Carl Jung (Polski)

Carl Jung

Saul McLeod, publikacja 2018

Carl Jung był wczesnym zwolennikiem Freuda z powodu ich wspólnego zainteresowania nieświadomością. Był aktywnym członkiem Wiedeńskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego (wcześniej znanego jako Środowe Towarzystwo Psychologiczne).

Kiedy Międzynarodowe Stowarzyszenie Psychoanalityczne powstało w 1910 roku, Jung został prezesem na prośbę Freuda.

Środowe Towarzystwo Psychologiczne

Jednak w 1912 r. tournee z wykładami po Ameryce Jung publicznie skrytykował teorię Freuda o kompleksie Edypa i jego nacisk na seksualność infantylną. W następnym roku doprowadziło to do nieodwracalnego rozłamu między nimi, a Jung rozwinął własną wersję teorii psychoanalitycznej.

Większość założeń Junga dotyczących jego psychologii analitycznej odzwierciedla jego teoretyczne różnice z Freudem. Na przykład podczas gdy Jung zgodził się z Freudem, że przeszłe i dziecięce doświadczenia danej osoby determinowały przyszłe zachowanie, wierzył również, że kształtuje nas również nasza przyszłość (aspiracje).

Różnice między Jungiem a Freudem

Różnice między Jungiem a Freudem

Teoria libido

Teoria libido

Jung (1948) nie zgadzał się z Freudem co do roli seksualności. Uważał, że libido to nie tylko energia seksualna, ale uogólniona energia psychiczna.

Dla Junga celem energii psychicznej było motywować jednostkę na wiele ważnych sposobów, w tym duchowo, intelektualnie i twórczo. Była to także motywacja jednostki do zobaczenia królewska przyjemność i redukcja konfliktu

Teoria nieświadomości

Teoria nieświadomości

Podobnie jak Freud (i Erikson) Jung uważał psychikę za złożoną z wielu oddzielnych, ale współdziałających ze sobą systemów. Trzema głównymi były ego, osobista nieświadomość i zbiorowa nieświadomość.

Według Junga ego reprezentuje świadomy umysł, ponieważ zawiera myśli, wspomnienia i emocje, których dana osoba jest świadoma. Ego jest w dużej mierze odpowiedzialne za poczucie tożsamości i ciągłości.

Podobnie jak Freud, Jung (1921, 1933) podkreślił znaczenie nieświadomości w odniesieniu do osobowości. Zaproponował jednak, że nieświadomość składa się z dwóch warstw.

Pierwsza warstwa zwana osobistą nieświadomością jest zasadniczo taka sama, jak wersja nieświadomości Freuda. Nieświadomość osobista zawiera zapomniane informacje o czasie, a także wspomnienia wyparte.

Jung (1933) nakreślił ważną cechę osobistej nieświadomości zwaną kompleksami. Kompleks to zbiór myśli, uczuć, postaw i wspomnień, które koncentrują się na jednej koncepcji.

Im więcej elementów jest dołączonych do kompleksu, tym większy jego wpływ na jednostkę. Jung uważał również, że osobista nieświadomość znajduje się znacznie bliżej powierzchni, niż sugerował Freud, a terapia jungowska jest mniej zainteresowana wypartymi doświadczeniami z dzieciństwa. To teraźniejszość i przyszłość, które jego zdaniem były kluczem zarówno do analizy nerwicy, jak i jej leczenia.

Jednak zdecydowanie najważniejszą różnicą między Jungiem a Freudem jest Jung pojmowanie zbiorowej (lub transpersonalnej) nieświadomości. To jego najbardziej oryginalny i kontrowersyjny wkład w teorię osobowości.

Jest to poziom nieświadomości dzielony z innymi członkami gatunku ludzkiego, obejmujący utajone wspomnienia z naszej przodków i ewolucyjnej przeszłości. „Forma świata, w którym się rodzi, jest już w nim wrodzona, jako obraz wirtualny” (Jung, 1953, s. 188).

Według Junga umysł ludzki ma wrodzone cechy „odciśnięte ”Na nim w wyniku ewolucji. Te uniwersalne predyspozycje wywodzą się z przeszłości naszych przodków. Przykładem może być strach przed ciemnością lub przed wężami i pająkami, a ciekawe jest, że idea ta została niedawno wznowiona w teorii warunkowania przygotowanego ( Seligman, 1971).

Jednak ważniejsze od izolowanych tendencji są te aspekty zbiorowej nieświadomości, które rozwinęły się w oddzielne podsystemy osobowości. Jung (1947) nazwał te wspomnienia i obrazy przodków archetypami.

Jungowskie Archetypy

Jungowskie Archetypy

Jungowskie archetypy są definiowane jako obrazy i tematy, które wywodzą się z zbiorowej nieświadomości, zgodnie z propozycją Carla Junga. Archetypy mają uniwersalne znaczenie w różnych kulturach i mogą pojawiają się w snach, literaturze, sztuce lub religii.

Jung (1947) uważa, że symbole z różnych kultur są często bardzo podobne, ponieważ wyłoniły się z archetypów wspólnych dla całej rasy ludzkiej, które są częścią naszej zbiorowej nieświadomości.

Dla Junga nasza prymitywna przeszłość staje się podstawa psychiki człowieka, kierująca i wpływająca na obecne zachowanie. Jung twierdził, że zidentyfikował dużą liczbę archetypów, ale zwrócił szczególną uwagę na cztery.

Jung nazwał te archetypy Jaźnią, Personą, Cieniem i Animą / Animus.

Z pewnością takie było przekonanie Junga iw swojej książce „The Undiscovered Self” argumentował, że wiele problemów współczesnego życia jest spowodowanych „postępującą alienacją człowieka od jego instynktownych podstaw”. Jednym z aspektów tego jest jego poglądy na temat znaczenia anima i animus.

Jung twierdzi, że te archetypy są wytworem zbiorowego doświadczenia mężczyzn i kobiet mieszkających razem. Jednak we współczesnej cywilizacji zachodniej mężczyzn zniechęca się do życia swoją kobiecą stroną, a kobiety do wyrażania męskich tendencji. Dla Junga wynik był taki, że pełny rozwój psychologiczny obu płci został osłabiony.

Wraz z dominującą patriarchalną kulturą zachodniej cywilizacji doprowadziło to do całkowitej dewaluacji cech kobiecych i dominacji osobowości ( maska) podniosła nieszczerość do stylu życia, którego na co dzień miliony nie kwestionują.

Krytyczna ocena

Krytyczna ocena

Junga (1947, 1948) pomysły nie były tak popularne jak Freuda. Może to być spowodowane tym, że nie pisał dla laika i jako takie jego idee nie były tak szeroko rozpowszechniane jak te Freuda. Może to być również spowodowane tym, że jego idee były nieco bardziej mistyczne i niejasne oraz mniej jasno wyjaśnione.

Ogólnie rzecz biorąc, współczesna psychologia nie odnosi się do teorii archetypów Junga jako przychylnych. Ernest Jones (biograf Freuda) mówi, że Jung „zstąpił do pseudofilozofii, z której nigdy się nie wyłonił” i dla wielu jego idee bardziej przypominają mistyczne spekulacje New Age niż naukowy wkład w psychologię.

podczas gdy badania Junga nad starożytnymi mitami i legendami, jego zainteresowanie astrologią i fascynację religią Wschodu można zobaczyć w tym świetle, warto również pamiętać, że obrazy, o których pisał, wywarły z historycznego punktu widzenia trwały wpływ. trzymaj się ludzkiego umysłu.

Co więcej, sam Jung argumentuje, że ciągłe powtarzanie się symboli z mitologii w terapii osobistej i fantazjach psychotyków wspiera ideę wrodzonej zbiorowej pozostałości kulturowej. Zgodnie z teorią ewolucji być może archetypy Junga odzwierciedlają predyspozycje, które kiedyś miały wartość przetrwania.

Jung zaproponował, że ludzkie reakcje na archetypy są podobne do instynktownych reakcji zwierząt. Jedną z krytyki Junga jest to, że t nie ma dowodów na to, że archetypy są biologicznie oparte lub podobne do instynktów zwierzęcych (Roesler, 2012).

Zamiast być postrzeganymi jako czysto biologiczne, nowsze badania sugerują, że archetypy wyłaniają się bezpośrednio z naszych doświadczeń i są odbiciami o cechach językowych lub kulturowych (Young-Eisendrath, 1995).

Jednak praca Junga wniosła również wkład do psychologii głównego nurtu przynajmniej pod jednym istotnym względem. Jako pierwszy wyróżnił dwie główne postawy lub orientacje osobowości – ekstrawersję i introwersję.Zidentyfikował również cztery podstawowe funkcje (myślenie, odczuwanie, odczuwanie i intuicja), które w klasyfikacji krzyżowej dają osiem czystych typów osobowości.

Psychologowie, tacy jak Hans Eysenck i Raymond Cattell, później zbudowali na tym. Dlatego Jung, nie tylko będąc ikoną kultury dla pokoleń studentów psychologii, przedstawił idee ważne dla rozwoju współczesnej teorii osobowości.

Odniesienia w stylu APA

Jung, CG (1921 ). Typy psychologiczne. Zebrane prace CG Jung, Vol. 6 Bollingen Series XX.

Jung, C. G. (1933). Współczesny człowiek w poszukiwaniu swojej duszy.

Jung, C. G. (1947). O naturze psychiki. Londyn: Ark Paperbacks.

Jung, C. G. (1953). Zebrane prace. Vol. 12. Psychologia i alchemia.

Roesler, C. (2012). Czy archetypy są przekazywane bardziej przez kulturę niż biologię? Pytania wynikające z konceptualizacji archetypu. Journal of Analytical Psychology, 57 (2), 223-246.

Seligman, M. E. P. (1971). Gotowość i fobie. Behavior Therapy, 2 (3), 307-20.

Young-Eisendrath, P. (1995). Walcząc z dżungiem: wartość niepewności. Perspektywy psychologiczne, 31 (1), 46-54.

zgłoś tę reklamę