The Man-Eater of Mfuwe

De mogelijkheid dat leeuwen manen hebben verloren omdat manen in sommige omgevingen fysiologisch duur zijn, is ook gekoesterd, evenals de idee dat manen worden verminderd en verloren gaan in habitats waar ze een nadeel vormen voor het verplaatsen tussen doorn-struikgewas. Dan is er het idee dat de manloze leeuwen oud en slecht in conditie zijn (Patterson (2004) noemde dit de down-and-out hypothese), en het alternatieve idee dat hun manelessness het gevolg is van bijzonder hoge niveaus van testosteron (dat klopt, hoge niveaus van testosteron zorgen ervoor dat de haarzakjes krimpen: haarvermindering en haaruitval is het resultaat). Gezien het feit dat leeuwen van het Tsavo-type evolueren binnen een sociaal systeem waarin alleenstaande mannetjes, in plaats van coalities, associëren met vrouwelijke trots, kan het zijn dat een bepaalde mannelijke fysiologie manloosheid veroorzaakt. Maar, zoals gewoonlijk, lijkt het erop dat er verschillende factoren een rol spelen: doornstruik en een heet, droog klimaat kunnen bijdragen aan de vermindering van de manen bij leeuwen van het Tsavo-type (Kays & Patterson 2002, Gnoske et al. 2006, Patterson et al. 2006). Dit probleem werd eerder besproken in het artikel in versie 2 Why the Lion Grew Its Mane, een boekbespreking.

Waarom een menseneter worden?

Zo graag als ik zou willen blijf de variatie binnen leeuwen bespreken, mijn tijd is om, en dit is nog steeds een onderwerp waar ik nog lang op terug ga komen. Nog één ding is het vermelden waard: waarom worden sommige grote katten überhaupt dappere menseneters?

Het is algemeen bekend dat mensenetende grote katten soms gewond zijn of ziekelijke individuen die nemen om mensen te doden omdat het gemakkelijk is, en omdat de dieren wanhopig genoeg zijn om de normale voorzichtigheid of angst te negeren. De Mfuwe-leeuw werd beschreven als “een beetje groen rond de kieuwen” toen hij in het veld werd gezien, en had een ernstige verwonding aan de onderkaak opgelopen die had geresulteerd in pustuleuze laesies (Patterson 2004, pp. 76-77). Tsavo-leeuwen hadden allebei craniodentale verwondingen die normaal roofzuchtig gedrag hadden kunnen voorkomen (Yeakel et al. 2009). Deze “zwakheidshypothese” verklaart echter niet alle gevallen, aangezien veel grote katten met problemen volkomen gezond zijn geweest.

Andere individuen worden moedig en ervaren na een toevallige ontmoeting met een ongelukkig mens, en richten zich vervolgens in de toekomst opzettelijk op mensen. Anderen schakelen over op mensen als prooi omdat begrafenisrituelen, wreedheden als gevolg van slavernij enzovoort betekenen dat menselijke resten in de open worden opportunistisch weggevangen en daardoor een cultuur van menselijke consumptie aanzetten bij sommige individuen of groepen. Ten slotte lijken tekorten aan natuurlijke prooien veroorzaakt door droogte, ziekte-epidemieën en uitroeiing door mensen ook leeuwen te veroorzaken, tige rs en andere grote katten om door wanhoop op mensen over te schakelen.

Menselijke aantasting van het leefgebied van grote katten, de invasie van leefgebieden door gedomesticeerd vee en door mensen die jagen op bushmeat – kortom, menselijke verstoring van ecosystemen – betekent dat grote katten raken allebei meer vertrouwd met mensen als potentiële prooi-items, en worden steeds meer in een hoek geduwd waar mensen steeds meer wenselijke en beschikbare prooi-items worden. En sommige of alle van deze verschijnselen kunnen worden gecombineerd, wat betekent dat de oorzaak van het eetgedrag van mensen niet bepaald eenvoudig is. Van incidenteel belang is dat menselijke roofdieren soms uitbraken van mensenetende dieren bij leeuwen en andere katten hebben gebruikt om hun eigen moorddadige gewoonten te verbergen. Van de verschillende griezelige verhalen die zijn opgetekend, is misschien wel de vreemdste die over de ‘leeuwenmannen van Singida’. Dit waren eigenlijk gedrogeerde jonge vrouwen “genaaid in dierenhuiden en voorzien van dodelijke prothetische klauwen” (Patterson 2004).

Voor eerdere artikelen over leeuwen en andere katten, zie …

• Laat welkom bij een “nieuw” nevelpanter .. genoemd in 1823
• Peter Hockings grote katten: waar ben je nu?
• Dus wat was die mysterieuze zwarte gracile felid?
• Europa, waar de sabeltand, leeuwen en luipaarden zijn
• Poemas uit Zuid-Afrika, cheetas uit Frankrijk, jaguars uit Engeland
• Giraf- het doden van leeuwen exploiteren verharde wegen
• Waarom de leeuw zijn manen groeide, een boekrecensie
• Supergrote poemas
• De Pogeyan, een nieuwe mysterieuze kat
• “Reviseren” van de Siberische tijger
• Luipaardkatten: exotisch en (soms) wild in het VK
• Ontleden van leeuwen en tijgers: Inside Natures Giants serie 2, deel III
• Grote gevlekte poemas … Miracinonyx redux?
• Williams en Langs Australian Big Cats: doen poemas, gigantische wilde katten en mysterieuze marsupia ls de Australische outback achtervolgd?

Refs – –

Caputo, P. 2002. Ghosts of Tsavo: Stalking the Mystery Lions of East Africa. National Geographic Society, Washington, D. C.

-. & Kerbis Peterhans, J. 2000. Holle leeuwen: de waarheid achter bijbelse mythen. In The Field 71, 2-6.

Hodges-Hill, E. (ed) 1992. Man-Eater. Tales of Lion and Tiger Encounters.Cockbird Press Ltd, Heathfield.

Patterson, BD 2004. The Lions of Tsavo: Exploring the Legacy of Africas Notorious Man-Eaters. McGraw-Hill, New York.

von Buol, P. 2000. “Buffalo” leeuwen. Een ontbrekende schakel bij katten? Swara: the Magazine of the East African Wildlife Society 23 (2), 20-25.