Wat is de Pentateuch? Samenvatting van de vijf boeken van Mozes
De Pentateuch, of boeken van Mozes, zijn de eerste vijf boeken die in het Oude Testament worden gevonden: Genesis, Exodus, Leviticus, Numeri en Deuteronomium. Deze vijf boeken die aan Mozes worden toegeschreven, hebben een bijzondere plaats in de structuur van de Bijbel, en een volgorde die onmiskenbaar de volgorde is van de ervaring van het volk van God in alle tijden.
De naam ” Pentateuch “
De term” Pentateuch “komt niet voor in de Schrift, noch is het zeker bekend wanneer de tekst aldus in vijf delen werd verdeeld: Genesis, Exodus, Leviticus, Numeri en Deuteronomium. Vermoedelijk is dat gedaan door de LXX. vertalers. Sommige moderne critici spreken van een Hexateuch, die het boek Jozua als een van de groep introduceert. Maar dit boek heeft een heel ander karakter dan de andere boeken en heeft een andere auteur. Het staat op zichzelf als de eerste van een serie historische boeken die begint met de intrede van de Israëlieten in Kanaän.
Samenvatting van de Pentateuch
Genesis is het boek van oorsprong – van het begin van het leven en van de ondergang door zonde. Het eerste woord, “In the begin God”, staat in schril contrast met het einde “In a coffin in Egypt.”
De Engelse titel, Genesis, is van Griekse oorsprong en komt van het woord geneseos , die voorkomt in de voorchristelijke Griekse vertaling (Septuaginta) van 2: 4; 5: 1. Afhankelijk van de context kan het woord geboorte, genealogie of oorsprongsgeschiedenis betekenen. In zowel de Hebreeuwse als de Griekse vorm beschrijft de traditionele titel van Genesis de inhoud op passende wijze, aangezien het in de eerste plaats een beginboek is.
Genesis spreekt over het begin – van de hemel en de aarde, van licht en duisternis, van zeeën en luchten, van land en vegetatie, van zon en maan en sterren, van zee en lucht en landdieren, van mensen (gemaakt naar Gods eigen beeld, het hoogtepunt van zijn creatieve activiteit), van huwelijk en gezin, van maatschappij en beschaving, van zonde en verlossing. De lijst zou eindeloos kunnen duren. Een sleutelwoord in Genesis is account, dat ook dient om het boek in tien hoofddelen te verdelen (zie Literaire kenmerken en literair overzicht) en dat begrippen omvat als geboorte, genealogie en geschiedenis.
Exodus is het boek van verlossing, de eerste behoefte aan een verwoest ras.
“Exodus” is een Latijns woord afgeleid van het Grieks Exodos, de naam die aan het boek is gegeven door degenen die het in het Grieks hebben vertaald. rd betekent “uitgang”, “vertrek” (zie Lc 9:31; Heb 11:22). De naam werd behouden door de Latijnse Vulgaat, door de joodse auteur Philo (een tijdgenoot van Christus) en door de Syrische versie. In het Hebreeuws is het boek genoemd naar de eerste twee woorden, we “elleh shemoth (” Dit zijn de namen van “). Dezelfde zin komt voor in Ge 46: 8, waar het ook een lijst introduceert met de namen van die Israëlieten” die ging met Jacob naar Egypte “(1: 1). Exodus was dus niet bedoeld om afzonderlijk te bestaan, maar werd gezien als een voortzetting van een verhaal dat begon in Genesis en werd voltooid in Leviticus, Numeri en Deuteronomium.
Exodus legt een fundamentele theologie waarin God zijn naam, zijn attributen, zijn verlossing, zijn wet openbaart en hoe hij moet worden aanbeden. Het vermeldt ook de aanstelling en het werk van Mozes als de middelaar van het Sinaïtische verbond, beschrijft het begin van het priesterschap in Israël, omschrijft de rol van de profeet en vertelt hoe de oude verbondsrelatie tussen God en zijn volk (zie opmerking over Genesis 17: 2) kwam onder een nieuw bestuur (het verbond gesloten op de berg Sinaï).
Leviticus is het boek van aanbidding en gemeenschap, de juiste oefening van de verlosten.
Leviticus ontleent zijn naam aan de Septuaginta (de voorchristelijke Griekse vertaling van het OT) en betekent “met betrekking tot de Levieten”. Hoewel Leviticus niet handelt alleen met de speciale taken van de Levieten, wordt het zo genoemd omdat het voornamelijk de dienst van aanbidding in de tabernakel betreft, die werd geleid door de priesters die de zonen van Aäron waren, bijgestaan door velen uit de rest van de stam Levi. Exodus gaf instructies voor het bouwen van de tabernakel, en nu geeft Leviticus de wetten en voorschriften voor aanbidding daar, inclusief instructies over ceremoniële reinheid, morele wetten, heilige dagen, het sabbatjaar en het jubeljaar. Deze wetten werden, althans voor het grootste deel, gegeven in het jaar dat Israël kampeerde op de berg Sinaï, toen God Mozes opdroeg de aanbidding, de regering en de strijdkrachten van Israël te organiseren. Het boek Numeri zet de geschiedenis voort met voorbereidingen om verder te gaan. van Sinai tot Kanaän.
Numbers spreekt over de ervaringen van een pelgrimsvolk, de verlosten gaan door een vijandig tafereel naar een beloofde erfenis.
Numeri vertelt het verhaal van Israëls reis van de berg Sinaï naar de vlakten van Moab aan de grens van Kanaän.Veel van de wetgeving voor mensen en priesters is vergelijkbaar met die in Exodus, Leviticus en Deuteronomium. Het boek vertelt over het murmureren en rebelleren van Gods volk en over hun daaropvolgende oordeel. Degenen die God uit de slavernij in Egypte had verlost en met wie hij een verbond had gesloten op de berg Sinaï, reageerden niet met geloof, dankbaarheid en gehoorzaamheid maar met ongeloof. ondankbaarheid en herhaalde daden van rebellie, die extreem tot uitdrukking kwamen in hun weigering om Kanaän te veroveren (hoofdstuk 14). De gemeenschap van de verlosten verspeelde hun deel in het beloofde land. Ze werden veroordeeld om hun leven in het beloofde land te leven. de woestijn; alleen hun kinderen zouden genieten van de vervulling van de belofte die oorspronkelijk van hen was geweest.
Deuteronomium, retrospectief en toekomstig, is een instructieboek voor de verlosten die op het punt staan die erfenis binnen te gaan.
Deuteronomium lokaliseert Mozes en de Israëlieten in het gebied van Moab in het gebied waar de Jordaan uitmondt in de Dode Zee (1: 5). Als laatste daad in deze belangrijke tijd van het overdragen van het leiderschap aan Jozua, leverde Mozes zijn tarief over goed adressen om de mensen voor te bereiden op hun binnenkomst in Kanaän. Daarin beklemtoonde Mozes de wetten die in die tijd vooral nodig waren, en hij presenteerde ze op een manier die bij de situatie paste. In tegenstelling tot de feitelijke verhalen van Leviticus en Numeri, komen hier de woorden van Mozes vanuit zijn hart tot ons terwijl deze dienstknecht van de Heer Gods aanspraken op zijn volk Israël uitoefent.
Dat Babylonische en Assyrische monumenten verslagen bevatten die een groteske gelijkenis vertonen met het majestueuze verslag van de schepping en de zondvloed is waar, evenals dat deze ouder zijn dan Mozes. Maar dit bevestigt eerder dan dat dit de inspiratie van het Mozaïsche verslag ongeldig maakt. Een bepaalde traditie van schepping en de zondvloed zou onvermijdelijk worden overgeleverd in de oude bakermat van het ras. Zon traditie, volgens de volgorde van alle traditie, zou groteske en mythologische kenmerken aannemen, en deze zijn overvloedig aanwezig in de Babylonische verslagen.
De eerste taak van inspiratie zou daarom zijn om de vaak absurde en kinderachtige tradities te vervangen door een openbaring van de ware geschiedenis, en zon geschiedenis vinden we in woorden van weergaloze grootsheid, en in een orde die, goed begrepen, absoluut wetenschappelijk is. In de Pentateuch hebben we daarom een ware en logische inleiding tot de hele Bijbel; en, in type, een belichaming van de goddelijke openbaring.