Wat is het Kyoto-protocol?
Het Kyoto-protocol is een internationale overeenkomst die tot doel heeft de uitstoot van kooldioxide en broeikasgassen te beheren en te verminderen. Het protocol werd aangenomen op een conferentie in Kyoto, Japan, in 1997 en werd internationaal recht op 16 februari 2005.
–
Wat is het Kyoto-protocol?
Het protocol heeft het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering (UNFCCC) geoperationaliseerd. 192 landen hebben zich ertoe verbonden hun uitstoot tegen 2012 met gemiddeld 5,2% te verminderen, wat neerkomt op ongeveer 29% van de totale uitstoot in de wereld.
Landen die het Protocol van Kyoto hebben geratificeerd, kregen maximale koolstofemissieniveaus toegewezen voor specifieke periodes en namen deel aan de handel in koolstofkredieten. Als een land meer uitstoot dan zijn toegewezen limiet, zou het in de volgende periode een lagere emissiegrenswaarde krijgen.
Ontwikkelde landen versus ontwikkelingslanden
Erkennend dat ontwikkelde landen in hoofdzaak verantwoordelijk zijn voor de de huidige niveaus van broeikasgasemissies als gevolg van meer dan 150 jaar onafgebroken industriële activiteit, legde het protocol een zwaardere last op hen. 37 geïndustrialiseerde landen plus de EU kregen het mandaat om hun broeikasgasemissies te verminderen, terwijl ontwikkelingslanden werd gevraagd vrijwillig hieraan te voldoen; meer dan 100 ontwikkelingslanden, waaronder China en India, waren vrijgesteld van het verdrag.
Het protocol verdeelde landen in twee groepen: bijlage I bevatte ontwikkelde landen en niet-bijlage I bevatte ontwikkelingslanden. Emissielimieten werden alleen voor Annex I-landen gesteld. Niet-Annex I-landen zouden kunnen investeren in projecten om de uitstoot in hun land te verlagen. Voor deze projecten verdienden ontwikkelingslanden koolstofkredieten die ze konden verhandelen of verkopen aan ontwikkelde landen, waardoor de ontwikkelingslanden een hoger niveau van maximale CO2-uitstoot voor die periode konden krijgen. Hierdoor konden de ontwikkelde landen in feite broeikasgassen blijven uitstoten.
Het protocol heeft een monitoring-, evaluatie- en verificatiesysteem opgezet, evenals een nalevingssysteem om transparantie te waarborgen en partijen verantwoordelijk te houden. De emissies van alle landen moesten worden gecontroleerd en nauwkeurige gegevens van de transacties moesten worden bijgehouden via registratiesystemen.
Misschien wilt u ook: Hoe u een diepe decarbonisatie tot een realiteit kunt maken
Het Doha-amendement
Nadat de eerste verbintenisperiode van het Kyoto-protocol in december 2012 afliep, kwamen de partijen bij het protocol bijeen in Doha, Qatar, om een wijziging van de oorspronkelijke Kyoto-overeenkomst te bespreken. De wijziging van Doha voegde nieuwe doelstellingen toe voor de tweede verbintenisperiode, 2012-2020, voor deelnemende landen, gedurende welke tijd partijen zich ertoe verbonden de uitstoot van broeikasgassen met ten minste 18% onder het niveau van 1990 te verminderen.
Dit was van korte duur; in 2015 ondertekenden alle UNFCCC-deelnemers een ander pact, de Klimaatovereenkomst van Parijs, die effectief het Protocol van Kyoto verving.
De Klimaatovereenkomst van Parijs
Dit werd in 2015 door bijna elk land aangenomen om de negatieve effecten van de klimaatcrisis aanpakken. Alle grote landen die broeikasgassen uitstoten, zijn toezeggingen gedaan om hun uitstoot te verminderen en deze verplichtingen in de loop van de tijd te versterken.
Een belangrijke richtlijn van de overeenkomst is het verminderen van de uitstoot van broeikasgassen om de wereldwijde temperatuurstijging in deze eeuw te beperken tot 2 graden Celsius boven het pre-industriële niveau, en het nemen van maatregelen om dit te beperken tot 1,5 graden. Het biedt ontwikkelde landen ook een manier om ontwikkelingslanden te helpen en creëert een kader voor het transparant volgen en rapporteren van de klimaatdoelen van landen.
De Kyoto-mechanismen
Het protocol stelde marktmechanismen vast op basis van de handel in emissierechten. Het bood landen een extra middel om hun doelen te bereiken door middel van drie marktgebaseerde mechanismen: internationale emissiehandel, mechanisme voor schone ontwikkeling (CDM) en gezamenlijke implementatie.
De mechanismen moedigden de beperking van broeikasgassen op de meest kosteneffectieve manieren aan, dwz. in de derde wereld. Het idee was dat zolang vervuiling uit de atmosfeer wordt verwijderd, het niet uitmaakt waar het wordt verminderd, wat groene investeringen in ontwikkelingslanden stimuleerde en ook de particuliere sector omvatte om schonere infrastructuur en systemen te ontwikkelen over oudere, vuilere technologie.
Er is een aanpassingsfonds opgericht om aanpassingsprojecten en -programmas te financieren in ontwikkelingslanden die partij zijn bij het protocol. In de eerste verbintenisperiode werd het fonds voornamelijk gefinancierd met een deel van de opbrengsten van CDM-projectactiviteiten. Voor de tweede verbintenisperiode zouden internationale emissiehandel en gezamenlijke implementatie het fonds ook een aandeel van 2% in de opbrengst opleveren.
Hoe is het Protocol van Kyoto verlopen?
In 2005 waren veel landen, waaronder die in de EU, van plan om tegen 2011 hun doelstellingen uit de overeenkomst te halen of te overtreffen. Andere, zoals aangezien de VS en China, s werelds grootste uitstoters, voldoende broeikasgassen produceerden om de vooruitgang van landen die hun doelstellingen hebben gehaald, te verzachten.In feite was er wereldwijd een stijging van ongeveer 40% in emissies tussen 1990 en 2009.
Waarom hebben de VS het Kyoto-protocol niet ondertekend?
De VS stopten met het akkoord in 2001 noemde het het verdrag oneerlijk omdat het alleen ontwikkelde landen het mandaat gaf om de uitstoot te verminderen, en vond dat dit de Amerikaanse economie zou belemmeren.
De gesprekken zijn ontsierd door politiek, geld, gebrek aan leiderschap en gebrek aan consensus. De uitstoot van broeikasgassen stijgt nog steeds, en landen pakken ze niet snel genoeg aan.
Tijdlijn
1-11 december 1997 – De conferentie van de partijen bij het UNFCCC wordt gehouden in Kyoto, Japan. Bijna 200 landen wonen het eerste internationale verdrag over het beheer en de vermindering van broeikasgassen bij en nemen het aan.
2 november 1998 – In Buenos Aires komen 160 landen bijeen om de details van het protocol uit te werken en het Actieplan van Buenos Aires op te stellen. . ”
23 juli 2001 – Onderhandelaars uit 178 landen komen bijeen in Duitsland en komen overeen het protocol aan te nemen, zonder de deelname van de VS.
10 november 2001 – Vertegenwoordigers van 160 landen ontmoeten elkaar in Marrakech, Marokko, om de details van het protocol uit te werken.
18 november 2004 – De Russische Federatie bekrachtigt het protocol.
16 februari 2005 – Het Kyoto-protocol komt van kracht.
12 december 2011 – Canada ziet af van het Kyoto-protocol en zegt dat de doelstellingen ervan onwerkbaar zijn omdat de VS en China er nooit mee hebben ingestemd, en zegt dat er een nieuw pact nodig is om de uitstoot aan te pakken.
December 2012 – Het Kyoto-protocol wordt verlengd tot 2020 tijdens een conferentie in Doha, Qatar.
23 juni 2013 – Afghanistan adopteert de Kyo aan Protocol, en wordt de 192e ondertekenaar.
2015 – Op de COP21-top in Parijs ondertekenen alle UNFCCC-deelnemers de Overeenkomst van Parijs die effectief het Protocol van Kyoto vervangt. De partijen komen overeen de opwarming te beperken tot ruim onder 2 graden, en indien mogelijk onder 1,5 graden boven pre-industriële niveaus.
Uitgelichte afbeelding door: Foto van de Verenigde Naties