Samenstelling van traan
13.5 Verschillende oogaandoeningen
Oogproblemen en / of ziekten kunnen op een bepaald moment in hun leven verschillende leeftijdsgroepen treffen. De meest voorkomende oogziekten worden hieronder besproken.
Blefaritis: het is een infectie die meestal wordt veroorzaakt door Staphylococcus aureus. Infectie wordt geassocieerd met rosacea, seborroe, droge ogen en afwijkingen van de klieren van Meibom en hun lipidenafscheidingen (Nichols et al., 2011). Het is een inflammatoire aandoening van de oogleden en bestaat uit twee soorten, namelijk posterieure en anterieure blefaritis, en die wordt veroorzaakt door een Demodex-mijt, en kan alle leeftijdsgroepen, geslachten en etniciteiten treffen. Anterieure blefaritis is voornamelijk de ontsteking rond de huid, wimperzakjes en wimpers, terwijl posterieure blefaritis voornamelijk de ontsteking is waarbij de klieren van Meibom, de openingen van de klieren van Meibom, de blepharoconjunctivale overgang en de tarsale plaat betrokken zijn.
Conjunctivitis: dit aandoening ontstaat wanneer roodheid in het oog wordt veroorzaakt in combinatie met irritatie van het oog. Het is vaak bekend als roze oog. Ontsteking van het bindvlies (dunne, doorschijnende bekleding van het voorste deel van de sclera) staat bekend als conjunctivitis.Het veroorzaakt verwijding van de conjunctivale vaten, wat hyperemie en oedeem van het bindvlies veroorzaakt, wat meestal gepaard gaat met afscheiding. De verschillende factoren resulteren in conjunctivitis, maar de meest voorkomende en verantwoordelijke factoren zijn acute bacteriële infectie of allergie (Azari en Barney, 2013).
Keratitis: het is een aandoening waarbij de patiënt lijdt aan verminderd zicht, pijn, rode ogen, en ook een troebel en ondoorzichtig hoornvlies. Keratitis, veroorzaakt door gramnegatieve en grampositieve bacteriën, is de aandoening die het gevolg is van een ontstoken hoornvlies. Typen zijn onder meer keratoconjunctivitis (ontsteking van het hoornvlies en het bindvlies) en keratouveitis (ontsteking van het hoornvlies en uvea). Behalve bacteriën veroorzaken virussen, schimmels, protozoa en parasieten ook keratitis (Klotz et al., 2000).
Trachoom: Trachoom, een chronische keratoconjunctivitis, is de s werelds belangrijkste oorzaak van besmettelijke blindheid. Het wordt veroorzaakt door de bacterie Chlamydia trachomatis. De infectie ontwikkelt zich in de kindertijd en leidt tot littekens op het ooglid, wat resulteert in gezichtsverlies op volwassen leeftijd. De ziekte wordt gekenmerkt door de ontwikkeling van papillen (vergroting van kleine bloedvaten met inflammatoire conjunctivale verdikking) en follikels (kleine, geelwitte verhogingen van subepitheliale lymfoïde cellen). Het is de meest voorkomende oorzaak van blindheid in Noord-Afrika en het Midden-Oosten (Mohammadpour et al., 2016).
Droge ogen: Elke verandering in de samenstelling van de tranen of een afname in de productie van tranen is verantwoordelijk voor droge ogen. Het is een besmettelijke ziekte die zich verspreidt door contact met ogen, oogleden en keel- of neusafscheidingen van een besmet persoon. Aanvankelijk kan het leiden tot lichte irritatie en jeuk van ogen en oogleden, en vervolgens tot gezwollen oogleden en het produceren van pus in de ogen. Dit kan leiden tot blindheid als het niet wordt behandeld (Colligris et al., 2014).
Oogkanker: de twee soorten intraoculaire tumoren op basis van de leeftijd van voorkomen zijn oculair melanoom (bij volwassenen) en retinoblastoom (bij kinderen). Oogmelanoom is de meest voorkomende maligniteit in het oog bij oudere patiënten met een mediane aanvangsleeftijd van 55 jaar. Retinoblastoom wordt veroorzaakt door inactivering van het RB-gen, dat de celcyclus beïnvloedt, wat leidt tot ongereguleerde celproliferatie. Het wordt beschouwd als de meest voorkomende vorm van oculaire maligniteit bij kinderen. De meest voorkomende vorm van oculair melanoom is oogmelanoom en komt voor als een kleine tumor dicht bij kritische structuren in het oog (Nair et al., 2008).
Glaucoom: Glaucoom is een veel voorkomende intraoculaire aandoening en wordt beschouwd als om wereldwijd het belangrijkste oftalmische klinische probleem te zijn. Bij glaucoom overschrijdt de intraoculaire druk (IOP) de waarde van 22 mm Hg. Door deze hoge druk wordt de bloedtoevoer naar het netvlies aangetast, waardoor de perifere oogzenuwen afsterven (Choi en Kook, 2015). Dergelijke ontwikkelingen, dat wil zeggen een slechte doorbloeding en dood van de oogzenuw, resulteren in visusverlies en uiteindelijk tot blindheid. Een andere intraoculaire ziekte is normotensief glaucoom. In een dergelijke toestand heeft ongeveer 20% van de glaucoompatiënten een bijna normale intraoculaire druk, maar de oorzaak van een dergelijke ziekte kan te wijten zijn aan de spasmen van de arteriële toevoer (Hillery et al., 2002).
Aandoeningen van het oog, vooral in het achterste segment, is complex te behandelen vanwege de mechanismen voor klaring aan de voorkant van het oog. Dat is de reden waarom de verminderde medicijnconcentraties tot aan de achterkant van het oog reiken. De perioculaire ziekten zijn relatief eenvoudig te behandelen met lokale formuleringen, terwijl intraoculaire aandoeningen dat niet zijn. De intraoculaire infecties omvatten, dat wil zeggen, infecties in het binnenoog, waaronder de infectie van kamerwater, iris, glasvocht alsook infectie van het netvlies.Deze ziekten komen vaak voor als gevolg van oogchirurgie, trauma of als gevolg van sommige endogene bronnen. Dergelijke infecties brengen altijd een dreiging van oogbeschadiging met zich mee en vergroten de kans om een dergelijke infectie van het oog naar de hersenen te verspreiden (Hillery et al., 2002).
Cytomegalovirus retinitis (CMVR): CMVR is een virale ooginfectie in het netvlies die voornamelijk verantwoordelijk is voor de visuele beperking die leidt tot blindheid bij patiënten met ongeremde hiv-infecties. Bij patiënten met verworven immuundeficiëntiesyndroom (aids) is het de meest voorkomende intraoculaire infectie, die wordt veroorzaakt door cytomegalovirus (CMV). De CMV is een lid van de herpesgroepvirussen, die vaak voorkomen in de algemene bevolking. De CMVR-diagnose is klinisch en belangrijk bij de behandeling van de ziekte. De vooruitgang en ontwikkeling van verschillende antiretrovirale geneesmiddelen helpen de kans op CMVR te verkleinen. De zeer actieve antiretrovirale therapie (HAART) heeft geleid tot een afname van de kans op ziekte en mortaliteit door het aantal CD4 + T-cellen te verbeteren (Bibert et al., 2014).
Proliferatieve Vitreo Retinopathie (PVR): PVR, meestal verantwoordelijk voor het falen bij chirurgie voor het loslaten van het netvlies, is een ernstige, verblindende ziekte die leidt tot tractionele loslating van het netvlies samen met de vorming van het fibreuze membraan (Ishikawa et al., 2014). De proliferatie en migratie van cellen samen met een splitsing van het netvlies zijn de kenmerken van de PVR. Dit veroorzaakt de ontwikkeling van membranen in het periretinale gebied en samentrekking van de celmembranen op het netvlies, waardoor het netvlies loslaat. Dit is vergelijkbaar met het wondgenezingsproces, dat proliferatie, ontsteking en modulatie van het litteken omvat. Het proces kan de normale oculaire wondgenezing volgen, samen met weefselherstel en hermodellering. PVR is onderverdeeld in drie klassen, dat wil zeggen klasse A, B en C. Klasse A toont de aanwezigheid van glasachtige cellen. Graad B vertoont subklinische contractie, te onderscheiden door onregelmatige of opgerolde randen van een scheur of rimpels aan het binnenoppervlak van het netvlies. Graad C onderscheidt zich door het bestaan van subretinale of preretinale membranen (Sadaka en Giuliari, 2012).
Diabetische retinopathie (DR): DR is een diabetescomplicatie en is verantwoordelijk voor blindheid (Nentwich en Ulbig, 2015). Het is een door diabetes veroorzaakte microvasculaire complicatie die voorkomt bij mensen van 20-64 jaar. Gewoonlijk voorkomt de aanwezigheid van TJ lekkage uit microvaatjes in het netvlies. Maar bij diabetes wordt de TJ in de retinale bloedvaten beschadigd door de overtollige ophoping van glucose. Zo worden deze retinale bloedvaten lek, waardoor intravasculaire vloeistof in het netvlies kan stromen (Nirmal et al., 2016).
Ouderdomsgerelateerde maculaire degeneratie (AMD): AMD, een belangrijke reden voor blindheid bij ouderen, tast de macula aan (centraal gebied van het netvlies). AMD wordt gekenmerkt door de aanwezigheid van zachte drusen en enkele pigmentvariaties in de RPE. Deze zachte drusen kunnen leiden tot twee vormen van geavanceerde LMD, namelijk geografische atrofie of choroïdale neovascularisatie. Beide vormen beïnvloeden een vergelijkbare klinische ontwikkeling van verlies van het gezichtsvermogen. De verschillende belangrijke factoren die het belang van de ontwikkeling van LMD-progressie aantonen, omvatten genetische en omgevingsfactoren. Enkele nucleotide polymorfismen (SNPs) en / of meerdere genen blijken geassocieerd te zijn met AMD (Shaw et al., 2016).
Endoftalmitis: het is een infectie van het waterige en / of glasvocht, die resulteren in onomkeerbaar falen van het gezichtsvermogen in het aangedane oog. In deze toestand dringen micro-organismen de interne structuren van het oog binnen, wat leidt tot een ontstekingsreactie die alle weefsels van het oog kan bedekken. De twee soorten endoftalmitis zijn exogene endoftalmitis en endogene endoftalmitis. Exogene endoftalmitis wordt veroorzaakt door de afbraak van de buitenwand van het oog door chirurgisch trauma of ingreep. Het wordt zelden veroorzaakt door de invasie van micro-organismen. Endogene endoftalmitis, die minder vaak voorkomt, wordt veroorzaakt door de invasie van micro-organismen zoals bacteriën (de meest voorkomende veroorzakers), schimmels en parasieten (Meredith en Ulrich, 2012).
Retinitis Pigmentosa (RP): RP is een ooggerelateerde ziekte die wordt veroorzaakt door mutaties die leiden tot het verlies van fotoreceptoren in de staafjes. Terwijl de staafjes afsterven, gaan kegeltjes ook helemaal door de progressieve oxidatieve schade heen (Dong et al., 2014). RP wordt veroorzaakt door de progressieve degeneratie van het netvlies, die vaker begint in het midden van de perifere regio van de fundus, die voortschrijdt naar de fovea en macula. De staaf-kegeldystrofie is de meest voorkomende vorm van RP die wordt gekenmerkt door nachtblindheid als eerste teken, wat leidt tot progressief verlies van perifeer gezichtsveld (Musarella en MacDonald, 2010).
Voor de behandeling van oogziekten en aandoeningen worden drie hoofdroutes gebruikt om geneesmiddelen in het oog toe te dienen, dat wil zeggen topicale, intraoculaire en systemische route.De meest gebruikelijke route is de topische route voor de toediening van een medicijn aan het oog, waarbij het medicijn direct in het bindvlies wordt ingebracht. Intraoculaire toediening van geneesmiddelen is moeilijker te bereiken in vergelijking met plaatselijke toediening. De intravitreale injecties en intraoculaire implantaten zijn de meest voorkomende voorbeelden voor een dergelijke bevalling. Met betrekking tot de systemische route omvat dit de toediening van geneesmiddelen, hetzij via injectie, hetzij via de orale route. Bij de orale toediening van koolzuuranhydraseremmers voor de behandeling van glaucoom, steroïden en antibiotica voor posterieure oogziekten zijn bijvoorbeeld de oogzenuw, het netvlies en de uvea betrokken. De systemische route gaat echter gepaard met het opmerkelijke nadeel dat het medicijn wordt gedistribueerd naar verschillende organen van het lichaam, terwijl een zeer klein volume weefsel in het oog mogelijk moet worden behandeld (Gokulgandhi et al., 2012).
Efficiënte en juiste behandeling van oogaandoeningen zijn enorme uitdagingen vanwege de aanwezigheid van een unieke structuur van het oog, de aard van de ziekten en de aanwezigheid van verschillende oogbarrières. Door rekening te houden met de aard en het type oogziekte, is een geschikte diagnose en behandeling van oogziekte belangrijk.