Zal “metal-fronted metal” eindelijk sterven in 2020?

Het einde is nabij! Muziekfans gebruiken de term female fronted metal al decennia lang om bands met vrouwelijke vocalisten te categoriseren, ze allemaal samen te brengen in één slordig (totaal seksistisch) genre dat hen scheidt van hun mannelijke leeftijdsgenoten en ze bestempelt als een uitzondering op de regel.

Gelukkig kan de doodsklok eindelijk luiden voor het achterhaalde idee dat “female-fronted metal” een genre is en dat er gestaag vooruitgang wordt geboekt om de perceptie te veranderen.

Alleen al in het afgelopen jaar hebben Lacuna Coil, Within Temptation en Evanescence allemaal meerdere keren in de top 40 van de officiële rock- en metalalbums gestaan. Kobra en de Lotus werden de allereerste female fronted band ooit scoor een nominatie voor Metal / Hard Music Album of the Year bij de Juno Awards van dit jaar.

Witches Hex Fest (“Heavy metal fest met alleen echte bands met vrouwelijke front. Van oude glorie tot nieuwere aanvallen!”) gelanceerd in de VS, en weer een volledig vrouwelijk metalfestival toegevoegd aan de gestaag groeiende lijst .

Na tientallen jaren opmerkelijk ondervertegenwoordigd te zijn geweest in festivalopstellingen, slagen steeds meer vrouwen erin om zich een weg te banen naar premium slots op enkele van Europas meest beruchte metalfestivals.

Een breed scala aan bands zoals Halestorm, Asagraum, Venom Prison, Cellar Darling en Burning Witches verdunde het testosteron op veel festivalrekeningen in 2019 (hoewel er nog een lange, lange weg te gaan is als het gaat om veel festivals), waaronder op Major League-feesten zoals Graspop en Download.

Het bewijs is duidelijk: vrouwen zijn een vaste waarde in de metal scene, of ze nu op het podium staan of ervoor. Sindsdien smelten gezichten Warlock en Girlschool in de jaren 80, hoewel aanzienlijk in de minderheid door hun mannelijke tegenhanger ts. Dus, als we 2020 ingaan, waarom worden vrouwen dan nog steeds afgescheiden van andere artiesten?

Als je even de tijd neemt om na te denken over wat een genre eigenlijk is, kun je meteen zien waarom de naderende dood volledig verdiend is . Een genre zou ons iets moeten vertellen over de stijl van metal waar we naar luisteren. De kenmerken die het onderscheiden van zijn muzikale broers en zussen.

Thrash metal is enorm verschillend van symfonische metal. Black metal klinkt helemaal niet als nu-metal. Met dat in gedachten, is ‘female fronted’ eigenlijk effectief als genre? Hel. Nee.

Als je gender probeert te gebruiken om het genre van een band te bepalen, breng je Kittie binnen met Babymetal, Arch Enemy bij Windhand en Nightwish bij Svalbard. Al deze bands zijn door vrouwen geleide metal en geen van hen klinkt in de verte op elkaar. Het enige dat je helpt te bepalen met ‘female fronted’, is het geslacht van de artiesten.

Hoewel er een argument moet worden aangevoerd voor het unieke karakter van vrouwelijke vocalen, hoeft dit niet per se te suggereren dat het geluid zachter zal zijn – vooral niet als je kijkt naar artiesten als Angela Gossow en Sabina Classen.

Als fandom zijn we slim genoeg om te weten dat female-fronted metal niet alleen de opera-stijl van symfonische metal omvat – vrouwen zijn te vinden in alle metalgenres, die alle vocale stijlen uitvoeren.

De scheiding van geslacht door genre is nog overtolliger als je de moderne houding ten opzichte van vrouwen in muziek onderzoekt. Perspectieven veranderen, en het omarmen van vrouwen en vrouwelijkheid in muziek is nu relatief gewoon.

Solo-artiesten zoals Myrkur, A.A. Williams, Chelsea Wolfe en Emma Ruth Rundle worden openlijk geaccepteerd door metalfans, ook al passen ze niet per se bij het metalarchetype. Hoe meer ‘wakker’ we worden in de richting van ongelijkheid in onze samenleving, hoe ongemakkelijker deze seksistische labels beginnen te voelen.

Er valt ook weinig te zeggen dat vrouwelijke vocalisten talentloze seksobjecten zijn die worden gebruikt om een overwegend mannelijke fandom aan te trekken. Vrouwen hebben consequent bewezen dat ze kunnen wedijveren met het talent van elke mannelijke tijdgenoot – Doro Pesch, Joan Jett en Kate De Lombaert hebben allemaal bewezen vaardigheid, verkoopbaarheid en langdurig uithoudingsvermogen.

Vooruitkijkend naar het volgende decennium, gaat het opwaartse traject verder voor vrouwen in metaal. Babymetal heeft een van de beste facturen voor Download 2020 veiliggesteld en zal zich bij Amaranthe en Baroness voegen voor slots op Rock Am Ring.

Girlschool gaat terug op tournee door het VK en Doro zal in maart aan een Europese tournee beginnen. Arch Enemy is van plan om een nieuw album te schrijven en we kunnen in de eerste maanden van 2020 nieuw materiaal verwachten van Burning Witches en Delain. En dat is nog maar het topje van de metalijsberg.

Met dit alles erin geest, het is logisch om deze verouderde, seksistische genderkloof te doorbreken en het volgende decennium in te gaan als één verenigde metalfandom.Laten we eerlijk zijn, dit genre was nooit een genre om mee te beginnen; het was een handige manier voor mensen om de vrouwen te onderscheiden in een door mannen gedomineerde scène. Het is niet ongebruikelijk om tegenwoordig een vrouw te zien die een gitaar vasthoudt of de dood in een microfoon gromt – het is verdomd alledaags.

Alles bij elkaar genomen, is het de hoogste tijd dat we dit ding ter dood brengen. Ik haal mijn strijdbijl …