akcja spadająca

Czy słyszałeś o Gustavie Freytagu? Był XIX-wiecznym niemieckim pisarzem i dramaturgiem, który studiował dramat starożytnej Grecji i Szekspira i zauważył, jak wielu uczonych, że większość opowiadań ma wspólne elementy. Badając sztuki, opracował system, obecnie znany jako Piramida Freytaga, który dzieli dramatyczne dzieła na pięć głównych etapów: ekspozycja (wprowadzenie), akcja wznosząca, punkt kulminacyjny, akcja opadająca i rozwiązanie (rozwiązanie końcowe).

Widziałeś to tysiące razy. Historia zaczyna się, a sceneria i szczegóły są ustalane wraz z postaciami (ekspozycja), którzy robią pewne rzeczy (akcja wznosząca) prowadząc do wielkiej chwili (kulminacji): bohater ratuje dzień; przyjaciele są ponownie połączeni; odkrywca dokonuje wielkiego odkrycia. Główny konflikt został rozwiązany. Potem przychodzi akcja spadająca.

Chociaż może nie być tak trzymająca w napięciu lub intensywna jak akcja wznosząca się, akcja spadająca jest nadal akcją i jest kluczową częścią fabuły. Bez tego historia skończyłaby się zaraz po kulminacyjnym momencie i zastanawialibyśmy się, co dalej robią bohaterowie. Chociaż spadająca akcja zaczyna zmniejszać napięcie i podekscytowanie kulminacji, nadal często zawiera elementy konfliktu lub napięcia: podróż bohatera do domu; przyjaciele ponownie się poznają; odkrywca stwierdza, że to wielkie odkrycie nie było dokładnie takie, jak się wydawało.

Spadająca akcja jest pomostem między punktem kulminacyjnym a rozwiązaniem. Rozwiązanie jest ostatnią częścią historii, która wiąże luźne końce fabuły, a przynajmniej niektóre z nich.

Chociaż akcja spadająca jest zwykle krótsza niż akcja wznosząca, nie jest to tylko kręta okres wyłączenia. Spadająca akcja pomaga nam pełniej zrozumieć postacie, pokazując nam, jakich wyborów dokonują po tym, jak zmierzyli się z kluczowym momentem, do którego prowadziły wszystkie ich działania. Zwróć uwagę na spadającą akcję, a może po prostu znajdziesz cały sens tej historii.