a / i / o̯a / może następować po klaster przeszkadzająco-płynny, taki jak w broască („żaba”) i dreagă („naprawić”), co oznacza, że / j / i / w / są ograniczone do granicy sylaby i dlatego, ściśle mówiąc, nie tworzą dyftongów.

Języki celtyckieEdytuj

IrishEdit

Wszystkie irlandzkie dyftongi spadają.

• , pisane aigh, aidh, agh, adh, eagh, eadh, eigh lub eidh
• , pisane abh, amh, eabh lub eamh
• , orkisz ia, iai
• , pisany ua, uai

Scottish GaelicEdit

Bardziej szczegółowe wyjaśnienia dotyczące dwugłosek gaelickich można znaleźć w artykule Scottish Gaelic orthography.

CornishEdit

Poniższe dyftongi są używane w standardowa pisemna forma języka kornwalijskiego. Każdy dyftong ma swoją wymowę Revived Middle Cornish (RMC) i Revived Late Cornish (RLC).

WelshEdit

Walijski jest tradycyjnie podzielony na dialekty północne i południowe. Na północy niektóre dyftongi mogą być krótkie lub długie zgodnie ze zwykłymi zasadami dotyczącymi długości samogłosek, ale na południu są one zawsze krótkie (patrz fonologia walijska). Południowe dialekty mają tendencję do upraszczania dwugłosek w mowie (np. Gwaith / ɡwaiθ / jest zredukowane do / ɡwaːθ /).

† Końcówka liczby mnogiej -au jest zredukowana do / a / na północy i / e / na południu, np. cadau „bitwy” to / ˈkada / (północ) lub / ˈkade / (południe).

Języki słowiańskieEdit

CzechEdit

W języku czeskim są trzy dyftongi:

• / aʊ̯ / as in auto (prawie wyłącznie słowami obcego pochodzenie)
• / eʊ̯ / jak w euro (tylko słowami obcego pochodzenia)
• / oʊ̯ / jak w koule

serbochorwackiEdytuj

• i (j) e, jak w mlijeko

jest tradycyjnie uważane za dyftong. Jednak w rzeczywistości jest w stanie przerwy lub jest oddzielona półsamogłoską.

Niektóre dialekty serbsko-chorwackie mają również uo, jak w kuonj, ruod, uon, podczas gdy w standardowym chorwackim i serbskim słowa te to konj, rod, on.

Języki ugrofińskieEdit

EstonianEdit

Wszystkie dziewięć samogłosek może występować jako pierwsze składnik dwugłoski estońskiej, ale występuje tylko jako drugi składnik.

FinnishEdit

Wszystkie fińskie dwugłoski spadają. Warto zauważyć, że fiński ma prawdziwe dwugłoski otwierające (np. / Uo /), które nie są bardzo powszechne pod względem językowym w porównaniu z dyftongami centrującymi (np. / Uə / w języku angielskim). Kombinacje samogłosek między sylabami mogą w praktyce być wymawiane jako dyftongi, gdy interweniująca spółgłoska została usunięta, jak w näön zamiast w dopełniaczu näkö („wzrok”).

zamykanie zamykające

• jak w uida (pływać)
• jak w lyijy (ołów)
• jak w viulu (skrzypce)
• jak w siistiytyä (by się rozjaśnić)

otwierając

• jak w kieli (język)
• jak w suo (bog)
• jak w yö (noc)

Northern SamiEdit

System dyftongów w północnych Lapończykach różni się znacznie w zależności od dialektu. Dialekty zachodniego Finnmark wyróżniają cztery różne cechy dwugłosek otwierających:

• / eæ / jak w leat „być”
• / ie / jak w giella „język”
• / oa / jak w boahtit „to come”
• / uo / as w vuodjat „to swim”

Pod względem ilości północni Lapończycy pokazuje trójstronny kontrast między długimi, krótkimi i ostatecznie zaakcentowanymi dyftongami. Te ostatnie odróżniają się od długich i krótkich dyftongów wyraźnie długim i naprężonym drugim składnikiem. Ilość dwugłosów nie jest podana w pisowni.

Języki semickieEdit

MalteseEdit

Język maltański ma siedem dyftongów opadających, chociaż fonemicznie można je uznać za sekwencje VC. >

• ej lub għi
• aj lub għi
• oj
• iw
• ew
• aw lub għu
• ow lub għu

Języki chińsko-tybetańskieEdytuj

chiński mandaryńskiEdytuj

Rosnące sekwencje w języku mandaryńskim to zwykle traktowane jako połączenie środkowej półsamogłoski (, lub) plus samogłoski, podczas gdy spadające sekwencje są traktowane jako jedna dyftong.

• ai:, as in ài (愛, love)
• ei:, jak w lèi (累, zmęczony)
• ao:, jak w dào (道, sposób)
• ou:, jak w dòu (豆, fasola)

CantoneseEdit

Kantoński ma jedenaście dwugłosek.

Języki Tai – KadaiEdit

ThaiEdit

Oprócz jąder samogłosek po lub poprzedzających / j / i / w /, tajski ma trzy dyftongi, które istnieją tak długo -krótkie pary:

• เอี ย ia
• เอื อ üa
• อั ว ua

Pon- Języki khmerskie iê

ưa ~ ươ

ua ~ uô

KhmerEdit

Język khmerski ma bogatą wokalę z dodatkowym wyróżnieniem długi i krótki rejestr samogłosek i dyftongów.

Języki bantuEdit

ZuluEdit

Zulu ma tylko monoftongi. Y i w to półsamogłoski:

• jak w ngiyakubeka (umieszczam)
• jak w ngiwa (spadam / spadam)

Języki austronezyjskieEdit

IndonezyjskiEdit

Język indonezyjski ma cztery rodzime dyftongi i może znajdować się na początku, w środku i na końcu słów. oni są: