Angielski muffin
United StatesEdit
„Muffin House” na Manhattanie , dom pierwszej piekarni Samuela Bath Thomasa
Samuel Bath Thomas wyemigrował z Plymouth w Anglii do Nowego Jorku w 1875 roku. W 1880 roku otworzył własną piekarnię przy 163 Dziewiąta Aleja. Stosując przepis matki, zaczął tam robić „angielskie” babeczki w 1880 roku, sprzedając je hotelom i sklepom spożywczym. Były miękkie i gąbczaste przed pieczeniem, jak tradycyjne muffinki, przekłute w celu „rozłupania widelcem” przed przypieczeniem, dzięki czemu powierzchnia jest bardziej szorstka niż w przypadku krojenia w plastry. Stały się popularne jako alternatywa dla tostów; Thomas otworzył drugą piekarnię za rogiem od pierwszej przy 337 West 20th Street w budynku znanym jako „The Muffin House”. Słownik Merriam-Webster datuje początek terminu English Muffin na rok 1902. W 1926 r. W zgłoszeniu znaku towarowego przez Thomas „; Samuel” marka piekarnicza twierdzono, że termin ten został użyty po raz pierwszy w 1894 r.
firma jest własnością Bimbo Bakeries USA, która jest również właścicielem marek Entenmann „s, Boboli, Stroehmann, Orowheat i Arnold.
Angielskie babeczki na zakwasie Foster były popularną marką angielskich muffinów pochodzących z San Francisco. Były charakterystyczną pozycją w menu restauracji Fostera od lat 40. do 70. XX wieku i były produkowane w opakowaniach do 2008 roku.
Wielka BrytaniaEdit
Pełnoziarniste angielskie babeczki z Tesco w Abingdon w Anglii.
Angielskie babeczki są określane po prostu jako muffiny w Wielkiej Brytanii. Babeczki w stylu amerykańskim (słodkie pieczywo chrupiące) są czasami określane jako muffiny amerykańskie, muffiny w stylu amerykańskim lub słodkie muffiny, ale zwykle tylko dla przejrzystości lub dla celów marki. Ogólnie słowo muffin jest prawie zawsze używane dla obu, zwykle bez nieporozumień i nieporozumień.
GermanyEdit
Angielskie babeczki, znane jako Toastbrötchen (toast bun), są dostępne w większości dużych supermarketów w Niemczech.