Całun Turyński

Całun Turyński, zwany również Świętym Całunem, włoski Santa Sindone, kawałek płótna, który przez wieki był rzekomo szatą pogrzebową Jezusa Chrystusa. Jest przechowywany od 1578 roku w królewskiej kaplicy katedry San Giovanni Battista w Turynie we Włoszech. Mierzący 4,3 metra (14 stóp i 3 cale) długości i 1,1 metra (3 stopy 7 cali) szerokości, wydaje się przedstawiać dwa słabo brązowawe obrazy, te z tyłu iz przodu wychudzonego, zapadniętego oka, mierzącego 5 stóp i 7 cali mężczyzna – tak jakby ciało zostało ułożone wzdłuż jednej połowy całunu, podczas gdy druga połowa została złożona ponad głowę, aby zakryć całą przód ciała od twarzy do stóp. Obrazy zawierają ślady, które rzekomo odpowiadają ranom ukrzyżowanym Jezusa, w tym ślady cierni na głowie, rany szarpane (jakby od chłosty) na plecach, siniaki na ramionach i różne plamy krwi. Całun Turyński różni się od Chusty Weroniki, która jest przedstawiona na Drodze Krzyżowej jako kawałek tkaniny, na której odciśnięto twarz Chrystusa podczas jego spaceru na Golgotę (patrz św. Weronika).

Całun po raz pierwszy pojawił się w historii w 1354 r., kiedy został spisany w rękach słynnego rycerza, Geoffroi de Charnay, seigneur de Lirey. W 1389 r., Kiedy trafił na wystawę, miejscowy biskup Troyes potępił go jako fałszywy, który stwierdził, że jest „sprytnie namalowany, a prawdę potwierdza artysta, który go namalował”. Antypapież z Awinionu Klemens VII (panował w latach 1378–94), chociaż powstrzymywał się od wyrażania opinii na temat autentyczności całunu, usankcjonował jego użycie jako przedmiotu kultu, pod warunkiem, że zostanie on pokazany jako „obraz lub przedstawienie” prawdziwego całunu. Kolejni papieże, począwszy od Juliusza II, uważali jednak jego autentyczność za pewnik. W 1453 r. Wnuczka Geoffroi de Charnay, Marguerite, przekazała całun domowi Savoy w Chambéry. Tam został uszkodzony przez ogień i wodę w 1532 r. W 1578 r. Został przeniesiony do nowej stolicy Sabaudii – Turynu. Od tego czasu jest publicznie dostępny. wystawiany rzadko, jak ostatnio na ślubie księcia Umberto (1931) iw 400. rocznicę jego przybycia do Turynu (1978). W 1998 i 2000 Papież Jan Paweł II zorganizował publiczne pokazy; nazwał całun „zwierciadłem Ewangelii”. Papież Benedykt XVI w podobny sposób zorganizował publiczną wystawę w 2010 roku, a papież Franciszek odbył pielgrzymkę, aby zobaczyć go w 2015 roku. Replika całunu znajduje się w Muzeum Całunu w Turynie.

Analizy naukowe – próbujące użyć metod naukowych w celu udowodnienia lub obalenia jego autentyczności – były stosowane do całunu od końca XIX wieku. Zostało to wcześnie zauważone (18 98), że obrazy w tonacji sepii na całunie wydają się mieć raczej charakter fotograficznych negatywów niż pozytywów. Począwszy od lat 70. XX wieku prowadzono testy w celu ustalenia, czy obrazy powstały w wyniku działania farb (lub innych pigmentów), przypaleń lub innych czynników; żaden z testów nie okazał się rozstrzygający. W 1988 roku Watykan dostarczył trzem laboratoriom w różnych krajach kawałki płótna całunu wielkości znaczka pocztowego. Poddawszy te próbki datowaniu za pomocą węgla-14, wszystkie trzy laboratoria doszły do wniosku, że płótno całunu zostało wykonane gdzieś między 1260 a 1390 rokiem. Jednak niektórzy naukowcy mieli wątpliwości co do metodologii badaczy. Po otrzymaniu wyników testów Watykan zachęcił naukowców do przeprowadzenia dalszych badań autentyczności całunu i zalecił, aby chrześcijanie nadal czcili całun jako inspirujący obraz Chrystusa.