Test-ID: DIG Digoxin, Serum
Verbindingen in de digitalis-familie van glycosiden bestaan uit een steroïde kern, een lactonring en een suiker. Digoxine wordt algemeen voorgeschreven voor de behandeling van congestief hartfalen en verschillende hartritmestoornissen. Digoxine verbetert de kracht van myocardcontractie en resulteert in de gunstige effecten van verhoogde cardiale output, verminderde hartgrootte, verminderde veneuze druk en verminderd bloedvolume. Digoxinetherapie resulteert ook in een gestabiliseerde en vertraagde ventriculaire polsslag. Deze therapeutische effecten worden geproduceerd door een netwerk van directe en indirecte interacties op het myocardium, de bloedvaten en het autonome zenuwstelsel.
Digoxine wordt goed geabsorbeerd na orale toediening en wordt wijd verspreid over weefsels, vooral het hart , nier en lever. Een aantal factoren kan de normale absorptie, distributie en biologische beschikbaarheid van het geneesmiddel veranderen, waaronder natuurlijk voorkomende darmbacteriën in de darm, aanwezigheid van voedsel in de darmen, zware lichamelijke activiteit, inname van kinine of kinidine en gelijktijdig gebruik van een breed scala van drugs. Kinderen hebben doorgaans hogere concentraties digoxine nodig.
Na orale toediening is er een vroege stijging van de serumconcentratie. Equilibratie van serum- en weefselniveaus vindt plaats na ongeveer 6 tot 8 uur. Om deze reden moeten bloedmonsters voor digoxine-analyse minstens 6 tot 8 uur na toediening van het geneesmiddel worden afgenomen. Digoxine wordt voornamelijk in de urine uitgescheiden. De gemiddelde eliminatiehalfwaardetijd is 36 tot 40 uur, maar kan aanzienlijk verlengd zijn bij mensen met nierziekte, wat leidt tot accumulatie van digoxine en toxiciteit.
Symptomen van digoxine-toxiciteit bootsen vaak de hartritmestoornissen na waarvoor het geneesmiddel oorspronkelijk voorgeschreven (bijv. hartblok en hartfalen). Andere typische symptomen van toxiciteit zijn onder meer gastro-intestinale effecten, zoals anorexia, misselijkheid, braken, buikpijn en diarree, en neuropsychologische symptomen, zoals vermoeidheid, malaise, duizeligheid, troebel of wazig zicht, visuele en auditieve hallucinaties, paranoïde gedachten en depressie. Toxiciteit van digoxine kan verschillende factoren weerspiegelen: het medicijn heeft een smal therapeutisch venster (er is een heel klein verschil tussen therapeutische en toxische weefselniveaus); individuen variëren in hun vermogen om te metaboliseren en reageren op digoxine; absorptie van verschillende orale vormen van digoxine kan variëren over een tweevoudig bereik; gevoeligheid voor digitalis-toxiciteit neemt blijkbaar toe met de leeftijd.