Powrót ruchów społecznychEdit

W 1982 roku Meksyk ogłosił, że nie może spotkać się z zagranicznymi zobowiązania do spłaty długu, inaugurujące kryzys zadłużenia, który „zdyskredytowałby” gospodarki Ameryki Łacińskiej przez całą dekadę. Ten kryzys zadłużenia doprowadziłby do neoliberalnych reform, które wywołałyby wiele ruchów społecznych w regionie. W Ameryce Łacińskiej zapanowało „odwrócenie rozwoju” przejawiające się ujemnym wzrostem gospodarczym, spadkiem produkcji przemysłowej, a tym samym spadkiem poziomu życia klas średnich i niższych. Rządy uczyniły bezpieczeństwo finansowe swoim głównym celem politycznym przed zabezpieczeniem społecznym, wprowadzając nową neoliberalną politykę gospodarczą, która wprowadziła prywatyzację wcześniej krajowych gałęzi przemysłu i informalizację siły roboczej. Starając się przyciągnąć więcej inwestorów do tych branż, rządy te przyjęły również globalizację poprzez bardziej otwarte interakcje z gospodarką międzynarodową.

Co istotne, wraz z rozprzestrzenianiem się demokracji w większości Ameryki Łacińskiej, rząd stał się bardziej inkluzywny. (trend, który okazał się sprzyjający ruchom społecznym), przedsięwzięcia gospodarcze pozostawały wyłącznie dla kilku elitarnych grup społecznych. Restrukturyzacja neoliberalna konsekwentnie redystrybuowała dochody w górę, odmawiając politycznej odpowiedzialności za zapewnienie praw socjalnych, i chociaż projekty rozwojowe miały miejsce w całym regionie, zarówno nierówności, jak i ubóstwo wzrosły. Czując się wykluczonymi z tych nowych projektów, niższe klasy przejęły na własność własną demokrację poprzez ożywienie ruchów społecznych w Ameryce Łacińskiej.

Zarówno ludność miejska, jak i wiejska doznały poważnych skarg w wyniku powyższego gospodarczego i globalnego trendy i wyrażali je w masowych demonstracjach. Jednymi z największych i najbardziej brutalnych z nich były protesty przeciwko cięciom w usługach miejskich, na przykład Caracazo w Wenezueli i Argentinazo w Argentynie.

Ruchy wiejskie wysunęły różnorodne postulaty związane z nierównym rozmieszczeniem ziemi, wysiedleniem z rąk projekty rozwojowe i tamy, kwestie środowiskowe i tubylcze, neoliberalna restrukturyzacja rolnictwa i niewystarczające środki do życia. Ruchy te odniosły znaczne korzyści dzięki ponadnarodowemu wsparciu ze strony ekologów i organizacji pozarządowych. Ruch bezrolnych pracowników wiejskich (MST) jest prawdopodobnie największym współczesnym ruchem społecznym w Ameryce Łacińskiej. Ponieważ ludność tubylcza to głównie obszary wiejskie, ruchy tubylcze stanowią dużą część ruchów społecznych na obszarach wiejskich, w tym bunt Zapatystów w Meksyku, Konfederacja Rdzennych Narodowości Ekwadoru (CONAIE), rdzenne organizacje w regionie Amazonii w Ekwadorze i Boliwii, pan- Społeczności Majów w Gwatemali i mobilizacja przez rdzenne grupy ludów Yanomami w Amazonii, ludy Kuna w Panamie oraz ludy Altiplano Aymara i Keczua w Boliwii. Inne znaczące typy ruchów społecznych obejmują walki i strajki robotnicze, takie jak odzyskane fabryki w Argentynie, a także ruchy oparte na płci, takie jak Mothers of the Plaza de Mayo w Argentynie i protesty przeciwko produkcji maquili, która jest głównie produkowana przez kobiety. ze względu na to, jak przyciąga kobiety do taniej siły roboczej.

Era nowożytnaEdit

Boom towarowy pierwszej dekady XXI wieku przyniósł pozytywne skutki dla wielu gospodarek Ameryki Łacińskiej. stosunki z Chinami.

Wraz z końcem boomu towarowego w latach 2010, w niektórych krajach stagnacja gospodarcza lub recesja doprowadziły do tego, że lewicowe rządy Pink Tide straciły poparcie. Uderzyła w Wenezuelę, która stoi w obliczu poważnych wstrząsów społecznych i gospodarczych.

Skandal korupcyjny w Odebrechcie, brazylijskim konglomeracie, wywołał zarzuty korupcji w rządach regionu (patrz Operacja Myjnia samochodowa). Pierścień łapówkarski stał się największym skandalem korupcyjnym w historii Ameryki Łacińskiej. W lipcu 2017 r. Najwyższymi rangą politykami oskarżonymi byli były prezydent Brazylii Luiz Inácio Lula da Silva (aresztowany) i byli prezydenci Peru Ollanta Humala (aresztowany) i Alejandro Toledo (zbiegł, uciekł do USA).

Pandemia COVID-19 okazała się politycznym wyzwaniem dla wielu niestabilnych demokracji w Ameryce Łacińskiej, a uczeni zidentyfikowali spadek swobód obywatelskich w wyniku oportunistycznych sił nadzwyczajnych. Dotyczyło to zwłaszcza krajów o silnych reżimach prezydenckich, takich jak Brazylia.